‌Προτού δημιουργηθεί ο κόσμος, δύο μοναχικά πλάσματα ζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Οι ΤΙΤΑΝΕΣ είναι η παράσταση-φόρος τιμής του Ευριπίδη Λασκαρίδη σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβουμε. Υπάρχει ένα σημείο όπου το φως και το σκοτάδι συναντιούνται.

Μήπως είμαστε όλοι ΤΙΤΑΝΕΣ; Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επιστρέφει σε μία παράσταση του 2017 για να μιλήσει για θεούς και θνητούς το παράξενο έτος 2021. Στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης (Onassis Stegi) οι ΤΙΤΑΝΕΣ του μας ανεβάζουν στη σκηνή και μας μιλούν για σκοτάδι και φως από 8 έως 12 Δεκεμβρίου. Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια και επανέρχεται με θέρμη σε αυτό το έργο; O Λασκαρίδης αναφέρει για την επανεκκίνηση των ΤΙΤΑΝΩΝ: «Τίποτα δεν μοιάζει να είναι ίδιο πια. Και το πιο απλό άγγιγμα ακολουθείται από δισταγμό, μια βαθιά εκπνοή μπορεί να φέρει αμηχανία. Δεν συναντιόμαστε όπως παλιά κι όμως η επιθυμία για εγγύτητα δεν σβήνει. Με τους ΤΙΤΑΝΕΣ από το καλοκαίρι του ‘17 ταξιδέψαμε σε δώδεκα χώρες, από τον Καναδά ως το Χονγκ Κονγκ. Τελευταία φορά που παρουσιάστηκε ήταν τον Φλεβάρη του ’20 στo Teatros del Canal στη Μαδρίτη, όταν στις ειδήσεις ακούγαμε για έναν ιό που επέβαλε την απομόνωση. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, το πλησίασμα, ακόμη και το πιο απλό ακούμπημα, έγιναν ανεπίτρεπτα. Μοιάζει αυτή η εποχή να πέρασε και τα σώματα να μπορούν να ξανασμίξουν χωρίς τόσες αναχαιτίσεις. Στους ΤΙΤΑΝΕΣ οι δυο μας ήρωες — αυτοί οι δυο ανάποδοι και αχώριστοι θεοί — ψάχνουν απ’ την αρχή να βρουν τρόπο να συναντηθούν. Ο εναγκαλισμός τους στο τέλος είναι εναγώνιος και επεισοδιακός, μοιάζει σαν να τα καταφέρνουν επιτέλους να είναι και πάλι μαζί. Έχουν αλλάξει όλα γύρω μας πολύ κι αναζητούμε από την τέχνη να μας βοηθήσει να φανταστούμε τον κόσμο του αύριο. Η γειτνίαση ήταν πάντα φορτισμένη με ένταση, ειδικά στο σημείο όπου το φως που έρχεται, συναντά το σκοτάδι που φεύγει.»

 

Φώτο: Julian Mommert/Supplied
Η δουλειά του Λασκαρίδη, σταθερού συνεργάτη της Στέγης τα τελευταία χρόνια, δεν κατατάσσεται πουθενά και συνάμα απευθύνεται παντού. «Ιερό και βέβηλο, τελετουργικό και πεζό, θείο και κολασμένο. Διαφεύγει από κάθε κατηγορική ταξινόμηση και κάθε ποιοτική αποτίμηση. Δεν είναι θέατρο, ούτε χορός, ούτε περφόρμανς, κι όμως περιέχει στοιχεία από τη φύση όλων αυτών» σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος Enrico Pastore.