ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ
Θα σε βρει, σαν ξεχασμένη σημαδούρα, σαν σινιάλο, σαν φάρος στο πέλαγος, αλλά και στα βουνά των σκέψεών σου θα αρχίσει μια άλλη συνομιλία. Σαν διαδρομή που δεν έγινε ποτέ ή, έστω, που σου ανακαλύπτεται ξανά και ξανά.
Οι σταγόνες δε της βροχής έχουν και αυτές κάτι να πουν. Δημιουργούν θόρυβο, και με πείσμα παλεύουν στις φυλλωσιές. Καλοδεχούμενος και ο καιρός και με τα πολλά του πρόσωπα προχωράς.
Φτιάχνουν άλλα γεφύρια με τις λέξεις σου – με αυτές που ξέρεις, με αυτές που κοιμάσαι, με αυτές που θα ‘θέλες να ονειρεύεσαι – και με ταχύτητες τρένων, σε πηγαίνουν σε εικόνες που ούτε καν περίμενες ή έστω φανταζόσουν ότι υπήρχαν.
ΑΠΟΨΕΙΣ ΛΟΞΕΣ
Πότε σαν Σίσυφος, πότε σαν Προκρούστης, πότε με παραμύθι χωρίς τέλος, πότε με παραμύθι που δεν βρήκε τον δρόμο του, πότε με σπασμένα ελληνικά, κάποια φωνήεντα και σύμφωνά τους είναι εκεί. Πίσω ή μπροστά από τα παρασκήνια.
Έστω και λοξά. Σαν τον Διογένη μέρα μεσημέρι με ένα κερί, με μια φλόγα να ψάχνει ανθρώπους προχωράς.
Εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει μνήμη, λέει στο γραφτό της με το τίτλο «Με λένε Οδύσσεια» η Κατερίνα Γώγου και καταλήγει το βιβλίο «Τέλος. Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα. Καμμιά κουβέντα από κανέναν άλλο. Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε…»
Από το τίποτε στο πάντα.
Ό,τι πιο λιτό, ό,τι πιο ανταριασμένο, ό,τι πιο καλοσυνάτο, μέσα στα πολλά καρέ του χώρου και του χρόνου, αποκαθηλώνεται στροβιλίζεται.
Η κάθε λέξη και συναίσθημα. Και τρόπος ζωής, μέσα από τα πολλά σκαμπανεβάσματα της ζωής. Από καταστάσεις και συμπτώσεις.
*Συνεχίζεται.