Ένας ενδιαφέρον διάλογος ξεκίνησε στην Ελλάδα για τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ο Ελληνισμός του εξωτερικού στην αντιμετώπιση των απειλών που δέχεται σήμερα η πατρίδα μας από την Τουρκία.

Την αρχή την έκανε ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλέξης Παπαχελάς, που σε κύριο άρθρο  του σημειώνει:

«Εχουμε µπει σε μια δύσκολη και απρόβλεπτη περίοδο με την Τουρκία. Δυτικοί διπλωμάτες και αναλυτές συμμερίζονται τις ελληνικές ανησυχίες και εκτιμούν πως ο Ερντογάν θα αυξήσει την ένταση θεαματικά είτε με την Ελλάδα είτε με την Κύπρο το επόμενο εξάμηνο. Οι περισσότεροι, δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται ορισμένες δυτικές κυβερνήσεις την Αγκυρα μάλλον αυξάνει τις πιθανότητες να υπάρξει κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η κυβέρνηση έχει κινητοποιηθεί στο διπλωματικό και το στρατιωτικό πεδίο. Κάνει βέβαια το κλασικό –πια– λάθος να σηκώνει πολύ τις προσδοκίες. Λύνει πάντως με απρόσμενους ρυθμούς μακροχρόνια προβλήματα και κτίζει συμμαχίες.

Οι πλούσιοι και οι ισχυροί Ελληνες εντός και εκτός Ελλάδος οφείλουν να επωμισθούν ένα κομμάτι μιας εθνικής προσπάθειας για την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας.

Ελπίζουμε όλοι ότι η κρίση δεν θα έλθει. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε. Και έχουμε μείνει πολύ πίσω σε δύο κρίσιμους τομείς μεγάλης σημασίας: τη δημόσια διπλωματία και την αποτελεσματική προετοιμασία της Διασποράς.

Η Διασπορά θα έπρεπε να είναι ένα θεμελιώδες όπλο μας. Δεν είναι, και για αυτό ευθύνονται διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις που προτιμούσαν να συνομιλούν με τους «επαγγελματίες ομογενείς» και άφησαν τους δεσμούς να χαλαρώσουν. Μονάδες υπάρχουν και κάνουν εξαιρετική δουλειά. Ο πρωθυπουργός έχει ένα καλό δίκτυο προσωπικών επαφών με σημαίνοντες ομογενείς που θα παίξουν τον ρόλο τους. Ο υπουργός Εξωτερικών ταξιδεύει παντού και αναζωογόνησε την έννοια της ήπιας ισχύος. Δεν φτάνει όμως αυτό. Το παράδειγμα της οργάνωσης μιας Διασποράς υπάρχει, το έχει τελειο-ποιήσει το Ισραήλ. Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τη συνδρομή των εκπροσώπων και κορυφαίων προσωπικοτήτων της δικής του Διασποράς, που είναι ήδη κοντά μας.

. Οι πλούσιοι και οι ισχυροί Ελληνες εντός και εκτός Ελλάδος οφείλουν να επωμισθούν ένα κομμάτι μιας εθνικής προσπάθειας. Αλλωστε, αν ένα πράγμα μάθαμε από τους «Θριάμβους και τις καταστροφές» είναι πως ο καταλύτης για την αναγέννηση και τη θωράκιση της χώρας ήταν συχνά μια φωτισμένη και δυναμική Διασπορά και μια αστική τάξη που είχε την αίσθηση χρέους, ότι χρωστάει, όχι ότι της χρωστάνε».

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΛΟΥ

Το άρθρο αυτό το σχολίασε με ανάρτησή του ο ανταποκριτής της ΕΡΤ στην Αυστραλία, Αλέκος Μάρκελος, που μεταξύ άλλων υπογράμμιζε:
«Υπάρχουν καταστάσεις οι οποίες όσο τις αντιλαμβάνεσαι, πόσο περισσότερο όταν τις ζεις, σε οδηγούν είτε σε «εκούσια απόσυρση» είτε σε εξαναγκασμό υποχρεωτικής απομάκρυνσης.

Κι όταν αυτές οι καταστάσεις οι οποίες αφορούν στο καλό της Ελλάδας απαξιώνονται από την ίδια την Ελλάδα η οποία έχει την υποχρέωση, -πιο συγκεκριμένα: Τεράστια Ανάγκη- να πράξει το αντίθετο, αρχικά οργίζεσαι, στη συνέχεια απογοητεύεσαι και, προς ικανοποίηση όσων ευθύνονται, τα παρατάς.

Προσωπικά, σε σχέση με το τι έχει ανάγκη η Ελλάδα και τι μπορεί να γίνει για να επιδιώξει τα μέγιστα οφέλη από την Διασπορά, από τον «πανταχού Ελληνισμό», έχω ξεπεράσει το τρίτο στάδιο.

Αναγκάστηκα να παρατήσω οποιαδήποτε δράση ή πρωτοβουλία επιδιώξαμε -σαφώς δεν ήμουν μόνος σε τόσες πολλές προσπάθειες που κατέληξαν στη χωματερή των ευγενών προσδοκιών- στόχευε να αυξήσει τη δυναμική του Ελληνισμού εκτός συνόρων.

Η ευθύνη είναι βέβαια των Ελληνικών Κυβερνήσεων, αυτά που επισημαίνει δηκτικά ο Αλέξης Παπαχελάς στο άρθρο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» ισχύουν σε πολύ χειρότερο βαθμό απ´ όσο του επιτρέπει η δημοσιογραφική του ευγένεια να αποτυπώσει.

Μπορώ να πω πολλά και με στοιχεία, ακόμη περισσότερο μπορώ να τεκμηριώσω το γεγονός πως η συνεχιζόμενη αδράνεια της Μητροπολιτικής Ελλάδας, όχι μόνο δεν ανοίγει την πόρτα της αξιοποίησης, αντιθέτως, με τον χρόνο να κυλά ανεκμετάλλευτος, οι αρνητικές συνέπειες είναι βαρύτερες, τόσο ώστε -μετά βεβαιότητας- να είναι σαφές πως, στην Αθήνα δε καταλαβαίνουν ντιπ.

Το αφήνω εδώ, δεν υπάρχει ενδιαφέρον, το γνωρίζω.

Τα θυμήθηκα απλά από το άρθρο του επίσης ρομαντικού Αλέξη και επειδή τα συζητάγαμε ξανά προχθές με τον πολύπειρο συνάδελφο, τον διευθυντή της ιστορικής και μάχιμης ομογενειακής εφημερίδας «Νέος Κόσμος», Σωτήρη Χατζημανώλη.

Και απλά «ξανατραβάγαμε» τα μαλλιά μας…

(Καλά, ο Σωτήρης, όσα έχει )».