ΤΗΝ άποψή μου για το διάλογο που αφορά το μέλλον των παροικιακών Συλλόγων μας, την έχω γράψει πολλές φορές. Με δυο κουβέντες, (ξανα)γράφω ότι μετά από 70 με 80 χρόνια λειτουργίας, έχουν κλείσει τον κύκλο τους και στο παρά 5′, μπορούμε -αν θέλουμε- να κάνουμε μερικά βήματα προς το μέλλον.

ΣΥΜΦΩΝΩ ότι οι Εθνικοτοπικοί Σύλλογοι («Τα κλαμπς», «ΝΚ», 22/1/2022, Κ.Μ.») δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μόνο εστίες και αποκούμπι για τους ηλικιωμένους». Χρειάζονται ανανέωση των προγραμμάτων τους, νέες ιδέες και -το κυριότερο- το να δημιουργήσουν γέφυρες με άλλους συγγενεύοντες Συλλόγους ή και πολιτιστικές γέφυρες με την Ελλάδα, ώστε ν’ αντέξουν άλλα 50 με 100 χρόνια.

ΣΤΗΝ τελική μάς ενώνουν πολλά. Η ελληνική γλώσσα, η θρησκεία και μια τόσο πλούσια κουλτούρα, που θα μπορούσαμε να τη μοιραστούμε και με τις άλλες εθνικότητες, ώστε να γίνουμε ένα δυνατό πετραδάκι στο πολύχρωμο μωσαϊκό της πολυπολιτισμικής κοινότητας της Πολιτείας μας.

ΩΣΤΟΣΟ, διαφωνώ κάθετα με τον αγαπητό Κ.Σ.Γ., που γράφει στην ίδια έκδοση, «many years ago the first generation of all these organisations blundered badly because they had no vision for the future».

Αυτό το τελευταίο οι θεμελιωτές και ιδρυτές «δεν είχαν όραμα για το μέλλον των Συλλόγων μας», με στεναχώρησε. Θα πρόσθετα, αυτά ήξεραν αυτά έκαναν.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι πολλά Διοικητικά Συμβούλια κατά καιρούς, με τις πράξεις και συμπεριφορές τους, έγιναν αιτία στασιμότητας της λειτουργικότητας των Οργανισμών που εκπροσωπούσαν, είναι γνωστό. Παράδειγμα η ψήφος στα αρωγά μέλη, η μετατροπή του Οργανισμού σε μη κερδοσκοπικό κ.λπ., για τα οποία χύθηκε άδικα πολύ μελάνι.

ΟΜΩΣ, η μη λειτουργία (από έναν Σύλλογο) ενός Απογευματινού Ελληνικού Σχολείου, που αναφέρει ο Κ.Σ.Γ., είμαι της γνώμης ότι ούτε ήταν ούτε είναι εύκολη υπόθεση.

Το γράφω με το χέρι στην καρδιά, γιατί υπηρέτησα τα Ελληνικά Απογευματινά μας σχολεία από το 1968 έως το 1992 με διακοπή 4 ετών. Από γεωγραφικής και μόνο πλευράς αν το σκεφθούμε, δεν είναι εφικτό.

ΑΥΤΑ, όμως, αδέλφια δεν είναι του παρόντος. Ο διάλογος δεν ανοίγεται για να αποδώσουμε ευθύνες στους θεμελιωτές και ιδρυτές των Συλλόγων μας πριν επτά δεκαετίες, ούτε να ψάξουμε αν είχαν όραμα ή αν έπραξαν σωστά ή λάθος. Χρέος μας είναι να ενσκήψουμε στο θέμα, να εντρυφήσουμε -όπως έλεγε συχνά ο Μπ. Στ.- για να δημιουργήσουμε τους νέους δρόμους για την πολυπόθητη συνέχεια.

Ο κ. ΘΗΟ Θεοφάνους, πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας, στη συνέντευξη στον συνάδελφο Άλεξ Οικονόμου («ΝΚ» 22.1/2022), προσεγγίζει το θέμα με διαφορετική ματιά. Θέτει ως πρώτο βήμα τη μελέτη των Καταστατικών και τη νομική υποδομή των Συλλόγων μας και προχωρά σε τρόπους προσχώρησης των Αδελφοτήτων σε μεγαλύτερους Οργανισμούς.

ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ τον παλμό σας και εισπράττω το ότι συμφωνούμε στο ότι τα Καταστατικά είναι παμπάλαια. Οπότε, ας γίνει η αρχή με τη σύγκληση των εναπομεινάντων μελών σε Ετήσια Γενική Συνέλευση.

Δική μου παρένθεση: Τα μέλη πολλών Εθνικοτοπικών Συλλόγων είναι το συγγενολόι, άντε και μερικοί κουμπάροι, και σε μερικές περιπτώσεις με ουκ ευκαταφρόνητες τραπεζικές καταθέσεις.

Όταν λοιπόν τα Διοικητικά Συμβούλια έχουν τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας για την επόμενη κίνηση (όποια κι αν είναι αυτή), τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους. Φυσικά, ο κ. Θεοφάνους, ως τέως υπουργός, εμβαθύνει στο θέμα και αναδεικνύει τρόπους για να φτάσουν οι Σύλλογοι στο πρώτο βήμα, τη μελέτη δηλαδή των Καταστατικών και τα ωφελήματα που θα προκύψουν.

ΚΑΙ για να κλείσουμε το θέμα, καλό θα ήταν, τα παρόντα Διοικητικά Συμβούλια, ως ένδειξη σεβασμού και με αφορμή κάποιες επετείους, να τιμούν τους πρωτεργάτες, τους θεμελιωτές και ιδρυτές των Συλλόγων μας ή τους απογόνους τους, με ένα αναμνηστικό. Να μου πείτε τι θα το κάνουν στο ηλιοβασίλεμα της ηλικίας τους; Δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω αλλά δεν απαντώ.

Η ΕΛΛΑΔΑ παρούσα και στα νησιά του Αρχιπέλαγους Τόνγκα, των 100.000 κατοίκων, μιας και λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου είναι στην επικαιρότητα, αξίζει να αναφέρουμε το «Atenisi Institute – Ινστιτούτο Αθηνών», που ιδρύθηκε το 1967 από τον καθηγητή Φούτα Χέλου, μετά τις σπουδές Φιλολογίας και Φιλοσοφίας στο Σίδνεϊ και την Οξφόρδη.

Το Ινστιτούτο διαθέτει Γυμνάσιο, Λύκειο και Πανεπιστήμιο. Χάρη στον κ. Χέλου, καλλιεργήθηκε στη συνείδηση των Τογκανών, ότι η Ελλάδα είναι «μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα των κακών αποικιοκρατών Ευρωπαίων».

ΚΑΛΗ σχολική χρονιά στη μαθητιώσα νεολαία. Εύχομαι, κορονοϊού επιτρέποντος, να κυλήσει ομαλά η χρονιά, τα μαθήματα να γίνονται κανονικά στις τάξεις και μαζί με τους γονείς, γιαγιάδες και παππούδες να μπορέσουμε να επανέλθουμε πίσω στην κανονικότητα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Κ.Γ.

ΣΥΜΦΩΝΩ και επαυξάνω με τα γραφόμενα του Κώστα Καλυμνιού, με αφορμή την 26η Ιανουαρίου, Ημέρα της Αυστραλίας, και όλα όσα σχετίζονται με την ελληνοαυστραλιανή παροικία.

ΠΡΕΠΕΙ να καταλάβουμε ότι -χωρίς βέβαια να απεμπολούμε τα ξεχωριστά μας εθνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά- είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της αυστραλιανής κοινωνίας. Και ως τέτοιο πρέπει να ενεργήσουμε.

ΟΠΟΤΕ έχουμε υποχρέωση να μάθουμε την κρυφή και φανερή ιστορία αυτής εδώ της χώρας, ειδικά των πρώτων κατοίκων της οι οποίοι συνιστούν τον αρχαιότερο ίσως πολιτισμό στον πλανήτη.

ΔΕΝ συμφωνώ με τη στάση -ή τη μη στάση- αρκετών συμπαροίκων ή ιθυνόντων της κοινότητάς μας, να μη δίνουν καν σημασία στην ιστορία της χώρας που τους φιλοξενεί τόσες δεκαετίες.

ΑΝ μη τι άλλο, οι τραγικές ιστορίες εκτόπισης και στην ουσία εξόντωσης των ιθαγενών πληθυσμών ανά τη Γη, και στην Αυστραλία, έχουν το ίδιο περιεχόμενο, την ίδια ουσία και το ίδιο αποτέλεσμα με τις δικές μας ιστορίες γενοκτονιών και εξάλειψης. Και τα φετινά 100 χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής είναι μια ευκαιρία.

ΠΟΛΛΑ είναι τα παράξενα αλλά και αυτά που προκαλούν αγανάκτηση στη γενέτειρα. Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε δηλαδή…

ΑΠΟ την εγκληματική πολιτική της εταιρίας που διαχειρίζεται την Αττική Οδό; Η οποία με τη σειρά της σιγοντάρεται από τη λεγόμενη κυβέρνηση των «αρίστων»; Οι οποίες -εταιρία και κυβέρνηση- άφησαν στο έλεος της πρωτοφανούς κακοκαιρίας οδηγούς εγκλωβισμένους μέσα στα οχήματά τους επί ώρες;

ΟΠΟΥ έλαμψε για πολλοστή φορά η ανικανότητα και η αδιαφορία όλων των αρμόδιων Αρχών που εμπλέκονται στο φιάσκο;

Που επιδόθηκαν για μια ακόμα φορά στο προσφιλές τους σπορ του να τα ρίχνει ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί να δηλώνουν υποκριτικά συγγνώμη;

ΣE μια χώρα όπου το «ό,τι νάναι και ό,τι κάτσει» αποτελεί συνήθη πρακτική και ο πρωθυπουργός επισκέπτεται (το προηγούμενο Σάββατο) κάποιους άστεγους που ζουν στο λιμάνι του Πειραιά, για να κάνει μικροπολιτική;

ΗΘΕΛΕ, λέει, να εκφράσει τη συμπόνοια του, λες και μόνο οι πολιτικές άλλων χωρών και άλλων κυβερνήσεων έφεραν τους ανθρώπους αυτούς στην κατάσταση που ζουν και όχι και η δική του.

ΣΥΖΗΤΗΣΕ, λέει, μαζί τους τα προβλήματα που τους απασχολούν, λες και δεν κατανοεί ότι το ότι είναι άστεγοι είναι το μόνο πρόβλημα που τους απασχολεί.

ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ εξάλειψη της αστεγίας μέχρι το 2026, τη στιγμή που η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία δεν έχει γίνει ποτέ επίσημη απογραφή των αστέγων. Οπότε, πώς θα εξαλείψει κάτι το μέγεθος και τη σπουδαιότητα του οποίου δεν ξέρει;

ΕΙΡΩΝΕΙΑ (ανάμεσα στις πολλές) της υπόθεσης; Το λιμάνι του Πειραιά «φιλοξενεί» μια χούφτα άστεγους, από το σύνολο ανά τη χώρα, οι περισσότεροι από τους οποίους κοιμούνται στις αποβάθρες για πάνω από 10 χρόνια και όχι μόνο δεν τους έχει διατεθεί ένα μέρος να διαμένουν, τουλάχιστον σε αυτές τις ακραίες καιρικές συνθήκες, αλλά αντιθέτως αντιμετωπίζουν συνεχώς εκτοπίσεις και κυνηγητό από τον Δήμο.

ΜΠΟΡΕΙ ο πρωθυπουργός και όλοι αυτοί να πουλούν όση ανθρωπιά θέλουν για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, η πραγματικότητα, όμως, είναι σκληρή και αμείλικτη. Η πρόνοια γι΄ αυτούς τους ανθρώπους ήταν και παραμένει μηδενική.

«ΚΑΘΕ μέρα πεθαίνουν 100 κι αυτοί στα αεροπλάνα κάνουν αγιασμό» ήταν ένα από τα συνθήματα, στο πλαίσιο πρόσφατης Πανελλαδικής Ημέρας Δράσης για την Υγεία και την Αξιοπρέπεια του λαού.

ΚΑΙ δεν μιλάμε για ψεκασμένους ανεμβολίαστους και λοιπούς χριστιανούς φονταμενταλιστές και ακολουθητές της κάθε παρδαλής θεωρίας συνομωσίας. Μιλάμε για ανθρώπους που αγωνίζονται σκληρά να αντεπεξέλθουν με τη συνολική αδιαφορία των κυβερνώντων για τη δημόσια υγεία και τις αλλοπρόσαλες πολιτικές τους.

ΣΕ όλες τις πλατείες της χώρας, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε διεκδικώντας την άμεση ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και τη λήψη σοβαρών μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας και όχι ημίμετρων για το θεαθήναι.

ΜΕΣΑ σε όλα αυτά είχαμε και την άσκηση ποιινικής δίωξης κατά των δημοσιογράφων Γιάννας Παπαδάκου και Κώστα Βαξεβάνη, για το περιβόητο σκάνδαλο της Νοvartis. Τι είναι αυτό;

«ΤΟ σκάνδαλο Νοvartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών. Έχει ζημιώσει τα δημόσια ταμεία με τουλάχιστον 3 δισ. ευρώ. Κάποιοι, συγκεκριμένοι, όχι γιατροί, υπερτιμολογούσαν φάρμακα για να ωφελήσουν μία συγκεκριμένη φαρμακευτική, που έχει ομολογήσει ότι έχει τελέσει πράξεις διαφθοράς στην Ελλάδα.

»ΚΑΙ ΑΥΤΟ το έκαναν με το αζημίωτο, όχι για την ψυχή της μάνας τους. Και υπερτιμολογήσεις κάνουν μόνο τα Υπουργεία» λέει η Γιάννα Παπαδάκου.

«ΔΕΝ παίρνω πίσω ούτε αράδα» λέει η ίδια για τη δίωξή της και το σκάνδαλο Νοvartis, «το μεγαλύτερο των τελευταίων δεκαετιών».

ΜΑΛΙΣΤΑ, στη σημερινή Ελλάδα δημοσιογράφοι διώκωνται γιατί κάνουν τη δουλειά τους.

Η Παπαδάκου πήρε μία συνέντευξη από τον άνθρωπο που διέρρευσε τη Λίστα Λαγκάρντ και αυτό θεωρήθηκε, μεταξύ άλλων, απόπειρα εκβιασμού ενός επιχειρηματία, ενώ ως οικονομικό κίνητρο αναφέρεται στο κατηγορητήριο το γεγονός ότι πληρωνόταν για τη δουλειά της από τα μέσα όπου εργαζόταν…

ΜΙΑ ακόμα σχολική χρονιά αρχίζει από βδομάδα, εν μέσω τρομερών δυσκολιών με τα κρούσματα, τα RATs και όλα αυτά.

Ελπίζω να ξεπεραστούν όλα αυτά με σύνεση και προσεκτικά μέτρα και κινήσεις από όλους και για όλους.

Δ.Τ.