Και από την Κέρκυρα στα Γιάννενα, μια από τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές πόλεις, με μεγάλη ιστορία, καλό φαγητό, καλό κρασί, τσίπουρο, πίτες και ευρηματικούς μεζέδες…
Για τους καλοφαγάδες και όλους τους ενδιαφερόμενους, να τονίσω εδώ ότι το χειρότερο φαγητό στην Ελλάδα (και, κατ’ επέκταση, σε όλο τον κόσμο) σερβίρεται στους τουριστικούς προορισμούς. Και όσο περισσότεροι τουρίστες σε ένα μέρος, τόσο χειροτερεύει το φαγητό. Κανόνας…
Μην ακούτε τους τουρίστες που ισχυρίζονται ότι τρελαίνονται με τις ντοματοσαλάτες και τον… μουζάκα. Οι τύποι αυτοί, είτε στερούνται γεύσης είτε έχουν ανατραφεί με σνακς και σε φαστφουντάδικα…
Η παλιά πόλη των Ιωαννίνων μέσα στο κάστρο, δεν λέει πολλά πράγματα, η καλύτερη γειτονιά των Ιωαννίνων, είναι η εβραϊκή, που φιλοξενεί και τα ωραιότερα μαγαζάκια για φαγητό και μεζέδες.
Το κάστρο του Αλή Πασά, αν και σχεδιάστηκε και χτίστηκε από Ευρωπαίους αρχιτέκτονες και μηχανικούς, δεν συγκρίνεται με το ενετικό κάστρο της Κέρκυρας.
Μετά από δυό μέρες στα Γιάννενα, αποφάσισα να επισκεφθώ τις μεγάλες μου αγάπες: τα ψηλά βουνά της Ηπείρου και άρχισα με την Τύμφη και το Μιτσικέλι και συνέχισα προς τον Σμόλικα, τον Λάκμο, και την υπόλοιπη οροσειρά της επιβλητικής Πίνδου, μέχρι το Καρπενήσι και τον Προυσό.
Κατά τη γνώμη μου, η Ευρυτανία, με τα βουνά, τα φοβερά ποτάμια της και τα τρομερά φαράγγια της, είναι ο ομορφότερος νομός της πατρίδας μας.
Εντάξει, δεν έχει θάλασσα, αλλά, αν έχεις τέτοια βουνά, φαράγγια, ποτάμια και λίμνες, τι την θέλεις τη θάλασσα.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο μιλούν από μόνες τους και… κολαούζο δεν θέλουν.
Όσο κατεβαίναμε, ναι μεν, μας εγκατέλειπαν τα χιόνια, αλλά μας ακολούθησε κατά πόδας η ομίχλη, η οποία και μας στέρησε τη δυνατότητα να δούμε καθαρά ολόκληρη τη λίμνη του Αώου, που είναι βέβαια μεγάλη, αλλά σαφώς μικρότερη από αυτή του Πλαστήρα κοντά στην Καρδίτσα και τη λίμνη των Κρεμαστών στην Ευρυτανία, τον ομορφότερο και πιο άγριο ορεινό προορισμό της ωραίας μας πατρίδας…
Επιστρέψαμε από εκεί που πιάσαμε τη λίμνη και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε με προορισμό το Μέτσοβο.
Όλος ο δρόμος, σχεδόν μέχρι το Μέτσοβο, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.150 μέτρων, ήταν μεν χιονισμένος, αλλά βατός.
Η θερμοκρασία συνέχιζε να “παίζει” από τους 24 έως τους 4 βαθμούς Κελσίου και το κρύο στο Μέτσοβο ήταν τσουχτερό…
Το δεύτερο (παραποιημένο…) στιχάκι που σκέφτηκα ήταν το “εδώ σε θέλω κάβουρα να οδηγείς στο χιόνι” και, μάλιστα, χωρίς αλυσίδες…
Και μόνο που το σκέφτηκα ανατρίχιασα, οπότε η μόνη επιλογή που είχα ήταν να περπατήσω μέχρι την επόμενη στροφή, για να διαπιστώσω το ύψος του χιονιού.
Οι καιρικές συνθήκες χειροτέρευαν, αφού οι ριπές των καταιγίδων, πότε έφταναν σαν βροχή, πότε σαν χιονόνερο και άλλοτε σαν χαλαζόχιονο…
Όσο περπατούσα, το ύψος της χιονόστρωσης αυξανόταν. Άσε που σε ορισμένα σημεία κοντά στη στροφή το χιόνι είχε μετατραπεί σε πάγο, που σημαίνει ότι το Smart, δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε 20 μέτρα.
Συνεπώς, αναστροφή και επιστροφή… Επειδή το Smartaki είναι αυτοκινητάκι της πόλης και δεν γουστάρει καθόλου τους επαρχιακούς χωματόδρομους, χάρηκα όταν ξανάβρισκα την άσφαλτο.
Έλα, όμως, που δεν πρόλαβα, καλά-καλά, να χαρώ τη… χαρά μου, αφού μετά από πέντε-έξι χιλιόμετρα, αντίκρισα ξαφνικά πολύ χιόνι στο δρόμο…
Αυτό και αν δεν το περίμενα και, μάλιστα, καταμεσίς της Άνοιξης.
Το… τέρας, μετά τους κακούς χωματόδρομους, αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι και τους βουνίσιους χιονισμένους δρόμους.
Αυτό, μου το είχε ξεκαθαρίσει από τον χειμώνα του 2020, όταν τόλμησα να το πρωτοδηγήσω σε χιονισμένο δρόμο.
Άσε, που λόγω έλλειψης χώρου, δεν δέχεται να κουβαλάει μαζί του ρεζέρβα και αλυσίδες για χιόνια και πάγους.
Το τι θα έκανα στη συνέχεια έπρεπε να το σκεφτώ πριν αποφασίσω…
Εντελώς απροσδόκητα, μας εγκατέλεψε και η λίμνη και η άσφαλτος, που μας παρείχε κάποια οδηγική ασφάλεια, και άφησαν τα έλατα να μας κάνουν παρέα.
Όλα έδειχναν ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Και δυσκόλεψαν…
Δύο λεπτά αργότερα ακολούθησε αυτή η φωτογραφία με την ομίχλη να ξαναπαίρνει τη σκυτάλη στον αγώνα συχνών εναλλαγών των καιρικών φαινομέων και ή λίμνη να χάνεται στην ομίχλη…
Να προσθέσω εδώ, ότι η λίμνη του Αώου, βρίσκεται καμιά 40ριά χιλιόμετρα βόρεια του Μετσόβου και σε υψόμετρο 1.500 μέτρων πάνω-κάτω…
Το ύψος της Τύμφης υπερβαίνει τα 2.400 μέτρα και αυτό συνέβαλε να έχουμε κάθε τόσο παρατεταμένες και εναλλασσόμενες ριπές αέρα, χαλαζοπτώσεων, βροχής και ομίχλης…
Στο ενδιάμεσο, είχαμε και λίγα πιο φωτεινά δίλεπτα και πάλι από την αρχή. Σε ένα τέτοιο διάλειμμα, αντίκρισα πάλι ξαφνικά και τα πανέμορφα δίδυμα ελατάκια της φωτογραφίας…
Η ομίχλη λειτουργεί σαν τα δίκοπα μαχαίρια. Από τη μια, δημιουργεί μια έντονα νοσταλγική και μυστηριώδη ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο και τόπο και, από την άλλη, σου στερεί πολλές φορές τη δυνατότητα να δες οτιδήποτε πέρα από τη μύτη σου.
Στην προκειμένη περίπτωση, συνέβαινε το δεύτερο, πράγμα που μέ ανάγκαζε να οδηγώ πολύ αργά για να βλέπω πού πηγαίνω.
Ώρες-ώρες, η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που δεν μπορούσα να δω σχεδόν τίποτα πέρα από 35 μέτρα. Οπότε, σε κάποια στιγμή, που αραίωσε λίγο η ομίχλη, είδα ξαφνικά και απρόσμενα τη λίμνη ακριβώς δίπλα μου…
Ένα ακόμα τοπίο στην ομίχλη
10 Η λίμνη χάνεται στην ομίχλη
Ο δρόμος προς το Μέτσοβο
Ένα ακόμα τοπίο στην ομίχλη
Αυτό που άρχισε ως καταιγίδα συνεχίστηκε σε χιονόνερο…
Ο δρόμος προς το Μέτσοβο