O μικρός Βαγγέλης Μόρας συναγωνιζόταν με τον αδερφό του στα πάντα. Όταν έφταναν σε τελικό πρωταθλήματος τάε κβον ντο, όμως, δεν έμπαιναν στη διαδικασία να τον παίξουν. Όταν δόθηκε φιλικό με σκοπό να τσεκαριστεί από την ΑΕΛ ο αδερφός του, αυτός που επελέγη ήταν ο… σέντερ φορ Βαγγέλης. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια πορεία 20 και πλέον ετών. Από τους βυσσινί της Λάρισας, στα βυσσινί της Προοδευτικής, από εκεί στην ΑΕΚ και ακολούθως η απόλυτη καταξίωση στη Serie A με θητεία σε Μπολόνια, Ελλάς Βερόνα και Μπάρι, με ένα μικρό πέρασμα από τη Σουόνσι. Οι αλησμόνητες στιγμές στην Προοδευτική του Σούλη Παπαδόπουλου, ο φόβος απέναντι στον Ντούσαν Μπάγεβιτς, το… μίσος στον Φερνάντο Σάντος και το… χαστούκι όταν έμαθε πως δεν θα παίξει στον τελικό του Κυπέλλου εναντίον του Ολυμπιακού.

Το «ντου» στο προπονητικό της Ένωσης, το ξύλο σε παίκτες και τα σπασμένα αυτοκίνητα, οι βρισιές του Κατσουράνη και ο δικτάτορας Φερέρ, τον οποίο χαρακτήρισε ως τον “χειρότερο άνθρωπο” που γνώρισε προπονητικά. Η προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα όταν το όνομά του ενεπλάκη σε υπόθεση με ξέπλυμα χρήματος και το τάμα που εκπλήρωσε στη μνήμη του αδικοχαμένου του αδερφού, επιστρέφοντας και σκοράροντας με τη φανέλα της ΑΕΛ. Τα δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το χαμένο πέναλτι του Γκέκα και το «Save Moras» που τον ολοκλήρωσε ως άνθρωπο.

Αυτό που έγινε με τον αδελφό σου ήταν ξαφνικό;

«Ο αδερφός μου είχε ένα θέμα από μικρός. Και 20 ετών που υπέγραψε με την ΑΕΛ το είχε και σταμάτησε, αλλά δεν ήταν κάτι τόσο… Τότε έτυχε να του βγει σε οξεία λευχαιμία επειδή έκανε ένα ταξίδι στην Αυστραλία».

Δηλαδή;

«Πήγε σε κάτι ξαδέρφια, να πάρει και μια γνώμη από έναν άλλο γιατρό για το θέμα στο αίμα του. Απλά, αυτό το ταξίδι δεν έπρεπε να το κάνει. Πολλές ώρες σε μεγάλο υψόμετρο. Το ανοσοποιητικό ήταν χαμηλό, οπότε με το που πήγε εκεί του βγήκε σε οξεία λευχαιμία. Η Βερόνα ολόκληρη ήταν δίπλα μου! Ο προπονητής ήταν εκεί, με περίμενε, τραυματίας στο πόδι να είμαι, με περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν η διαχείριση κι ο σεβασμός. Ήταν έτσι δομημένο όλο το σύστημα στην Βερόνα. Ο Μαντορλίνι μας διαχειρίστηκε πολύ καλά».

Αυτή η οικογενειακή περιπέτεια σε επηρέασε αγωνιστικά;

«Καθόλου. Ίσα ίσα… Το πρόβλημα πάντα το έβλεπα ως κίνητρο για να συνεχίσω. Ελεγα ότι δεν πρέπει να σταματήσω κι ότι τώρα πρέπει να συνεχίσω κι αυτό θα είναι το κίνητρο που θα με βοηθήσει να είμαι και καλύτερος. Αγωνίζομαι για σένα, αγωνίζομαι για τον αδερφό μου. Το ποδόσφαιρο με βοηθούσε να ξεπεράσω τα προβλήματά μου».

Κοιτάς ψηλά; Τον ψάχνεις;

«Από τότε που έφυγε μ- ακολουθεί και θα με ακολουθεί πάντα. Όταν έμπαινα στο γήπεδο, έκανα την προσευχή μου από μέσα μου και στο τέλος φιλούσα το τατουάζ που έχω γι- αυτόν. Το κάνω ακόμη και τώρα ως προπονητής. Τότε είχα πει ότι θα παίζω γι- αυτόν και στόχος μου ήταν να γυρίσω στην ΑΕΛ και να βάλω ένα γκολ μέσα στο γήπεδό μας. Το κατάφερα γιατί άντεξα. Πίστευα ότι θα γυρίσω και θα παίξω για ένα εξάμηνο κι όχι για άλλα τρία χρόνια».

«Μπήκα στο ταξί να έρθω να τον δω στην Ελλάδα και μέσα σε 20 λεπτά είχε πεθάνει»
Θυμάσαι την τελευταία κουβέντα με τον αδερφό σου;

«Ήταν στα χειρότερα. Τότε είχε γυρίσει από την Αυστραλία, είχε κάνει τη μεταμόσχευση και δεν είχε πιάσει. Είχε πει “Αν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω στην Ελλάδα κι όχι στην Αυστραλία, στη Μελβούρνη”. Οπότε στο οκτάμηνο, όταν και το ανοσοποιητικό του ήταν καλό, μπήκε στο αεροπλάνο και ήρθε στην Ελλάδα για να πεθάνει εδώ. Μας είχε μεταφέρει ότι θα κάνει κι άλλη μεταμόσχευση, ενώ δεν γινόταν. Μας τα μετέφερε όπως ήθελε. Όταν είχε μπει στο -ΙΑΣΩ- για κάποιες ακόμα χημειοθεραπείες, του λέω: “Φεύγω για προετοιμασία, όταν είναι να κάνεις την μεταμόσχευση με παίρνεις τηλέφωνο να έρθω”. Εν τω μεταξύ ήταν χάλια. Απλά, εγώ δεν μπορούσα να το δεχτώ. Το έβλεπα σαν κάτι φυσιολογικό, αφού μου είπε ότι θα κάνει κι άλλη μεταμόσχευση, αυτό θα γίνει. Μια – δυο μέρες μετά με πήρε τηλέφωνο η Αφροδίτη, η γυναίκα μου, και μου λέει: “Είναι χάλια”. Λέω στον κόουτς: “Ήρθα, αλλά είμαι stand by γιατί θα γίνει η μεταμόσχευση”. Όταν με πήρε η γυναίκα μου και μου είπε ότι χειροτέρευσε, μπήκΑ στο ταξί για να γυρίσω Ελλάδα και στο 20λεπτο με ξαναπήρε για να μου πει ότι πέθανε. Ηταν ό,τι χειρότερο να κάνεις αυτό το ταξίδι έχοντας συμβεί αυτό».

Εχεις ακόμα μέσα σου το ότι δεν ήσουν εδώ;

«Κοιτάξτε, δεν θα σας πω ψέματα. Αυτό είναι κάτι που με στοιχειώνει. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποβάλλω κι αν μπορώ να το δεχτώ. Για το ότι δεν ήμουν δίπλα του, ρίχνω ευθύνες σε εμένα, ότι δεν ήμουν εδώ κι ότι πήγα στην προετοιμασία. Από την άλλη, με έπεισε αυτός να το κάνω; Δεν το ήθελε κι ο ίδιος; Περίμενε να φύγω; Παίζει το μυαλό, ψάχνει δικαιολογίες».

Είχες κι εσύ την ελπίδα ότι δεν θα πεθάνει, ότι θα τα καταφέρει.

«Αυτό είναι. Ενώ τώρα που το σκέφτεσαι, λες: “Ρε μ@@@κα τι λες; Αφού αυτό δεν γίνεται”. Απλά εκείνος είχε τον τρόπο να σε πείσει και να σε πάει εκεί που θέλει».

Φανταζόμαστε ότι κι οι γονείς σου…

«Ασ-το. Δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς. Δεν είπα στη μητέρα μου ποτέ: “Ρε μάνα ξεπέρασε το”. Δεν γίνεται αυτό. Αφήνω ο καθένας να το περάσει με τον δικό του τρόπο».

Είναι και η κορούλα σου που σε βοηθάει…

«Εννοείται ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι μου, είναι δίπλα μου πάντα. Αλλά δεν ξέρω, δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, να το δεχτείς. Το μυαλό το δουλεύει μόνο του. Εμένα με έσωσε ότι ήμουν μακριά του τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν στην καθημερινότητά μου. Το ότι θα ερχόταν να με δει, δεν ήταν καθημερινότητα, ήταν στιγμές. Η καθημερινότητά μας ήταν από όταν γεννήθηκα μέχρι τα 20. Μετά ήταν στιγμές. Από αυτό πιάστηκα, αυτό με έσωσε, ότι δεν ήμασταν μαζί καθημερινά. Το “ρε φίλε πάω για καφέ, πάμε να φάμε”… δεν είχαμε τέτοιες στιγμές κι αυτό με βοήθησε».

Πηγή: gazzetta.gr