Την Κυριακή 1η Μαϊου θα γίνε στην Κυπριακή Κοινότητα της Μελβούρνης η παρουσίαση του βιβλίου “Νηρηίδες” της Έρμα Βασιλείου. Η συγγαρφέας έδωσε στο “Νέο Κόσμο” τις ακόλουθες σκέψεις της για την έκδοση αυτή:

“Eυχαριστώ ιδιαίτερα το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών και ακόμα, και όλως ιδιαιτέρως, ευχαριστώ τον καθηγητή Αναστάσιο Τάμη, γιατί είναι με τη δική του πρόσκληση και τη δικη του πρωτοβουλία που γίνεται η τιμητική αυτή αναγνώριση, ενός ταπεινού, σε σχέση με το πνεύμα που ετοιμάστηκε έργου, ταπεινού σε σχέση με το χώρο που ετοιμάστηκε στο ταπεινό σπίτι μου, και το περιβάλλον που ετοιμάστηκε, με μόνη συντροφιά την γράφουσα για πολύ καιρό και άχαρο και δύστροπο και απαιτητικό, με το ένα και το άλλο του πείσμα καιρό. Ευχαριστώ τον ακαδημαϊκό καθηγητή κύριο Αναστάσιο Τάμη για τις παλαιότερες εκδόσεις των βιβλίων μου Κλέλια, και των δύο εκδόσεων του δίτομου μεγάλου έργου μου Αγγελιοφόρος Α’ και Αγγελιοφόρος Β’ και τώρα τις Νηρηίδες μου. Κι αυτή η υποστήριξη συνεχίστηκε για πολύ διάστημα μαζί με τη δημιουργία και άλλων έργων που δεν έχουν ακόμα δει το φως της δημοσιότητας. Ευχαριστώ την εκδότρια και καλή φίλη Ελένη Νίκα, για τη συνεχή ανεπανάληπτη φιλία της και για τις εκδόσεις των βιβλίων μου Θέαλλη και την αγγλική μου ποιητική συλλογή Desire. Μαζί και τον εξαιρετικό αναλυτή πανεπιστημιακό δάσκαλο κ. Παναγιώτη Γκογκίδη, για την άψογη εργασία του σε έργα μου, και την άνευ ψόγου κατανόηση του συμβολισμού μου στον γραπτό μου λόγο. Επίσης το ξεχωριστό ζεύγος για τις καλοσύνες τους Στέλιο και Χρυσή Αγγελοδήμου για την έκδοση του έργου μου Εώρακα και άλλων καλοσυνών τους, και τον συνάδελφο ακαδημαϊκό καθηγητή Χρήστο Φίφη, του οποιου η αφιέρωση είναι στο έργο μου Λιμπρέττα, για τα οποία και θα μιλήσω, για την άψογη συνεργασία χρόνων στο ραδιόφωνο και τις αναλύσεις έργων μου.

Σας υπέρ ευχαριστώ όλους, καλοί μου συνάδελφοι!

Υπάρχουν τόσοι άλλοι ακόμα για τους οποίους  πρέπει να μιλήσω, αλλά που είναι στις επόμενες εκδόσεις έργων του σύνθετου έργου μου Νηρηίδες. Θα αναφερθούμε όλοι!

Ευχαριστώ ωσαύτως και τον Ελληνοαυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο και την αγαπητή πρόεδρό του κυρία Καίτη Αλεξοπούλου που ανέλαβε να μιλήσει για μένα και το δύσκολο πνεύμα μου, μα ταπεινό και εύχαρο πιστεύω αλλά και για τις Νηρηίδες μου. Καθώς και τον γιο μου Αντώνη Φασουλιώτη που θα μιλήσει για τη μητέρα του! Με ράνετε όλοι σας με λεκτικό ανθόνερο. Σας ευχαριστώ!

…Σκέφτηκα τελείως τυχαία σήμερα πως σε μικρή ηλικία όταν ήμουν στην Αθήνα στο Γυμνάσιο, παιζόταν ένα έργο με την Μπριζίτ Μπαρντό και τον Ρομπέρ Οσέν, ένα νέο τότε Γάλλο ηθοποιό. Το έργο είχε τίτλο Η ανάπαυση του Πολεμιστή, στα Γαλλικά Le repos du Guerrier. Ήταν ακατάλληλο, αλλά με πήγε μια φίλη μου εξωτερική που ζήτησε από τις μοναχές να με βγάλει σε μια έξοδο της Κυριακής. Κι έτσι κι έγινε. Δεν γνώριζα πως θα μ’ έπαιρνε στο σινεμά, και βρέθηκα έτσι απότομα και χωρίς να το θέλω σ’ ένα έργο για το οποίο δεν είχα αποφασίσει. Τι θα έλεγα στις μοναχές τώρα; Ψέμα; Την αλήθεια; Είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ του ψέματος και της αλήθειας. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος η διαφορά ή η διαφθορά, αν θέλετε. Γιατί η αλήθεια είναι χωρίς λήθη! Θυμάται ακριβώς την ιστορία όπως είναι και όπως εξελίχθηκε, χωρίς καμία αλλαγή. Ενώ το ψέμα είναι πληγή. Και γιατί η αλήθεια έχει το στερητικό /α/ και τη λέξη /λήθη/ μαζί ενωμένα σ’ ένα λήμμα.

Στερείται λήθης…θυμάται πάντα…η αλήθεια

 

Είχα αποφασίσει να πω την αλήθεια, αν με ρωτούσαν. Αν όχι, δεν θα έλεγα λεπτομέρειες. Αλλά και η σιωπή δεν είναι ακριβώς αυτό που είναι η αλήθεια. Κι έτσι γεννιέται πιστεύω ένας ποιητής γιατί μέσα από το καθαρό παναληθές του γράψιμο γεννιέται η αλήθεια των πραγμάτων, η δική του και των ξένων…

Ούτε καν θυμάμαι τις σκηνές του έργου, και ήταν, ναι, ακατάλληλο, έτσι έγραφαν οι εφημερίδες.

Οι τύψεις που έννοιωσα τότε παρακολουθώντας τον Πολεμιστή χωρίς την άδεια των δασκάλων μου και χωρίς να ήταν η δική μου απόφαση να το κάνω συνοψίζονται σήμερα  με τις σημερινές μου σκέψεις, πως εξάντλησα στην κυριολεξία όχι έναν αγωνιστή αλλά μιαν αγωνίστρια… στον κάματο της γραφής και στην ξαγρύπνια… για κάτι που εξώρυξα από την ψυχή μου. Και η μητέρα μου δεν θα ήταν ενθουσιασμένη για το ζυγό από τον οποίο πέρασα τον εαυτό μου, όσο κι αν θέλω να ξεκουραστώ σήμερα, έχοντας ολοκληρώσει το έργο μου Νηρηίδες. Θα ήταν όμως ευχαριστημένη, σας το υπόσχομαι, για το αποτέλεσμα του έργου μου αυτού…

Εργάζομαι σκληρά, αυτό δεν είναι είδηση. Είδηση είναι όμως οι Νηρηίδες που έρχονται παιχνιδιάρες, σκερτσόζες, και χωρίς να έχουν καμία έγνοια, (χωρίς κανένα φόβο) αφού με άφησαν αμίλητη για μέρες από κούραση και ξαγρύπνια, μα έχουν ωστόσο κάτι να δώσουν σε όλους εσάς. Έχουν ένα στίχο ειδικό για τον καθένα ξέχωρα. Θα βρείτε σ’ αυτές τον στίχο που σας ταιριάζει.

Κι ας έχασα κυριολεκτικά τη γραμμή που ορίζει η μέρα στη νύχτα, ή το αντίθετο.

Και όμως, είμαι περήφανη για σας παρά για μένα. Είναι η αγάπη όλων σας που έκανε την Έρμα να είναι η Έρμα που είναι σήμερα, και όχι μόνο ο μόχθος. Αλλά και οι καλοί φίλοι, εσείς που με στηρίξατε όλ’ αυτά τα χρόνια.

Θα πρόσθετα εδώ κάποιες παρατραβηγμένες ιδέες, όπως το να μην βγεις σ’ ένα συμβούλιο (παράδειγμα φέρνω) ή το να μην σε προτείνουν καθόλου, και αν θα το θεωρούσες αυτό, ίσως, πως κάτι πήγε εναντίον σου…

Πιστεύω σήμερα πως το να μην είμαι σ’ ένα συμβούλιο, σε σειρές publicity της ελληνικής παροικίας, το να μην είμαι μέσα στα πράγματα και στο μάτι της δημοσιότητας, ήταν και είναι ο πιο θετικός για μένα τίτλος. Και συγχαίρω όσους είχαν και έχουν το θάρρος τού να μπορούν ν’ αντέξουν και να τιμούν μια τέτοια θέση δύσκολη, και να κρατήσουν ήρεμη τη θέση και πορεία μιας ποιήτριας. Την ασυλία μιας ποιήτριας!

Θετικός για μένα τίτλος, από την άποψη πως είχα την παραδεισένια σιωπηλή Εδέμ με το μέρος μου, και το χρόνο να γράψω. Και ακόμα, κι αυτοί που δεν είχαν να πουν κάποιο λόγο, οι Νηρηίδες τράβηξαν με πλώρη την καλοσύνη τους (αν γίνεται να έλκεις από την πλώρη, πράγμα αδύνατο και όμως το κατόρθωσαν) και γέμισαν τις σελίδες τους με ακούραστα εύγε, που κάνουν καλό σε όλους μας στην παροικία. Το μοιράζομαι μαζί σας. Είναι δικό σας. Είμαι μία από σας, και όχι άλλη.

Ευχαριστώ εσάς όλους που πιστέψατε σε μένα. Και όσους με στηρίξατε.

Αυτό που κάνει το γράψιμο καλό, και πριν ακόμα τη διαρκή εξάσκηση, είναι το οξύμωρο. Το οξύμωρο που δεν θα φέρει ρίξη μεταξύ των σκέψεων του ή της συγγραφέα αλλά θα φέρει μια μικρή επανάσταση. Αυτό θα το πει ο κάθε ένας και ιδιαίτερα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος  Αναστάσιος Τάμης σε άρθρο του στις σελίδες του Νέου Κοσμου στην έκδοση της 22ας Μαρτίου, 2022…πως ή Έρμα είναι ασύμβατη και αιρετική. Αιρετική…χμ…αυτή  λέξη φέρνει ίσως απορίες! Μέχτι να την κατανοήσεις.

Μα ναι…γιατί όχι…Πρέπει να υποστηρίξω εδώ τα όσα πιστεύω πως ακόμα και αντίθετη να είμαι σε μια γνώμη που δεν κατανόησα καλά, ενώ λέχθηκε καλόγνωμα, θα υποστηρίξω τα πιστεύω των άλλων σύμφωνα με τα λεγόμενα του λατρεμένου μου Βολταίρου με το γνωστό ρητό του:

«Δεν συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.»

 

‘Οντως ασύμβατη κι αιρετική συνάμα! Ακριβώς όπως με χαρακτήρισε ο συνετός συνάδελφος.

Ασύμβατη ίσως με την έννοια της αναγέννησης και της ανοικοδόμησης, της τόλμης και της ευθύνης των πιστεύω μου. Αιρετική τότε, ναι! Το ασύμβατη δεν με παίδεψε σαν επίθετο μπροστά από το όνομά μου, πάντα το ήμουν.

Αλλά και πριν το οξύμωρο που πρέπει να είναι προσεκτικό για να δημιουργήσει ανάγκη αντίθεσης, μιας αντίθεσης που θα φέρει περισσότερη συζήτηση, όπου πρέπει να υπάρχουν και άλλα σημεία που ετοιμάζουν ένα καλό γράψιμο, είναι η εντύπωση πως γνωρίζουμε το θέμα μας καλά {…}

Η πρόζα είναι το καλύτερο λιμάνι να δείξουμε το γερό μας πλεούμενο. Η λέξη δόλωμα σε μια καλή εξέλιξη γραφής θα ριχτεί απο μακριά, ίσως και τρεις σελίδες πριν το κέντρο μιας ανάλυσης, αλλά θα έχει τη θέση της εκεί που πρέπει να καταλήξει.

 

Το θέμα έχει μεγάλη σημασία και είναι ίσως το μεγάλο ατού του ποιητή, κυρίως αν έζησε σε μέρη που δεν γνωρίζει καλά ένα τρίτος. Κι αυτό δίνει μια εντύπωση  ισχύος.

Χαμηλώνω το κεφάλι γιατί η ποίηση αυτό θέλει, λεβεντιά όταν την γράφουμε και ταπεινότητα όταν την παραδίδουμε. Και είναι με ταπεινότητα που παραδίδω το σημερινό μου βιβλίο Νηρηίδες και συμβολικά μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Νέος Κόσμος, σε όλους σας, γραμμένο για όλους όσους θα έρθετε ή θα μ’ επισκεφτείτε στην εκδήλωσή μου αυτή της γραφής. Και αφήστε τα ονόματά σας να τα γράψω στο επόμενο βιβλίο μου, τα Λιμπρέττα. Βάλετε όλοι το όνομά σας στο τετράδιο που θα έχω για σας πρόχειρο, γιατί το βιβλίο αυτό θα έχει τα ονόματα όλων εσάς που ήρθατε στις Νηρηίδες μου να μου ευχηθείτε «καλοτάξιδο το βιβλίο». Θα τιμήσετε ταυτόχρονα και τις Νηρηίδες και τα Λιμπρέττα για τα οποία θα πω προσωπικά δυο λόγια.

Η Μελβούρνη με μάζεψε κάποτε κουβάρι, νέα όπως ήμουν και στο οποίο ήμουν δεμένη όταν ήρθα μετά από πολλές δυσκολίες μου στην Κύπρο και στο Κονγκό. Και οφείλω πολλά, εννοώ ΠΟΛΛΑ στην Αυστραλία. Οφείλω αυτή τη μέρα, τη σημερινή σε πολλούς από σας που βοηθήσατε στο άνοιγμα των φτερών μου, και το οφείλω στο ότι μεγάλωσα σε οικογένεια που αγαπούσε τα γράμματα.

Σας περιμένουμε στην Κυπριακή Κοινότητα, την 1η Μαϊου και ώρα 6.30 μ.μ. όλους. Η πόρτα ανοικτή, το ίδιο και η καρδιά όλων.

Με την αγάπη και τη χαρά των Νηρηίδων μου, και το σεβασμό μου σε φίλους που με συνοδεύουν πάντα με την καλοσύνη τους!  Σας ευχαριστώ!

 

Έρμα Βασιλείου

ακαδημαϊκός και ποιήτρια

27/4/2022