Το Σάββατο, 14 Μαΐου, το απόγευμα, στην αίθουσα Λόγου και Τεχνών «Ο Ξενοφών» του Δήμου Σπάτων–Αρτέμιδος, πραγματοποιήθηκε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Κατσέλου με τον τίτλο: «Αγάπα με, όπως σ’ αγαπώ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ηδύφωνο».
Το βιβλίο -όπως άλλωστε μαρτυράει και ο υπότιτλός του- είναι αφιερωμένο στα παιδιά με διαταραχή αυτιστικού φάσματος και νοητική καθυστέρηση, που η συγγραφέας τα χαρακτηρίζει ως «ήρωες της ζωής», αλλά και τους γονείς τους, τους «ήρωες αφανείς», που μπορεί να είναι «φίλοι, συγγενείς ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας».
Όπως αναγράφεται στην εισαγωγή του βιβλίου, «πρόκειται για ένα βιβλίο τρυφερό με μαρτυρίες γονέων που έχουν παιδιά με αυτισμό ή νοητική καθυστέρηση. Είναι γραμμένο απλά έτσι ώστε να αγγίξει την ψυχή αυτού που θα το διαβάσει. Να γκρεμίσει τα ταμπού απέναντι στους ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού ή έχουν νοητική καθυστέρηση και να αλλάξει τα “αρνητικά” συναισθήματα που τρέφουν πολλοί γι` αυτούς τους ανθρώπους και να τους κατανοήσουν».
Έναυσμα για τη συγγραφή του βιβλίου ήταν «ένα οικείο πρόσωπο και φυσικά η αγάπη μου για τα παιδιά. Έζησα από κοντά αυτούς τους εξαιρετικούς γονείς που τους θαύμαζα και τους θαυμάζω. Οπλίζονται με τόλμη και δύναμη για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους», είπε η συγγραφέας κατά την παρουσίαση του βιβλίου.
Η κα Κατσέλου, έκλεισε την ομιλία της παραθέτοντας τον παρακάτω μονόλογο της μητέρας του Γιαννάκη, τον οποίο, όπως είπε χαρακτηριστικά, δεν θα ξεχάσει ποτέ.
«Εσύ, Μαρία, κάθε μέρα ακούς τα παιδιά σου να γελάνε, να τσακώνονται, να συζητούν τα προβλήματά τους. Να χαίρεσαι γι’ αυτό. Εγώ πάντα θα ζω με μια απορία: ο Γιαννάκης μου βλέπει έναν μπαμπά και μία μαμά κι εγώ δεν θα καταλάβω ποτέ αν ξέρει τι σημαίνει «μπαμπάς» και «μαμά».
Μπορεί να το λέω «σ’ αγαπώ» κι εκείνος να παπαγαλίζει, ένα «σ’ αγαπώ» που δεν θα το ακούσω ποτέ με τον τρόπο που το λες εσύ. Και τι δεν θα έδινα για να ακούσω ένα: «άσε μας, ρε μαμά, δεν έχω όρεξη τώρα».
Δεν πειράζει, όμως. Παίρνω δύναμη και υπομονή από το παιδί μου, πίστεψέ με, δεν είναι εύκολο, αλλά εγώ θα είμαι εδώ για εκείνο. Για τον δικό μου άγγελο κι ας έχει σπάσει το ένα του φτερό. Είναι ο δικός μου άγγελος και θα πρέπει να τον αγαπώ όπως και μ’ αγαπάει. Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο: θα στέκει εκεί, απέναντί μου με απάθεια, ψιθυρίζοντας, «αγάπα με, όπως σε αγαπώ».