Βρίσκομαι εδώ ως νοσοκόμα-μέλος μιας ομάδας ανθρωπιστικής βοήθειας, με σκοπό να στήσουμε ένα επιτόπιο νοσοκομείο κοντά σε ένα μεγάλο νοσοκομείο που έχει βομβαρδιστεί.
Πριν από 2 ημέρες περάσαμε τα σύνορα από τη Μολδαβία στην Ουκρανία. Το ταξίδι κράτησε 5 ώρες με 2 ώρες στάση στα σύνορα. Εκεί αντιμετωπίσαμε κάποια προβλήματα. Κανείς δεν μιλούσε αγγλικά, εκτός από έναν αξιωματικό. Εκεί που προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε, με ρώτησε: «Από πού είσαι;» κι εγώ του απάντησα: «Από Αυστραλία. Γεννημένη εκεί, αλλά είμαι Ελληνίδα».
Ξαφνικά φάνηκε έκπληκτος και απαντάει στα ελληνικά: «Ελληνίδα είσαι; μιλάς ελληνικά;»
Το όνομά του ήταν «Γιώργος» και καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Μου είπε ότι είναι με απόσπαση εκεί, 3 μήνες τώρα. Εξήγησα ότι είμαι από την Κατερίνη, με ρώτησε αν είμαι από ένα χωριό εκεί κοντά και είπα, «ναι, είμαι από τη Ρητίνη».
Ξαφνικά, όλη η πίεση που είχαμε με τις δυσκολίες και όλα τα διαδικαστικά και τα έγγραφα, περικυκλωμένοι από Μολδαβούς, Ουκρανούς και ένστολους αξιωματικούς της Frontex δεν φαινόταν τόσο τρομακτική.
Εκεί, μέσα στο χάος, μοιραστήκαμε μια στιγμή, σαν να βρεθήκαμε με έναν ξάδερφο μετά από χρόνια, κι ενώ ήμασταν ξένοι, νιώσαμε συνδεδεμένοι.
Του έδωσα οδηγίες πού να βρει το ελληνικό εστιατόριο που είχα βρει τυχαία στην Μολδαβία και έφαγα γιουβέτσι. Γελάσαμε και είπαμε ότι οι Έλληνες είναι πραγματικά παντού.
Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
Φτάσαμε βράδυ στην Οδησσό στην Ουκρανία, 30 λεπτά πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Το πρωί το πρώτο πράγμα, εκτός από ένα γρήγορο καφεδάκι, ήταν να βρω τηλεκάρτα για το τηλέφωνο. Στέλνω το ουκρανικό νούμερο στους γνωστούς, αλλά δεν καταλαβαίνω της πληροφορίες να βάλω λεφτά μέσα για να μπορέσω να καλέσω νούμερο.
Εκεί που σκεφτόμουν τι να κάνω, ένας φίλος μου από το Facebook που είναι Έλληνας δημοσιογράφος εδώ στην Ουκρανία, που ποτέ δεν έχουμε γνωριστεί, μου γράφει μήνυμα και λέει: «Έβαλα 200 γρίβνες (ουκρανικό νόμισμα) στο τηλέφωνό σου, μπορείς να πάρεις και εσύ». Χωρίς να το ζητήσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή. Η βοήθεια έρχεται από το πουθενά και σου θυμίζει ότι υπάρχουνε καλοί άνθρωποι στον κόσμο.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ…
Όσο πλησιάζουμε στην πρώτη γραμμή, οι στρατιωτικές συνοδείες και τα τεθωρακισμένα οχήματα αυξάνονται και, όμως, ξαφνικά βλέπουμε μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά πάνω στα ποδήλατα να απολαμβάνουν τη βόλτα τους σαν να είναι μια οποιαδήποτε μέρα και βγήκαν βόλτα με τα παιδιά για να παίξουν λίγο.
Σε μια φάση ακούω τον οδηγό και τον γιατρό να μιλάνε και να κοιτάνε τα τηλέφωνα τους. Ο γιατρός, γυρίζει και με κοιτάζει για να με καθησυχάσει. «It’s OK», μου λέει. Ο συνάδελφός μου, που κάθεται δίπλα μου και έχει έρθει από την Ελβετία, μου δείχνει το τηλέφωνό του. «Τώρα μόλις βομβάρδισαν πολύ κοντά εδώ, το βλέπω στο google maps, θα το περάσουμε σε λίγο».
Είναι τόσο όμορφη χώρα, με τα λουλούδια, τα δέντρα, τα χωράφια. Μου θυμίζει Ελλάδα και το χωριό μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε διακοπές και να κάνουμε εκδρομή. Ούτε 5 λεπτά δεν περνάνε και μπορούμε να δούμε τον καπνό από τη βόμβα. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Μέχρι και ο οδηγός βγάζει φωτογραφία με το τηλέφωνό του και σαν μην έχει γίνει τίποτα, το ταξίδι συνεχίζεται.
«CHECK IN» ΜΕΣΑ
ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ…
Φτάνουμε μετά από 10 ώρες στον προορισμό μας. Για λόγους ασφαλείας, δεν μπορώ να πω ακριβώς πού, αλλά είμαστε κοντά στην πρώτη γραμμή ανατολικά στην Ουκρανία. Ήταν βράδυ και σκοτάδι δεν έβλεπες φώτα αναμμένα στους δρόμους ή μέσα στα κτίρια. Μια έρημη πόλη. Αναρωτιόμαστε μεταξύ μας, αν είχαμε φτάσει και πού είμαστε. Ο οδηγός και ο ανώτερος γιατρός από την Ουκρανία που μας συνοδεύουν δεν μιλάνε αγγλικά. Βγάζουν τις βαλίτσες μας και τους ακολουθούμε. Στην είσοδο του ξενοδοχείου έχουν βάλει ταινία που φράζει την είσοδο. Μπαίνουμε από μια πλαϊνή πόρτα. Πρώτη φορά μπαίνω σε ξενοδοχείο φαινομενικά «κλειστό», τα φώτα κλειστά, στο σκοτάδι μας καλωσορίσανε και μας κάνανε ‘check in’.
Οι οδηγίες ήταν απλές
«Καλωσορίσατε, το εστιατόριο είναι δεξιά και μόνο ανοιχτά το πρωί, άμα θέλετε να καπνίσετε έχει συγκεκριμένο χώρο αριστερά, δεν θα ακούσετε της σειρήνες γιατί χτυπούν τακτικά και είναι πολύ δυνατά, σας συμβουλεύουμε να “κατεβάσετε” την εφαρμογή στο τηλέφωνό σας για να ειδοποιήστε όταν υπάρχουν αεροπορικές επιδρομές, όταν σας συμβουλεύει μπορείτε να καταφύγετε στο υπόγειο πατώντας το μηδέν στα ασανσέρ που υπάρχουν στα σαλόνια, μην ανάψετε τα φώτα στο δωμάτιο προπαντός μεταξύ 11 το βράδυ και 5 το πρωί, δεν μπορείτε να κυκλοφορείτε έξω από το ξενοδοχείο θα είναι κλειδωμένο, μην ανοίξετε κουρτίνες και να αποφύγετε τα παράθυρα, μην πάρετε τηλέφωνο για υπηρεσίες δωμάτιου, κανένας δεν θα έρθει, για άλλη μια φορά καλωσορίζουμε και ελπίζουμε να απολαύσετε τη διαμονή σας».
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Χθες το βράδυ τα ξυπνητήρια χτύπησαν δύο φορές και δεν άκουγα το τηλέφωνό μου, είχα χαμένες κλήσεις από τον γιατρό. Ανησυχούσαν ότι δεν κατέβαινα για να κρυφτώ στο υπόγειο. Ήμουν πανευτυχής, παραδομένη σε έναν βαθύ ύπνο. Όπως λέει και η παροιμία, «η άγνοια είναι ευδαιμονία».
Σήμερα θα πάμε στο νοσοκομείο, ο γιατρός μού έχει ήδη δείξει φωτογραφίες από τα θύματα των βομβαρδισμών για να με προετοιμάσει.
Οι εικόνες είναι τρομακτικές και οι χειρότερες που έχω δει ποτέ σε περισσότερα από 20 χρόνια ως νοσηλεύτρια και εργαζόμενη σε ασθενοφόρο. Έχω μερικές πολύ δύσκολες μέρες μπροστά μου.