ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, 24 Ιουλίου 2022, στο Κρητικό Χωριό της Μελβούρνης θα φιλοξενηθεί εκδήλωση προς τιμήν του Μητροπολίτη Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ, με αφορμή τον εορτασμό των ονομαστηρίων του.
Η ΤΙΜΗΤΙΚΗ εκδήλωση διοργανώνεται με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου, ο οποίος, από κοινού με τους βοηθούς Επισκόπους και τη Διακοινοτική Επιτροπή Βικτώριας, απευθύνει πρόσκληση προς όλους να συμμετέχουν. (Ο Αρχιεπίσκοπος θα παραστεί και στους πανηγυρίζοντες ιερούς ναούς της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Παντελεήμονα στη Μελβούρνη).
ΤΑ ΕΣΟΔΑ από την εκδήλωση για τον Μητροπολίτη Ιεζεκιήλ θα διατεθούν στην πρωτοβουλίας «Five Loaves» της Εκκλησίας που φροντίζει όσους συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων των αστέγων. Είναι μια καλή πρωτοβουλία της Εκκλησίας μας που αξίζει να επαινεθεί και να στηριχθεί. Να μην είμαστε μόνο γκρίνια…
Η ΓΚΡΙΝΙΑ ακολουθεί… Μου είπαν ότι η Αρχιεπισκοπή μας αποφάσισε να κτίσει και νέο ναό στη Μελβούρνη. Θα είναι ο ναός των Αγίων Πάντων και θα αναγερθεί στο προάστιο Casey.
ΗΔΗ αρκετοί «μουρμουρίζουν» ότι η Μελβούρνη έχει πολλούς ναούς και κάποιοι αντιμετωπίζουν και οικονομικά προβλήματα. Γι’ αυτό, λένε, καθορίστηκαν νέες τιμές στα Μυστήρια, μια κίνηση που έχει προκαλέσει πολλά (αρνητικά) σχόλια.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, πιστοί άλλων εκκλησιών της περιοχής, μας παραπονέθηκαν ότι σε μια εποχή που «φθίνει» ο αριθμός των εκκλησιαζομένων η ανέγερση νέου ναού θα τους δημιουργήσει και άλλα προβλήματα.
ΠΛΗΡΩΣΑΝ, λέει, πάνω από 20 χιλιάδες δολάρια το τραπέζι για να απολαύσουν τον Βέρτη στη Μύκονο. Αν περίμεναν λίγο θα τους κόστιζε λιγότερο (συμπεριλαμβανομένων και των αεροπορικών εισιτηρίων) να τον απολαύσουν δωρεάν σε λίγους μήνες στη Μελβούρνη. Περισσότερα προσεχώς…
Τ.Τ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ τον χορό ο κορονοϊός. Ούτε καν μπαίνει στον κόπο να ψάξει για παρτενέρ. Όπου βρει μάζες τρυπώνει και τα αποτελέσματα γνωστά. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε μια πολύ μεταδοτική νόσο, όπως λέει ο κ. πρωθυπουργός, το γνωρίζουμε. Το πώς να τον παρακάμψουμε δεν ξέρουμε.
ΘΕΤΙΚΟ και εύχομαι να βγει αληθινό το πρωτοσέλιδο του περασμένου Σαββάτου «Συζητήσεις για μεγάλες αυξήσεις στους συνταξιούχους». Ναι, ναι… Καλά διαβάσατε. Μόνο που ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων, κ. Γιάννης Κωστούλιας, δεν φαίνεται να συμβιβάζεται με ψίχουλα. Υπενθυμίζει το συνεχές αυξανόμενο κόστος ζωής, ιδιαίτερα σε βασικά προϊόντα και λογαριασμούς και προσθέτει ότι «τα επιπλέον $25 δεν επαρκούν και τα $50 δεν φτουράνε».
ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Η Ομοσπονδία ετοιμάζεται να στείλει επιστολή με παραλήπτη τον ομοσπονδιακό πρωθυπουργό, για να καταθέσει γραπτώς την κατάσταση των συνταξιούχων. Οπότε για νεότερα, αναμένετε στο ακουστικό σας.
ΘΑ ΕΛΕΓΑ, επίσης, στον πρωθυπουργό της Πολιτείας μας, ότι καλά τα έργα που γίνονται στους δρόμους, μερικά από τα οποία παίρνουν χρόνια για να τελειώσουν, αλλά τις προάλλες, τόλμησα να οδηγήσω από το εσωτερικό ανατολικό προάστειο που μένω προς το Port Melbourne. Το δρομολόγιο που ήξερα δεν βοήθησε γιατί οι δρόμοι ήταν άλλοι κομμένοι και άλλοι υπό κατασκευή. Οι μονόδρομοι, οι γραμμές των λεωφορείων και οι άλλες για τους ποδηλάτες, μού δημιούργησαν επιπλέον πρόβλημα. Εκεί, όμως, που πέρασα τον φόβο των Ιουδαίων, ήταν στην επιστροφή. Γύρω στις 5.35μμ., ώρα οδικής αιχμής, μισοσκόταδο και ψιλή βροχή. Μαρτύρησα. Ούτε καν θυμάμαι το πώς τα κατάφερα και έφτασα σπίτι.
ΚΑΙ ΜΙΑΣ και είπαμε για τις κυβερνήσεις, ας πούμε και δυο λόγια για την Αντιπολίτευση. Ο αρχηγός της ομοσπονδιακής, Peter Dutton, έκανε έκκληση να διπλασιαστεί το ποσόν που ένας συνταξιούχος μπορεί να κερδίζει χωρίς να μειώνεται η σύνταξή του. Δηλαδή, από τα $300 στα $600 το δεκαπενθήμερο. Λίγο θαμπό μου ακούγεται. Αλλά ως Αντιπολίτευση είναι εκεί για να προτείνει.
ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ σε μια διασταύρωση στο Kew, με πολλή οδική κίνηση -μην ξεχνάμε και τους ποδηλάτες- δυο κυρίες ώριμης ηλικίας, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια ενός hotel με… μηχανάκια, έκαναν σήμα στους οδηγούς να τους δώσουν δρόμο για να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Εκεί που, ενδεχομένως, είχαν αφήσει το αυτοκίνητό τους. Φέρτε στο μυαλό σας το σκηνικό… Και μετά οι στατιστικές λένε ότι πάνω από $66 δισεκατομμύρια, χάθηκαν στα πόκις. ΚΡΙΜΑ. Γιατί με τα μισά χρήματα θα μπορούσαν να γίνουν πολλά για το κοινό καλό.
ΠΡΩΙΝΟ τρέξιμο: Τέσσερις + ένας λόγοι για ένα καλό ξεκίνημα της ημέρας. Τονώνει την ενέργεια, βελτιώνει τη διάθεση, συμβάλλει στην πνευματική διαύγεια και στην ποιότητα του ύπνου και βοηθά στην καλή υγεία και ευεξία. Τί λέτε; Να το δοκιμάσουμε;
ΗΜΟΥΝ κι εγώ ένα παιδί του «πόλιπιφ», το οποίο οι περισσότεροι το γνωρίζετε ως κονσέρβα σπαν. Και τι πιο καλύτερος τρόπος να μνημονεύσει ο Μιχάλης Μιχαήλ τον «αδελφό» του και να θυμίσει σε όλους εμάς πτυχές από την εποχή που, μαθητές, όταν πηγαίναμε εκδρομές, ένα κουτί «πόλιπιφ», ήταν οπωσδήποτε στο καλάθι για το μεσημεριανό μας. Νάσαι καλά Μιχάλη. Γιατί με όσους μίλησα της γενιάς μου, όλοι το θυμούνται.
ΑΡΧΕΣ της εβδομάδας παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ, που ετοίμασαν φοιτητές του Πανεπιστημίου της Κύπρου με τίτλο «Τα παιδιά της εισβολής». Μέρες που είναι, μεταφέρω ένα μέρος, όπως το αποτύπωσα στο μυαλό μου και όπως το φωτογράφισα με τα μάτια της ψυχής μου.
ΔΥΟ 48άρηδες, γέννημα του Ιούλη και του Αυγούστου του 1974, μίλησαν για τη ζωή τους. Είπαν ότι μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίσουν ποτέ τον πατέρα τους. Ότι ενώ είχαν καταταγεί στο στρατό, από τότε, χάθηκαν τα ίχνη τους. Είναι στον κατάλογο των αγνοουμένων. Ο τόνος της φωνής τους πικρός, αλλά σταθερός. Εύκολα διακρίνεις στο βλέμμα τους ένα βουβό γιατί. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ανοίγεις το χρονοντούλαπο και να ξεκλειδώνεις μνήμες που πονούν και που και να θέλεις να ξεχάσεις, δεν μπορείς.
ΚΑΙ ΟΙ δυο δήλωσαν περήφανοι και έδειξαν τις λιγοστές φωτογραφίες των γονιών τους, οικογενειακά πλέον κειμήλια και μοναδικά. Με τη βοήθεια των φοιτητών/δημοσιογράφων μίλησαν για τα παιδικά τους χρόνια, τα εφηβικά, τα σχολικά τα φοιτητικά και τόνισαν την έντονη απουσία του πατέρα τους. Επαίνεσαν την μάνα τους, τον στυλοβάτη του σπιτιού, που πήρε στους ώμους της και τον ρόλο του πατέρα.
ΔΑΚΡΥΣΑ, βλέποντας σκηνές από τους γάμους τους. Όταν οι πολύπαθες μάννες τους, αφού προσκύνησαν το Ευαγγέλιο, ασπάστηκαν τα στέφανα των παιδιών του. Τότε ένα κρυφό δάκρυ κύλησε στα μάγουλά τους. Δεν ξέρω αν ήταν δάκρυ του πόνου ή της περηφάνειας. Της νοσταλγίας ή της ικανοποίησης. Όπως και να έχει, τις χειροκροτώ, γιατί έστω και μόνες τα κατάφεραν. Άξιες!
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.
Κ.Γ.
ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, είναι δυνατόν η γενέτειρα να τραβάει κάθε καλοκαίρι το ίδιο… λούκι; Κάθε καλοκαίρι ξανά μανά με τις φωτιές… Από όσοι θυμάμαι τον εαυτό μου δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μην κάηκε και μια περιοχή της χώρας ή και περισσότερες το ίδιο διάστημα.
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να μην έχει γίνει ποτέ μάθημα στους αρμόδιους; Κάθε τόσο και λιγάκι να βρίσκεται η χώρα σε σημείο μηδέν, σε σημείο να πνέει τα λοίσθια είτε από πυρκαγιά είτε από πλημμύρα είτε από κάποια άλλη θεομηνία;
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να μην παίρνουν κανένα μέτρο ώστε την επόμενη φορά να είναι πιο προετοιμασμένοι; Είναι δυνατόν να βρίσκονται κάθε χρόνο, κάθε τόσο και λιγάκι, στα ίδια και χειρότερα και με την πλάτη στον τοίχο;
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να συνεχίζουν οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι να παίζουν την ίδια κασέτα, οι κάθε λογής δημοσιογράφοι να εξακολουθούν να θλίβονται (για την τηλεθέαση και την αναγνωσιμότητα) και ο κάθε πικραμένος να βγάζει την οργή του, δικαιολογημένη ή μη, στα «παράθυρα» και τις ιστοσελίδες;
ΜΑ ΔΕΝ μαθαίνει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο; Δεν μαθαίνει κανείς από τα λάθη του παρελθόντος, δεν μαθαίνει να προετοιμάζεται και να προγραμματίζει; Δηλαδή, πάντα όσα πάνε κι όσα έρθουν;
ΚΙ ΟΛΟ το Κράτος φταίει; Μόνο…; Δηλαδή, οι απλοί πολίτες δεν έχουν καμία ευθύνη, καμία υποχρέωση; Ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια, εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια κυβέρνηση, οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα και την βρίζουν κι από πάνω, αλλά την επικαλούνται στην πρώτη τυχούσα στιγμή;
ΣΤΑ ΔΙΚΑ μας, προσωπικά πιστεύω ότι οι υπάρχοντες παροικιακοί φορείς αν θέλουν να είναι… αποτελεσματικοί, ειδικά στις παρούσες συγκυρίες, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ανθρώπινες αλυσίδες με δυό-τρεις δεκάδες (ας πούμε) ανθρώπους… Συγγνώμη, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει άρδην η όλη νοοτροπία και η όλη σύλληψη του στόχου της κάθε εκδήλωσης, εάν υπάρχουν βλέψεις για την όποια συνέχεια. Το να χρησιμοποιούνται συνεχώς και επί χρόνια τα ίδια μέσα είναι χάσιμο χρόνου, επανάληψη που κουράζει και αποδιοργανώνει, μια τακτική που πλέον δεν οδηγεί σε κάτι χειροπιαστό.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” είναι λανθασμένο και αποπροσανατολιστικό. Αντίθετα, τα μέσα περιέχουν και καθορίζουν τον σκοπό. Ανάλογα με τα μέσα που έχεις και ανάλογα με τις εκάστοτε συγκυρίες και συνθήκες θέτεις και τον εκάστοτε σκοπό. Όχι το αντίθετο…
ΠΑΝΤΩΣ, παρά το κατά κάτι ζοφερό κλίμα -θες την επανεμφάνιση των υποπαραλλαγών της Όμικρον και όλων των παρεπομένων, θες η άσχημη κατάσταση στα γηροκομεία, θες το κρύο, θες εκείνο και το άλλο- υπάρχουν και θετικά, μικρά αλλά θετικά.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ της Κοινότητας, με την παράσταση «Μόνοι», η επιτυχία της Κατασκήνωσης στην Ελλάδα με τα παιδιά της Κοινότητας, κάτι με το Συνέδριο του Καστελόριζου κλπ., δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι μαύρα κι άραχνα…
ΠΑΝΩ σε αυτά, τα θετικά, πρέπει να βαδίσουμε στο άμεσο μέλλον, να δούμε ποιες είναι οι άμεσες ανάγκες, να παρθούν μικρά, αλλά σίγουρα βήματα, όχι μεγάλα λόγια και ανέξοδα όνειρα…
ΝΑ ΜΗΝ ξεχάσουμε και τα γενέθλια του Εργατικού Συνδέσμου «Δημόκριτος» αυτές τις μέρες – ιδρύθηκε το 1935. Είτε το θέλουν είτε όχι μερικοί, ο Σύνδεσμος έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης και εξακολουθεί να παίζει, τηρουμένων των οποιωνδήποτε συνθηκών.
ΜΠΟΡΕΙ να διαφωνούν ορισμένοι, αλλά χωρίς καθημερινό αγώνα δεν γίνεται τίποτα. Τίποτε δεν χαρίζεται, τα πάντα κατακτιώνται. Είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει όσο ο κόσμος είναι χωρισμένος σε τάξεις και συμφέροντα.
Δ.Τ.