Στο επίκεντρο του έργου της ομογενούς ζωγράφου, Gina Kalabishis βρίσκεται η σχέση της με τη γη, τη χλωρίδα και την πανίδα, και η αγάπη της για το περιβάλλον, το οποίο αναδεικνύεται και πάλι στην έκθεση που παρουσιάζει στην Shoalhaven Regional Gallery, στη Nowra της Νέας Νότιας Ουαλίας, από το Σάββατο (1 Οκτωβρίου) έως τις 26 Νοεμβρίου.
«Τα έργα αυτά ξεκίνησαν στην πραγματικότητα από το 2018, στην τελευταία μου έκθεση με τίτλο ‘Bundanon Floor to Sky’ στο Flinders Lane», είπε στον «Νέο Κόσμο» η κα Kalabishis, σχετικά με τους πίνακες που φιλοτέχνησε κατά τη διάρκεια παραμονής της στο κτήμα φιλοξενίας καλλιτεχνών, του Arthur Boyd, στη νοτιοανατολική παράκτια περιοχή της ΝΝΟ.
Bundanon σημαίνει «βαθιά κοιλάδα» στη γλώσσα των κατοίκων των Πρώτων Εθνών Wodi Wodi της φυλής Yuin, οι οποίοι, ως παραδοσιακοί ιδιοκτήτες της γης, μοιράζονται βαθιές πνευματικές σχέσεις με την εύφορη κοιλάδα γύρω από τον ποταμό Shoalhaven.
«Ποτέ δεν είχα δείξει αυτά τα έργα στο Shoalhaven. Ήθελα λοιπόν να κάνω μια έκθεση στον τόπο όπου δημιουργήθηκαν. Η μισή έκθεση θα παρουσίαζε τα έργα που είχα ήδη ολοκληρώσει, και για τα νέα μου έργα θα ακολουθούσα τον ποταμό Shoalhaven μέχρι τη θάλασσα (Bundanon Floor to Sea)».
Ωστόσο, λόγω των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας, δεν κατάφερε να επιστρέψει στην περιοχή για δύο χρόνια, γεγονός που στην πραγματικότητα άλλαξε εντελώς το τελικό έργο, όπως εξήγησε, καθώς έπρεπε να αντλήσει από τις αναμνήσεις της για να τα ζωγραφίσει.
«Τελικά αποφάσισα ότι θα έφτιαχνα έργα σαν καρτ ποστάλ, σαν αναμνηστικά, νοσταλγικά, από τις αναμνήσεις που είχα από την περιοχή».
Στο φόντο απεικονίζονται θολά, ρομαντικά τοπία, πάνω στα οποία «στήνει» ένα λεπτομερές «πορτρέτο» της άγριας πανίδας.
Αυτά συνδυάζονται με δέσμες λουλουδιών, όπως στην κλασική τέχνη των ιαπωνικών ανθοσυνθέσεων που τόσο αγαπάει.
Μόλις ολοκλήρωσε αυτά τα έργα, η Gina Kalabishis παρατήρησε ότι υπήρχε και ένα άλλο επίπεδο νοσταλγίας στους πίνακές της που βγήκε υποσυνείδητα.
Οι πέντε τελευταίοι μεγάλοι πίνακές της, μοιάζουν στον τρόπο που είναι στημένοι, με τα οικογενειακά και γαμήλια πορτρέτα που απαθανατίζονταν στα φωτογραφικά στούντιο της Μελβούρνης τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όπου στο φόντο υπάρχει σχεδόν πάντα ζωγραφισμένο ένα ρομαντικό τοπίο.
«Αν οι γονείς μου ήθελαν να βγάλουν φωτογραφίες της οικογένειας ή του γάμου τους, πήγαιναν σε αυτά στούντιο, όπου στέκονταν στη σκηνή και στο βάθος υπήρχαν αυτά τα προκατασκευασμένα τοπία».
«Συνήθιζα να κοιτάζω αυτά τα ασπρόμαυρα και έγχρωμα φωτογραφικά άλμπουμ από το γάμο των γονιών μου, το γάμο του θείου μου, από αυτές τις νοσταλγικές στιγμές όταν πρωτοήρθαν στην Αυστραλία».
«Νομίζω ότι υποσυνείδητα και συμβολικά [στα τελευταίο μου έργα] αναπολώ τους γονείς μου. Βρίσκονται μέσα στο τοπίο, χωρίς να είναι εκεί».
«Συνειδητοποίησα, αφού τα τελείωσα, πόσο παρόμοια ήταν, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο ήταν στημένα».
Δίπλα στους γονείς της, διακρίνονται συνθέσεις λουλουδιών και μέσα από το παράθυρο πίσω τους ένα ζωγραφισμένο τοπίο.
Οι γονείς της, Παρασκευή και Ηλίας, απεβίωσαν πριν από χρόνια. «Δυστυχώς, και οι δύο δεν είχαν μακρόχρονη ζωή, κάτι που είναι αρκετά λυπηρό», λέει η Gina Kalabishis καθώς θυμάται τα υπέροχα παιδικά της χρόνια και τους γονείς της που μετανάστευσαν χωριστά τη δεκαετία του 1960 από τη Ρόδο, για να εγκατασταθούν στην Αυστραλία, όπου γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν.
«Οι γονείς μου πάντα ήξεραν ότι μου άρεσε η ζωγραφική, γιατί όταν ήμουν παιδί καθόμουν στο τραπέζι και ζωγράφιζα μέχρι τις 11-12μμ το βράδυ. Όταν πήγαινα στο ελληνικό σχολείο, μου ζητούσαν να ζωγραφίσω τους αγίους. Και ήταν πολύ περήφανοι που μπορούσα να το κάνω».
«Ήμουν πολύ τυχερή γιατί είχαν ενσωματωθεί στον Αυστραλιανό τρόπο ζωής. Η μητέρα μου ήταν υπέρ της μόρφωσης των γυναικών. Ο πατέρας μου μας έγραψε σε ιδιωτικό σχολείο θηλέων για να μας εξασφαλίσει μια καλή παιδεία. Και είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτό».
Η μητέρα της άρχισε μετά τα σαράντα της, να τραγουδάει στις ελληνικές χορωδίες και σε ελληνικές γιορτές. «Είχε μια πανέμορφη φωνή. Δεν ήξερα ότι είχε τόσο ωραία φωνή, μέχρι το τέλος, όταν άρχισε να τραγουδάει και το απολάμβανε πραγματικά».
Μεγαλώνοντας, οι γονείς της τους πήγαιναν για ψάρεμα ή για να κυνηγήσουν λαγούς πράγμα που τους συνέδεε με τη γη, καθώς μπορούσαν να συνεχίσουν να κάνουν εδώ ό,τι έκαναν στην πατρίδα τους.
Εκτός από τη ζωγραφική, της Gina της αρέσει να τρέχει, κάτι που πιστεύει ότι προσθέτει διαύγεια στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη φύση και το τοπίο γύρω της.
«Το βρίσκω συναρπαστικό να μπορώ να τρέχω μέσα στους θάμνους, στη φύση και όταν σταματώ, γεμάτη ενδορφίνες, νιώθω τόσο καλά, και βλέπω το τοπίο πολύ πιο καθαρά. Η άσκηση αποτελεί πολύ μεγάλο μέρος της πρακτικής μου. Τροφοδοτεί την ενέργειά μου».
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα εδώ
*Η Gina Kalabishis είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις Εικαστικές Τέχνες, πτυχίου Καλών Τεχνών από το Victorian College of the Arts, και το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, ανωτέρου διπλώματος Τεχνών από το Πανεπιστήμιο της Βικτώριας. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αυστραλία, την Ισπανία, την Ασία και τις ΗΠΑ και έχει επιλεγεί για σημαντικά εθνικά βραβεία τέχνης. Εκπροσωπείται από την Flinders Lane Gallery στη Μελβούρνη και πίνακές της βρίσκονται σε σημαντικές δημόσιες συλλογές, όπως στην Εθνική Πινακοθήκη της Αυστραλίας, τη Συλλογή Τέχνης του Πανεπιστημίου της Βικτώριας, την Πινακοθήκη του Ballarat, του Gippsland και τη Bundanon Trust Art Collection.