Με δοξολογία που θα γίνει την Κυριακή 16 Οκτωβρίου στον ιερό ναό των Αγίων Ταξιαρχών (56 The Corso Parkdale) η Λημνιακή Κοινότητα Βικτωρίας θα τιμήσει φέτος την 110η επέτειο της απελευθέρωσης της Λήμνου.
Όπως είναι γνωστό η Λημνιακή πατριά είναι από τις παλαιότερες, τις πολυπληθέστερες αλλά και τις πιο δυναμικές της Βικτώριας.
Με την ευκαιρία, λοιπόν, της 110ης απελευθέρωσης της απελευθέρωσης της Λήμνου αξίζει να επαναλάβουμε κάποια στοιχεία και για την τεράστια προσφορά της Λημνιακής Κοινότητας.
Το κείμενο που ακολουθεί στηρίζεται στο ειδικό αφιέρωμα που είχε επιμεληθεί πέρσι η συνάδελφος Μαρία Καμπύλη:
«Η πρώτη γενιά Ελλήνων μεταναστών είναι εκείνη που κράτησε ζωντανούς τους δεσμούς με την πατρίδα σε μια χώρα τόσο μακρινή όσο η Αυστραλία.
Ανήγειραν εκκλησιές, άνοιξαν ελληνικά σχολεία, ίδρυσαν συλλόγους, έμειναν δεμένοι και κατάφεραν να διατηρήσουν και να μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές τη δική τους Ελλάδα, έτσι όπως την διαφύλαξαν και την έφεραν μέσα στις καρδιές τους διασχίζοντας στεριές και ωκεανούς.
Δεν ήξεραν πολλά, παρά μονάχα ότι έπρεπε να μην σκορπίσουν, αλλά να κρατηθούν ενωμένοι για να μπορέσουν να επιβιώσουν στην ξένη χώρα. Γι’ αυτό και συσπειρώθηκαν γύρω από ό,τι είχαν κοινό: την γλώσσα, την πίστη και τις παραδόσεις τους.
Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστο αν σκεφτεί κανείς κάτω από ποιες συνθήκες έχτισαν τις «μικρές πατρίδες» με θεμέλια τόσο γερά που δεκαετίες αργότερα να είναι έτοιμες να κατοικηθούν από την τέταρτη και την πέμπτη γενιά μεταναστών.
Μια από αυτές τις γερές και δυναμικές κοινότητες είναι και η Λημνιακή που φέτος συμπληρώνει 83 χρόνια ζωής.
ΑΠΟ ΤΗ ΛΗΜΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Ήταν το 1939 όταν ο Δημήτρης Κατακουζηνός Μπλαμπλάνης, μαζί με μια παρέα φίλων του πραγματοποιούσε ένα όνειρο ζωής ιδρύοντας την τότε Λημνιακή Αδελφότητα Βικτώριας.
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στο Ρουσσοπούλι Λήμνου το 1886. Νέο παλικάρι έφυγε για την Αμερική για να εργασθεί, αλλά σύντομα επέστρεψε στη Λήμνο και υπηρέτησε στο στρατό. Όταν απολύθηκε προσπάθησε να επιστρέψει στην Αμερική αλλά δεν τον δέχτηκαν για δεύτερη φορά. Αποφασισμένος να αρχίσει μια καινούργια ζωή για την οικογένειά του, ήρθε στην Αυστραλία με έναν φίλο του το 1927.
Εργάστηκε σε φάρμες στη Δυτική Αυστραλία και τη Νέα Νότια Ουαλία, μέχρι να μπορέσει να έρθει στη Βικτώρια. Έβγαλε τα πρώτα του χρήματα, πουλώντας μαχαίρια σε εστιατόρια και το 1933 κατάφερε να φέρει την σύζυγό του Ουρανία, και τις δυο κόρες τους, Αθηνά και Ελένη, στην Αυστραλία. Ο Δημήτρης ήταν πολύ αγαπητός στην παροικία. Το πάθος του, όμως, για την αγαπημένη του Λήμνο έκαιγε βαθιά στην καρδιά του. Πάντα του έλειπε η πατρίδα του.
Αυτόν τον καημό τον απάλυνε κάπως η δημιουργία της Λημνιακής Αδελφότητας.
Μεταξύ των πρωτεργατών ήταν και ο Θησέας Μαρμαράς, πολύ γνωστός μεταξύ των μελών, ως ο νονός του Συλλόγου.
Ο Θησέας Μαρμαράς υπήρξε από τις ιστορικότερες μορφές του Ελληνισμού της Αυστραλίας.
Εκατοντάδες αυτοί που υπηρέτησαν κατά καιρούς την Λημνιακή Κοινότητα αλλά ξεχωριστή θέση κατέχει και ο Αλέκος Αγγελίδης.
Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο της Λημνιακής Αδελφότητας είχε μόνο άνδρες και οι συνεδριάσεις τους γίνονταν στο σπίτι του Δημήτρη Μπλαμπλάνη στο Filbert Street, στο Caulfield. Ο στόχος τους ήταν να συγκροτήσουν μια Κοινότητα που να προσφέρει σε όλες τις οικογένειες υποστήριξη στις χαρές και στις λύπες και ασφάλεια σε μια ξένη χώρα όπου οι μετανάστες περνούσαν δύσκολες στιγμές.
Και το κατάφεραν.
Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΛΗΜΝΟΥ–ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
Οι δεσμοί μεταξύ της Λήμνου και της Αυστραλίας χτίστηκαν πολύ πριν φθάσουν οι πρώτοι Λημνιοί στους Αντίποδες.
Όλα ξεκίνησαν ενώ ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν και οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες μαζί με τις δυνάμεις της Αντάντ, συμμετείχαν στην επιχείρηση κατάληψης των Δαρδανελίων με την θρυλική απόβαση στην Καλλίπολη έχοντας ως ορμητήριο τη Λήμνο.
Κάπως έτσι γνώρισαν οι Λημνιοί την Αυστραλία και ξεκίνησαν να έρχονται στη μακρινή αυτή χώρα με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.
Οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν εδώ, γρήγορα δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο του εμπορίου και των επιχειρήσεων όπου σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να βοηθήσουν και άλλους συμπατριώτες τους να μεταναστεύσουν στη νέα πατρίδα.
«Η Λημνιακή Κοινότητα συνέβαλε τα μέγιστα στον τρόπο ζωής των Αυστραλών» είχε πει στον «Νέο Κόσμο» ο έως πρόσφατα πρόεδρος της Λημνιακής Κοινότητας, κ. Φίλιππος Διαματάρης.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το στοίχημα για τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου είναι η συνέχιση του σπουδαίου έργου των προκατόχων τους.
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ
«Όπως συνέβη στην Αμερική, η πρώτη γενιά κράτησε τις παραδόσεις και τους δεσμούς με την πατρίδα, ιδρύοντας συλλόγους, σχολεία και χορευτικές ομάδες. Η δεύτερη γενιά μεγάλωσε μέσα σε αυτά. Κι ενώ η τρίτη γενιά έδειξε να αποστασιοποιείται, η τέταρτη και πέμπτη εκφράζουν μα έντονη ανάγκη να επανασυνδεθούν με την πολιτιστική κληρονομιά τους.
Αυτό θα συμβεί και εδώ στην Αυστραλία τα επόμενα χρόνια, όμως, εμείς μέσα από την Κοινότητά μας, προσπαθούμε να επισπεύσουμε αυτή τη διαδικασία, αγκαλιάζοντας την νέα γενιά και προσπαθώντας να την εμπλέξουμε όσο μπορούμε. Είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε μια ομάδα που εργάζεται εντατικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό που λέω στα μέλη μας είναι ότι δεν ενσωματώνουμε στην ομάδα απλώς μέλη του ΔΣ, αλλά προέδρους. Προέδρους με προοπτική που θα αγωνιστούν για να οδηγήσουν την Κοινότητα στο μέλλον διατηρώντας και διαδίδοντας την πολύτιμη πολιτιστική μας κληρονομιά στις επόμενες γενιές», μας είπε πει ο κ. Διαματάρης.
ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Σήμερα στη Λημνιακή Κοινότητα λειτουργούν οι Επιτροπές Γυναικών, Ηλικιωμένων, Νέων, Αθλητισμού και Κοινοτήτων.
Οι δύο πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η Κοινότητά μας, είναι οι νέοι και η ηλικιωμένοι μας. Τα περισσότερα μέλη του σημερινού ΔΣ ήταν μαζί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην τότε Λέσχη Νέων της Λημνιακής Κοινότητας.
Ωστόσο, η ζωή προχωρά και οι εποχές αλλάζουν. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που η ηγεσία της Λημνιακής Κοινότητας κάθε άλλο παρά αγνοεί. Απεναντίας.