ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ με τις πολιτειακές εκλογές. «Μάλλιασε» η γλώσσα κάποιων ομογενών να μας πείσουν πόσο «μισητός» είναι ο Daniel Andrews. Το εκλογικό αποτέλεσμα τους διέψευσε. Και απέδειξαν ακόμα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ομογενών στηρίζει το Εργατικό Κόμμα. Δεν είναι τυχαίο και τα τέσσερα μέλη ελληνικής καταγωγής του πολιτειακού Κοινοβουλίου είναι Εργατικοί (Δημόπουλος, Στάικος, Ταρλάμης, Θεοφάνους). Επίσης, η τακτική των Φιλελευθέρων να κατεβάζουν ελληνικής καταγωγής υποψήφιο κόντρα σε ομογενή δεν αποδίδει. Το έκαναν δυο φορές στο Oakleigh κόντρα στον Δημόπουλο και έχασαν. Αν θέλουν ελληνικής καταγωγής βουλευτή στην παράταξή τους ας του δώσουν την υποψηφιότητα σε σίγουρη έδρα. Αν υπάρχει πια…
ΔΕΝ μου άρεσε ο τρόπος που έληξε η θητεία της Κρις Παυλίδη στην προεδρία της «ΠΡΟΝΟΙΑ» κατά την πρόσφατη Συνέλευσή της, που έληξε «άδοξα». Δεν σηκώθηκε κανείς ούτε καν να την ευχαριστήσει… Να το προσέξουν για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο αυτό.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, στην Συνέλευση της «ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ» η Jill Taylor (Νικητάκη) παρέδωσε τα ηνία με δάφνες και τιμές. Το άξιζε!
Ευτυχώς, πάντως, τόσο η «ΠΡΟΝΟΙΑ» όσο και «ΦΡΟΝΤΙΔΑ» συνέχισαν την παράδοση. Και οι δυο έχουν γυναίκες προέδρους, η Ελπίδα Κοροσίδη στην «ΠΡΟΝΟΙΑ» και η Δρ Στέλλα Λαλέτα στην «ΦΡΟΝΤΙΔΑ». Επίσης και οι δυο έχουν γυναίκες CEO. H Φαίη Σπιτέρι στην «ΦΡΟΝΤΙΔΑ» και η Τίνα Ντούβου-Σταθοπούλου στην «ΠΡΟΝΟΙΑ». Άξιες!
ΣΤΗΝ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ οι γυναίκες δεν «ευδοκίμησαν», αλλά οι άνδρες που ανέλαβαν να κρατήσουν όρθιο τον οργανισμό δεν ξεκίνησαν καλά… Στην εκδήλωση που έγινε την περασμένη Κυριακή για τα «Δημήτρια» η συμμετοχή ήταν πολύ φτωχή…
ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία, διάβασα σε διάφορα έντυπα ότι η ελληνική Δικαιοσύνη αναγνώρισε την πρώτη ΜΚΟ που αναφέρεται ρητά στη μακεδονική γλώσσα και που εγκρίθηκε νόμιμα από τις ελληνικές κρατικές Αρχές. Όπως λένε οι ίδιοι «αυτή η πράξη αντιπροσωπεύει μια de facto αναγνώριση ενός μακεδονόφωνου πληθυσμού στην Ελλάδα. Σημαντικό είναι επίσης και το γεγονός ότι τα δικαστικά έγγραφα αναφέρονται επίσημα στην οργάνωση με το όνομά της στη μακεδονική γλώσσα, χρησιμοποιώντας το μακεδονικό κυριλλικό αλφάβητο (“Центар за македонски јазик во Грција”)». Αληθεύουν όλα αυτά; Αν ναι, τι έγιναν οι «λαλίσταστοι» και ενίοτε βίαιοι ομογενείς που έτρεχαν να δείρουν τον Βαρεμένο; Ή μήπως τώρα που η αναγνώριση έγινε επί Μητσοτάκη κάνουν την… πάπια;
ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ στον «Νέο Κόσμο» ότι το ΣΑΕ Ωκεανίας εξακολουθεί να υπάρχει και, μάλιστα, έχει και νέο ΔΣ. Τώρα το τι κάνει είναι μια άλλη ιστορία. Από την στιγμή που το παγκόσμιο ΣΑΕ έπαψε να λειτουργεί και παρά τις εκάστοτε δεσμεύσεις ότι θα «αναστηθεί», δεν βλέπω να υπάρχει λόγος ύπαρξης και για το ΣΑΕ Ωκεανίας. Μπορεί να κάνω λάθος. Πάντως, ενδιαφέρον έχει μια επιστολή του ομογενή από την Νέα Υόρκη, Μανώλη Βελιβασάκη, στο Panhellenic Post που, μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«Σχετικά με το άρθρο για την Συνέλευση του ΣΑΕ στην Άπω Ανατολή, φοβούμαι πως οι φίλοι μας οι Αυστραλοί μάλλον ζουν στον παρελθόν, ίσως στην δεκαετία του ‘ 80, όταν ακόμη η πρώτη γενιά ομογενών άκμαζε, και η πατρίδα μάς σκεπτόταν ακόμη!
Σκέφτηκαν ποτέ, μήπως η ελληνική κυβέρνηση σήμερα θα πρέπει να ατενίζει το μέλλον, δηλαδή την δεύτερη και τρίτη γενιά, και ίσως γι’ αυτό δεν “δίνει μεγάλη σημασία” πλέον για εμάς τους παλαίμαχους, που γεράσαμε αλλά ακόμη κρατούμε τα παλιά μας τα μυαλά;
Εδώ στην Αμερική και ανά τον κόσμο, εγώ δεν βλέπω κανέναν σοβαρό και επιτυχημένο νέο να ζητά “Υπουργεία Αποδήμων”, ή ακόμη και την νεκρανάσταση του ΣΑΕ! Εκτός από λιγοστές εξαιρέσεις, βέβαια, που, πάντα και παντού υπάρχουν, οι οποίοι ίσως έχουν πολιτικές βλέψεις στην Ελλάδα!
Αυτοί που ακόμη ασχολούνται με τους παλιούς θεσμούς μάλλον ήμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι, που δυστυχώς δεν έχουμε καταλάβει οι περισσότεροι, ότι προσπαθούμε να “πιάσουμε πουλιά στον αέρα χωρίς τσιφτέδες και μπαρούτι”!
Το λέω και το ξαναλέω, πως η καλλίτερη επιλογή που έχουμε, είναι να αφήσουμε τα μετερίζια για τους νεότερους! Είναι η σειρά τους να “πάρουν τα όπλα”, και να βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο και την πατρίδα, αλλά περισσότερο τους ίδιους τους εαυτούς τους να παραμείνουν Έλληνες στην καρδιά».
Τ.Τ.
ΠΩΣ τα πήγε το κόμμα σας στις εκλογές του Σαββάτου; Το αναφέρω γιατί μέσα στα προεκλογικά τους σχέδια, τα δυο μεγάλα Κόμματα, εκτός από υποσχέσεις για καλυτέρευση της οικονομίας της Βικτώριας, αντιμετώπισης των προβλημάτων υγείας και άλλα πολλά που τα ζούμε καθημερινά, είχαν υποσχεθεί να στηρίξουν οικονομικά και ομογενειακούς Οργανισμούς. Οπότε, η υπόσχεση είναι σαν το κερί στον Άγιο. Όταν το τάξεις πρέπει να το εκπληρώσεις.
ΚΑΛΗ διακυβέρνηση, λοιπόν, στον κ. Daniel Andrews και το Εργατικό Κόμμα, που αρχίζει την τρίτη θητεία του στην Πολιτεία μας. Χαμογέλασαν και τα μουστάκια του, όπως μού είπε ο κ. Κοσμάς ο γείτονας. Και γιατί όχι… Και πείρα έχει και όπως πάντα ετοιμόλογος είναι. Η απάντηση σε κάθε ερώτηση, είναι στο τσεπάκι του.
ΝΑ ΜΗΝ ξεχάσει, επίσης, μού θυμίζει, την επαναλειτουργία της Δημόσιας Υπηρεσίας Ηλεκτρισμού. Της SEC, που με τα σημερινά δεδομένα, όταν φτάνουν οι λογαριασμοί, μάς ηλεκτρίζουν την τσέπη!
ΥΠΟΜΟΝΗ όμως, γιατί μας βλέπω να κρατάμε σφιχτά το πορτοφόλι. Οι φουσκωμένοι λογαριασμοί τρέχουν και το εβδομαδιάτικο καλάθι των τροφίμων χρειάζεται τα διπλά $$$ για να γεμίσει. Έπειτα, Χριστούγεννα έρχονται. Όλο και ένα δωράκι θα πρέπει να αγοράσουμε.
ΕΝΑ σχόλιο για την «Κιβωτό του Κόσμου». Επειδή το περασμένο Σάββατο έγραψα πολλά και δέχτηκα επίθεση, ευτυχώς από λίγους που ακολουθούν τυφλά τον Οργανισμό, επανέρχομαι – για να έχω και τη συνείδησή μου ήσυχη. Πρώτον, δεν καταφέρθηκα κατά του «Θεάρεστου Έργου προστασίας παιδιών» και, δεύτερον, «με καμιά δύναμη δεν εισηγήθηκα να αφεθεί ο Οργανισμός στο έλεος του Θεού». Ίσα-ίσα. Στο όνομα «του παιδιού» όπου είναι ταγμένος να υπηρετεί, όσο δηλητήριο κι αν βγάζει η όλη υπόθεση προς τα έξω με τις καθημερινές μαρτυρίες και καταγγελίες, πρέπει να σωθεί.
ΑΛΗΘΕΙΑ, από πού να πιάσεις το θέμα και τι να πρωτογράψεις. Αφού από τα ελλαδικά Μέσα Ενημέρωσης, έρχονται καθημερινά στην επιφάνεια όλο και περισσότερα. Τόσο για την «πλαγία οδό» με την οποία δούλευε ο μηχανισμός της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης, όσο και για τις δραστηριότητες του Διοικητικού Συμβουλίου, όπου προεδρίνα ήταν η μαμά-πρε (έτσι αποκαλούσαν τα παιδιά την πρεσβυτέρα Σταματία, το εξήγησε η ίδια σε τηλεοπτικό πρόγραμμα) και εκ των συμβούλων, η μητέρα του π. Αντωνίου, ηλικίας 86 ετών!
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, πείτε μου σας παρακαλώ, κυρίως εσείς που διαφωνείτε μαζί μου. Συμφωνείτε με την εδώ και τώρα επέμβαση που έκανε η κυβέρνηση για την εξυγίανση των οικονομικών; Επείγει ή όχι να μαθευτεί το ποιος από τους καταγγέλλοντες ψεύδεται και ποιος λέει αλήθεια; Γιατί όλοι πιστεύω καταδικάζουμε την βία και την παραβατικότητα, πόσο μάλλον όταν εξασκείται σε παιδιά. Τα τραύματα συνοδεύουν σε όλη τη ζωή.
ΕΠΙΣΗΣ, πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι κι εσείς συμφωνείτε, ο Οργανισμός και ο κάθε Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός φροντίδας Παιδιών, Ηλικιωμένων, Ζώων κλπ. που επιχορηγείται από το κράτος και δέχεται δωρεές από τον επιχειρηματικό και τον απλό κόσμο, πρέπει να λειτουργεί σωστά και με διαφάνεια.
ΚΑΙ για να κλείσουμε το θέμα μέχρι νεωτέρων, παρά το τσουνάμι των καταγγελιών, οι δομές πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν απρόσκοπτα για το καλό των παιδιών που φιλοξενούν. Δεν προδικάζουμε και δεν καταδικάζουμε κανέναν. Ισχύει «το τεκμήριο της αθωότητας».
$20.000 για το «Χαμόγελο του Παιδιού». Συγχαρητήρια στην κ. Μπέττυ Αθανασάκη και τους συνεργάτες της, για την οργάνωση της πρόσφατης Χριστουγεννιάτικης εκδήλωσης στο Χωλ της Κρητικής Αδελφότητας στο Nicholson Street, στο Brunswick. Όπως πάντα, τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν θα σταλούν στο «Χαμόγελο του Παιδιού», έναν Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό της γενέτειρας, που τα τελευταία 27 χρόνια στηρίζει παιδιά που έχουν υποστεί βία, αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας κ.λπ.
ΞΕΦΑΝΤΩΣΑΝ τα νιάτα της τρίτης ηλικίας την περασμένη Κυριακή στο Stars International Receptions. Πάνω από 500 άτομα από 114 Συλλόγους Ηλικιωμένων-μελών της Ομοσπονδίας, έδωσαν το παρών με τη συμμετοχή εκλεκτών καλεσμένων και διασκέδασαν με αμείωτο ενδιαφέρον με την ορχήστρα «Μελβουρνιώτες».
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στον ακούραστο πρόεδρο, κ. Γιάννη Κωστούλια, και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας για την άρτια οργάνωση. Πολλά και τα κατά τόπους Χριστουγεννιάτικα πάρτυ των Συλλόγων για τη λήξη του 2022.
ΤΩΡΑ αν θελήσουμε να πάμε 30 με 40 χρόνια πίσω, τέτοια εποχή, οι σελίδες της εφημερίδας ήταν γεμάτες με αγγελίες των Συλλόγων μας για τα Πρωτοχρονιάτικα Ρεβεγιόν. Τώρα τη θέση έχουν πάρει οι … Άστο καλύτερα να μη το πω. Έτη Πολλά!
ΣΑΝ ΝΑ άρχισε να ζεσταίνει ο καιρός ή μού φαίνεται! Ηλιοφάνεια προβλέπεται οπότε χαρείτε το Σαββατοκύριακο. Καλή υγεία!
Κ.Γ.
ΜΕΣΑ σε όλη την δυστοκία μας, μέσα στην κατιούσα που έχουμε πάρει ως παροικία, μέσα σε όλα τα δεινά που έχουν συσσωρευθεί, είναι, κατά τη γνώμη μου, το ελάχιστο, παρήγορο, που διοργανώνεται μια έκθεση βιβλίου.
ΑΣ συγχαρούμε, λοιπόν, τους έχοντες τη φαεινή αυτή ιδέα, αλλά ας μας επιτραπεί να πούμε ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες θα πρέπει όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά και να οργανωθούν καλύτερα την επόμενη φορά και να επεκταθούν αν μη τι άλλο στο γενικότερο αυστραλιανό βιβλιόφιλο και παρεμφερές κοινό.
ΑΠΟ τη στιγμή που στην εν λόγω Έκθεση Βιβλίου συμμετείχαν και αγγλόφωνοι, επιβάλλεται η όλη διοργάνωση να επεκταθεί και στον γενικότερο αγγλόφωνο κόσμο. Επίσης, αν υπήρχαν μία ή δύο συγκεκριμένες θεματικές τότε θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Η ΑΠΟΝΟΜΗ του φετινού Βραβείου στην Αντιγόνη Κεφαλά έχει μια ιδιαίτερη σημασία, μιας και η Αντιγόνη είναι από τους πλέον χαρακτηριστικούς εκπροσώπους αυτού που στην Αυστραλία ονομάζουμε μεταναστευτική λογοτεχνία.
ΕΝΑ άλλο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να τονισθεί είναι ότι το Βραβείο περνάει για δεύτερη φορά σε ελληνοαυστραλιανά χέρια, μιας και ο αείμνηστος Δημήτρης Τσαλουμάς το είχε κερδίσει το 1994.
ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ στη Ρουμανία, η Κεφαλά έζησε από πολύ μικρή την εμπειρία της προσφυγιάς, πρώτα στην Ελλάδα και μετέπειτα στη Νέα Ζηλανδία. Στην Αυστραλία βρίσκεται από τον Δεκέμβριο του 1959.
Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ το 2017 κέρδισε ένα άλλο μεγάλο αυστραλιανό Βραβείο, το Judith Wright Calanthe Award, και τώρα κατακτά και το Patrick White, όντας μια από τις πιο επιδραστικές μετανάστριες ποιήτριες της χώρας.
ΠΡΟ(Σ)ΚΑΛΩ, λοιπόν, όλους και όλες εσάς να μου πείτε αν έχετε διαβάσει έστω και ένα ποίημα της Αντιγόνης Κεφαλά, ή του Δημήτρη Τσαλουμά, ένα έργο και άλλων προβεβλημένων λογοτεχνών μας οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα στενά -και ψυχοφθόρα, να τα λέμε και αυτά- όρια της παροικίας.
Δ.Τ.