Η γέννηση του δεύτερου παιδιού της οικογένειας του Γιώργου και της Φιλίτσας Λεονάρδου το 1965, αναμενόταν με ανυπομονησία και χαρά, όπως, άλλωστε, η γέννηση κάθε νέου μέλους μιας οικογένειας. Ωστόσο, στο τότε Springvale Private Hospital, όπου η κ. Λεονάρδου έφερε στον κόσμο το κοριτσάκι της μετά από οκτώ μήνες κύησης και ευθύς αμέσως μετά τον τοκετό, στο δωμάτιο επικράτησε μια αλλόκοτη αμηχανία και ένα τρέξιμο των γιατρών και των νοσοκόμων γύρω από το βρέφος, που έβαλε σε υποψίες τους νεαρούς γονείς.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι όταν η κ. Λεονάρδου ήταν έγκυος 3 μηνών, είχε περάσει τα German Measles, ένα είδος ιλαράς, όπως την γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Παρ’ ότι δε ο γιατρός της, τής είχε δώσει κάποιες ενδείξεις για πιθανή αναπηρία στο έμβρυο προτείνοντάς της αποβολή, δεν δέχτηκε να τερματίσει την εγκυμοσύνη.
Δυστυχώς, οι φόβοι τους επαληθεύτηκαν, γιατί μετά από οκτώ μέρες, μετέφεραν το βρέφος στο Νοσοκομείο Παίδων, όπου έμεινε σε θερμοκοιτίδα για οκτώ εβδομάδες.
Τότε οι γονείς, βρήκαν το κουράγιο και ζήτησαν από τη διεύθυνση του νοσοκομείου να τους επιτρέψουν να βαφτίσουν το κοριτσάκι. Να πώς περιγράφει την τελετή η πονεμένη μητέρα. «Οι νοσοκόμοι ντυμένοι στα λευκά, ετοίμασαν το δωμάτιο που κάνουν μπάνιο τα βρέφη, μάς έδωσαν μια καθαρή λεκάνη που χρησίμευσε ως κολυμβήθρα, κάλυψαν τα πάντα με λευκά καλύμματα και παρατάχθηκαν στο διάδρομο. Θυμάμαι ότι υποδέχτηκαν τον ιερέα, το νουνό, που ήταν ο εξάδελφός μας, Χρήστος Λεονάρδου με το βρέφος και εμάς, με δάκρυα στα μάτια. Ήταν μια συγκινητική τελετή, όπου ένα πανέμορφο κοριτσάκι βαφτίστηκε Χριστιανή. Θυμάμαι το μυστήριο και δακρύζω».
Στο «Παίδων», κι ενώ γίνονταν ενδελεχείς εξετάσεις σε καθημερινή βάση, ο Γιώργος και η Φιλίτσα ζούσαν με την ελπίδα, ότι από μέρα σε μέρα το κοριτσάκι θα γινόταν καλύτερα και θα την έφερναν στο σπίτι. Οι γιατροί όμως είχαν διαφορετική γνώμη. Η διάγνωση οδυνηρή. Το κοριτσάκι είχε γεννηθεί κωφάλαλο, ως αποτέλεσμα της ασθένειας German Measles, τη Rubella, που τής μεταδόθηκε από την μητέρα της.
ΕΦΤΑΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ
«Από δω και πέρα αρχίζει η ανηφόρα προς τον Γολγοθά. Όντως, η Rubella που πέρασα κατά την εγκυμοσύνη μου, κατέστρεψε την όραση, την ακοή και τη διάνοια του παιδιού μας. Ήμασταν απαρηγόρητοι. Στο διάστημα των οκτώ μηνών που έμεινε στο νοσοκομείο, ήμουν καθημερινά κοντά της. Συνάμα, βοηθούσα τους γιατρούς και τις νοσοκόμες κάνοντας τη διερμηνέα σε άλλες Ελληνίδες με άρρωστα παιδιά», σημειώνει.
Η κ. Λεονάρδου θυμάται με συγκίνηση την ευγένεια, την καλοσύνη και την συμπαράσταση που είχε από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Όχι μόνο προς αυτήν, αλλά και στους άλλους γονείς που είχαν παιδιά με την ίδια πάθηση.
«Τότε, το 1965, δεν υπήρχαν ιδρύματα γι’ αυτά τα παιδιά. Επίσης, πολλές οικογένειες ήταν πολυμελείς και αδυνατούσαν να τα πάρουν στο σπίτι. Όμως, ο Γιώργος κι εγώ, αφού υπογράψαμε, φέραμε την Μαιρούλα μας στο σπίτι», προσθέτει.
Ανηφορίζοντας τον Γολγοθά της, η κ. Λεονάρδου γνωρίστηκε με την υπεύθυνη του γειτονικού Βρεφονηπιακού Σταθμού, από όπου και έμαθε ότι αν και στην Αμερική υπήρχε εμβόλιο για τα German Measles, στην Αυστραλία δεν ήταν διαθέσιμο.
Μετά δε από πολλές συναντήσεις με γιατρούς, άρχισε τον νέο αγώνα, ώστε να επιτραπεί στη χώρα μας το εμβόλιο της Rubella.
«Δεν ήταν εύκολο. Ο αγώνας μας κράτησε τρία χρόνια. Μιλούσα συνέχεια με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στον κλάδο της Υγείας, τονίζοντας την αναγκαιότητα του εμβολίου. Έφτασα μέχρι την πολιτειακή Βουλή. Στο τέλος οι βουλευτές πείστηκαν. Εισακούστηκε το αίτημά μας. Για να διευκολύνουν την κατάσταση παραχώρησαν στην ομάδα μας ένα μικρό κτήριο στο Carlton, όπου στεγάστηκαν τα 33 παιδιά που γεννήθηκαν με Rubella.
Τα περισσότερα έμεναν εκεί και το βράδι. Σημειώστε ότι δεν περπατούσε κανένα από αυτά. Τότε έφεραν από την Αμερική εξειδικευμένους νοσοκόμους που μάς υπέδειξαν τρόπους φυσιοθεραπείας των παιδιών, ώστε να ενδυναμωθούν οι μύες των ποδιών, ν’ ανακτήσουν δυνάμεις και να υποβοηθηθούν στο περπάτημα. Μετά και για καλύτερη εξυπηρέτηση δόθηκαν δυο μικρά σπιτάκια (cottages) στο Kew, με εξειδικευμένο προσωπικό. Η Μαιρούλα μας περπάτησε όταν ήταν 10 ετών», θυμάται.
Έτσι, από δω και πέρα ήταν θέμα κράτους. Η δική της αποστολή είχε τελειώσει. Το πλέον ευχάριστο που πνίγεται μέσα στον πόνο της και που την συγκινεί ακόμα, είναι ότι αφότου ο εμβολιασμός έγινε υποχρεωτικός, δεν γεννήθηκε κανένα παιδί με Rubella.
ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ
ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΑΓΩΝΑ
Γνωρίζω την κ. Φιλίτσα Λεονάρδου εδώ και πολλά χρόνια. Είμαστε πνευματικές φίλες. Πλούσιο το φιλανθρωπικό της έργο για κοινωφελείς σκοπούς και η αγάπη της για τον συνάνθρωπο. Αγάπησε την μετανάστρια ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης, την τίμησε και τιμά τον τριπλό της ρόλο. Την καλή σύζυγο, την στοργική μητέρα και την εργαζόμενη. Αισθάνεται δε ευλογημένη που μπορεί και βοηθά την παροικία μας με την οποία είναι πολύ δεμένη.
Πρόσφατα, η Αυστραλία την τίμησε με την διάκριση Order of Australian Metal (ΟΑΜ) για τoν αγώνα της στην εισαγωγή του εμβολίου της Rubella στους Αντίποδες και για την εν γένει προσφορά της στην ελληνική παροικία.
Καθώς ανατρέξαμε σε τούτες τις πονεμένες σελίδες της οικογενειακής τους ιστορίας, νοιώθω έντονα την συγκίνηση και τον πόνο της. Καταλαβαίνω ότι δεν της είναι εύκολο να μιλά για αυτό το τόσο δύσκολο κομμάτι της ζωής τους.
«Η οικογένειά μας δοκιμάστηκε. Τυχερή στην ατυχία μου, είχα πλάι μου ένα υπέροχο σύζυγο και στοργικό πατέρα. Δυστυχώς κλονίστηκε η υγεία του και έφυγε νωρίς. Όμως η πίστη μου στον Θεό, μού έδωσε δύναμη και κουράγιο και συνέχισα τη ζωή μου. Νιώθω ότι η Μαιρούλα είχε κάποιο σκοπό που ήλθε στη ζωή μας. Ποτέ δεν το είδα ως τιμωρία. Αντίθετα. Ήταν μια δοκιμασία από το Θεό που την ξεπέρασα με πίστη και προσευχή», λέει.
Η κ. Λεονάρδου τοποθετεί στο κάδρο και τον μεγαλύτερο γιο τους Χρήστο, ο οποίος ήταν 2½ ετών όταν γεννήθηκε η Μαιρούλα. «Η δοκιμασία τον έκανε καλό Χριστιανό, με χρυσή καρδιά, γεμάτη αγάπη και συμπόνια προς τον συνάνθρωπο», εξηγεί.
Στη συνέχεια η οικογένεια απέκτησε ακόμα δυο κορίτσια την Ευαγγελία και την Κατερίνα, που πρόσθεσαν χαμόγελα στη ζωήτους.
«Δώρο Θεού. Τα τρία αδέλφια είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους, επισκέπτονται την αδελφούλα τους και την αγαπούν.
Εν τέλει, δοξάζω το Θεό για τη δύναμη που μου έδωσε και με αξίωσε κι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στον κοινό αγώνα καταπολέμησης της ανίατης νόσου», υπογραμμίζει.
Σήμερα η Μαιρούλα είναι 57 ετών, βρίσκεται σε ιδιωτικό ίδρυμα και είναι η μόνη επιζήσασα από τα 33 παιδιά. Ένας επίγειος άγγελος, που ζει στον δικό της κόσμο, τον αγγελικά πλασμένο!