Η Ελλάδα αναγνώρισε άστοχα και λανθασμένα την γλώσσα των Σκοπίων / Βόρειας Μακεδονίας ως «Μακεδονική» (!) αντί αυτού που πράγματι είναι, δηλ. μια βουλγαροσερβική γλώσσα, που θα μπορούσε να ονομαζόταν αυτό που επιβάλλουν η υφή και η προέλευσή της: «Σλαβομακεδονική» ή «Μακεδονοσλαβική» ή «Νοτιοσλαβική» – άντε (καίτοι παροδηγητικό κι αυτό) «Βορειομακεδονική».
Δεν συνέβη αυτό, και έτσι τώρα, σε συνεννόηση και με ενθάρρυνση των Σκοπίων, προέκυψε μια ενέργεια περισσού θράσους: ιδρύθηκε πολιτιστικό σωματείο στην Φλώρινα που θα διδάσκει την «Μακεδονική», όπως πλέον επισήμως την ονομάζει.
Ως γλωσσολόγος δεν θα είχα κανένα δισταγμό να μπορούν όσοι θέλουν να μάθουν βαλκανικές γλώσσες, Σερβική, Αλβανική, Βουλγαρική, να μάθουν και την Βουλγαροσερβική.
Εδώ όμως προκαλείται ένας τραγέλαφος: στην Μακεδονία, δηλ. στην Βόρεια Ελλάδα, θα διδάσκεται με επίσημη ονομασία η «Μακεδονική», που δεν είναι βεβαίως η Ελληνική που ομιλείται στην Μακεδονία μας (κοινή και ιδιώματα), αλλά η βουλγαροσερβική των Σκοπίων/Βόρειας Μακεδονίας! Σε ποιους; Σε κάποιους που ίσως θα ισχυρισθούν ότι θέλουν να μάθουν την «μητρική γλώσσα» τους, άρα που διεκδικούν ή θα διεκδικήσουν και δικαιώματα «γλωσσικής μειονότητας»;
Έγραφα συνεχώς και έλεγα, όταν συζητείτο το θέμα, ότι τα ονόματα δεν είναι «αθώα», δηλώνουν ταυτότητα. Ταυτότητα διεκδίκησαν και πέτυχαν να αποκτήσουν οι κάτοικοι τής γειτονικής χώρας.
Ας προσέχαμε.