Όταν επισκέπτομαι κατά καιρούς την Ελλάδα, μ αρέσει και συνηθίζω να βλέπω διάφορες θεατρικές παραστάσεις κυρίως παραστάσεις που σατυρίζουν την επικαιρότητα. Το θέατρο στην Ελλάδα απ την αρχαιότητα έχει μεγάλη παράδοση. Υπάρχουν πληθόρα θεατρικών παραστάσεων στην Ελλάδα.

Ο αείμνηστος μεγάλος θεατράνθρωπος Κώστας Καζάκος όταν είχε επισκεφθεί παλιότερα τη Μελβούρνη είχε δηλώσει ότι στην Ελλάδα κάθε χρόνο παίζονται περισσότερα θεατρικά έργα από ότι παίζονται στη Γαλλία που έχει σχεδόν εφταπλάσιο πληθυσμό από εμάς!

Μία χρονιά που είχα επισκεφθεί την Ελλάδα, πήγα και είδα μια θεατρική παράσταση που έπαιζε ο Κώστας Χατζηχρήστος ο οποίος ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία. Όταν βγήκε στη σκηνή ο Κώστας Χατζηχρήστος πριν ακόμα κάνει το πρώτο βήμα, οι θεατές τον υποδέχτηκαν με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.

Έπαιζε το ρόλο κατηγορούμενου τσοπάνη ενώπιον δικαστηρίου γιατί-αν θυμάμαι καλά είχαν φύγει τα πρόβατά του και μπήκαν σε χωράφι συγχωριανού του και έφαγαν το σιτάρι.

Για δέκα περίπου λεπτά ο Χατζηχρήστος έκανε αργές κινήσεις και είχε ένα τσιγάρο. Κάθε κίνηση, κάθε του μορφασμός έκανε όλους τους θεατές -μαζί κι εμένα- να ξεκαρδιστούν μέχρι δακρύων στα γέλια. Τη μόνη φράση που είχε πει ήταν: «Εγώ κύριε Πρόεδρε του δικαστηρίου»!

Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα και το περασμένο Σάββατο που παρακολούθησα στο Κλάϋτον τη θεατρική παράσταση που παρουσίασε «το τμήμα Ενηλίκων του Δημιουργικού Κέντρου Δράματος και Τεχνών της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης».

Η μόνη διαφορά ήταν ότι τα δάκρυα αυτή τη φορά ήταν απ τη συναισθηματική φόρτιση που ήταν αποτέλεσμα της άψογης απόδοσης όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών και το σενάριο που είχε σαν αντικείμενο τη Μικρασιατική καταστροφή. Μάλιστα ο τίτλος του έργου ήταν «το ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ».

Όπως όλοι γνωρίζουμε όταν τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονταν στη Σμύρνη άνοιγε ο δρόμος μιας τραγικής ιστορίας για το λαό μας, που έμελλε να οδηγήσει στη Mικρασιατική καταστροφή. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί, 1.5 εκατομμύριο πρόσφυγες, τεράστιες υλικές καταστροφές, ο τρομερός απολογισμός της πολιτικής της Μεγάλης ιδέας..

Οι ελληνικές κυβερνήσεις προχώρησαν στην καταστροφική εκστρατεία για την εξυπηρέτηση των οικονομικών πολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, κυρίως των Άγγλων και λιγότερο των Γάλλων και Iταλών, στην προσπάθεια για κυριαρχία στην περιοχή της Eγγύς και Mέσης Aνατολής, στην περιοχή των πετρελαίων.

Μόλις αυτοί υφάρπαξαν τα πετρέλαια εμάς μας εγκατέλειψαν.

1.5 εκατομμύριο Έλληνες έφτασαν σαν πρόσφυγες μετά μυρίων βασάνων στην Ελλάδα για να γλυτώσουν το φριχτό θάνατο από τους Νεότουρκους του Κεμάλ Ατατούρκ.

Με αυτή την τραγική περίοδο καταπιάνεται το έργο που με άριστο τρόπο σκηνοθέτησε ο Τζέρεμυ Άρτις.

Την παράσταση χαιρέτησε ο Πρόεδρος της Κοινότητας, Βασίλης Παπαστεργιάδης, που προετοίμασε θετικά τους θεατές μιας και αναφέρθηκε στην εμπειρία της οικογένειάς του – η μητέρα του είναι Ποντιακής καταγωγής- με τον ξεριζωμό και την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Ακολούθησε η παράσταση.

Ακόμη και ο τρόπος που ζήτησε ο σκηνοθέτης να κλείσουν τα τηλέφωνα εντυπωσίασε. Σκηνικά δεν υπήρχαν. Υπήρχαν μόνο μερικές βαλίτσες, μερικά δέματα που συμβόλιζαν τα λίγα πράγματα που πήραν άρον-άρον οι πρόσφυγες στο Γολγοθά του ταξιδιού τους για την Ελλάδα. Υπήρχαν ακόμη και δυο-τρία τραπεζάκια και φλυτζάνια του καφέ. Η έλλειψη σκηνικών όμως δεν μείωσε ούτε στο ελάχιστο την ποιότητα της παράστασης. Η απόδοση των ηθοποιών ήταν τέτοια που στη φαντασία των θεατών δημιουργήθηκαν τα καλύτερα σκηνικά γιατί συμμετείχαν νοερά αλλά και με δάκρυα από συγκίνηση στην εξέλιξη του έργου.

Εκτός απ τον Αντώνη Μπαξεβανίδη που αναμφίβολα είναι σταθερή αξία σαν ηθοποιός και συγκίνησε τους πάντες με την απόδοσή του, όλοι οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί είχαν άριστη απόδοση και ζούσαν πραγματικά το ρόλο που υποδύονταν.

Άριστη ήταν και η επιλογή και η εκτέλεση των τραγουδιών που τραγούδησαν με μπουζούκι και κιθάρα ο Αχιλέας Γιανκουλής και ο Νίκος Κουτσαλιώτης. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι σε γιγαντοοθώνη υπήρχε ταυτόχρονη μετάφραση στα Αγγλικά!

¨Ηταν μια όμορφη συλλογική δουλειά, ένα σεμνό μνημόσυνο υπέρ των Οσίων Αγίων και Πατέρων ημών και συστήνω να το δούν όσοι μπορούν, αν φυσικά επαναληφθούν οι παραστάσεις. Και ευχόμαστε να επαναληφθούν.