ΣΤΗ σελίδα PAPA LEFTERIS – MAN OF THE PEOPLE στο Facebook, διάβασα την ακόλουθη ανάρτηση μιας πιστής που με προβλημάτισε. Χωρίς σχόλια, την μεταφέρω εδώ στα ελληνικά και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:

«ΑΥΤΟΣ που πιστεύει μπορεί να νικήσει τα πάντα προσευχόμενος στον ευλογημένο Κύριό μας και την Παναγία μας. Σε όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με την Εκκλησία έχω δει πολλά θαύματα να συμβαίνουν. Τόσοι πολλοί έχουν έρθει για να ζητήσουν από την Παναγία μας, τον Κύριο ή τους Αγίους μας να τους εκπληρώσουν την επιθυμία τους, είτε πρόκειται να τους απαλλάξουν από τον καρκίνο, την ασθένεια του σώματός τους, είτε να θεραπεύσουν ένα μέλος της οικογένειας ή έναν φίλο, να συλλάβουν και να αποκτήσουν οικογένεια.

Τους έχω δει να κλαίνε, τους έχω δει επίσης να φτάνουν στα όριά τους. Γιατί ό,τι άλλο έχουν δοκιμάσει δεν έχει δουλέψει. Έρχονται γονατιστοί και προσεύχονται.

Το ερώτημά μου είναι γιατί δεν ερχόμαστε όλοι πρώτα στην Εκκλησία πριν πάμε στους γιατρούς. Γιατί ο μεγαλύτερος και καλύτερος γιατρός μας με κάθε πιστοποιητικό στον κόσμο είναι ο Κύριος και η Παναγία μας. Θα σας θεραπεύσει, θα εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες σας και όλα αυτά χωρίς κόστος σε αντίθεση με τους γιατρούς που σας κοστίζουν χιλιάδες και χιλιάδες δολάρια. Το μόνο πράγμα που ζητούν ο Κύριος και η Παναγία μας είναι να πιστέψετε με όλη σας την καρδιά. Πίνετε το αγιασμένο λάδι και το αγιασμένο νερό σας με θρησκευτική ευλάβεια καθημερινά πρωί και βράδυ σαν να σας έχει συνταγογραφήσει ο γιατρός συνταγές και πιστέψτε με όλη σας την καρδιά σώμα και ψυχή ότι οι προσευχές σας θα εισακουστούν, η πίστη σας θα σας βοηθήσει να τα καταφέρετε μην φοβάστε όσο έχουμε τον Κύριο και την Παναγία μας δίπλα μας δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τίποτα».

ΧΘΕΣ βράδυ αναμενόταν να ανακοινωθεί το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της «Νέας Δημοκρατίας». Αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, κανείς απόδημος από Αυστραλία δεν είναι σε εκλόγιμη θέση.

Το αυτό ισχύει και με τα άλλα κόμματα.

Δεν ανέμενα κάτι διαφορετικό. Στο κάτω-κάτω, αυτοί που θα ψηφίσουν στην Αυστραλία άντε να είναι 100-150 και, μάλιστα, μόνο από τη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ.

Τ.Τ.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ τη Δευτέρα, γνωστή μας και ως Labour Day, και θυμόμαστε τους αγώνες των εργατών του Σικάγου το 1886 κατά των κεφαλαιοκρατών για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων συνθηκών στο χώρο εργασίας τους. Θυμόμαστε και τους πρώτους εορτασμούς της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Αυστραλία, από το 1890 και ύστερα, παρ’ ό,τι μερικές εργατικές συντεχνίες είχαν κατακτήσει το 8ωρο ήδη από το 1856, κυρίως στη Μελβούρνη.

ΣΗΜΕΡΑ εξακολουθούμε να δίνουμε τους ίδιους αγώνες, αν και με διαφορετική υφή και ουσία. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, το 8ωρο και μια σειρά άλλα κεκτημένα με αγώνες δικαιώματα, έχουν καταστρατηγηθεί ή και καταργηθεί στην πράξη.

ΚΑΙ για να μην παρεξηγηθώ από τις κυρίες και τους κυρίους που την θέλουν να είναι η γιορτή των λουλουδιών, εντάξει δεκτόν.

ΤΟ 1967 είναι βαθιά χαραγμένο στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. Από την μια, εμείς οι της κάποιας ηλικίας, με νωπές τις μνήμες θυμόμαστε την 21η του Απρίλη, αποφράδα μέρα που έγινε το πραξικόπημα των στρατιωτικών που οδήγησε την Ελλάδα στην επταετή δικτατορία και μήνες μετά, επιβάτης στο «Πατρίς» και σε νεανική ηλικία, έφτασα την 1η του Ιούνη στην Αυστραλία. Θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, να ξεψαχνίζει τις εφημερίδες για τα τελευταία νέα.

ΒΛΕΠΕΤΕ, τότε, δεν υπήρχαν δορυφορικά κανάλια. Μόνο τηλεφωνικές συνομιλίες. Οι ελληνικές εφημερίδες έρχονταν μέσω πτήσεων της Ολυμπιακής στο κατάστημα Σαλαπάτα στο Lonsdale Street με παραλήπτη τον «Νέο Κόσμο». Ο τότε αρχισυντάκτης της εφημερίδας, κ. Νώντας Πεζάρος, μου διηγείται ότι κατάφερε και έβαλε στη στέγη του σπιτιού του στο Reservoir μια κεραία και σε συγκεκριμένη ώρα και με πολλά παράσιτα, προσπαθούσε να πάρει -με το σταγονόμετρο φυσικά- ειδήσεις από την Ελλάδα.

ΚΑΙ οι γείτονες; Εκεί κι αν δεν υπήρχε πρόβλημα. Τον κατηγορούσαν για -άκουσον-άκουσον!- μυστικό πράκτορα!

ΝΑΙ, δύσκολα χρόνια. Αλλά οι αναδημοσιεύσεις των ημερών, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Ο «Νέος Κόσμος» ήταν όχι μόνο ο πρώτος στην ενημέρωση, αλλά βρισκόταν και σε διαπραγματεύσεις με την τότε κυβέρνηση του Γκολφ Ουίτλαμ. Γιατί -κακά τα ψέματα- μεσολάβησαν επτά χρόνια για να αποτινάξει ο ελληνικός λαός την χούντα – που, δυστυχώς, οδήγησε το 1974 στο πραξικόπημα κατά της ζωής του Εθνάρχη Μακαρίου και στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

EINAI η Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, μια δημοκρατική λύση για το Κυπριακό; Αυτό αναλύει στο άρθρο του με τίτλο «Κύπρος- Η αφύπνιση του λαού μόνη ελπίδα απεγκλωβισμού από την Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία», ο Φοίβος Κλόκκαρης, αντιστράτηγος ε.α. («Νέος Κόσμος», 20/4/2023), θυμίζοντάς μας ότι ενώ η κυβέρνηση επιδιώκει λύση με βάση το ανωτέρω ψήφισμα του ΟΗΕ, η τουρκική ηγεσία προωθεί λύση με 2 κράτη. Δηλαδή, τη διχοτόμηση.

ΣΥΜΦΩΝΩ με τον υπογράφοντα και αναρωτιέμαι, κατά πόσον οι συμπατριώτες μου κατανοούν τη σημασία της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (την οποία υποστήριζα κι εγώ στην αρχή), ή ζουν με την ψευδαίσθηση ότι συγκροτεί δημοκρατικό κράτος και αποτρέπει την διχοτόμηση. Εξ ου και μισό αιώνα μετά -δεν το λες και λίγο- το Κυπριακό βρίσκεται σε στασιμότητα.

ΝΑ τι προτείνει ο αντιστράτηγος: «Επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην ορθή βάση του ως θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης. Να απορριφθεί η Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και να εμείνουμε στη συνέχιση λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενιαίο κράτος, όπως αυτό εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προσαρμόσθηκε στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο».

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ και τη γραμμή του αποβιώσαντος προέδρου της ΠΑΣΕΚΑ αείμνηστου Κωνσταντίνου Προκοπίου, o οποίος υποστήριζε: Να ενδυναμωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, ώστε να επανενώσει κάτω από την ομπρέλα της όλους τους κατοίκους του νησιού. Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους.

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ μου στριφογυρίζουν ακόμα οι δηλώσεις του σε Αυστραλιανό Μέσο Ενημέρωσης, με την ευκαιρία μιας μαύρης επετείου: «We are struggling for the reunification of all Cypriots under the umbrella of the Republic of Cyprus».

ΜΑΘΑΙΝΩ ότι μπήκε ελάφι σε σπίτι στο Alphington. (Ν.Κ.24/4/2023). Ευτυχώς, όλα καλά και για τον ιδιοκτήτη και την οικογένειά του. Μετά από δίωρη περιπέτεια, το τετράποδο κατάφερε και έφυγε προς το γειτονικό πάρκο.

ΕΧΕΤΕ ακούσει για τα νυχτοπερπατήματα αλεπουδίτσας σε εσωτερικό ανατολικό προάστειο με πυκνούς θάμνους και πανύψηλα δένδρα; Μάλιστα αγαπητοί μου. Η γειτόνισσα, πιο γενναία και πιο θαρραλέα από εμένα, αφού την αναγνώρισε από την τζαμαρία του σπιτιού της, μεσάνυχτα και κάτι, το πρωί με την αυγούλα, φωτογράφισε τα «απορρίμματα», έστειλε τη φωτογραφία στην ειδική Υπηρεσία, η οποία με τη σειρά της επιβεβαίωσε την ταυτότητα της νυχτερινής επισκέπτριας.

ΟΠΟΤΕ, εκτός από τους τακτικούς μας νυχτερινούς επισκέπτες, τα πόσουμ, δεν γνωρίζουμε τι γίνεται στις αυλές μας την ώρα που εμείς κοιμόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα.

ΜΑ ΕΙΝΑΙ να μη ζηλέψω τον εξ Ελλάδος φωτογράφο, Βαγγέλη Πουλή, («Νέος Κόσμος», 22/4/2023), που ήλθε επί τούτου στην αχανή μας χώρα για να απαθανατίσει με τον φακό, στην ουσία είχε μαζί του ένα καλοβαλμένο στούντιο, τις ομορφιές της κεντρικής ερήμου, την Uluru, την ιερή πέτρα των Αβορίγινων και να μιλήσει μαζί τους; Δυστυχώς, αν και βρίσκομαι 56 χρόνια στην Australis, δεν κατάφερα ένα τέτοιο προσκύνημα. Ήμουνα νια και γέρασα και ακόμα να πραγματοποιήσω το τάμα μου.

ΚΑΛΗ αρχή και πρόοδο στην μαθητειώσα νεολαία μας που έχει αρχίσει το 2ο τρίμηνο της σχολικής χρονιάς.

Κ.Γ.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ Πρωτομαγιά μεθαύριο Δευτέρα, μια επέτειος, η οποία εξακολουθεί να μην είναι μόνο τέτοια. Είναι μια ημέρα που, ναι μεν, την γιορτάζουμε -κυρίως στη γενέτειρα- ως ημέρα των λουλουδιών και της άνοιξης, η οποία, ωστόσο, έχει μια φοβερή αγωνιστική ιστορία που μας έχει αφήσει τη σχετική παρακαταθήκη.

ΜΙΑ παρακαταθήκη την οποία οφείλουμε να διατηρούμε και να την ενσαρκώνουμε σε καθημερινό επίπεδο, στους καθημερινούς αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο από κάθε άποψη. Γιατί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ρατσιστική και εθνικιστική μισαλοδοξία, η πολεμοκαπηλία και οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις ένθεν κακείθεν συνεχίζονται στις ημέρες μας.

ΣΥΝ τοις άλλοις, ένας καταστροφικός πόλεμος συνεχίζεται εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ενώ οι ανάλογες εντάσεις και τα κατά καιρούς “θερμά” επεισόδια δίνουν και παίρνουν.

ΟΠΟΤΕ, πέρα από τα λουλούδια και τα φωτογραφικά σόου, όλοι/ες εμείς είμαστε μέρος της εργατικής τάξης, της μόνης τάξης η οποία αν συνειδητοποιήσει τη δύναμή της, αλλά και την ιστορική της αποστολή, είναι αυτή που μπορεί να θέσει ένα τέρμα σε όλα αυτά.

ΑΝ ΜΗ τι άλλο, δίνοντας και πραγματική υπόσταση στην παρακαταθήκη όχι μόνο στους αγώνες της εργατικής τάξης του Σικάγου για το 8ωρο, αλλά και σε όλους τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες όλων των εποχών και όπου Γης.

Δ.Τ.