Μια ακόμα ανάρτηση μαχαιριά της Ανδριάνας Νικολάου. Η κραυγή πόνου και η απελπισία μιας μάνας. Μια ιστορία ντροπής για το καθένα μας που δηλώνει πολίτης αυτού του κράτους, για την ανοχή και την αδιαφορία που επέδειξε απέναντι στο δράμα μιας μάνας. Η οποία από την μια θρηνεί τον θάνατο του γιου της και από την άλλη παλεύει με την αναλγησία ενός κράτους που επιτρέπει την διαφθορά, την απάτη, το έγκλημα και την ανικανότητα να το εξουσιάζουν.
«Σκότωσαν ένα στρατιώτη που ήρθε από την άλλη άκρη της γης, την Αυστραλία, να υπηρετήσει οικειοθελώς την Κύπρο, αφιλοκερδώς! Τον σκότωσαν διότι αντιλήφθηκε διακίνηση ναρκωτικών στο στρατόπεδο, από….. Αξιωματικούς!!!!! Τού έκλεισαν το στόμα για να μην μιλήσει για τα όσα είδε και γνώριζε! Μόνο οι χειρότεροι εχθροί μιας χώρας θα μπορούσαν να σκοτώσουν ένα στρατιώτη εν ώρα υπηρεσίας του στην Ε.Φ.! Και μόνο οι συνεργάτες των δολοφόνων θα μπορούσαν να καλύψουν το έγκλημα για να γλυτώσουν τους δολοφόνους και να τους αφήσουν ατιμώρητους τόσα χρόνια», έγραφε προχθές στην ανάρτηση της η κ. Αντριάνα η μητέρα του. Ερωτήματα, όπως αυτά και πολλά άλλα που θέτει σχεδόν καθημερινά προς το κράτος χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Ερωτήματα για τα οποία ο καθένας μας όφειλε να ζητά απαντήσεις, απαιτώντας κάθαρση και δικαιοσύνη. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά την πλήρη αποκάλυψη της προσπάθειας συγκάλυψης που έγινε για την δολοφονία του Θανάση Νικολάου. Διότι περί προσπάθειας συγκάλυψης πρόκειται όταν χρειάστηκε να περάσουν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια για να γίνει μία ουσιαστική διερεύνηση της υπόθεσης. Φώναζε η μάνα, διαμαρτυρόταν, αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Φτάσαμε κάποτε στο σημείο όλοι μας, να θεωρούμε πώς όλα αυτά ήταν απότοκο του μεγάλου πόνου από το θάνατο του παιδιού της και της άρνησης της να το αποδεχθεί. Ήταν όμως το ένστικτο της μάνας που δεν λάθεψε γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα το παιδί της. Και ίσως αν δεν μεσολαβούσε και η απόφαση του ΕΔΑΔ ως ένα γερό χαστούκι προς το κράτος, ενδεχομένως να μην συγκινείτο κανένας για να κινηθούν οι διαδικασίες διερεύνησης εκ νέου του θανάτου ενός πολίτη του. Ο οποίος, όπως λέει και η μητέρα του, έφτασε από την άλλη άκρη της γης για να υπηρετήσει τον τόπο του και τον δολοφόνησαν. Και είχε κάθε δικαίωμα αυτή η μάνα να απαιτήσει πλήρη διερεύνηση του θανάτου του παιδιού της, μέχρι να λάβει πειστικές απαντήσεις. Ποιοι τον σκότωσαν και γιατί τον σκότωσαν;
Μια συγνώμη είναι το ελάχιστο που της οφείλουμε όλοι. Θα έπρεπε ο καθένας μας να βάλει τον εαυτό του στη θέση αυτής της γυναίκας που δίνει μια καθημερινή μάχη για την αλήθεια. Και αυτή η μάχη πρέπει να είναι και ο δικός μας πόλεμος απέναντι σε κάθε τι σάπιο. Διότι στην περίπτωση του Θανάση Νικολάου, αναφύονται όλες οι παθογένειες του κράτους αλλά και της κοινωνίας μας. Αναδύεται μπροστά μας η σαπίλα αλλά και ανικανότητα μιας πολιτείας να προστατέψει τους πολίτες της.
Αλήθεια, ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτή την δολοφονία για να υπάρξει τόση συγκάλυψη; Ποιος νόμος σιωπής επικράτησε και πώς σφραγίστηκαν ερμητικά όλα τα στόματα για να μην μιλήσουν; Γιατί δεν υπήρξε διερεύνηση των καταγγελιών για την ψυχολογική βία που δεχόταν; Γιατί ακόμα και σήμερα, άτομα που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διερεύνηση της υπόθεσης δεν είχαν οποιαδήποτε συνέπεια;
«Σε ποιου τον βωμό θυσιάστηκε το παιδί μου; Και αντί να το τιμήσουν που στάθηκε τίμιος στρατιώτης στα καθήκοντα του, ενώ δεχόταν τόσες παρενοχλήσεις και προσβολές μειώνοντας την αξιοπρέπεια του από κάποια καθάρματα, βαποράκια των ναρκωτικών του στρατού.…. συνεχίζουν ακόμα κάποιοι ασυνείδητοι αστυνομικοί, κατόπιν οδηγιών που έπαιρναν από τους/ες εμπλεκόμενους/ες στην συγκάλυψη, να υποτιμούν και να προσβάλλουν την μνήμη του παιδιού μου; Υπάρχει Νόμος και τιμωρία!», γράφει μεταξύ άλλων και διερωτάται καταλήγοντας: «Τί έχουν να κερδίσουν και προστατεύουν τους δολοφόνους και τους υπαίτιους με τόση μανία εδώ και 18 ολόκληρα χρόνια;»
Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς ήταν η αιτία για η αφορμή της δολοφονίας. Είναι όμως δεδομένα και καταγεγραμμένο μέσα από πορίσματα, πώς ο Θανάσης δολοφονήθηκε και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν κατάφερε να διελευκάνει τη δολοφονία του. Σε λίγες μέρες, η οικογένεια προχωρεί με τις ιδιωτικές ποινικές. Όποια όμως και αν είναι η κατάληξη αυτών των υποθέσεων, το κράτος δεν απαλλάσσεται των δικών του ευθυνών …