Ραγίζει η καρδιά μου που βλέπω την Ελλάδα να σπαρταρά, όπως το ψάρι, στα δίχτυα της διεθνούς τοκογλυφίας – μια άπληστη παρασιτική βδέλλα της κεφαλαιοκρατίας (κ. καπιταλισμού). Ακούω τον υπουργό με το κόκκινο ταγάρι και το τσαλακωμένο σακάκι (τον Τσακαλώτο) να λέει: «επιτέλους, η Ελλάδα βγαίνει πάλι στις αγορές».

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα σκαλώσει πάλι στο βρώμικο αγκίστρι της ανταλλακτικής οικονομίας, δηλ. θα δανειστεί χρήματα για να αποπληρώσει δανεικά χρήματα! Πρόκειται για ατέρμονο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό παιχνίδι, που έχουν στήσει οι πλούσιοι της Γης για να γίνουν πλουσιότεροι. Κι επειδή σήμερα ο έντοκος δανεισμός θεωρείται νόμιμος, οι τοκογλύφοι ονομάζονται «πιστωτές».

Η ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Ο Αριστοτέλης, στα «Πολιτικά» του (1258b), χαρακτηρίζει τον έντοκο δανεισμό χρημάτων «παρά φύσιν» χρηματισμό. Συγκεκριμένα, λέει ο Σταγιρίτης σοφός: «… ο δε τόκος γίνεται νόμισμα εκ νομίσματος. Ώστε και μάλιστα παρά φύσιν ούτος των χρηματισμών εστιν». Δηλαδή: «… ο τόκος είναι η γέννηση νομίσματος από νόμισμα. Συνεπώς, είναι εντελώς παρά φύση η κερδοφορία αυτή» (1258b).

Όμως γιατί ο Αριστοτέλης θεωρεί την ανταλλαγή νομισμάτων αξιόμεμπτη πράξη; Διότι το κέρδος γεννιέται από αυτό το ίδιο το νόμισμα και όχι από τη χρήση του, για την οποία αυτό εφευρέθηκε. Δηλαδή, ενώ το νόμισμα εφευρέθηκε για χάρη της ανταλλαγής, έρχεται ο τόκος και το πολλαπλασιάζει. Είναι αυτό που λέμε: «το χρήμα γεννά χρήμα». Αλλά αυτή η παρά φύση γέννα («τόκος») είναι και ανήθικη, γιατί ο τοκογλύφος ζει παρασιτικά πάνω στην πλάτη του δανειζόμενου.

Η ΙΟΥΔΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Η άποψη της «Παλαιάς Διαθήκης» για τον έντοκο δανεισμό παρουσιάζει ενδιαφέρον. Στο βιβλίο «Ιεζεκιήλ» (18:13) διαβάζουμε: «… μετά τόκου έδωκε και πλεονασμόν έλαβεν, ούτος ζωή ου ζήσεται». Δηλ. «αυτός που δάνεισε χρήματα με τόκο και κερδοσκόπησε, δεν πρέπει να ζήσει».

Όμως στο «Δευτερονόμιο» (23:19-20) το πράγμα αλλάζει. Εδώ λέει: «Ουκ εκτοκείς τω αδελφώ σου τόκον αργυρίου και τόκον βρωμάτων και τόκον παντός πράγματος. Οὗ αν εκδανείσης τω αλλοτρίω εκτοκιείς, τω δε αδελφώ σου ουκ εκτοκιείς». Δηλ. «Να μη χρεώνεις τόκο στον αδερφό σου Ισραηλίτη, εάν του δανείσεις χρήματα ή οτιδήποτε άλλο. Εάν όμως δανείσεις χρήματα σε ξένο, τότε να χρεώνεις τόκο. Στον αδερφό σου Ισραηλίτη όχι».

Με άλλα λόγια: ο Θεός απαγορεύει τον έντοκο δανεισμό μεταξύ Εβραίων, τον επιτρέπει όμως όταν Εβραίος δανείζει χρήματα σε μη Εβραίο.

Στην «Καινή Διαθήκη» δεν βρίσκουμε ρητή απαγόρευση έντοκου δανεισμού. Ωστόσο, υπάρχει η «απαλή» προτροπή ν’ αποφεύγεται κάθε είδος δανεισμού που αποβλέπει σε κάποιο αντάλλαγμα. Λέει ο Ιησούς: «και εάν δανίσητε παρ’ ών ελπίζετε λαβείν, ποία υμίν χάρις; Και αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανίζουσιν ίνα απολάβωσιν τα ίσα. Πλήν αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανίζετε μηδέν» (Λουκάς, 6:34—5).

Δηλ. «Και αν δανείζετε σε κάποιους, ελπίζοντας ότι θα σας δώσουν κάποιο αντάλλαγμα, ποια είναι η χάρη του Θεού που θα λάβετε; Μα και οι αμαρτωλοί στους αμαρτωλούς δανείζουν για να πάρουν πίσω τα ίσα. Πλην όμως εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε αγαθοεργίες και να μη δανείζετε τίποτε».

ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ ΣΤΙΣ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ

Η τάλαινα Ελλάς, με τον «εξυπνότερο λαό στον κόσμο», γνώρισε τρεις αναπότρεπτες καραμπινάτες πτωχεύσεις μέσα στον ίδιο αιώνα: η πρώτη έγινε το 1827, η δεύτερη το 1843 και η Τρίτη το 1893.

Τον επόμενο αιώνα, και συγκεκριμένα το 1934, έχουμε την κήρυξη της τέταρτης πτώχευσης, γιατί τα ποσά που έπρεπε να καταβληθούν για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους είχαν φτάσει στο ύψος των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού! (Η αναδρομική ρύθμιση του προπολεμικού εξωτερικού χρέους έγινε το 1962 και αναγνωρίστηκε ως υπαρκτό προπολεμικό χρέος το ποσό των 250 εκατομμυρίων δολαρίων. Το χρέος αυτό άρχισε να εξυπηρετείται το 1970, με προβλεπόμενη απόσβεση το 2005.)

Το 1978, το δημόσιο χρέος έφτασε στο ύψος των τακτικών φορολογικών εσόδων του προϋπολογισμού, με αποτέλεσμα το κρατικό ταμείο να βρεθεί πάλι άδειο: όλη η φορολογική είσπραξη πήγαινε κατευθείαν στο δημόσιο χρέος!

Και φτάνουμε (απ)αισίως στην κρίση του 2010. Σήμερα το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας έχει φτάσει στα 400 δισεκατομμύρια Ευρώ, ενώ το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) υπολογίζεται στα 200 δισεκατομμύρια Ευρώ. Αποτέλεσμα: κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα χρωστάει στους διεθνείς τοκογλύφους (συγνώμη, «πιστωτές») 38.073 Ευρώ!

ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ 

Τι πράγμα είναι αυτές οι περιβόητες «αγορές», στις οποίες η Ελλάδα τρέχει να βρει χρήματα για να επιβιώσει; Πρόκειται για διάφορους οργανισμούς (τράπεζες, χρηματιστήρια, ασφαλιστικά ταμεία κ.ά.), που δουλειά τους είναι μία: η διακίνηση κεφαλαίων και η μεγιστοποίηση κερδών. Και τώρα που η Ελλάδα βλέπει έξοδο στις «αγορές», θα τρέξει να δανειστεί πάλι από ιδιωτικά κεφάλαια, ενώ στα χρόνια των «μνημονίων» δανειζόταν από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με χαμηλό επιτόκιο.

Οι διεθνείς τοκογλύφοι ετοιμάζονται να βάλουν την Ελλάδα στο άθλιο παιχνίδι τους, για ν’ απομυζήσουν από αυτή την όποια οικονομική ικμάδα έχει απομείνει, φορτώνοντας στην πλάτη του δύσμοιρου λαού υψηλά επιτόκια. Ας μην πανηγυρίζει, λοιπόν, ο υπουργός με το κόκκινο ταγάρι. Το σημερινό του θριαμβικό μειδίαμα μπορεί να γίνει ο αυριανός θρήνος των δισέγγονών του…