Από το πρωί της περασμένης Δευτέρας η Μελβούρνη ζει στον ρυθμό του Australian Open. Για ένα μήνα το τένις θα κυριαρχεί στη ζωή της πόλης.Ένα άθλημα που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις τάξεις των Ελλήνων. Εκτός και αν αγωνίζονται Έλληνες, ιδιαίτερα μάλιστα αν διακρίνονται όπως γίνεται αυτές τις μέρες με τον Στέφανο Τσισιπά και την Μαρία Σάκκαρη.
Χωρίς αμφιβολία ο παίκτης που έκανε όλους τους Έλληνες της Μελβούρνης να παρακολουθήσουν τένις ήταν ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής που έφτασε ως τον τελικό και έχασε από τον Φέντερερ.
Ο Μάρκος είχε κερδίσει τότε όλη την ….Αυστραλία.
Στο παρελθόν και ο μοναδικός Πίτερ Σάμπρας αλλά και ο Μαρκ Φιλιππούσης είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον της ομογένειας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το τουρνουά της Μελβούρνης είναι ένα από τα τέσσερα Γκραν σλαμ, αλλά είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα. Ξεκίνησε το 1905 ως «Αυστραλο-ασιατικό πρωτάθλημα», καθώς μετείχαν αθλητές μόνο από τις συγκεκριμένες ηπείρους. Στην πορεία μετατράπηκε σε απλό «Αυστραλιανό πρωτάθλημα» (το 1927), αφού ούτε Ασιάτες μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο να κάνουν το ταξίδι και να πάνε να παίξουν.
ΕΞΙ ΠΟΛΕΙΣ, ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ
Το Αυστραλιανό όπεν άρχισε από την Μελβούρνη και ένα γήπεδο κρίκετ (Γουέρχαουσμαν Κρίκετ Γκράουν), καθώς δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις αποκλειστικά για τένις, αλλά δεν έμεινε σταθερά εκεί. Συνολικά άλλαξε έξι πόλεις και… δύο χώρες.
Φιλοξενήθηκε στο Σίδνεϊ, στην Αδελαΐδα, στο Μπρίσμπαν, στο Περθ, στο Κουγιόνγκ, (Μελβούρνης) ενώ πήγε και στην Νέα Ζηλανδία, όπου το 1906 φιλοξενήθηκε στο Κράιστσερλτς και το 1912 στο Χάστινγς.
Το τουρνουά έγινε επαγγελματικό το 1969, μία χρονιά μετά από όλα τα άλλα μεγάλα τουρνουά τένις στον κόσμο και από τότε είναι το μεγαλύτερο στο νότιο ημισφαίριο.
Έγινε μάλιστα το πρώτο που παίχτηκαν ματς σε κλειστή οροφή, καθώς ο καιρός στην Μελβούρνη δεν είναι ποτέ ο πιο φυσιολογικός… Την μία ημέρα έριχνε καταρρακτώδη βροχή με θερμοκρασίες στους 15 βαθμούς και την επόμενη άγγιζε τους 40… Κάτι που οι επαγγελματίες παίκτες δεν άντεχαν και γι’ αυτό αρκετοί προτιμούσαν να μην μετέχουν στο τουρνουά.
ΜΕ ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΕΝΑ
Η γεωγραφική απομόνωση της Αυστραλίας, ήταν εμπόδιο για να έρθουν μεγάλοι αθλητές του τένις από όλο τον κόσμο. Στην δεκαετία του 1920, το ταξίδι από την Ευρώπη για την Μελβούρνη, μπορούσε να γίνει μόνο με καράβι και είχε διάρκεια 45 ημέρες! Έτσι, οι πρώτοι αθλητές εκτός ηπείρου, που μετείχαν στο τουρνουά, έφτασαν από τις ΗΠΑ και την ομάδα του Ντέιβις Καπ, τον Νοέμβριο του 1946. Μόνο που αντί για να έρθουν στη Μελβούρνη, χρειάστηκε να φτάσουν στην άλλη άκρη της χώρας, καθώς οι διοργανωτές είχαν αποφασίσει να πάνε το τουρνουά στο Περθ, αναγκάζοντάς τους να ταξιδέψουν για άλλες πέντε μέρες!
Δεν ήταν όμως οι μόνοι που είχαν πρόβλημα. Ακόμη και οι ίδιοι οι Αυστραλοί δεν μπορούσαν να έρθουν γιατί το ταξίδι στην έρημο με το τρένο, δεν ήταν ασφαλές! Έτσι, κανένας τενίστας από την δυτική πλευρά της χώρας, δεν πήγαινε να παίξει στο Περθ, καθώς το ταξίδι των 3.000 χιλιομέτρων, ήταν δύσκολο εκείνες τις εποχές.
Οι διοργανωτές αποφάσισαν να πάνε το τουρνουά στην Νέα Ζηλανδία, αλλά κι εκεί μόνο δύο Αυστραλοί… τόλμησαν να ταξιδέψουν, οπότε οι διοργανωτές γύρισαν πίσω την διοργάνωση στη Μελβούρνη.
ΝΙΚΗΤΕΣ… ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ
Το συγκεκριμένο τουρνουά είχε και άλλα παράδοξα. Το 1919, επειδή ο καιρός στη Μελβούρνη είναι ιδιαίτερος, έφερε τους διοργανωτές να φιλοξενήσουν το τουρνουά το 1920 στο Σίδνεϊ! Το τουρνουά έγινε Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, με τον Βρετανό Άλγκερνον Κινγκσκόουτ να κερδίζει, αλλά να καταγράφεται ως νικητής το 1919!
Το 1923 το Μπρισμπαν ήταν να φιλοξενήσει την διοργάνωση, αλλά αντί για Ιανουάριο, την φιλοξένησε Αύγουστο λόγω της υγρασίας και της αφόρητης ζέστης. Το τουρνουά του 1977, έγινε το… 1976, καθώς αποφάσισαν να το διεξάγουν στο τελευταίο δεκαήμερο του χρόνου, με αποτέλεσμα να απουσιάσουν τα μεγάλα ονόματα, γιατί προτίμησαν να κάνουν τις διακοπές τους. Από το 1987 όλες αυτές οι αλχημείες σταμάτησαν και το τουρνουά διεξάγεται το δεύτερο 15θημερο του Γενάρη.
ΤΟ ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΗΝ OPEN ERA
Όταν το τουρνουά έγινε επαγγελματικό, τα πράγματα είχαν εξελιχθεί εφιαλτικά. Η επιτροπή αθλητών που την αποτελούσαν η μορφή του Αυστραλιανού τένις, Ρον Λέιβερ, μαζί με τους Ρόζγουολ, Στόουλ, Χιμένο, Γκονζάλες και Ρόι Έμερσον, αποφάσισαν να μποϋκοτάρουν τη διοργάνωση, καθώς τα έπαθλα ήταν εξευτελιστικά και οι εγγυήσεις για την ασφάλεια των παικτών μηδαμινή. Έτσι, η αποχή των κορυφαίων αθλητών ήταν μεγάλη, με τον Άρθουρ Ας να το εκμεταλλεύεται και να κερδίζει το πρώτο τουρνουά στην Open Era.
Η διοργάνωση άλλαζε πόλεις συνεχώς και πήγε στο Κουγιόνγκ της Μελβούρνης. Εκεί γίνονταν οι αγώνες σε ένα μεγάλο στάδιο όπου είχαν τοποθετηθεί δέκα γήπεδα τένις, αλλά το τουρνουά άρχισε να γιγαντώνεται και έτσι γύρισε μια και καλή στο κέντρο της πόλης, δίπλα στον ποταμό Γιάρα όπου υπάρχουν και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις.
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟ LOGO ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΟΝΑΤ
Μέχρι το 2016, το logo της διοργάνωσης, ήταν μία… σκιά ενός τενίστα, που σερβίρει υπό τον καυτό ήλιο της Μελβούρνης. Σύμφωνα με τον μύθο, η σκιά αυτή εμπνεύστηκε από την αντίστοιχη του σήματος του ΝΒΑ και ήταν του Στέφαν Έντμπεργκ. Αρκετοί το διέψευσαν, όμως ο πρώην διευθυντής του τουρνουά, Πίτερ Τζόνστον, είχε εμπνευστεί το σήμα από τον τρόπο που σέρβιρε ο Έντμπεργκ και με μικρές αλλαγές, το δημιούργησε το 1995 και το κράτησε ως το 2016.
Κάποιοι νόμιζαν πως είναι ο Ιβάν Λεντλ, αλλά έμειναν με την απορία όλοι, καθώς ο Τζόνστον δεν αποκάλυψε για αρκετά χρόνια, από ποιον εμπνεύστηκε το σήμα.
Το 2016, οι διοργανωτές αποφάσισαν να το αλλάξουν και να βάλουν κάτι πιο σύγχρονο. Έβαλαν τα αρχικά του τουρνουά (ΑΟ) σε ψηφιακή μορφή, αλλά τα σχόλια δεν ήταν καλά. Το αντίθετο μάλιστα, οι Αυστραλοί το αποκαλούσαν «η τέντα και το ντόνατ» και με αυτό το παρατσούκλι έχει μείνει το νέο λογότυπο της διοργάνωσης…
Ο λόγος που αποφάσισαν να αλλάξουν την σκιά του Έντμπεργκ, δεν ήταν μόνο η ανανέωση που ήθελαν, αλλά γιατί στην ιδιαίτερα ευαίσθητη κοινωνία της Μελβούρνης σε τέτοια ζητήματα, θεωρήθηκε υποτιμητικό να υπάρχει η σκιά ενός άνδρα και όχι μιας γυναίκας, στο λογότυπο.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΚΟΡ
Το τουρνουά έχει «δημιουργήσει» αρκετούς μύθους του τένις. Ένας από αυτούς ήταν ο Κεν Ρόζγουελ, ο οποίος έχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Κέρδισε το τουρνουά το 1953 και το 1972, για να έχει το ρεκόρ του νεότερου και του γηραιότερου νικητή του τουρνουά, αφού το κέρδισε σε ηλικία 18 και 37 ετών.
Υπάρχουν βέβαια και θρύλοι, οι οποίοι σημάδεψαν την διοργάνωση με… διαφορετικό τρόπο. Όπως ο Τζο ΜακΕνρό, ο οποίος το 1990 είδε να τον πετάνε έξω από το γήπεδο! Εκνευρίστηκε με μία υπόδειξη της linesman και σταμάτησε μπροστά της, κοιτώντας την προκλητικά. Δέχτηκε μια πρώτη ποινή και άρχισε να χτυπάει με μανία την ρακέτα στο έδαφος. Εκεί δέχτηκε και την δεύτερη ποινή και άρχισε τα «γαλλικά» στον διαιτητή. Αυτό ήταν! Δέχτηκε και τρίτη ποινή και πετάχτηκε εκτός γηπέδου! Το φοβερό ήταν πως δεν γνώριζε ότι στην τρίτη ποινή αποβάλλεται, καθώς μέχρι την προηγούμενη χρονιά, αυτό γινόταν σε τέσσερις ποινές. Έτσι έγινε ο πρώτος που αποβλήθηκε από αγώνα σε γκραν σλαμ, στη σύγχρονη εποχή.
Το 1995, στον τελικό μεταξύ των Σάμπρας και Κούριερ, σημειώθηκε η πιο έντονη συναισθηματικά μονομαχία στην ιστορία. Ο Σάμπρας κέρδισε με 3-2 σετ και ξέσπασε σε κλάματα όχι μόνο στο τέλος του αγώνα, αλλά και κατά τη διάρκεια του ματς. Κανείς δεν καταλάβαινε τι έχει συμβεί, για να πει μετά ο ίδιος, πως ο προπονητής του, Τιμ Γκούλικσον, είχε ανακαλύψει λίγες ώρες πριν, πως είχε καρκίνο.
Αυτός ήταν και ο κορυφαίος τελικός που είχε γίνει ποτέ ως το 2012. Τότε, ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Ράφα Ναδάλ, έπαιξαν στον μεγαλύτερο τελικό σε διάρκεια, στην ιστορία των γκραν σλαμ. Μετά από πέντε ώρες, ο Τζόκοβιτς κέρδισε τον τίτλο, επικρατώντας με 3-2 σετ (5-7, 6-4, 6-2, 6-7, 7-5), σε ένα ματς που χαρακτηρίστηκε και από τους δύο, το σπουδαιότερο που έπαιξαν ποτέ στην καριέρα τους.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ…
Ένα χρόνο μετά, ο Τζόκοβιτς στα προημιτελικά συναντήθηκε με τον Σταν Βαβρίνκα, σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε στις 10 το βράδυ και ολοκληρώθηκε στις 3 τα ξημερώματα. Ο Βαβρίνκα έχασε από τον Σέρβο με 3-2 σετ, αλλά την επόμενη χρονιά κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο. Το βράδυ της ήττας του το 2013, έμεινε ως το πρωί στα αποδυτήρια και έφυγε με ταξί, καθώς ήταν η πιο έντονη συναισθηματικά στιγμή του, αφού την ίδια περίοδο ο γάμος του περνούσε κρίση. Την επόμενη χρονιά άλλαξαν όλα…
Πέρυσι, ο σπουδαίος Ρότζερ Φέντερερ, κέρδισε στον τελικό τον Μάριν Τσίλιτς και έφτασε τις έξι κατακτήσεις, ισοφαρίζοντας τον Τζόκοβιτς και τον Ρόι Έμερσον στην κορυφή της λίστας. Αν κάποιος από τους δύο κερδίσει φέτος, θα γίνει ο πολυνίκης στην ιστορία. Αν το κάνει ο Φέντερερ, θα φτάσει και τους 100 τίτλους στην καριέρα του…