ΤΟ ΠΡΩΤΟ πράγμα που μαθαίνει κάποιος σπουδάζοντας δημοσιογραφία είναι ο ορισμός της είδησης.
Τι είναι είδηση; Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας δημοσιογράφος είναι το κλασικό παράδειγμα:” Ένας σκύλος δάγκωσε ένα παιδί”. Αυτό δεν είναι είδηση. “Ένα παιδί δάγκωσε σκύλο”. Αυτό είναι. Είδηση αποτελεί κάθε καινούριο γεγονός ή συμβάν που ενδιαφέρει μεγάλη μερίδα του κόσμου.

ΑΥΤΑ, κάποτε! Όταν εγώ σπούδαζα δημοσιογραφία. Σήμερα τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αλλάξει ριζικά, λόγω του διαδικτύου και των λεγόμενων κοινωνικών μέσων δικτύωσης (Facebook, Twitter, Instagram κλπ).

ΣΗΜΕΡΑ «είδηση» είναι ό,τι πουλάει! Και αναφέρομαι, βεβαίως, κυρίως στους αναγνώστες του διαδικτύου.

ΕΝΑ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το 40ό Delphi Bank Semaphore Greek Festival που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Αδελαΐδα.
Συγκέντρωσε κάπου 35.000 κόσμο, πήγε ο πολιτειακός πρωθυπουργός και είπε τα καλύτερα λόγια για τους Έλληνες, εμφανίστηκαν δεκάδες καλλιτέχνες, εργάστηκαν εκατοντάδες εθελοντές και όλοι ομολόγησαν πως ήταν ένα φεστιβάλ που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία.

ΑΥΤΑ για όσους ήταν εκεί. Όσοι όμως δεν ήταν εκεί και επέλεξαν να ενημερωθούν από διάφορα sites δεν έμαθαν τίποτα για το φεστιβάλ. Το μόνο που έμαθαν ήταν ότι έγινε ο «κακός χαμός» για την «χωριάτικη».

ΤΗΝ «ΕΙΔΗΣΗ» έγραψε αρχικά ένα ομογενειακό site και από εκεί και πέρα έκανε τον …γύρο του κόσμου!
Με την «χωριάτικη» ασχολήθηκαν διεθνή και ελλαδικά μέσα ενημέρωσης και πήρε απίστευτες διαστάσεις το θέμα με τίτλους όπως:
«Η ελληνική χωριάτικη σαλάτα που εξόργισε τους Αυστραλούς», «Εξαλλοι στην Αυστραλία με την «τσιγκούνικη» χωριάτικη σαλάτα» κ.ά.

ΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ; Ένας επισκέπτης του φεστιβάλ φωτογράφισε την σαλάτα, τη δημοσίευσε και τα οργισμένα σχόλια άλλων χρηστών ξεκίνησαν. «Τί ντροπή», «είναι ό,τι πιο λυπηρό έχω δει», «δεν μπορώ ούτε να την κοιτάζω» ήταν μερικά από τα σχόλια για τη σαλάτα. Ένας άλλος αστειεύτηκε για το ιταλικό dressing, γράφοντας «σαφώς οι Ιταλοί εφηύραν την χωριάτικη σαλάτα», ενώ δεν ήταν λίγοι και όσοι βρήκαν τη μερίδα υπερβολικά μικρή.

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ώρες «πήρε φωτιά» το διαδίκτυο. Δεκάδες χιλιάδες οι αναγνώστες, εκατοντάδες τα σχόλια. Στην Ελλάδα, την Αυστραλία και τον κόσμο! Για το ιδιαίτερα πετυχημένο φεστιβάλ ούτε λέξη!

ΜΕΤΑ τη διάσταση που πήρε το όλο θέμα ο «αρχικός δράστης» επανήλθε και κάλεσε τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν διόρθωση κατηγορώντας τα για «fake news». Βασικά αυτό που είπε είναι ότι έγινε μια «πλάκα» μεταξύ φίλων και κακώς δόθηκε αυτή η διάσταση στο όλο θέμα.
Εννοείται ότι τα μέσα ενημέρωσης που μίλησαν για «αγανάκτηση», «πόλεμο» κλπ για την χωριάτικη δεν καταχώρησαν τη διόρθωση. Έτσι οι εντυπώσεις έμειναν…

ΒΛΕΠΕΤΕ τα παλιά τα χρόνια για να βρούμε την είδηση βγαίναμε έξω, μιλούσαμε με ανθρώπους, κάναμε έρευνα κλπ. Τώρα όλα αυτά πάνε «περίπατο». Όλοι ψάχνουμε την είδηση στο google και το Facebook για να βρούμε κάτι το εντυπωσιακό να το αναπαράγουμε και πάει λέγοντας…

ENA άλλο παράδειγμα: Πριν λίγες μέρες θέλοντας να δείξουν τη δύναμη του διαδικτύου, αλλά και την ελαφρότητα των social media, εκατομμύρια άνθρωποι και ένα αυγό, εκθρόνισαν τη βασίλισσα του Instagram Κάιλι Τζένερ.
H μικρή της οικογένειας Καρντάσιαν-Τζένερ δεν έχει πια τον τίτλο για τη δημοφιλέστερη φωτογραφία του Instagram τον οποίο κέρδισε η φωτογραφία ενός αυγού. Ο λογαριασμός world_record_egg κατάφερε με μια μόνο απλή φωτογραφία ενός αυγού να ξεπεράσει σε likes τη φωτογραφία της Τζένερ που την έδειχνε να κρατά το χέρι της νεογέννητης κόρης της, Στόρμι. Στόχος του λογαριασμού ήταν αποκλειστικά αυτός και το κατάφερε με ένα απλό κάλεσμα στους χρήστες για likes.

ΚΑΠΟΤΕ γινόταν πόλεμος για το πετρέλαιο και τώρα για τα likes…

ΚΑΙ πριν βιαστείτε να κατηγορήσετε τους δημοσιογράφους ρίξτε και μια ματιά στο αναγνωστικό κοινό.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ακόμα σοβαρά άρθρα, ρεπορτάζ, σχόλια και συνεντεύξεις. Γράφονται αλλά διαβάζονται όλο και πιο λίγο…

ΔΗΛΑΔΗ το αναγνωστικό κοινό είναι αυτό που «πιέζει» τα μέσα ενημέρωσης να στραφούν προς τα ανάλαφρα θέματα. Τα σοβαρά, απλά, δεν τα διαβάζει κανείς!

ΑΥΤΑ περί «ειδήσεων» μαζί με μια παρατήρηση. Έχω την αίσθηση πως υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους αναγνώστες της έντυπης έκδοσης και της ηλεκτρονικής. Αλλά ας το αφήσω εδώ το θέμα για την ώρα…

ΕΧΩ μια απορία: Πόσοι απ΄ αυτούς που φωνάζουν για τη Μακεδονία «τσόνταραν» οικονομικά, όπως τους ζήτησε η Παμμακεδονική, για να γίνει το αυριανό συλλαλητήριο στην Αθήνα;

ΜΗΠΩΣ θα πρέπει να αλλάξει όνομα ο συνδυασμός του Βασίλη Παπαστεργιάδη; «Κοινοτική Ανανέωση» μετά από τόσα χρόνια στην «Κοινοτική εξουσία» δεν πάει!

Σ.Χ.

ΠΡΙΝ από 6 χρόνια, στις 17 Ιανουαρίου 2013, στη γωνία των οδών Τριών Ιεραρχών και Φυλασίων, στα Άνω Πετράλωνα, έχασε τη ζωή του ο 26χρονος μετανάστης-εργάτης Σαχτζάτ Λουκμάν. Όχι, δεν έπεσε θύμα κάποιου εργατικού “ατυχήματος” ούτε ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα κάποιου καυγά ή κάποιου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Ο Σαχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε από τους Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο, ενεργά μέλη της Χρυσής Αυγής. Ο άτυχος μετανάστης πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά του όταν δέχτηκε την δολοφονική επίθεση των νεοναζιστών. Φαίνεται ότι είχαν βγει “παγανιά” για να κυνηγήσουν μετανάστες, τον είδαν μόνο του, μαυριδερό και είπαν -αυτοί οι… ακραιφνείς Άρειοι- “να, αυτός μας κάνει…”. Έτσι, λοιπόν, ο Λουκμάν δολοφονήθηκε εξαιτίας του χρώματός του.

ΩΣ συνήθως γίνεται στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια όταν πρόκειται για εγκλήματα αυτού του είδους, η πλειοψηφία των ΜΜΕ, αλλά και η ίδια η Αστυνομία, προσπάθησαν να συγκαλύψουν το γεγονός, την ίδια την ουσία του, είτε προωθώντας την ιστορία των ίδιων των δολοφόνων, ότι δηλαδή εκνευρίστηκαν γιατί ο ποδηλάτης τους έκλεισε το δρόμο και πάνω στα νεύρα τους του έριξαν και μερικές μαχαιριές (!) είτε προσπαθώντας να στρέψουν αλλού την κοινή γνώμη ώστε να μην κατανοήσει την άκρως ρατσιστική χροιά αυτής της δολοφονίας.

ΩΣΤΟΣΟ, η συνεργασία Αστυνομίας, συγκεκριμένων δημοσιογράφων και των παρακρατικών νεοναζιστικών κύκλων συνιστά έναν ολόκληρο κύκλο, το παρελθόν του οποίου είναι τόσο πλούσιο και βρώμικο, όπως βέβαια είναι το παρόν και, αν δεν υπάρξει κάποια αντίδραση, θα είναι και το μέλλον.

ΑΥΤΟ συνάγεται και από το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς στάση είχαν υιοθετήσει και μερικούς μήνες αργότερα όταν ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά και μερίδα των ανεκδιήγητων ΜΜΕ επέμενε ότι η όλη ιστορία έγινε “για το ποδόσφαιρο”…
Ο φασισμός λειτουργεί ως ο πιο πιστός υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου στο κοινοβούλιο και τους δρόμους. Είναι απαραίτητο εργαλείο της όποιας εξουσίας ενάντια στους “παρείσακτους”, ενάντια στους “πλεονάζοντες πληθυσμούς”. Είναι ο παρακρατικός μηχανισμός πάνω στον οποίο στηρίζεται ο κάθε κρατικός Λεβιάθαν για να τρομοκρατήσει, να ελέγξει και να εξουδετερώσει όσους αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη. Είναι κομμάτι του καθεστώτος εκείνου που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, θεσπίζει αντιμεταναστευτικές πολιτικές, καταστέλλει εργατικούς αγώνες, εξευτελίζει, βασανίζει, φυλακίζει, δολοφονεί.

ΜΕ αφορμή και πρόσχημα την επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος της ΠΓΔΜ, παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες την εθνικιστική έξαρση αρχικά ως “αυθόρμητα” και δήθεν ακομμάτιστα συλλαλητήρια και εσχάτως με το τερατούργημα των εθνικιστικών μαθητικών καταλήψεων. Ενώ είναι προφανές ότι κράτος και πολιτικοοικονομικά κέντρα εξουσίας ταΐζουν τους ψηφοφόρους με έθνος και εξωτερικούς εχθρούς, ένα μέρος της κοινωνίας παίρνει τη σκυτάλη και αναπαράγει την εθνικιστική ρητορεία και πρακτική.

ΤΟ ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, “ξανάνοιξε” για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων των κυρίαρχων και η εθνικιστική έξαρση έδωσε την ευκαιρία στους φασίστες να ξαναβγούν στον δημόσιο χώρο. Το μακεδονικό επανήλθε εξαιτίας της επιδιωκόμενης διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δύο υπερκρατικών μηχανισμών οικονομικής και στρατιωτικής επιβολής. Η Ελλάδα είναι ήδη μέλος των δύο αυτών μηχανισμών και η ΠΓΔΜ επιδιώκει την ένταξή της.

ΕΞΙ χρόνια μετά τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν και ο εκφασισμός της κοινωνίας και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής έχει οπλίσει το χέρι κάθε φασίστα, ρατσιστή και βιαστή. Όλα αυτά τη στιγμή που πνέει ούριος άνεμος για την ακροδεξιά στον δυτικό κόσμο και μέσα σε ένα παγκόσμιο τοπίο με πολέμους, οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις και συνεχή όξυνση των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών, για την ανακατανομή του παγκόσμιου ελέγχου και την ηγεμονία.

Δ.Τ.