ΚΑΙ τώρα χωρίς Τσιτσιπά τι θα απογίνουμε;
ΚΑΛΑ μην κάνετε έτσι! Έφυγε ο Τσιτσιπάς (θα μας ξανάρθει του χρόνου) αλλά παραμένει ο Ιασωνίδης! Σταθερή αξία! Ο οποίος Ιασωνίδης καθορίζει την «εξωτερική» πολιτική της παροικίας μας!
ΠΟΙΑ Κοινότητα και ποια Αρχιεπισκοπή; Ούτε καν η Παμμακεδονική! Το κουμάντο το κάνει ο Παναγιώτης υπό την ιδιότητα του Συντονιστή του Εκτελεστικού Προεδρείου των Παμμακεδονικών Ενώσεων στο οποίο μετέχουν οι πολιτειακές Παμμακεδονικές Μελβούρνης και Βικτώριας, Νέας Νότιας Ουαλίας, Νότιας Αυστραλίας, Δυτικής Αυστραλίας και Κουίνσλαντ.
ΕΤΣΙ, αφού πριν μήνες μια εμπρηστική ανακοίνωση κατόρθωσε να υποχρεώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο να ακυρώσει το προγραμματισμένο ταξίδι του στην Αυστραλία, τώρα ο Παναγιώτης Ιασωνίδης θέλει να κάνει το ίδιο και με τον υφυπουργό Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ υπογραμμίζοντας ότι είναι «ανεπιθύμητος» στην Αυστραλία.
ΑΥΤΟ δεν μου προκαλεί εντύπωση. Ούτε μου προκαλεί εντύπωση ο ισχυρισμός του κ. Ιασωνίδη ότι η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα από όλες τις πολιτειακές Παμμακεδονικές Ενώσεις.
ΑΥΤΟ που μου προκαλεί εντύπωση είναι η σιωπή όλων των άλλων φορέων και ατόμων που ενώ (μου) λένε ότι διαφωνούν δεν τολμούν να βγάλουν τσιμουδιά μην τυχόν και τους πουν «προδότες».
ΒΛΕΠΕΤΕ η λέξη είναι πολύ της μόδας τελευταία. Όποιος αποδέχεται τη συμφωνία των Πρεσπών είναι «προδότης».
ΜΕ την ίδια ευκολία που όποιος πάει στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είναι «φασίστας». Εδώ μιλάμε για εθνικό διχασμό!
Η ΘΕΣΗ του κ. Ιασωνίδη να μην έρθει ο κ. Κουίκ στην Αυστραλία είναι λάθος!
ΝΑ έρθει! Και αν έχει κάτι να του πει η ομογένεια (ή ακόμα και να διαδηλώσει) να το κάνει! Αυτό λέει η λογική μου και η δημοκρατία…
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, αν είναι να έρθει ο κ. Κουίκ, αυτό, όπως μαθαίνω, θα είναι το 70ό ταξίδι του στο εξωτερικό στους 26 μήνες που είναι υφυπουργός Εξωτερικών. Χαρά στο κουράγιο του! Ούτε πιλότος να ήταν..
ΜΙΑΣ και πιάσαμε τα περί «προδοσίας» σήμερα, θα ήθελα να σταθώ και σε μερικά άλλα θεματάκια που έπεσαν στην αντίληψή μου.
ΚΑΘΕ φορά, λοιπόν, που ανεβάζουμε ένα θέμα που σχετίζεται με το Μακεδονικό, στο Facebook, με περισσή ευκολία κάποιοι χρήστες που διαφωνούν πετάνε τη ρετσινιά «προδότες». Κανένα επιχείρημα.
ΟΠΟΙΟΣ διαφωνεί έχει κάθε δικαίωμα (και την υποχρέωση θα έλεγα) να εκφράζει τη διαφωνία του. Με επιχειρήματα όμως. Οι ύβρεις προδίδουν έλλειψη επιχειρημάτων.
ΚΑΙ για να μην ξαναγράφω τα ίδια, επιτρέψτε μου να επαναλάβω κάποια πράγματα που είχα γράψει πριν καιρό στον «Νέο Κόσμο» όπου ανέφερα:
«ΝΑΙ, μετρώ σε αυτή τη δουλειά 40 χρόνια!
ΝΑΙ, στα τόσα χρόνια έχω δει πολλά, έχω ακούσει πολλά, έχω μάθει πολλά, έχω γράψει πολλά…
ΝΑΙ, φυσικά και έχω κάνει λάθη. Όπως όλοι μας, άλλωστε.
ΚΑΙ, ΝΑΙ, πάντα εδώ στον «Νέο Κόσμο», όταν γινόταν ένα λάθος ή κάποιος διαφωνούσε με ένα γραπτό, μια άποψη, μια ιδέα, μια προσέγγιση, έκανε αυτό ακριβώς που απαιτεί η στοιχειώδης ευγένεια και η πραγματική δημοκρατία. Μας τηλεφωνούσε και με κόσμιο τρόπο και εποικοδομητικά επιχειρήματα, διατύπωνε την άποψή του. Ακόμα γίνεται αυτό. Μας αρέσει αυτό. Το αναζητάμε αυτό. Το επικροτούμε και το θαυμάζουμε αυτό.
ΒΕΒΑΙΑ, κάποιοι από τους αναγνώστες μας δεν περιορίζονταν στο τηλεφώνημα, αλλά μας έγραφαν και επιστολές όπου εξέφραζαν τη διαφωνία τους και την αιτιολογούσαν. Και, φυσικά, οι επιστολές αυτές ήταν και καλοδεχούμενες – αφού μας έδιναν μια διαφορετική οπτική – και, φυσικά, δημοσιεύονταν.
ΟΙ «παραδοσιακοί» αναγνώστες της έντυπης έκδοσής μας εξακολουθούν και σήμερα να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο.
ΘΑ μου πεις, άλλωστε, αυτή δεν είναι και η έννοια της πραγματικής δημοκρατίας;
ΚΑΙ μιας και μιλάμε για δημοκρατία του λόγου και της έκφρασης, δεν μπορώ παρά να έρθω στο σήμερα και τον κόσμο που άλλαξε, το διαδίκτυο που μπήκε στη ζωή μας, στη δουλειά και τα σπίτια μας, και έχει χίλια θετικά αλλά και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κακό. Την απουσία της εικόνας. Την απουσία της υπογραφής. Του ονόματος. Και τη δυνατότητα να κρύβεται κανείς πίσω από ένα ψεύτικο προφίλ και ψευδώνυμο για να πει και να γράψει όσα ποτέ δεν θα τολμούσε να πει κατά πρόσωπο και να βγάλει από μέσα του, όσα ποτέ δεν θα τολμούσε αν δεν τον προστάτευε υπολογιστής και η ασφάλεια των πλήκτρων.
ΘΑ μου πείτε τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά…
ΓΙΑΤΙ μετά την εμφάνιση του Facebook και των άλλων Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης εμφανίστηκε και μια άγνωστη, έως τώρα σε μας, ομάδα αναγνωστών. Διαφορετική. Πολλές φορές σοκαριστική και αυθάδης.
ΘΑ μου πεις, βέβαια, μέσα σε τόσους χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον πλανήτη, πάντα υπάρχει η μειοψηφία που σε διαβάζει όχι για να καταλάβει και να προβληματιστεί, αλλά απλώς και μόνο για να απαντήσει. Να απαντήσει στο καθετί. Να εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Είτε κατέχει το θέμα είτε όχι, είτε γνωρίζει είτε όχι. Πολλές φορές, χωρίς να έχει καν μπει στον κόπο να διαβάσει αυτό που κάποιος ερεύνησε, για το οποίο ρώτησε, συζήτησε και έμαθε πριν το γράψει στο χαρτί και το υπογράψει με το πραγματικό του όνομα, με παρρησία, σεβασμό και ευγένεια προς τους αναγνώστες του.
ΤΑ θέματα που δημοσιεύουμε για τους πιστούς μας αναγνώστες που τόσα χρόνια μας βοηθούν, μας ενθαρρύνουν, μας διορθώνουν και μας μαλώνουν (και πολύ καλά κάνουν) πολλές φορές αναρτώνται και στο Facebook όπου -όπως είναι αναμενόμενο, θεμιτό και, σας διαβεβαιώνω, επιθυμητό- μερικά από τα θέματα αυτά προκαλούν θύελλα αντιδράσεων.
ΑΛΛΩΣΤΕ, είπαμε, αυτό είναι και ελευθερία.
ΚΑΙ μιας και μιλάμε για την ταλαίπωρη αυτή λέξη, αναρωτιέμαι τι απέγινε, άραγε, η θεωρία που έλεγε ότι η δική μου ελευθερία σταματά εκεί που ξεκινάει η δική σου. Το σκέφτομαι συχνά αυτό. Με προβληματίζει.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ… πώς γίνεται; Πώς γίνεται στο όνομα της πιο πολυχρησιμοποιημένης λέξης της πατρίδας μας – της ελευθερίας – αυτή η (ευτυχώς) μειοψηφία των αναγνωστών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεωρεί αποδεκτό και ανθρώπινο να σχολιάζει, να εκφράζει απόψεις και να κατακρίνει ανθρώπους υπό τη μορφή επιθετικών, προσβλητικών, ακόμα και ρατσιστικών σχολίων.
ΤΑ θέματα που «αναστατώνουν» αυτή τη μερίδα των φοβισμένων πίσω από ένα πληκτρολόγιο φανατικών ήταν, είναι και πάντα θα είναι τα λεγόμενα εθνικά μας θέματα, ο ρατσισμός, η θρησκεία, το μεταναστευτικό, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η σεξουαλικότητα κ.ά.
ΕΔΩ, λοιπόν, κάποιοι αναγνώστες που κάνουν σχόλια στο Facebook, δεν περιορίζονται στην κριτική. Η κριτική όταν βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα και συνοδεύεται με στοιχεία, είναι καλοδεχούμενη.
ΟΜΩΣ κάποιοι σχολιαστές, αντί να κάνουν κριτική, καταφεύγουν σε ύβρεις με αισχρό τρόπο.
ΒΡΙΖΟΥΝ καταγόμενους από άλλες χώρες (κυρίως την Τουρκία και τα Σκόπια), γκέι, θρησκευόμενους, άθεους, πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και, φυσικά, την εφημερίδα!
ΣΥΜΦΩΝΑ με τους ειδικούς, «ο χρήστης του ίντερνετ που προσβάλλει, απειλεί, συκοφαντεί ή απλώς βρίζει, φαίνεται ότι έχει κάποια αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά: πιστεύει ότι όποιος εκφράζει απόψεις διαφορετικές από τις δικές του, το κάνει για να επικρίνει τον ίδιο προσωπικά για τις επιλογές και τις πεποιθήσεις του. Θεωρεί ότι ο ίδιος έχει το δικαίωμα να σταματήσει με απαξιωτικά και επιθετικά σχόλια ή ακόμα και ευθείες απειλές, όλους αυτούς που (νομίζει ότι) προσπαθούν να τον ξεγελάσουν, να τον χειριστούν, να του επιβάλλουν τα πιστεύω τους».
ΤΕΤΟΙΑ κρούσματα έχουμε πολλά τον τελευταίο καιρό με αναρτήσεις μας στο Facebook.
ΝΑΙ, πιστεύω στην ελευθερία του λόγου, γι’ αυτό και υπηρετώ τη δημοσιογραφία τόσα χρόνια. Σε κάποιους η δουλειά μας αρέσει, σε κάποιους όχι.
ΚΑΙ αυτό, δεν είναι το πρόβλημα. Αυτό έως ένα σημείο μας κρατά όλους σε εγρήγορση σε ένα επάγγελμα όπου κάθε λέξη, κάθε συλλαβή, κάθε γραπτό, μας κάνει να εκτιθέμεθα. Αλλά εμείς το επιλέξαμε, γιατί το αγαπάμε και θέλουμε να το υπηρετούμε.
ΟΧΙ, το έχω σκεφτεί πολλές φορές και το έχουμε συζητήσει στην εφημερίδα ακόμα περισσότερες. Δεν αποκλείουμε και δεν θα αποκλείσαμε ποτέ κανέναν. Δεν θα σταματήσουμε και δεν θα αποθαρρύνουμε κανέναν αναγνώστη μας από το να εκφράζει τη γνώμη του, με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελε και ο ίδιος, όμως, να του μιλούν και να κρίνουν τη ζωή και τη δουλειά του.
ΟΧΙ με ύβρεις, όχι με απειλές, όχι με ειρωνείες και υποτιμητικά σχόλια για τον συνάνθρωπό μας. Το να αποκλείσεις τη μειοψηφία από το να κάνει σχόλια δεν αποτελεί λύση, δεν είναι ελευθερία του λόγου και εμείς δεν θα συμβιβάσουμε τα πιστεύω μας για να λύσουμε ένα πρόβλημα που αφορά την ψυχολογία και την παιδεία μιας μικρής μειοψηφίας.
ΝΑΙ. Υπάρχει λύση. Όπως υπάρχει και ελπίδα. Ελπίδα να καταφέρουμε να εξηγήσουμε στη μειοψηφία ότι όταν μπαίνει ο φασισμός και η αγένεια από την πόρτα, το δίκιο, η ανθρωπιά και η πραγματική ελευθερία φεύγουν από το παράθυρο. Ότι αδικούν και μειώνουν πρώτα τους ίδιους τους εαυτούς τους όταν εκφράζονται με τον τρόπο που επιλέγουν σε μια απόπειρα να μειώσουν τον συνάνθρωπό τους για να νιώσουν προσωρινά ανώτεροι.
ΝΑ τους δώσουμε να καταλάβουν ότι το γεγονός ότι κάποιος δεν συμφωνεί μαζί τους, δεν είναι αφορμή να ξεθάψουν ό,τι χειρότερο έχουν μέσα τους, αλλά ευκαιρία να ανοίξουν το μυαλό και την καρδιά τους και να μάθουν να διατυπώνουν τις όποιες διαφορές τους κόσμια, με ευγένεια ψυχής και πραγματικά λογικά επιχειρήματα.
ΑΛΛΩΣΤΕ, αν έμαθα ένα πράγμα τόσα χρόνια σε αυτή την δουλειά, αυτό είναι ότι… τα μυαλά, αγαπητοί μου αναγνώστες, όπως και τα αλεξίπτωτα, δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά.