Συμβαίνει παντού.
Σε εκκλησίες, σε ιατρεία, σε νοσοκομεία, σε γυμναστήρια, σε σχολεία.
Παντρεμένος ή ανύπαντρος ο θήτης, άνδρας ή γυναίκα, δεν κάνει καμία μα καμία διαφορά.
Κι όμως όταν πρόκειται για παπά, γιατί κανείς από εμάς δεν μιλά;
Καθολικός, ορθόδοξος, αγγλικανός, προτεστάντης και ό,τι άλλο είναι.

Γιατί κανείς δεν μιλά;
«Συκοφαντίες, ανοησίες, δόλος, υπερβολές», και στην περίπτωση των καθολικών, το άλλοθι πάντα ίδιο.
«Μήπως επειδή δεν παντρεύτηκε; Πρέπει να παντρεύονται οι ιερείς», μου είπε χθες ορθόδοξη καλοκάγαθη «κυρία» της εκκλησίας που προφανώς αγνοούσε το γεγονός πως ο καρδινάλιος ασέλγησε σε αγόρια. Όχι σε κορίτσια. Και πως και κορίτσια να ήταν, πάλι δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά.
Το ίδιο μου είπε και μια ακόμα ορθόδοξη χριστιανή μητέρα τεσσάρων ανήλικων παιδιών.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι. Είμαστε τόσο ανόητοι. Τόσο αφελείς. Τόσο αναίσθητοι. Ή το παίζουμε;

Άντε να ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Όχι φίλοι μου. Ο Αυστραλός καρδινάλιος, τρίτος τη τάξει στην ιεραρχία του Βατικανού κρίθηκε ένοχος για σεξουαλικές επιθέσεις σε ΠΑΙΔΙΑ.
Ασέλγησε για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορμές σε παιδιά. ΑΝΗΛΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Και ΟΧΙ αυτό δεν έγινε επειδή δεν παντρεύτηκε.
Έγινε ακριβώς επειδή άνθρωποι εκεί έξω, πιστεύουν πως κάποιος που ασελγεί σε ένα παιδί, έχει ή μπορεί να έχει το παραμικρό δικαίωμα να επικαλεστεί μια δικαιολογία όπως αυτή. Ο καρδινάλιος λένε πολλοί, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις όχι επειδή είναι ΤΕΡΑΣ, αλλά επειδή ΆΚΟΥΣΟΝ ΆΚΟΥΣΟΝ δεν παντρεύτηκε ή ακόμα χειρότερα, επειδή δεν είναι καλά.

Όχι φίλοι μου. Ο καρδινάλιος είναι ΜΙΑ ΧΑΡΑ.
Επέλεξε να γίνει καθολικός παπάς. Κανείς δεν του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό.
Έτσι ήθελε, έτσι έκανε.
Ασέλγησε. Κανείς δεν του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό.
Έτσι ήθελε, έτσι έκανε.
καρδινάλιος έβγαζε τα κηρύγματα του. Μια χαρά.
Κατέκρινε τους άλλους τους αμαρτωλούς. Μια χαρά.
Πληρωνόταν σε χρήματα και σε «είδος». Μια χαρά.
Παρέλαβε το μετάλλιο Order of Australia. Μια χαρά.

Την ώρα που ο ίδιος ασελγούσε σε μικρά παιδιά και ήταν τόσο «αρρωστημένα» καλά που με το απόλυτο θράσος, και την υπεροπτική αλαζονεία που ανέκαθεν τον διέκρινε στεκόταν περήφανος όρθιος στο βήμα που του έδινε η καθολική εκκλησία και κουνούσε το δάκτυλο σε εκείνους που τουλάχιστον είχαν την δύναμη να τον κοιτάξουν στα μάτια, να παραδεχτούν τα λάθη τους και να ζητήσουν συγχώρεση.
Ο George Pell, εκπρόσωπος μιας ολόκληρης καλά δομημένης θρησκευτικής επιχείρησης που αποσπά εκατομμύρια από πιστούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, για δεκαετίες ολόκληρες στεκόταν μέσα στον οίκο του θεού που έλεγε πως λατρεύει και ασελγούσε σε μικρά παιδιά.

ΑΣΕΛΓΟΥΣΕ. ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ. Και αυτό πρέπει να μας τρομάζει, να μας σοκάρει και να μας θυμώνει πάντα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα μιας κοινωνίας είναι να «συνηθίζει» τα εγκλήματα αυτά.
Πόσο μάλλον να τα δικαιολογεί.
Ο τρίτος τη τάξει στην ιεραρχία του Βατικανού κρίθηκε ένοχος για σεξουαλικές επιθέσεις κατά ανηλίκων από δικαστήριο της Μελβούρνης επειδή είναι τέρας, όχι επειδή δεν είναι καλά. Και σίγουρα όχι επειδή δεν είναι παντρεμένος.
Κρίθηκε ένοχος επειδή έκανε κατάχρηση εξουσίας με τον πιο απεχθή τρόπο.
Κρίθηκε ένοχος γιατί ασέλγησε στην πιο ευπαθή, ευαίσθητη ομάδα. Σε μικρά παιδιά.

Αυτά τα παιδιά, είναι τα μόνα σε αυτή την ιστορία που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΛΑ.
Αυτά τα παιδιά που τώρα είναι ενήλικες και προσπαθούν να ξεχάσουν δεν θα είναι ποτέ μια χαρά.
Και αυτό δεν είναι επειδή ο καρδινάλιος δεν παντρεύτηκε.
Είναι επειδή όλοι εμείς φοβόμαστε και υποκλινόμαστε σε κάθε είδους εξουσία, δεν την αμφισβητούμε, δεν την κατακρίνουμε και δεν τολμούμε να την καταδικάσουμε στην υποψία πως κάτι δεν πάει καλά.
Είναι επειδή μέχρι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να ξεστομίζουν πως ο καρδινάλιος της καθολικής εκκλησίας στα 77 του χρόνια μετά από την πετυχημένη καριέρα που είχε παρά τα όσα του καταλογίζουν, έκανε ό,τι έκανε επειδή απλά δεν είχε γυναίκα να εκτονώσει τα απάνθρωπα ένστικτα του.
Όχι φίλοι μου. Ο καρδινάλιος είναι ΜΙΑ ΧΑΡΑ.

Ο καρδινάλιος, θεομπαίχτης και απατεώνας, δειλός και δόλιος, αποφάσισε με το έτσι θέλω, πως η προσωπική του ευχαρίστηση είναι πιο σημαντική από μια ανθρώπινη ψυχή.
Ο Τζορτζ Πέλλ και οι όμοιοι του δυστυχώς θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται ανάμεσα μας.
Είναι πολλοί σαν κι αυτόν. Και άλλοι ακόμα χειρότεροι.
Και εκείνοι που ενώ ξέρουν δεν μιλούν. Και αυτοί δεν είναι καλύτεροι.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πασχίζει το τελευταίο διάστημα να αντιμετωπίσει μια σωρεία σκανδάλων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, από τις ΗΠΑ ως τη Χιλή και από τη Γερμανία ως την Αυστραλία.
Ο πάπας Φραγκίσκος έκανε λόγο δημόσια την Κυριακή για μια «μάχη μέχρις εσχάτων» εναντίον ενός «εγκλήματος που πρέπει να σβηστεί από τη Γη».
Εμείς, εσείς, εγώ, σαν μητέρα, σαν Ορθόδοξη χριστιανή δεν σας κρύβω πως φοβάμαι και ναι, περιμένω από την δική μου εκκλησία, την δική μου Αρχιεπισκοπή, τους δικούς μου ιερείς, με επίσημο διάγγελμα της να μου επιβεβαιώσουν το αυτονόητο.
Να μου πουν πως ΝΑΙ, αυτό που συνέβη ήταν έγκλημα.
Πως ο καρδινάλιος είναι καλά ενώ τα θύματα του δεν είναι.
Και πως κάτι τέτοιο δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ στην δική μου εκκλησία.
Στην δική μου ενορία. Στα δικά μου. Στα δικά σας παιδιά.