Η ιστορία του «Θρύλου»

H ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: 1931-1944

Παρόμοια επιτυχία και τη σεζόν 1933-34 όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα Πειραιά, κερδίζοντας τον Ηρακλή μέσα έξω. Ταυτόχρονα σημειώνει νίκες και μόνο νίκες στους διεθνείς αγώνες. Την περίοδο 1934-35 το πρωτάθλημα ξεκίνησε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αφού λίγο η διοργάνωση του 4ου Βαλκανικού ποδοσφαιρικού Κυπέλλου, λίγο η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα λόγω πολιτικών και στρατιωτικών ταραχών, «ανάγκασαν» την ΕΠΟ να διακόψει το Πρωτάθλημα.

Η επόμενη χρονιά ήταν σημαδιακή για τον Ολυμπιακό. Ο Θρύλος κατατροπώνει με 6-1 τον Παναθηναϊκό στο μεταξύ τους παιχνίδι και οι φίλαθλοι του κάνουν πορεία σε όλη την Αθήνα για να γιορτάσουν. Η ενδέκατη χρονιά στην ιστορία του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με το 10ο Πρωτάθλημα Πειραιά και το πέμπτο Πανελλήνιο και μάλιστα χωρίς να έχει καμία απώλεια βαθμών, αφού ολοκλήρωσε αήττητος την περίοδο, ενώ την επόμενη σεζόν 1937-38 έχοντας τον Γιάννη Βάζο σε μεγάλα κέφια κατατροπώνει όλες τις αντίπαλες άμυνες με τα γκολ του και ακόμη ένα πρωτάθλημα κατηφορίζει στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Οι ερυθρόλευκοι καταφέρνουν επίσης μεγάλες επιτυχίες μέσα στην Τουρκία στους διεθνείς αγώνες επί αγγλικών πλοίων.

Την περίοδο 1938-39 οι αλχημείες της διοργανώτριας αρχής και οι αλλαγές στο βαθμολογικό σύστημα , περιορίζουν τον Ολυμπιακό, ο οποίος τελειώνει τη χρονιά χωρίς να καταφέρει να κατακτήσει το Πρωτάθλημα αποτυχία που τον επηρέασε και στο Κύπελλο. Λίγο πριν έρθει ο πόλεμος στη χώρα μας το τελευταίο προπολεμικό πρωτάθλημα κατακτείται και πάλι από τον Ολυμπιακό ο οποίος σε σύνολο δώδεκα διοργανώσεων, κατέκτησε συνολικά 6 τίτλους.
Ακολούθησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 27 Οκτωβρίου αρκετοί παίκτες ταξίδεψαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το Πρωτάθλημα Πόλεων. Δεν πρόλαβαν, να γυρίσουν σπίτι τους, αφού τα χαράματα της άλλης μέρας είχε κηρυχθεί ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος.

“Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή.” “Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα”, Αλέξανδρος Ασωνίτης, «Ελευθεροτυπία» 19/5/2002
Ο ήλιος σκάει πίσω από τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ’ το αίμα, ή ο ήλιος;” “Ωσπού να ξημερώσει”, Σταμάτης Σκούρτης

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το τίμημα με το θάνατο ποδοσφαιριστών του (μεταξύ των οποίων ο Γόδας- ο οποίος ζήτησε να εκτελεστεί με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ- και ο Αναματερός). Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, το ποδόσφαιρο μοιάζει με πολυτέλεια. Παίκτες και φίλαθλοι ανήκουν κατά τεκμήριο στην κατηγορία των στρατεύσιμων και επιστράτων, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια για μπάλα. Η Κατοχή τελείωσε, ήρθε ο εμφύλιος πόλεμος, το ίδιο καταστροφικός. Με το πέρας των πολέμων, ο Ολυμπιακός βρέθηκε στην απελευθέρωση έτοιμος και πάλι πρωταγωνιστής.

Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ: 1945-1958

Το 1946-47 ο Ολυμπιακός επανήλθε στις επιτυχίες με θριαμβευτικό τρόπο, αφού κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο, το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του.
Από το 1950 έως το 1960 ήταν η χρυσή δεκαετία του Ολυμπιακού. Σε δέκα χρόνια κατακτήθηκαν 7 πρωταθλήματα και άλλα τόσα κύπελλα, αλλά και 5 νταμπλ. Ο Ολυμπιακός, η ομάδα του Πειραιά έγινε ομάδα όλων των Ελλήνων. Ήταν η εποχή που ο Ολυμπιακός έγινε ΘΡΥΛΟΣ, με χιλιάδες φιλάθλους. Πολυπληθείς, ένθερμοι, έτοιμοι να αποθεώσουν κάθε προσπάθεια των παικτών. Στα ξένα γήπεδα τη χειροκροτούσαν περισσότερο και από το δικό της. Οι αντίπαλοι αναγνώριζαν την αγωνιστική ανωτερότητα του πειραιώτικου συλλόγου, αλλά και το ενδιαφέρον όλης της φίλαθλης Ελλάδας ήταν έντονο για τους αγώνες των Πειραιωτών. Ίσως γι αυτό όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία της χώρας προσπαθούσαν να κλείσουν φιλικά παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Πριν από την έναρξη του εθνικού πρωταθλήματος το 1960, ο Ολυμπιακός παρουσίαζε 15 τίτλους σε 23 διοργανώσεις, 8 κατακτήσεις κυπέλλου, 6 νταμπλ, μία μοναδική επιτυχία, που οφειλόταν στους σπουδαίους παίκτες που είχε σε όλη αυτή την περίοδο.

Στην πρώτη, ουσιαστικά, περίοδο που ομαλοποιήθηκε το Πρωτάθλημα έπειτα από τον πόλεμο, τo 1946-47, μπήκαν οι βάσεις για τη συγκρότηση του μεγάλου Ολυμπιακού, αφού κατέκτησε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του, δείγμα γραφής για τα επόμενα σχεδόν είκοσι χρόνια. Σε αυτή την περίοδο ο Ολυμπιακός αναδείχτηκε Πρωταθλητής Ελλάδος σε 9 από τις 12 διοργανώσεις [1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959] και Κυπελλούχος σε 8 από τις 13 διοργανώσεις [1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959], ενώ κατέκτησε 6 φορές το νταμπλ [1947, 1951, 1954 και τρεις συνεχόμενες το 1956-1959] κάτι που καμία άλλη ομάδα δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα…
Άλλες διακρίσεις σε αυτή την περίοδο ήταν οι κατακτήσεις του Κυπέλλου Πάσχα [1945, 1953, 1957, 1959], το Κύπελλο Χριστουγέννων [1953, 1956, 1958, 1959], Κύπελλο Αλληλεγγύης [1955].

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1958-59 κληρώθηκε να αντιμετωπίσει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης την Μπεσίκτας, αλλά πολιτικοί λόγοι δεν επέτρεψαν τη μετάβαση των ερυθρόλευκων στην Τουρκία και δεν έγινε το ευρωπαϊκό ντεμπούτο. Επίσης την ίδια χρονιά έπαιξε η Μικτή Ολυμπιακού, με την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και με την Αμέρικα Ρίο.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1959-1967

Ο Ολυμπιακός κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος 3 συνεχόμενες χρονιές, 1959-60, 1960-61, 1962-63, ενώ την επόμενη χρονιά [1963-64] η διοργάνωση του Κυπέλλου ματαιώθηκε λόγω επεισοδίων που έκαναν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ενωμένοι κατά των παικτών, στο ιστορικό παιχνίδι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας την 17η Ιουνίου του 1964. Πρωταθλητής Ελλάδος στέφθηκε το 1965-66 και το 1966-67 ενώ το 1959-60 πήρε το Κύπελλο Χριστουγέννων.

Συμμετείχε σε Κύπελλο Κυπελλούχων, σε Βαλκανικό Κύπελλο και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Είχε πολλούς φιλικούς αγώνες με διεθνείς ομάδες εκ των οποίων η Μπαρτσελόνα, η Παρτιζάν Βελιγραδίου, η Γκέμιο Πόρτο Αλέγκρε, η Μικτή Ρόμα-Λάτσιο, η Στεάουα, η Σπάρτακ Μόσχας, η Γαλατά Σαράϊ, η Λέφσκυ, και άλλες.
Αξίζει να σημειωθεί η νίκη επί της Σάντος Σαο Πάολο του Πελέ με 2-1 το 1960-61.

Και μετά ήρθαν τα χρόνια της ομάδας του μεγάλου Μπούκοβι, του σπουδαίου Ούγγρου προπονητή της διετίας 1965-67. Ομάδα χάρμα οφθαλμών, με απίστευτα επιθετικά, το Γιώργο Σιδέρη, το Νίκο Γιούτσο, το Βασίλη Μποτίνο, τον Παύλο Βασιλείου και τον Αριστείδη Παπάζογλου, κέρδισε τους αντιπάλους της με μεγάλα σκορ και δίκαια στέφθηκε πρωταθλήτρια και τις δύο χρονιές. Μάλιστα το 1966-67 κατέκτησε και το κύπελλο νικώντας στον τελικό τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με 1-0. Η περίοδος του προέδρου Νίκου Γουλανδρή γέμισε χαρές το φίλαθλο κόσμο του Ολυμπιακού. Μεγάλοι διεθνείς ποδοσφαιριστές δημιούργησαν απίστευτα ρεκόρ την τριετία 1972-75 σε νίκες, σκορ και τέρματα. Τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα προστέθηκαν στη συγκομιδή. Στην Ευρώπη στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ απέκλεισαν την Κάλιαρι και τη Σέλτικ προκαλώντας αίσθηση.
Η επιβολή της Χούντας των συνταγματαρχών είχε ολέθριες συνέπειες για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ καθώς απομακρύνθηκε ο Μπούκοβι και διαλύθηκε η μεγάλη ομάδα του. Οι μαρτυρίες για την εχθρική στάση της Χούντας στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ είναι πάρα πολλές.

1968-1978

Μια μικρή ανάπαυλα έγινε το 1971,  όταν το Κύπελλο έφθασε στον λιμάνι με νίκη επί του ΠΑΟΚ στον τελικό με 2-1.  Την ίδια χρονιά στο Στάδιο Καραϊσκάκη, υπήρξε η πρώτη μαζική ένδειξη αντιπάθειας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου κατά τη διάρκεια  του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων μεταξύ Τσέλσυ και Ρεάλ. Το 1971-72 είναι η τελευταία κακή χρονιά του Ολυμπιακού σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο.

Το 1972-73 είναι μια μεγάλη χρονιά για τον Ολυμπιακό, κατακτώντας Πρωτάθλημα και Κύπελλο- το 7ο Νταμπλ έχοντας 94 βαθμούς με μία μόνο ήττα σε όλο το Πρωτάθλημα, και μία αξιοπρεπή πορεία όσο αφορά την πρώτη του συμμετοχή στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Την επόμενη χρονιά, 1973-74, φαίνεται καθαρά η υπεροχή του Ολυμπιακού, κατακτώντας το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό αντίστοιχα έχοντας σκοράρει 102 επιθετικά γκολ ενώ δέχτηκε μόνο 14. Παράλληλα, όσο αφορά τα ευρωπαϊκά σαλόνια αντιμετωπίζει μεγαθήρια όπως την Σέλτικ και Άντερλεχτ και κατορθώνει να παραμείνει όρθιος, με 2 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα.

Στα χρόνια αυτά, πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες από τον Ολυμπιακό: ο Πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής, ο Υβ Τριαντάφυλλος, ο Βιέρα, ο Δεληκάρης, ο Συνετόπουλος, ο Λοσάντα, ο Κελεσίδης και τόσοι άλλοι.
Από το 1975-76 αρχίζει μια ύφεση στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Ολυμπιακού η οποία όμως τελειώνει με το πέρας της περιόδου του 1978-79.
1979-1993

Τα επόμενα τέσσερα Πρωταθλήματα (1980, 1981, 1982, 1983) περνούν και αυτά με τη σειρά τους στην τροπαιοθήκη  του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.
Το 1981, διπλή η χαρά για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αφού εκτός από το Πρωτάθλημα κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδος σημειώνοντας το 9ο Νταμπλ στην Ιστορία του. Όμως η θλίψη είναι αβάσταχτη. Στο παιχνίδι με την ΑΕΚ όπου κρίθηκε και το Πρωτάθλημα, στις 8-2-1981 γράφεται η μαύρη σελίδα της Ομάδας και του Ποδοσφαίρου γενικότερα με τον θρήνο 21 φιλάθλων.
 
8/2/1981 : Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Το πρωτάθλημα βρίσκεται στην 20η Αγωνιστική και η ΑΕΚ απέχει δύο βαθμούς από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Όλα τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν. Ο ήλιος βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο του όταν οι φίλαθλοι ξεκίνησαν να εισέρχονται στο γήπεδο, παρά το γεγονός πως το παιχνίδι ξεκινούσε στις 15.15. Το γήπεδο κατάμεστο από νωρίς, τα τραγούδια προάγγελος της γιορτής που επρόκειτο να επακολουθήσει.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είχε παραταχθεί με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο.
Απέναντί του η ΑΕΚ με τους, Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο.
Ο αγώνας έληξε με 6-0: τρία γκολ του Γαλάκου (30’, 53’, 84’), ένα του Κουσουλάκη (68’), ένα του Ορφανού (75’), ένα του Βαμβακούλα (80’).
Ο κόσμος του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ άρχισε να τρέχει πριν τελειώσει ο αγώνας για να βγει από το γήπεδο, με προορισμό την έξοδο της Θύρα 1, απ’ όπου οι παίκτες θα αποχωρούσαν μετά το παιχνίδι για τα σπίτια τους. Εκεί όπου θα γνώριζαν την λατρεία για τον θρίαμβο τους. Η πόρτα της Θύρα 7 όμως ήταν μισάνοιχτη. Κάποιος γλίστρησε και μετά όλοι άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Πολλοί τραυματίες και 21 νεκροί. Ψυχές που είναι πάντα κοντά, ακόμα και μέσα στο γήπεδο μας «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο Στάδιο Γεώργιος Καραισκάκης.
Παναγιώτης Τουμανίδης, 14
Κώστας Σκλαβούνης, 16
Ηλίας Παναγούλης, 17
Γεράσιμος Αμίτσης, 18-οπαδός της ΑΕΚ
Γιάννης Κανελλόπουλος, 18
Σπύρος Λεωνιδάκης, 18
Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19
Νίκος Φίλος, 19
Γιάννης Διαλυνάς, 20
Βασίλης Μαχας, 20
Ευστράτιος Πούπος, 20 Μιχάλης Κωστόπουλος, 21
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23
Σπύρος Ανδριώτης, 24
Κώστας Καρανικόλας, 26 Μιχάλης Μάρκου, 27
Κώστας Μπίλας, 28
Αναστάσιος Πιτσόλης, 30
Αντώνης Κουρουπάκης, 34
Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34
Δημήτριος Αδαμόπουλος, 40

Ο επόμενος τίτλος για τον Ολυμπιακό έρχεται το 1987, όταν κερδίζει άνετα το πρωτάθλημα με δέκα βαθμούς διαφορά απ’ τον δεύτερο Παναθηναϊκό.  Από τότε άρχισαν τα «πέτρινα χρόνια», η περίοδος της βαθιάς  αγωνιστικής κρίσης που διήρκεσε έως τα μέσα της δεκαετίας του ‘90.

Η έλευση του Λάγιος Ντέταρι το 1988 προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους πολυπληθείς υποστηρικτές των «ερυθρολεύκων», όμως τα πράγματα δεν ήλθαν όπως τα περίμεναν, με αποτέλεσμα τα δύο Κύπελλα (1990 και 1992) και το Σούπερ Καπ του 1992 να είναι οι μοναδικοί τίτλοι που πανηγύρισαν στο λιμάνι μέχρι το 1996. Τη σεζόν 1992-93, πάντως, οι Πειραιώτες καταφέρνουν να φτάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης (του Κυπέλλου Κυπελλούχων), όπου και αποκλείστηκαν από την ισπανική Ατλέτικο Μαδρίτης, αφού πρώτα είχαν πανηγυρίσει πρόκριση επί της Μονακό με νίκη στο Πριγκιπάτο.

1994-2009

Την ίδια εποχή στον Πειραιά έρχονται μεταξύ άλλων οι Τζόρτζεβιτς και Γιαννακόπουλος  και προστίθενται στο ήδη πλούσιο ρόστερ της ομάδας (Καραπιάλης, Αλεξανδρής, Γεωργάτος, Σαμπανάτζοβιτς κ.ά.). Με καθοδηγητή τον Μπάγεβιτς βάζουν τέλος στη μακρά περίοδο… ξηρασίας του Ολυμπιακού ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Η πορεία του Ολυμπιακού γίνεται ονειρεμένη για τους φιλάθλους του. Οι «ερυθρόλευκοι» εγκαθιδρύουν τη μονοκρατορία τους στον ελλαδικό χώρο, καθώς «θρυμματίζουν» το δικό τους ρεκόρ κατακτώντας επτά συνεχή πρωταθλήματα (1997-2003), ενώ το 1999 κερδίζουν και το Κύπελλο αλλά αποκλείονται (από τη Γιουβέντους)  φθάνοντας μια… ανάσα από την ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός απ’ το 1997 χρησιμοποιεί ως έδρα του το Ολυμπιακό Στάδιο και λίγα χρόνια αργότερα ξεκινούν τα έργα ανοικοδόμησης του νέου «Καραϊσκάκη», το οποίο ανοίγει τις πύλες του το καλοκαίρι του 2004 για να φιλοξενήσει τη συνέχεια της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Τις επόμενες 5 χρονιές ο Ολυμπιακός συνεχίζει την δοξασμένη πορεία του με 5 Πρωταθλήματα (2005, 2006, 2007, 2008, 2009) και 4 Νταμπλ με τα Κύπελλα των 2005, 2006, 2008, 2009 και  καλή πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

2010 +

Η πρώτη του χρονιά στην προεδρία στέφει τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Πρωταθλητή, αφού έκανε προηγουμένως  όλες τις απαραίτητες μεταγραφικές κινήσεις ώστε να έχει το καλύτερο δυνατόν υλικό. Επίσης, εφαρμόζει μια πολιτική κοινωνικής ευθύνης, θέτοντας νέες βάσεις και στρατηγική σε όλες τις δράσεις προς την κοινωνία που υπήρχαν από την ίδρυση του Συλλόγου. Μια από αυτές είναι και ο «Αγώνας κατά της Φτώχειας» που διοργάνωσε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών υποστηρίζοντας τους πληγέντες από τις φυσικές καταστροφές της Αϊτής και του Πακιστάν καθώς και τους αστέγους και απόρους της περιοχής του Πειραιά και το Ίδρυμα «Αργώ» για παιδιά ναυτικών με ειδικές ανάγκες.