ΤΕΛΙΚΑ, αυτός δεν είναι απλώς πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.«Πλανητάρχης» είναι ο Βασίλης Παπαστεργιάδης!
Και δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε χωριστές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, τον πρίγκιπα Κάρολο και τον Αυστραλό πρωθυπουργό Scott Morrison.
Και όλα αυτά χωρίς την «άδεια» της Παμμακεδονικής!

«ΤΑ σωματεία της Αυστραλίας του οργανωμένου Μακεδονικού Ελληνισμού διακόπτουν κάθε σχέση και επικοινωνία με τους εθνικούς αντιπροσώπους και διπλωμάτες της Ελληνικής Κυβέρνησης στην Αυστραλία, τους οποίους θεωρούν κάθε έναν από αυτούς Persona non Grata, (πρόσωπo ανεπιθύμητo) όπως και στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών» ανέφερε μια ανακοίνωση του Εκτελεστικού Προεδρείου των Παμμακεδονικών Ενώσεων.

ΑΛΗΘΕΙΑ; Εγώ βλέπω τον Γενικό μας Πρόξενο στη Μελβούρνη (όπως και τους γενικούς προξένους στις άλλες Πολιτείες) σχεδόν σε όλες τις παροικιακές μας εκδηλώσεις προσκεκλημένους των σωματείων μας που πολύ καλά κάνουν! Ακόμα και τα σωματεία που εκπροσωπούν τους καταγόμενους από την Μακεδονία. Για παράδειγμα, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Μελβούρνη, Δημήτρης Μιχαλόπουλος, ήταν επίσημος προσκεκλημένος του Πολιτιστικού Κέντρου Φλωριναίων Μελβούρνης «Ο Αριστοτέλης» στην «Γιορτή της Φασολάδας» που έκανε την περασμένη Κυριακή.

ΔΕΝ ξέρω τίνος ιδέα ήταν ο χαρακτηρισμός «Persona non Grata» (πρόσωπo ανεπιθύμητo), αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν καθόλου εύστοχος – αν και τώρα επεκτάθηκε και σε άλλες Πολιτείες. Τα νέα μαντάτα περί «ανεπιθύμητων» μας έρχονται από την Αδελαΐδα όπου αναμένεται να πάει ο κ. Κουίκ. Περισσότερα λίαν συντόμως…

ΑΠΟ σήμερα η στήλη αλλάζει χαρακτήρα. Θα γράφεται συλλογικά από όσους συναδέλφους έχουν κάτι να πουν. Θα το λένε και θα το υπογράφουν με τα αρχικά τους. Και φυσικά και εσείς προσκαλείστε να σχολιάζετε τα γραφόμενά μας.

Σ.Χ.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ζάγκαλης, γνωστός στην παροικία και την ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία, ειδικά στο χώρο των συνδικάτων και των κοινωνικών κινημάτων, έστειλε μια επιστολή στο «Νέο Κόσμο» της προηγούμενης Πέμπτης (7/3/2019) σχετικά με τη διδαχή των Ελληνικών στο κρατικό σύστημα εκπαίδευσης. Συμφωνώ βέβαια. Σε εκείνο, όμως, με το οποίο δεν συμφωνώ είναι η συχνή χρήση του όρου «εθνικές μειονότητες».

ΘΕΩΡΩ τον όρο υποτιμητικό, κυρίως από κοινωνικής άποψης, γιατί όλοι όσοι είμαστε μετανάστες ή απόγονοι μεταναστών, μας κάνει να αισθανόμαστε υποδεέστεροι έναντι των Αγγλοαυστραλών, η κουλτούρα των οποίων –ναι– είναι η κυρίαρχη. Επειδή, όμως, ο ίδιος θέτει ζήτημα ανάπτυξης αγώνων για την ικανοποίηση των ειδικών ή άλλων αναγκών των διαφορετικών συστατικών που συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό αυτής της χώρας, πιστεύω ότι ή θεωρούμαστε αναπόσπαστο μέρος αυτού του ιστού ή δεν είμαστε τίποτα.

ΟΠΟΤΕ, αν είμαστε μέρος του γενικότερου κοινωνικού συνόλου, δεν υπάρχει κάτι που να μας κάνει να θεωρούμαστε «μειονότητες». Απλώς, διεκδικούμε τα αναφαίρετα δικαιώματά μας –όποια είναι αυτά– ως κοινωνικά συμμέτοχοι, ως σάρκα από τη σάρκα αυτής της κοινωνίας, ανεξάρτητα των επιμέρους που μας χαρακτηρίζουν. Οι διαχωρισμοί και οι όροι του στυλ «εθνικές μειονότητες», κατά τη γνώμη μου, διαχωρίζουν και αποπροσανατολίζουν.

Δ.Τ.

ΔΕΝ θα το κρύψω πως όταν διάβαζα τη στήλη την περίοδο που την έγραφε ο Μπάμπης Σταυρόπουλος αναρωτιόμουν πού τα έβρισκε τόσα… «μαργαριτάρια» στην παροικία μας. Τώρα που έτυχε να βγω κι εγώ στο… «κυνήγι» υποψιάζομαι ότι δεν είναι όσο δύσκολο νόμιζα.

ΜΑΛΛΟΝ όχι τυχαία, πάντως, ξεκινώ αυτό το σχόλιο με μια φράση του Μπάμπη που μου τη θύμισε συνάδελφος πρόσφατα στο γραφείο: «Όλα γίνονται για μια φωτογραφία στον “Νέο Κόσμο”».

ΑΦΟΡΜΗ ένα παράπονο που λάβαμε από επικεφαλής παροικιακού οργανισμού για παράλειψη σε άρθρο που δημοσιεύσαμε. Λάθη βέβαια γίνονται και εδώ είμαστε να τα παραδεχόμαστε και να τα διορθώνουμε.

ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση όμως, το «λάθος» ήταν ότι δεν συμπεριλάβαμε αυτό το πρόσωπο σε αφιέρωμα για πρωτοστάτες ενός κινήματος. Δεν θα μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους.

ΘΑ αρκεστώ να μοιραστώ μαζί σας μια απορία: Πόσο αγνά είναι αλήθεια τα κίνητρα κάποιου που ασχολείται με τα κοινά στο όνομα κάποιας συλλογικότητας -για το “καλό” της βέβαια- όταν το παράπονο που εκφράζει δεν αφορά τη μη προώθηση του σκοπού που υπερασπίζεται αλλά… τη μη προβολή του προσώπου του;

ΚΑΝΕ το καλό και ρίξτο στον γιαλό, λέει το λαϊκό γνωμικό, προτρέποντάς μας να μην κάνουμε καλές πράξεις περιμένοντας κάποιο προσωπικό κέρδος. Στην εποχή μας, βέβαια, που η αυτοπροβολή θεωρείται προσόν, η πιο πιθανή εκδοχή του γνωμικού είναι να κάνει κάποιος το καλό για να βγει μια selfie μαζί του με φόντο τον γιαλό…

Ζ.Θ.

ΠΡΙΝ από μερικές μέρες γιορτάσαμε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, συμμετείχαμε σε διάφορες σχετικές εκδηλώσεις, ακούσαμε ομιλίες, διαβάσαμε δημοσιεύματα, διαπιστώσαμε όλοι πόσο σημαντική είναι η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, ικανοποιηθήκαμε από τη συμβολή του καθενός μας στην αναβάθμισή της και ύστερα ήπιαμε και ένα ποτό στην υγειά της, στην υγειά μας.

ΚΙ ενώ συνέβαιναν όλα αυτά απανταχού της «προηγμένης» Δύσης, την ίδια στιγμή μία 26χρονη κοπέλα από την Ινδία ξεψυχούσε προσπαθώντας να φέρει μόνη της στον κόσμο το μωράκι της, με μοναδικό οδηγό βίντεο από τη γνωστή διαδικτυακή πλατφόρμα προβολής βίντεο Youtube.

ΓΙΑΤΙ, άραγε, να οδηγήθηκε η άτυχη κοπέλα σε αυτή την απονενοημένη απόπειρα να ξεγεννήσει μόνη της το παιδί της; Για ποιον άλλο λόγο πέρα από το φόβο του κοινωνικού στιγματισμού που ακολουθεί στην Ινδία τις ανύπαντρες μητέρες.Μια ακόμα ιστορία ντροπής που φέρνει στο φως τη σκληρή και άσχημη πραγματικότητα την οποία βιώνουν καθημερινά οι γυναίκες σε εκατοντάδες χώρες.

ΣΤΙΣ 79 χώρες που δεν υπάρχουν νόμοι ικανοί να τις προστατεύσουν από την οικογενειακή βία.Στις 127 χώρες που δεν υπάρχουν νόμοι να τις προστατεύσουν από τη σεξουαλική παρενόχληση.
Στην επαρχία της Ινδίας, στο Ιράκ, στην Υεμένη, στο Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και σε κάποιες χώρες της Αφρικής όπου μια γυναίκα μπορεί για το παραμικρό να καεί ζωντανή, να ξυλοκοπηθεί ή να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου.
Και αυτή τη βδομάδα μια γυναίκα θα δολοφονηθεί από τον πρώην ή νυν σύντροφό της στην Αυστραλία, ενώ στην Αμερική, μια γυναίκα θα κακοποιηθεί βάναυσα από το σύντροφό της μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά.
Αυτή είναι η αλήθεια της σύγχρονης γυναίκας όπως καταγράφεται στις στατιστικές νοσοκομείων, υπηρεσιών προστασίας και αστυνομικών αρχών.

ΚΙ αναρωτιέμαι: πόσες ακόμη γυναίκες πρέπει να πεθάνουν, πόσες ακόμη να κακοποιηθούν, πόσες ακόμη να μπουν στις θλιβερές στατιστικές πριν περάσουμε από τα ευχολόγια στις πράξεις;

Μ.Κ.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ οι συγκρούσεις στο χώρο του Αυστραλιανού ποδοσφαίρου. Παρά την προσπάθεια για βήματα προόδου, με συνεχόμενες συναντήσεις από πλευράς της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας με εκπροσώπους των διαφόρων Πολιτειών ώστε να ακουστούν όλες οι απόψεις, δεν φαίνεται να υπάρχει κοινή συνισταμένη.

ΟΙ ομάδες της A-League ζητούν ανεξαρτησία, οι σύλλογοι των πολιτειακών πρωταθλημάτων θέλουν Β’ Κατηγορία με άνοδο και υποβιβασμό και οι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου δείχνουν να δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις που έπρεπε να είχαν παρθεί πριν χρόνια. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα…

ΩΣΤΟΣΟ, την πιο σωστή κουβέντα την είπε ίσως το μέλος του συμβουλίου, Ρέμο Νογκαρόττο: «Δεν πρόκειται ποτέ να έρθουμε σε κοινή συνεννόηση για όλα τα ζητήματα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο. Όμως με μια μικρή ποσότητα καλής θέλησης μπορούμε να φέρουμε μεγάλες αλλαγές που θα κάνουν τη διαφορά σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική κοινότητα».

Α.Α.