Ως την πιο σημαντική εκδήλωση που παρακολούθησε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας της ως γενική πρόξενος της Ελλάδας στην Πολιτεία μας, χαρακτήρισε η κ. Ελένη Λιανίδου την εκδήλωση που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο το Ελληνικό Παράρτημα RSL προς τιμήν αυτών που υπηρέτησαν κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτίοντας συνάμα και φόρο τιμής στους στρατιώτες και στο λαό της λεβεντογέννας Κρήτης, που αντιστάθηκε με γενναιότητα στον εχθρό και βοήθησε κάτω από δύσκολες συνθήκες τους συμμάχους.
Η κ. Λιανίδη, θυγατέρα βετεράνου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δήλωσε εντυπωσιασμένη με την οργάνωση της τελετής, λέγοντας ότι έχει ακούσει πολλές διηγήσεις από τον πατέρα της για τη γενναιότητα των Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτών που αγωνίστηκαν από κοινού για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα και που σε αντίθεση με τους Βρετανούς, ήταν όλοι εθελοντές.
Χαρακτήρισε, μάλιστα, το βιβλίο του κ. Στηβ Κυρίτση, «Ελληνοαυτραλοί στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», ως μοναδικό ντοκουμέντο στην νεότερη ιστορία της Αυστραλίας, για δημοκρατία και ελευθερία. Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε την περασμένη Παρασκευή στην Βουλή της Βικτώριας από τον βουλευτή Sandringham κ. Murray Thompson, ο οποίος μίλησε εκ μέρους του πρωθυπουργού κ. Ted Baillieu και παρουσία πολιτικών, παροικιακών παραγόντων και βετεράνων.
ΤΕΛΕΤΗ ΜΝΗΜΗΣ
Θυμίζουμε ότι 80 στρατιώτες ελληνικής καταγωγής, έλαβαν μέρος στον Α’ Παγκόσμιο – οι 12 στην Καλλίπολη και 6 από αυτούς και στον Β’. Επίσης γύρω στις 2,500 Ελληνοαυστραλοί, υπηρέτησαν στις αυστραλιανές δυνάμεις κατά τον Β’ Παγκόσμιο.
Όντως σε κάθε τραπέζι, υπήρχε και ένας θρύλος, που παρά το προχωρημένο της ηλικίας, άφηνε τη μνήμη να ανατρέξει σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, εκεί στο μέτωπο στη λαύρα του πολέμου, τότε που η δίψα του κατακτητή ποτισμένη με αίμα και ιδρώτα, θέρισε χιλιάδες από τους συναδέλφους τους.
Αφηγήσεις, μνήμες και θύμισες ηρωισμού, ανθρωπιάς και αυτοθυσίας, λεβεντιάς και αυταπάρνησης, με ένα κρυφό δάκρυ υπερηφάνειας να αυλακώνει τα γερασμένα τους μάγουλα, θυμίζοντάς μας ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται.
Ωστόσο και στην αίθουσα τόσο ανάμεσά στους βετεράνους όσο και στους οικείους τους, επικρατούσε ένα αίσθημα ικανοποίησης, χαράς και περηφάνιας, ότι επιτέλους γράφτηκε αυτό το κομμάτι της Ιστορίας που αναγνωρίζει απλά και ταπεινά και τις δικές τους υπηρεσίες και προσφορά στην χώρα.
Η εκδήλωση έγινε στην επιβλητική αίθουσα δεξιώσεων του St. Kilda Town Hall. Η οργανωτική επιτροπή, που αποτελείτο από τον πρόεδρο του Παραρτήματος κ. Στηβ Κυρίτση και τους κ. Διονύση Πατιστέα, Παναγιώτη Σταθόπουλο, Μανώλη Καρβέλλα και Τέρι Κανέλο, παρουσίασαν μια άψογη και συνάμα λιτή και απέριττη τελετή, όπως άλλωστε αρμόζει στους αφανείς ήρωες του χρέους. Χρέη τελετάρχη είχε ο Major Τέρι Κανέλλος.
Περισσότερα για τους βετεράνους μας, μπορείτε να διαβάσετε στο δίγλωσσο βιβλίο του κ. Κυρίτση. Ο συγγραφέας πήρε δεκάδες συνεντεύξεις, ερεύνησε και εντόπισε στη βιβλιοθήκη 2482 ονόματα Ελλήνων στρατιωτών με το βιογραφικό τους που υπηρέτησαν στο Πεζικό, το Ναυτικό, την Αεροπορία και το Εμπορικό Ναυτικό, ενώ παράλληλα του δόθηκε πρόσβαση στα Εθνικά Αρχεία Καμπέρας. Πηγή μελέτης ήταν και τα αρχεία παροικιακών οργανισμών.
ΒΙΒΛΙΟ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το προμηθευτούν από τα βιβλιοπωλεία Caras στο Lonsdale St., The Mall στο Oakleigh και στο Greek Book Importers Sydney Rd., Brunswick. Ο συγγραφέας διαθέτει μέρος των χρημάτων στο Ελληνικό Παράρτημα RSL και στην Επιτροπή του Αυστραλοελληνικού Μνημείου.
Παραθέτουμε απόσπασμα από την ιστορία του 86χρονου Γιώργου Μακρή από την Εράτειρα της Κοζάνης (σελίδα 615), τιμής ένεκεν, μιας και είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι.
Ο Γιώργος ήταν τριών ετών όταν έφτασε στη Βικτώρια το 1928 με τον πατέρα του, Λεωνίδα, τη μητέρα του, Όλγα, τον αδελφό του, Σπύρο, και την αδελφή του, Μαρία.
«Ο πατέρας μου διατηρούσε ιχθυοπωλείο στο Euroa μέχρι το 1940. Η οικογένεια έφθασε στη Μελβούρνη αμέσως μετά και πάλι ο πατέρας μου εργάστηκε σε ένα άλλο ιχθυοπωλείο στο Cotham Road του Kew. Σε ηλικία δεκαοκτώ χρόνων κλήθηκα να υπηρετήσω στις αυστραλιανές ένοπλες δυνάμεις. Επέλεξα τη RAAF. Εκπαιδεύτηκα στην Tukamore και στη Benalla. Πέρασα κάποιο καιρό στο Townsville, το Cairns και το Taboland πριν επιστρέψω στο Townsville.
Ένα πρωί, το 1943, μας είπαν να ετοιμαστούμε για να πετάξουμε στην ολλανδική Νέα Γουινέα. Στην αεροπορική αυτή βάση τα καθήκοντά μου ήταν στον τομέα των μεταφορών, διακινώντας προμήθειες και άλλα υλικά από και προς το αεροδρόμιο.
Ήμουν εκεί δώδεκα μήνες πριν αρρωστήσω. Μερικά από τα παιδιά και εγώ συγκεντρώσαμε ένα βράδυ καρύδες από τα κοντινά δέντρα και αλείψαμε το κεφάλι μας με το λάδι τους. Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι αρουραίοι ήρθαν στις σκηνές, έγλειψαν τα κεφάλια μας και έτσι μολυνθήκαμε. Η θερμοκρασία μας αυξήθηκε σε 102 βαθμούς και παρ’ ολίγο να πεθάνουμε.
Επειδή η βάση μας ήταν κοντά στη θάλασσα, πήγαινα συχνά για ψάρεμα, και για κάποιο χρονικό διάστημα όλη η βάση έτρωγε φρέσκα ψάρια. Το 1944 επέστρεψα στην Αυστραλία, και πήγα στο Warburton για ανάπαυση. Μετά από ξεκούραση μερικών εβδομάδων φύγαμε για το Townsville, και στη συνέχεια επιστρέψαμε στο νησί Goodenough κοντά στην ολλανδική Νέα Γουινέα, όταν ο πόλεμος τελείωσε το 1945.
Στη διάρκεια της παραμονής μου στη Νέα Γουινέα το ιαπωνικά αεροπλάνα βομβάρδισαν συχνά τις θέσεις μας, αλλά δεν είχαμε θύματα. Το 1946 απολύθηκα από το RAAF.
Μετά τον πόλεμο πήγα να εργαστώ με τον πατέρα μου, και παντρεύτηκα τη σύζυγό μου, Δέσποινα. Έχουμε τρία υπέροχα αγόρια και οκτώ εγγόνια. Η ζωή μας κυλάει καλά».
Φανερά συγκινημένος, ο κ. Κυρίτσης, δηλώνει ότι στόχος του δεν είναι να ξαναπεί την ιστορία των δυο Παγκοσμίων Πολέμων, αλλά να αναγνωρίσει την προσφορά και τη θυσία των Ελληνοαυστραλών στρατιωτών που υπηρέτησαν την πατρίδα τους. Τους το αφιερώνει δε με πολύ σεβασμό και αγάπη!