Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο μεγαλύτερος «καρκίνος» της παροικίας μας, ο οποίος «καλά κρατεί» στην Αδελαΐδα εδώ και χρόνια.
Ο λόγος, φυσικά, για το σχίσμα μεταξύ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Νότιας Αυστραλίας και της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Νότιας Αυστραλίας που δημιουργήθηκε το 1960 και εξακολουθεί να διαιωνίζεται.
Ποιος δεν θυμάται την περιβόητη Συμφωνία των Αθηνών, που ποτέ δεν τηρήθηκε και ποιος μπορεί να ξεχάσει την περσινή ντροπή που ανάγκασε τους συμπαροίκους να επιλέξουν κακήν κακώς «στρατόπεδο» για το πού τελικά θα παραβρεθούν για να τιμήσουν την περιβόητη 25η Μαρτίου;
ΤΟ ΓΙΝΑΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΜΑΤΙ
Όσοι ζουν εδώ στην Αδελαΐδα γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων των υπευθύνων και πολλοί είναι εκείνοι που εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους ότι αποδυναμώνεται μια τόσο δυνατή παροικία, αλλά και ρεζιλεύεται μια ολόκληρη ομογένεια στα μάτια των μελών της εκάστοτε πολιτειακής κυβέρνησης που για κάθε εκδήλωση πρέπει να οργανώσουν από πλευρά τους ολόκληρο στρατηγικό σχέδιο μην τυχόν και δείξουν προτίμηση στην μια ή την άλλη πλευρά και προσβάλλουν εν αγνοία τους τους «εύθικτους» Έλληνες.
Στο μεταξύ, οι Αυστραλοί γελούν πίσω από την πλάτη μας, γιατί ο διχασμός αυτός, όπως πολλοί ομογενείς του πολιτικού, διπλωματικού και δικαστικού κόσμου έχουν επισημάνει στο παρελθόν, διχάζει και, επομένως, αποδυναμώνει την επιρροή της ομογένειας στην αυστραλιανή κοινωνία.
ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ: «ΒΕΒΑΙΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ»
Και ενώ μέχρι σήμερα όλα φαίνονταν μαύρα και ανέλπιδα αφού όλοι στα «λόγια» θέλουν το «καλό» της παροικίας αλλά κανείς δεν διατίθεται να παραμερίσει τον εγωισμό του ώστε να βρεθεί μια λύση, ο νέος Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Νότια Αυστραλία, κ. Γεώργιος Ψιάχας, μετρημένος, ειλικρινής και καλλιεργημένος διπλωμάτης, με ένα ιδιαίτερα πλούσιο βιογραφικό που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και γνώσεις πάνω στην εκκλησιαστική διπλωματία, φαίνεται ότι ίσως να είναι η μοναδική μας ελπίδα να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, αν φυσικά οι «προύχοντες» της παροικίας τον αφήσουν να μας οδηγήσει.
«Σίγουρα, ο κοινός εορτασμός της 25ης Μαρτίου και η συνεργασία του Προξενείου με την Αρχιεπισκοπή ήταν ένα «break through», μια ανακούφιση τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αλλά έχω το μάτι μου στραμμένο πάντα και στην άλλη πλευρά. Έχουμε ήδη αγκαλιάσει και την Κοινότητα και έχω πολύ καλές σχέσεις με την ηγεσία της, αλλά υπάρχει ένα μικρό κομματάκι της Κοινότητας, το οποίο… εκεί είναι το θέμα» συνεχίζει ο κ. Γενικός, ο οποίος παραδέχεται ότι ήδη παρά το γεγονός πως βρίσκεται στην Αδελαΐδα μόλις τρεις μήνες, έχει ήδη ενημερωθεί και από τους προκατόχους του στην Ελλάδα και μέσα από τα αρχεία του Προξενείου αλλά και από τους απλούς ομογενείς για το ρεζιλίκι μας.
«Ακόμα μαθαίνω, έχω διαβάσει περισσότερα από όσα νομίζει κανείς, και μιλάω με κόσμο, υπηρεσιακούς παράγοντες, ομογενείς, και έχω εικόνα. Μου έχουν περιέλθει ιστορίες που είναι να κλαις, γι’ αυτό και λέω ότι αν και πρόκειται για ένα δύσκολο θέμα, σίγουρα είναι οπωσδήποτε ένα θέμα που πρέπει να λυθεί» συνεχίζει ο 50χρονος κ. Ψιάχας. Ο ίδιος είναι γιος διπλωμάτη, κατάγεται από την Δάφνη Καλαβρύτων αλλά γεννήθηκε στο Λονδίνο, όπου έζησε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του, πριν ακολουθήσει την οικογένειά του στην Συρία όπου και φοίτησε σε αμερικανικό διεθνές σχολείο για τρία χρόνια, ενώ τα επόμενα εννέα χρόνια φοίτησε στο αγγλικό Διεθνές Σχολείο και το Λύκειο Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Μετέπειτα συνέχισε τις σπουδές του στην Νομική Σχολή Αθηνών και την Γαλλία όπου σπούδασε Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ο κ. Ψιάχας έχει υπηρετήσει σε διάφορα διπλωματικά «πόστα» στη Λιβύη (επί Καντάφι), Νέα Υόρκη (Συμβούλιο Ασφαλείας, ΟΗΕ), Νότια Σερβία, Βελιγράδι, Γεωργία, Αθήνα και Βρυξέλλες.
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ
«Στη δική μου καριέρα, στη διπλωματία, αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία του συμβιβασμού, η πραγματικότητα στη διεθνή ζωή είναι ότι αναγκάζεσαι και συμβιβάζεσαι» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ψιάχας, ο οποίος ήδη στους τρεις πρώτους μήνες της θητείας του στην Αδελαΐδα έχει αναπτύξει επαφές και βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία και με τις δύο πλευρές, Αρχιεπισκοπή και ΕΟΚΝΑ.
«Άλλες φορές, μπορεί η μια πλευρά να συμβιβαστεί λίγο και η άλλη περισσότερο και άλλες φορές κατά το ήμισυ, αλλά σχεδόν πάντα σχεδόν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη πρέπει να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους. Θα ήλπιζα κάποια στιγμή να λυθεί αυτό το πρόβλημα. Στο βαθμό που θα μου ζητηθεί να συμβάλω, θα προσπαθήσω και εγώ να βάλω το λιθαράκι μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά καλό θα ήταν να λυθεί.
«Εγώ ως Γενικό Προξενείο δε θα κάνω τίποτα που θα εκβιάσει, πειθαναγκάσει ή θα φέρει σε δύσκολη θέση οποιαδήποτε πλευρά. Η απόφαση αυτή πρέπει να είναι μελετημένη σωστά και σε βάθος, να κάνει ο καθένας την ενδοσκόπησή του και όποιος νομίζει ότι μπορεί να κάνει το βήμα να πλησιάσει την άλλη πλευρά ας το κάνει.
«Όλοι είναι άνθρωποι. Όλοι έχουν αξιοπρέπεια και αισθήματα και θεωρώ ότι όλες οι κινήσεις πρέπει να γίνουν με τρόπο ώστε να διασφαλιστεί μια αξιοπρεπής λύση για όλους.
«Ωραίο θα ήταν να έχουμε μια είδηση να ακουστεί και στην Ελλάδα ότι η ομογένεια γιορτάζει μαζί και ενωμένη».
Ο νέος Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Νότια Αυστραλία, είναι αυτή τη στιγμή, δίχως αμφιβολία, ο πιο καλλιεργημένος, μορφωμένος, έμπειρος και ειδικός σε θέματα διπλωματίας ομογενής στην Νότια Αυστραλία.
Καθώς φαίνεται, έχει όλη την καλή θέληση και ήδη έκανε το πρώτο βήμα να μας φέρει όλους πιο κοντά, αφού τόσα χρόνια, οι φερόμενοι ως «ηγέτες» της παροικίας μας, όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να μας ενώσουν -αφού πρώτα μας χώρισαν δηλαδή- αλλά εξακολουθούν να τροφοδοτούν τον διχασμό σχεδόν 60 χρόνια μετά.
Για το «θεαθήναι» δηλαδή, γιατί μεταξύ τους, μια χαρά τα λένε, και δεν έχουν τίποτα να «χωρίσουν». Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα βγει στην επιφάνεια.
«Αυτό που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, ειδικά σε μια εποχή όπως η σημερινή, είναι ότι αυτό που μας καθορίζει είναι πως είμαστε Έλληνες» καταλήγει ο κ. Γενικός.
Εκείνος τουλάχιστον φαίνεται να το πιστεύει. Εμείς οι υπόλοιποι μήπως το έχουμε ξεχάσει;