ΜΙΑ βροχερή καλημέρα από καρδιάς (σε όλους) και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.

ΛΟΙΠΟΝ, «σε όποιον μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει» λέει η λαϊκή (εμπειρική) σοφία.

ΚΑΠΩΣ διαφορετικά το διατύπωσε ο Μέρφι στον περιβόητο νόμο, ισχυριζόμενος ότι «αν είναι να πάει κάτι στραβά, τελικά, ό,τι και αν κάνεις θα πάει».

ΟΛΑ αυτά στη δική μου περίπτωση σημαίνουν ότι αν είναι να βραχείς, ό,τι και αν κάνεις θα βραχείς!

ΤΟ βιολογικό μου ξυπνητήρι «χτυπά» κάθε πρωί (χειμώνα-καλοκαίρι) στις 7 και 20 ακριβώς.

ΧΘΕΣ το πρωί, όμως, με ξύπνησαν οι ριπές της βροχής που ξεθύμαιναν κατά κύματα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου.

Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το αγουροξυπνημένο μυαλό μου ήταν ότι «θα ταλαιπωρηθώ (πάλι) σήμερα.

ΚΑΙ όταν βρέχει συνήθως ταλαιπωρούμαι, αφού η οδήγηση με τη μοτοσικλέτα είναι ένας συνεχής αγώνας ενάντια στον (αμείλικτο) νόμο της βαρύτητας.

Η ορατότητα είναι περιορισμένη, το οδόστρωμα γλιστράει, οι οδηγοί των αυτοκινήτων δεν βλέπουν και τα four wheel drive μετατρέπονται σε κινούμενο εφιάλτη.

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες (όπως η χθεσινή) περιμένω να κοπάσει κάπως η βροχή πριν ανέβω στη μηχανή.

ΧΘΕΣ, όμως, ο καιρός δεν μου έκανε τη χάρη και αποφάσισα (για να μη βραχώ) να πάω στην εφημερίδα με το τραμ που περνά ακριβώς έξω από το σπίτι μου.

ΜΕ το που βγαίνω από το σπίτι βλέπω καμιά εικοσαριά άτομα να περιμένουν στη στάση.

ΣΥΝΗΘΩΣ, την ίδια ώρα (κάθε πρωί) στη συγκεκριμένη στάση περιμένουν δύο-τρία άτομα.

ΣΤΟ μικρό υπόστεγο της στάσης «δεν έπεφτε βελόνα» και όσοι δεν είχαν ομπρέλα προσπαθούσαν να προφυλαχτούν κάτω από ένα δέντρο.

ΚΑΙ ο συνωστισμός κάτω από το δέντρο ήταν μεγάλος, οπότε και δεν είχα άλλη επιλογή από το να βρέχομαι.

ΠΑΝΩ που σκεφτόμουν πώς να λύσω τον υγρό γρίφο, μια κοπέλα που περίμενε παραδίπλα προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει μοιράζοντας μαζί μου το χώρο κάτω από την ομπρέλα της.

ΜΕΤΑ από ένα δεκάλεπτο αναμονής, έφτασε το τραμ που ήταν γεμάτο, αν και η στάση που περιμέναμε είναι η δεύτερη μετά την αφετηρία.

ΜΕΣΑ ο ένας πατούσε πάνω στον άλλο και στην επόμενη στάση που περίμεναν, επίσης, καμιά εικοσαριά άτομα, έγινε «το έλα να δεις» για το ποιος θα πρωτομπεί.

ΤΕΛΙΚΑ, το τραμ ξεκίνησε, αφήνοντας απ΄ έξω τους μισούς. Παρόμοιο συνωστισμό είχα να δω από το 1970 στην Αθήνα.

ΠΕΡΙΤΤΟ περιττό να πω ότι μέσα στο τραμ, όχι να κινηθείς δεν μπορούσες, αλλά ούτε να αναπνεύσεις ελεύθερα. Για τέτοιο στρίμωγμα μιλάμε.

ΚΑΠΩΣ έτσι είχε η κατάσταση μέχρι που άρχισα να… βρέχομαι μέσα στο τραμ!

ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω από το σημείο που στεκόμουν «είχαν ανοίξει οι ουρανοί»! Η οροφή του τραμ «έμπαζε» με αποτέλεσμα, εγώ και δύο τρία άτομα που κάθονταν δίπλα μου βρεχόμαστε κανονικά χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

ΚΑΙ τελειώνω με μια συμβουλή για όσους χρησιμοποιούν το τραμ της συγκεκριμένης γραμμής. Αναφέρομαι στη γραμμή 112 και το τραμ που πηγαίνει από τη St Kilda στο West Preston.

ΤΙΣ πολύ βροχερές (μέρες όπως η χθεσινή) να αποφεύγεται το τραμ 250. Ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες που ο συνωστισμός είναι μεγάλος και δεν μπορείτε να ανοίξτε την… ομπρέλα σας μέσα στο τραμ.

ΤΕΛΟΣ, επειδή υπάρχουν αρκετοί συμπατριώτες μας που οδηγούν τραμ, ελπίζω κάποιος θα διαβάσει το σημερινό σημείωμα και θα ειδοποιήσει την εταιρία να το φτιάξει το ρημάδι.

ΑΥΤΑ συμβαίνουν όταν στόχος όλων (κυβερνήσεων και εταιριών) είναι η μεγιστοποίηση των κερδών.

ΕΙΠΑΜΕ ακόμα και στις πιο πλούσιες και οργανωμένες χώρες (όπως η Αυστραλία) ο καπιταλισμός τριτοκοσμικός είναι.

ΒΡΕΓΜΕΝΑ και κακόκεφα πάμε πιο κάτω: είναι ανακουφιστικό όταν βρίσκεις κάποιον που «συμπάσχει» μαζί σου για θέματα που σε απασχολούν και σε βασανίζουν.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ όταν οι «συμπάσχοντες» έχουν τις γνώσεις και τη ρητορική ευχέρεια να ερμηνεύσουν και εκλαϊκεύσουν όσα έχεις και εσύ στο μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να διατυπώσεις.

ΟΤΑΝ βρίσκεις ανθρώπους που μπορούν να απαντήσουν και στα διά σου (υποσυνείδητα) «γιατί» όσο και αν έχεις προσπαθήσει δεν μπορείς να τους δώσεις περιεχόμενο και μορφή.

ΤΟ σπουδαιότερο στην ιστορία αυτή, δεν είναι τόσο οι απαντήσεις όσο οι ερωτήσεις.

ΓΙΑΤΙ αν δεν κάνεις τη σωστή ερώτηση, δεν πρόκειται ποτέ να λάβεις τη πρέπουσα απάντηση, όπως ισχυρίζονται οι μύστες του λόγου. 

Η ερώτηση, λοιπόν, είναι το ήμισυ της απάντησης στην προκειμένη περίπτωση. Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν τις ενδεδειγμένες ερωτήσεις. 

ΜΙΛΑΜΕ για σπάνιους και προικισμένους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να βλέπουν «κάτι» εκεί που όλοι οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα.

ΣΤΗΝ πιο πάνω, άλλωστε, ικανότητα έχει τις ρίζες της και η ανθρώπινη εξελικτική πορεία που άρχισε πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

ΚΑΙ η ικανότητα αυτή δεν είναι άλλη από τη φαντασία. Με περίσσια, λοιπόν, φαντασία είναι προικισμένοι οι ιχνηλάτες του κόστους.

ΟΛΟΙ αυτοί που τολμούν το υπονοημένο άλμα στο «κενό», πέρα από τη κοινά αποδεκτή λογική και το παντοδύναμο ορθολογισμό που χωρίς παρωπίδες χάνει το μπούσουλά του.

ΤΕΤΟΙΟΥΣ ανθρώπους (που ανοίγουν καινούργιους δρόμους στον τομέα τους) συναντάς, συνήθως, στα βιβλία και σπάνια από κοντά.

ΕΝΑΣ τέτοιος άνθρωπος είναι ο Νίκος Παπαστεργιάδης στον οποίο και έχω αναφερθεί -ρεις φορές τους τελευταίους μήνες.

ΘΕΩΡΩ την παροικία μας τυχερή που έχει στις τάξεις της έναν τέτοιο άνθρωπο, που χαίρει της εκτίμησης της (φωτισμένης) αυστραλιανής και διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας.

ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ (για άλλη μια φορά) περήφανος προχθές το βράδυ κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του τελευταίου του βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Cosmopolitism and Cu”ture» («Κοσμοπολιτισμός και Κουλτούρα»)

ΗΤΑΝ μια παρουσίαση διαφορετική από τις συνηθισμένες του παροικιακού μας μικρόκοσμου.

ΜΙΑ κοσμοπολίτικη παρουσίαση, θα έλεγα, γιατί εκτός των Ελλήνων που έδωσαν το παρών, ήταν και άνθρωποι από διάφορες άλλες φυλές και κουλτούρες.

ΓΙΑ το βιβλίο του Νίκου (αλλά και τον ίδιο το Νίκο) μίλησε ο διευθυντής του Μουσείου Τέχνης του Πανεπιστημίου Monash, Max Delany, και ο (απολαυστικός) David Pledger, ιδρυτικό μέλος και παραγωγός του θιάσου «Not yet it’s difficult».

ΓΙΑ τα όσα διαφωτιστικά ειπώθηκαν (και το εγκώμιο που του έπλεξαν) θα γράψει η συνάδελφος, Ευγενία Παυλοπούλου, στην έκδοση της Δευτέρας.

ΕΓΩ θα σταθώ (λίγο ακόμα) στον ίδιο τον Νίκο, ο οποίος δεν διαθέτει μόνο γνώσεις και φαντασία, αλλά και φοβερό χιούμορ στο οποίο (όπως θα έχετε διαπιστώσει) έχω μεγάλη αδυναμία.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΝΤΑΣ τους παρόντες στην κατάμεστη αίθουσα του κοινοτικού κτιρίου στο Lonsdale Street, αφού τόνισε ότι αισθάνεται περήφανος που τον τελευταίο καιρό λαμβάνει μέρος στα Σεμινάρια Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτισμού, πρόσθεσε ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του να κάνει την παρουσίαση του βιβλίο του στην Κοινότητα Μελβούρνης.

ΘΕΛΩΝΤΑΣ, μάλιστα, να «πειράξει» τον αδελφό του Βασίλη, που είναι πρόεδρος της Κοινότητας και πρωταγωνιστεί στην ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου, είπε ότι επέλεξε το συγκεκριμένο χώρο γιατί τον έλκει η παρακμή και έχει μεγάλη αδυναμία στα «ερείπια».

ΕΙΝΑΙ μια ευκαιρία είπε να συνδεθώ με το ιστορικό (για την ελληνική παροικία κτίριο) πριν κατεδαφιστεί. (σημ.: η κατεδάφιση κατά πάσα πιθανότητα θα αρχίσει τον Αύγουστο).

ΝΑ σημειώσω εδώ και μια παρατήρηση του αρχισυντάκτη μας, Σωτήρη Χατζημανώλη, ο οποίος και είπε ότι η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου (και από τα λίγα που ειπώθηκαν για το περιεχόμενό του) μας δόθηκε μια σπάνια ευκαιρία να ακούσουμε μια εντελώς διαφορετική άποψη για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες, από αυτή που ακούμε συνήθως από κυβερνώντες, ακαδημαϊκούς και τα Μέσα Ενημέρωσης.

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στο θέμα ο Νίκος Παπαστεργιάδης, τόνισε (με έμφαση) ότι είναι απάνθρωπο να κλείνουμε στα κέντρα κράτησης τους πρόσφυγες, για αποτρεπτικούς και μόνο λόγους.

ΜΕ άλλα λόγια, τους φυλακίζουμε για πολλά χρόνια προκειμένου να φοβίσουμε και αποτρέψουμε όσους θέλουν να κάνουν το ίδιο.

ΔΕΝ είναι μόνο παράνομο και απάνθρωπο, αλλά και σχιζοφρενικό να φυλακίζεις 5 και 7 χρόνια έναν αθώο γιατί διαφωνείς για κάτι που (μελλοντικά) σκέπτεται να πράξει κάποιος άλλος.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, αναφέρθηκε και στο γενικευμένο κλίμα του φόβου που καλλιεργήθηκε για τους «τρομοκράτες» και τους πρόσφυγες ιδιαίτερα μετά της 11 Σεπτέμβρη 2001.

Ο φόβος πια, υπογράμμισε ο Νίκος, δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ορατός όπως στο παρελθόν. Τώρα πια είναι αόρατος και διάχυτος παντού.

ΚΑΙ τελειώνω με το συναίσθημα της ανακούφισης που αισθάνθηκα, απ’ όσα άκουσα στη παρουσίαση, έχοντας παρακολουθήσει την ίδια μέρα το πρωί την επίθεση των φασιστών της «Χρυσής Αυγής» εναντίον των προσφύγων στο λιμάνι της Πάτρας.

ΑΠΟ την πρώτη στιγμή, που γνώρισα το Νίκο, κατάλαβα ότι είναι ένα άτομο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία.

ΜΕ περισσότερη καθαρότητα και σαφήνεια αυτός και λίγο πιο μπερδεμένα εγώ. Άσε που είναι και μπαρουτοκαπνισμένος μηχανόβιος. Γεια χαρά.