Την Τρίτη, 2 Απριλίου στην κηδεία της κυρίας Δήμητρας Αγγελίδου είδα την αγαπητή φίλη κυρία Βούλα Λούστα, η οποία όταν με είδε με κοίταξε με το αυστηρό επιτιμητικό της βλέμμα και μου είπε «Έλα δω, έχω μερικά σκληρά λόγια να σου πω». «Τι έγινε Βούλα;». «Εσείς οι παλιοί του Αγγελιδείου Ιδρύματος θα πρέπει να ντρέπεστε. Η Δήμητρα ήταν στο νοσοκομείο τόσο καιρό και ούτε καν την επισκεφτήκατε. Ούτε γράψατε δυο λόγια γι’ αυτή».
Αμέσως συμφώνησα ότι είχε απόλυτο δίκιο η Βούλα. Πολλές φορές όταν δεν βλέπουμε τους παλιούς φίλους μας, τείνουμε να ξεχνάμε και να αναβάλουμε να τους επισκεφθούμε. Η παλιά παροικία μας γερνά και φεύγει και το διαπιστώνουμε μόνο όταν δούμε την αγγελτήρια φωτογραφία τους στην εφημερίδα. Μας διαφεύγει, όμως, ότι πριν από αυτό έχει προηγηθεί κάποια περίοδος ασθένειας και νοσοκομείων που οδήγησε προς τα εκεί. Είπα στη Βούλα ότι θα πρέπει κάτι να γράψω για τη Δήμητρα, έστω ένα μικρό σημείωμα.
Η Δήμητρα υπήρξε η αγαπημένη σύντροφος και βοηθός του παροικιακού συγγραφέα και διανοητή Αλέκου Αγγελίδη, που πέθανε στη Μελβούρνη το 1993. Η Δήμητρα συνέβαλε στη διάσωση και έκδοση πολλών από τα αδημοσίευτα έργα του.
Επίσης, διέθεσε τα απαραίτητα χρήματα, το χρόνο και το σπίτι της για την ίδρυση και λειτουργία του Αγγελιδείου Ιδρύματος, ενός οργανισμού που ιδρύθηκε το 1994 και λειτούργησε για περίπου δεκαεννιά χρόνια. Οι σκοποί του, σύμφωνα με την επιθυμία του αείμνηστου Αλέκου Αγγελίδη, ήταν να συμβάλει στη συνέχιση και βελτίωση της παροικιακής πνευματικής ζωής και της Ελληνικής γλώσσας με τη βράβευση των καλύτερων βιβλίων που δημοσιεύονταν κάθε χρόνο στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και οι συγγραφείς τους δέχονταν να τα υποβάλουν για αξιολόγηση στην Κριτική Επιτροπή του Ιδρύματος. Τα βιβλία που γίνονταν δεχτά έπρεπε να προέρχονται από τις κατηγορίες της ιστοριογραφίας, ποίησης, πεζογραφίας και του θεάτρου. Αν σε κάποιον τομέα δεν υπήρχε κάποιο αξόλογο βιβλίο η Επιτροπή δεν απένειμε βραβείο σε κείνη την κατηγορία.
Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος υπηρέτησαν κατά διαστήματα, εκτός από τη Δήμητρα Αγγελίδου, ο αείμνηστος Χρήστος Κεραμάρης, οι Κώστας Βίτκος, Χρήστος Φίφης, Παναγιώτης Γκογκίδης, Κούλα Τέο, Θέκλα Σκαρσέλα, Σπήλιος Δημόπουλος, Παναγιώτης Κουκουλάς, Μπάμπης Κανδηλιώτης, Γιώργος Γαλανόπουλος, Σμαρώ Καλιφατίδου και Αθηνά Γκινάκη. Συγγνώμη, αν έχω ξεχάσει κάποιον.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων της λειτουργίας του Ιδρύματος, δεκάδες βιβλία γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα επιλέχθηκαν από κριτικές επιτροπές και βραβεύτηκαν με χρηματικά ποσά που διαθέτονταν από το Ίδρυμα. Οι πόροι του ιδρύματος προέρχονταν μερικώς από κυβερνητικές επιχορηγήσεις, από τις συνδρομές και δωρεές των μελών, αλλά κυρίως από χρηματικές εισφορές της κυρίας Αγγελίδου. Το Αγγελίδειο Ίδρυμα βραβεύτηκε το 2010 από τον τότε Κυβερνήτη της Βικτώριας για τη δράση και την όλη προφορά του.
Η Δήμητρα Αγγελίδου είναι, επίσης, η συγγραφέας ενός αυτοβιογραφικού βιβλίου με τον τίτλο «Στα Μονοπάτια της Μνήμης μου». Εκδόθηκε στη Μελβούρνη το 2016 και αναφέρεται στη ζωή της από την εποχή της Κατοχής, όταν ως ενδεκάχρονη ανταρτοπούλα του ΕΛΑΣ ακολούθησε τον πατέρα της και άλλους συγγενείς της στα χωριά και τα βουνά της Πιερίας. Ο πατέρας της σκοτώθηκε λίγο πριν απελευθέρωση και τη λήξη της Κατοχής. Αναφέρεται στις δυσκολίες της μετεμφυλιακής Ελλάδας, τη μετανάστευση της οικογενείας της, το μεγάλωμα των παιδιών της Νίκου και Βασίλη, που τώρα ζουν εκτός Αυστραλίας, τον πρόωρο θάνατο του Αλέκου και την ανάπτυξη του Αγγελιδείου Ιδρύματος.
Μέχρι που αρρώστησε, η κυρία Αγγελίδου ήταν η ψυχή του Ιδρύματος. Οι συνεδριάσεις γίνονταν πάντοτε στο σπίτι της. Για πολλούς από εμάς που συνεργαστήκαμε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αγγελιδείου, θα τη θυμόμαστε ως ένα δραστήριο και φιλόξενο άτομο που είτε ως μέλος είτε ως πρόεδρος του ΔΣ καλωσόριζε όλους με χαμόγελο και πίστη στους σκοπούς του Ιδρύματος. Ήταν μια κινητήρια δύναμη για την υλοποίηση των στόχων του. Τα μάτια της έλαμπαν από αυτοπεποίθηση για το έργο του Ιδρύματος συμβάλλοντας σε μια δημιουργική ατμόσφαιρα. Όταν αρρώστησε πρότεινε η ίδια τη διάλυση του Ιδρύματος γιατί πίστευε ότι δεν θα υπήρχαν επαρκείς πόροι και ότι το έργο του θα μπορούσε να συνεχιστεί από άλλους παροικιακούς οργανισμούς.
Μια χαμογελαστή, πρόσχαρη, φιλόξενη και δραστήρια κυρία, αυτή είναι η εικόνα με την οποία θα πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε τη Δήμητρα Αγγελίδου.