Από τα πιο σοκαριστικά γεγονότα που προέκυψαν στη δημοσιογραφική μου διαδρομή. Και στη ζωή. Μέσα στα τρία μεγαλύτερα. Τα δύο δεν είναι προς δημοσίευση. Εντελώς προσωπικά. Το τρίτο συνέβη την περασμένη Τρίτη. Όταν μια φίλη -Ευρώπη το όνομά της το μικρό- μου είπε «έχω δύο προσκλήσεις για τη Βρανά στο Μικρό Παλλάς, έρχεσαι;». «Ποια Βρανά; Εννοείς τη Σπεράντζα Βρανά;». Με κοίταξε ολίγον αγριεμένη, ολίγον απορημένη. «Έλα, πλάκα σου κάνω. Τι είναι αυτή η Βρανά;». «Πρωταθλήτρια στο stand up comedy». Και η παράσταση; «Staying Alive». Με ελληνικό υπότιτλο «Σχεδόν πέθανα».

Άντε, είπα από μέσα μου. Άντε να δούμε την πρωταθλήτρια. Και την είδαμε. Ανάμεσα σε 320 θεατές. Το σύμπαν της αίθουσας γεμάτο. Καρφίτσα δεν έπεφτε. Κυρίως από νέους. Πολύ νέους. Που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό ενός ξέφρενου δίωρου έπεφταν χάμω από τρανταχτά γέλια. Και συνέβη αυτό. Κάτι το μοναδικό. Ιδέα δεν είχα περί Κατερίνας Βρανά. Μήπως μας αφήνει ο Τσίπρας; Δεν μας αφήνει.

Έτσι, συνέβη κάτι το τρομερό. Που όταν το περιέγραψα στην ίδια την Κατερίνα Βρανά, εκείνη με ζωγραφισμένο χαμόγελο μέχρι το κούτελο μου είπε: «Είσαι ο ιδανικός μου θεατής». Αισθάνθηκα σαν να είχα κερδίσει υποτροφία στο Χάρβαρντ. Τέλος πάντων. Και είμαι «ιδανικός» επειδή μέχρι τη μέση αυτής της «μονορούφι» παράστασης (χωρίς διάλειμμα) είχα την ψευδή εντύπωση πως όλα αυτά τα τραγικά και συνάμα τόσο χιουμοριστικά, τόσο ξεκαρδιστικά, που περιέγραφε ασταμάτητα και με οίστρο εμπνευσμένης ιδιοφυΐας ήταν εντελώς ψεύτικα. Εντελώς επινοημένα. Εντελώς υποκριτικά.

«Στην Αγγλία, από τότε που σπούδαζα υποκριτική στο Λονδίνο, οι άνθρωποι μιλούσαν ανοιχτά για κατάθλιψη και διπολισμό. Για όλες αυτές τις ψυχικές ασθένειες. Εδώ στην Ελλάδα αρχίσαμε να μιλάμε για κατάθλιψη μόνο όταν προέκυψε η κρίση. Η κατάθλιψη όμως προϋπήρχε».

Μόλις κατάλαβα ότι όλος αυτός ο Γολγοθάς, αυτός ο ανείπωτος Γολγοθάς, είναι αληθινός, αισθάνθηκα κεραυνοβολημένος, ηλεκτροτσακισμένος και ολότελα σοκαρισμένος. Σας βεβαιώ. Όποιος, όπως η Κατερίνα Βρανά, καταφέρει να μετατρέψει τη συνάντησή του με τον θάνατο σε πηγή έμπνευσης, ζωής, αισιοδοξίας, δύναμης, απελευθέρωσης και εσωτερικής αναμόχλευσης, ε, αυτός είναι ακατανίκητος. Αυτός ο προνομιούχος. Αυτός ο υπέρτατος. Απόδειξη; Τη ρώτησα, λοιπόν.
– Και ο θάνατος; Και μάλιστα σε εκδοχή hard core; Εκείνη, αυτόματα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, μου είπε: «Για μένα είναι παιχνιδάκι. Ανακάλυψα πως δεν τον φοβάμαι. Φυσικά δεν θέλω να πεθάνω, αλλά αν είναι να συμβεί, ας συμβεί».

Απίστευτο; Τουλάχιστον! Όποιος γκουγκλάρει το όνομα «Κατερίνα Βρανά» θα τα βρει όλα. Θα τα βρει. Θα χλομιάσει. Μπορεί και να καταρρεύσει. Και θα αναρωτηθεί: «Μα ακόμα ζει;». Αν ζει, λέει; Ζει και βασιλεύει! «Έχω βρει γαλήνη και ηρεμία. Γιατί συνειδητοποίησα ότι και να πεθάνω, θα είμαι καλά»! Αυτό κι αν είναι απίστευτο. Συνέβη, λοιπόν, στη Μαλαισία. Πριν από δύο ακριβώς χρόνια. Στις 21 Απριλίου του 2017. «Είχα πάει στη Μαλαισία να δώσω παραστάσεις».

– Πού ακριβώς στη Μαλαισία; «Στην πόλη Μαλάκα».- Πλάκα κάνεις… «Όχι, έτσι τη λένε, Μαλάκα».
– Τι σημαίνει; «Σάμπως ξέρω…»

Παραλίγο ο τάφος της στην πόλη Μαλάκα… Στην πόλη με το όνομα Μαλάκα, λοιπόν, τα μέσα της Κατερίνας καταλαμβάνονται από μια εσωτερική ύπουλη «χούντα»: «Εμετοί, διάρροιες, αφόρητοι κοιλιακοί πόνοι. Έτσι βρέθηκα στο νοσοκομείο».

– Τι είχε συμβεί; «Τα έντερά μου γεμάτα πύον. Αφαίρεσαν τα πάντα και τα καθάρισαν. Ακόμα και τη σκωληκοειδίτιδα. Πώς είναι το πετσάκι στο πέος; Έτσι και μ’ αυτό. Το αφαιρούν και το πετάνε στα σκουπίδια. Είναι άχρηστο. Φτου».

– Να το γράψω όπως το λες; «Φυσικά να το γράψεις, Άλλωστε, το περιγράφω και στις παραστάσεις μου».

Από το ένα χειρουργείο στο άλλο. Και από το άλλο στο παράλλο. Μέχρι τον Ιούνιο του 2017. Κάπου εκεί Έλληνας γιατρός με το όνομα Βαγγέλαρος («δεν έχει σημασία το επίθετό του, δεν κάνουμε διαφήμιση εδώ») καταφτάνει με ειδικό ασθενοφόρο-αεροσκάφος και η Κατερίνα μεταφέρεται στην Αθήνα.

Πάλι νοσοκομείο, μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Αποτέλεσμα; Χάνει την ισορροπία της. Βλέπει ελάχιστα. Η φωνή της όπως κάθε Πακιστανού στο Λονδίνο που μιλάει αγγλικά. Αυτό είναι και ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά της ευρήματα. Που όμως δεν είναι εύρημα. Είναι εκ του φυσικού. Και φυσικά σε αναπηρικό αμαξίδιο: «Μπορώ να περπατήσω, αλλά δεν ισορροπώ, γι’ αυτό δυσκολεύομαι στο περπάτημα».

– Και τώρα; Ποια η πορεία για τα επόμενα χρόνια; «Εγώ πιστεύω ότι όλα θα αποκατασταθούν. Θα γίνω εντελώς καλά».