Τα χαρακτηριστικά “kiai” (ήχος τρομοκράτησης του αντιπάλου) δονούν τους τοίχους του γυμναστηρίου του Victoria University.
Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνει κανείς πριν καν ανοίξει την πόρτα του dojo (προπονητήριο στα ιαπωνικά, για να μαθαίνουμε και ξένες γλώσσες!) ότι είναι ώρα εξάσκησης για τους μαθητές του καράτε.
Ο αριθμός τους εντυπωσιάζει, αφού το tatami (μαλακό προστατευτικό που τοποθετείται πάνω από το παρκέ) είναι ασφυκτικά γεμάτο, με ορισμένους από αυτούς να πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους για να κάνουν την άσκηση που τους έχει ορίσει ο sensei (δάσκαλος).
Και ξαφνικά, ακούγεται το “yame” (ένα είδους “στοπ”, σε ελεύθερη μετάφραση), από το στόμα του sensei. Νεκρική σιγή. Δεν μιλάει κανείς, όλοι κάθονται οκλαδόν στο tatami και ακούν με ευλάβεια και απόλυτο σεβασμό τις οδηγίες του για την επόμενη άσκηση και τις εφαρμογές της σε συνθήκες κανονικού αγώνα (το αποκαλούμενο “kumite”).
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία είναι και η διαφορετικότητα των ανθρώπων που βρίσκονται στο προπονητήριο του Πανεπιστημίου της Βικτώριας, όπου και λαμβάνει χώρα η συγκεκριμένη προπόνηση.
Άτομα διαφόρων ηλικιών και σωματότυπων που υπό κανονικές συνθήκες θα θεωρούσε κανείς πως ίσως και να μην άντεχαν τέτοια ένταση στην προπόνησή τους, κι όμως συνεχίζουν, προσπαθούν, τα δίνουν όλα.
Φυσικά μεταξύ τους και αρκετοί Έλληνες και μάλιστα πολύ επιτυχημένοι, αφού κάποιοι της νεότερης γενιάς (αλλά και ορισμένοι από τους παλιούς) έχουν διακριθεί σε διεθνείς διοργανώσεις του αθλήματος και ήδη τα ονόματά τους βρίσκονται μεταξύ των κορυφαίων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η 17χρονη Μαριάννα Σαμπάνη, η οποία ήδη έχει προλάβει να κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στα kata στους αγώνες της Ωκεανίας και μάλιστα θα εκπροσωπήσει τη χώρα στους παγκόσμιους αγώνες της WKF που θα διεξαχθούν στον Καναδά.
Η Μαριάννα, που γεννήθηκε στη Χαλκίδα, μας λέει ότι ξεκίνησε να ασχολείται με το καράτε από τα πέντε της χρόνια, όταν την παρακίνησε μια καλή της φίλη, κι από τότε έχει αλλάξει η ζωή της:
“Το καράτε μου έχει μάθει να σέβομαι και να εκτιμώ τους γύρω μου. Επίσης έχω χτίσει αυτοπεποίθηση, αφού αυτό είναι ένα από τα σημαντικά στοιχεία στο άθλημα. Το μυαλό μου έχει γίνει πιο δυνατό, αφού αν έχεις έλεγχο του μυαλού σου, τότε μπορείς να ελέγξεις και το σώμα σου καλύτερα. Αλλιώς δεν μπορείς να αποδώσεις όπως θέλεις”, μας λέει η Μαριάννα.
Ακόμα ένας νέος αθλητής που είναι μέλος της εθνικής ομάδας και μετράει ήδη αρκετές επιτυχίες (με σημαντικότερη εξ’ αυτών το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία νέων στο kumite στους αγώνες της Ωκεανίας) είναι και ο Ντιν Δρίτσας, ο οποίος μας λέει πως αρχικά ξεκίνησε το καράτε όταν ο πατέρας του ήθελε να του διδάξει πώς να αμύνεται:
“Ξαφνικά το ερωτεύτηκα, λόγω της πειθαρχίας και της συναδελφικότητας που νιώθεις προς τους άλλους και γι’ αυτό το συνέχισα και πριν το καταλάβω ήμουν μέλος της πολιτειακής και ύστερα της εθνικής ομάδας. Ήμουν μόλις εννιά χρονών και από εκεί κι ύστερα, έγινε μέρος της ζωής μου.”
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον μεγαλύτερο αδερφό του Ντιν, Έιθαν Δρίτσα, ο οποίος τώρα πια αγωνίζεται στις κατηγορίες των ενηλίκων: “Ο ανταγωνισμός είναι σίγουρα μεγαλύτερος, αλλά υπάρχει και μεγαλύτερη δίψα να πετύχεις.
Μόλις πριν δυο βδομάδες συμμετείχα στους αγώνες της Ωκεανίας στην κατηγορία των 67 κιλών και κατέκτησα το ασημένιο μετάλλιο, οπότε είμαι αρκετά ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Αγαπώ το άθλημα, μου αρέσει να αγωνίζομαι και να προπονούμαι σε αυτό, σίγουρα πρέπει να θυσιάσω κάποια πράγματα στη ζωή μου αλλά νιώθω πιο πλούσιος σε εμπειρίες αφού έχω ταξιδέψει σε περίπου 10-11 χώρες χάρη σε αυτό ενώ είμαι μόλις 21 ετών, και για αυτό είμαι ευγνώμων”.
Οι θυσίες για τις οποίες κάνει λόγο ο Έιθαν είναι κοινές για όλους τους αθλητές οι οποίοι επιθυμούν να διακριθούν στο συγκεκριμένο άθλημα και δεν αφορούν μόνο την προσωπική τους ζωή, αλλά ίσως κυρίως την οικονομική, αφού δεν υπάρχουν οι πόροι προκειμένου να μπορέσουν να λάβουν στήριξη για τις προσπάθειές τους.
Παρά το γεγονός ότι έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση σε συμμετοχές, όχι μόνο στο καράτε, αλλά στις πολεμικές τέχνες γενικότερα, όπως έδειξε και η τρίτη ετήσια μελέτη του AusSport (με το 1,2 τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας να εξασκείται σε κάποια από αυτές), παρ’ όλα αυτά οι επιχορηγήσεις που λαμβάνουν τα συγκεκριμένα αθλήματα (τα οποία μην ξεχνάμε, συμμετέχουν κανονικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο) από το κράτος και την πολιτεία είναι μηδαμινές.
Μιλώντας με την εκπρόσωπο της Karate Victoria και κάτοχο του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Τουρνουά Καράτε (WKF) που διεξήχθη στην Αθήνα το 2012, Μαρία Αλεξιάδη, οι δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος ένας karateka (αθλητής καράτε) γίνονται απολύτως ξεκάθαρες:
“Το καράτε στη Βικτώρια δεν λαμβάνει καμία χρηματοδότηση. Υπάρχει μια μικρή επιχορήγηση προς την πλευρά της Karate Australia αλλά δεν γνωρίζω πολλά επ’ αυτού. Το θέμα είναι ότι αν ένας αθλητής συμμετάσχει σε παγκόσμιο τουρνουά με σκοπό να κερδίσει κάποιο μετάλλιο, τότε λαμβάνουν χορηγίες από το κράτος. Αλλά θα πρέπει να υποστηριχθούν ώστε να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο.
Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο δικό μας το άθλημα. Έχουμε δει αρκετούς Ολυμπιονίκες να εγκαταλείπουν λόγω των πολλών υποχρεώσεων τους, λόγω εκπαίδευσης, καριέρας, κλπ. Η Karate Victoria προσπαθεί να στηρίξει τους αθλητές που φτάνουν σε παγκόσμια πρωταθλήματα νέων, εφήβων και ανδρών/γυναικών, ωστόσο δεν έχουμε το απαραίτητο προσωπικό και βασιζόμαστε σε εθελοντές.
Ο καθένας έχει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Υπάρχει τώρα μια πιθανότητα να λάβουμε μέρος από την επιχορήγηση της πολιτείας προς όλα τα αθλήματα, η οποία αν έρθει πραγματικά θα μας βοηθήσει αφού θα είναι παραπάνω απ’ οτιδήποτε έχουμε λάβει στο παρελθόν. Όμως σίγουρα αυτό το ποσό δεν θα είναι αρκετό προκειμένου να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας στο χώρο, άρα θα συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στην καλή θέληση των συμμετεχόντων αλλά και των γονέων των αθλητών.
Ελπίζω όμως πως αυτή η μικρή επιχορήγηση να οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο στο μέλλον, με βάση και την έρευνα της AusSport”, τονίζει η κα Αλεξιάδη.
Σ’ ότι αφορά τις πιθανότητες της Αυστραλίας για κάτι καλό στην επερχόμενη Ολυμπιάδα, η εκπρόσωπος του αθλήματος στην πολιτεία δηλώνει συγκρατημένα αισιόδοξη, γνωρίζοντας πως υπάρχει το ταλέντο, αλλά αυτό ίσως να μην σταθεί αρκετό:
“Θα είναι δύσκολο για το 2020, αφού χωρίς ακόμη να προλάβει να διακριθεί, το καράτε θα αποσυρθεί ως Ολυμπιακό άθλημα (δεν θα βρίσκεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών του Παρισιού το 2024). Έχουμε κάποιους δυνατούς αθλητές στην Αυστραλία, αλλά το πρόβλημα είναι η χρηματοδότηση, αφού πρέπει να ξεκινήσουν να πηγαίνουν σε διεθνή τουρνουά από σήμερα κιόλας μέχρι τον Δεκέμβρη με σκοπό να ανεβούν στο ranking.
Οι θέσεις για την Ολυμπιάδα θα είναι πολύ περιορισμένες. Από ρεαλιστικής άποψης, όχι λόγω ταλέντου ή ικανότητας, αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν τα χρήματα, είμαστε ακόμη πολύ μακριά από κάτι τέτοιο. Ωστόσο οι Ολυμπιακοί είναι μόνο ένας τρόπος έκθεσης του καράτε προς τον υπόλοιπο κόσμο και φυσικά ο ανώτατος στόχος για κάθε αθλητή σε κάθε σπορ παραμένει το Παγκόσμιο τουρνουά”.