Την περασμένη Τρίτη (14 Μαΐου) το Hamer Hall πλημμύρισε από μελωδίες των Βαλκανίων, με πλήθος κόσμου να ξεφαντώνει, όταν ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς έδωσε την τελευταία από τις πέντε συναυλίες του στην Αυστραλία. Μία μαγική βραδιά, που έμεινε αξέχαστη σε όλους τους παρευρισκόμενους. Ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς μας έκανε για ακόμα μία φορά την τιμή να μας μιλήσει λίγη ώρα πριν από την έναρξη της συναυλίας.

Ένας άνθρωπος εξαιρετικά ενδιαφέρων, προσγειωμένος, προσιτός, γοητευτικός, με αίσθηση του χιούμορ. Συναντηθήκαμε στα παρασκήνια του θεάτρου και είχαμε μία χαλαρή και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αρχικά, του εξέφρασα τον θαυμασμό μου, δηλώνοντάς του ότι αποτελεί ίνδαλμα για μένα, όπως ακριβώς για τον ίδιο ο Jimmy Page και ο Eric Clapton.
Αναφερόμενη σε μία παλαιότερη συνέντευξή του, σχετικά με το τι θεωρεί εκείνος χώρα του, μου εξέφρασε την πικρία του για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Μπορούσε κανείς να αισθανθεί τη θλίψη του, καθώς προσπαθούσε να μου εξηγήσει το πόσο περίεργο είναι ξαφνικά να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις την γλώσσα με την οποία μεγάλωσες, με την οποία έμαθες να εκφράζεσαι, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει πια. Προσπάθησε να ”ξαναδημιουργήσει” τη χώρα του μέσα από τη μουσική του. Γεωγραφικά πλέον πιστεύει ότι ανήκει κάπου ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη και τη Βουδαπέστη. Ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς κουβαλάει πια την πατρίδα του μέσα στην ψυχή του, εστιάζοντας όμως στο γεγονός ότι, όλοι δρουν εναντίον όλων, στις χώρες που κάποτε αποτελούσαν κομμάτια της Γιουγκοσλαβίας.

Ο αγαπημένος συνθέτης, μας δήλωσε ότι αυτό που διαφοροποιεί τους λαούς των Βαλκανίων από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι το στοιχείο της υπερβολής. Υπερβάλουμε σε όλα – στην αγάπη, στο μίσος αλλά και στην μουσική. Για τους Βαλκάνιους, αν δεν υπάρχει τρέλα, η μουσική από μόνη της δεν αρκεί. Και όπως χαρακτηριστικά λέει: ”αν δεν κάνεις τρέλες, δεν είσαι φυσιολογικός.”
Πιστεύει, όσο κι αν αυτό μας προκαλεί κατάπληξη, ότι είναι ένας ερασιτέχνης, έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή ως ερασιτέχνης. Γράφει τους στίχους των τραγουδιών πάντοτε την τελευταία στιγμή, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την πηγή της έμπνευσής τους. Όπως λέει και ο ίδιος, τα τραγούδια του είναι προσωπικά γράμματα από εκείνον στο κοινό του – ένα κοινό που τώρα πια αποτελείται από άτομα κάθε ηλικίας. Μας δήλωσε ότι, το ίντερνετ και η περιέργεια των ανθρώπων, του έχουν επιτρέψει να έχει θαυμαστές σε όλο τον κόσμο, κάτι για το οποίο ο ίδιος νιώθει ευγνώμων.

Επίσης πιστεύει ότι η χώρα του δεν έχει μεγάλη μουσική κληρονομιά, σε αντίθεση με την Ελλάδα. Τονίζει για ακόμα μία φορά ότι από την Ελλάδα έχουν ξεκινήσει όλα. Δυστυχώς, τώρα πια δεν έχει χρόνο για περισσότερες συνεργασίες με Έλληνες καλλιτέχνες, καθώς δεν του το επιτρέπει το φορτωμένο του πρόγραμμα. Συνεχίζει όμως να αγαπά τη χώρα μας και ιδιαίτερα, όπως είναι γνωστό, το ρεμπέτικο.
Μετά το τέλος της συζήτησης, ακολούθησε μία μικρή αναμονή, μέχρι που ξεκίνησε η συναυλία. Ο Γκόραν, έχοντας πια αλλάξει το κόκκινο κοστούμι του με το άσπρο, ανέβηκε στη σκηνή με την Ορχήστρα του Για Γάμους και Κηδείες, όπου έπαιξε παλιές επιτυχίες και καινούρια τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο. Κράτησε το λόγο του παίζοντας το «Να ‘ταν η χαρά οικόπεδο», όπως του είχα ζητήσει πριν από την συναυλία. Κανένας δεν μπορούσε να καθίσει στη θέση του, αφού ο Γκόραν και η Ορχήστρα του μας έκαναν να χορεύουμε ασταμάτητα επί δύο ώρες, κλείνοντας τη συναυλία με το ‘Kalašnijkov’.

Στο τέλος της χρονιάς, ο Γκόραν θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος από τις ‘Τρεις Επιστολές από το Σαράγεβο’. Ετοιμάζει επίσης το δεύτερο μέρος από ένα παλαιότερο άλμπουμ του ‘Κάρμεν με χαρούμενο τέλος’. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα έχουμε τη χαρά να ξαναμιλήσουμε μαζί του και να απολαύσουμε την υπέροχη μουσική του.
*’Ovo je Balkan’, τίτλος τραγουδιού του Μπρέγκοβιτς