Τον Τάκη Γκόγκο, τον γνώρισα κάπου στις αρχές του 1970.
Νεοφερμένος από την Ελλάδα των συνταγματαρχών, η «εικόνα» του «Νέου Κόσμου”» εκείνης της εποχής και η γνωριμία μου με τον Δημητράκη, όπως συνήθιζα να τον λέω, ήταν μια «όαση» σε σύγκριση με το «θολό τοπίο» της χουντοκρατούμενης πατρίδας.
Θα ήταν περίπου 39-40 ετών, όταν κάναμε την πρώτη κουβέντα για συνεργασία μου με την εφημερίδα που έμελλε να είναι -και παραμένει- η ζωή μου όλη!
Δέχτηκε αμέσως τις προτάσεις μου για βελτίωση του αθλητικού τμήματος του «Ν.Κ.», που τότε ήταν ακόμη στην εποχή του μετάλλου και θυμάμαι τα ραντεβού μας, για να του παραδώσω, τα χειρόγραφα ρεπορτάζ μου!
Ήταν τα πρώτα μου δειλά βήματα και το «δέσιμο» μιας μακρόχρονης και αγαστής συνεργασίας, αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης, πρώτα με τον Τάκη Γκόγκο και, κατ’ επέκταση, με την αγαπημένη εφημερίδα του ελληνισμού της Αυστραλίας.
Και ο Δημητράκης, πάντα εκεί, δίπλα, στήριγμα και εμψυχωτής…
Θυμάμαι τότε, τον πρώτο δύσκολο καιρό, ένα ρεπορτάζ μου, είχε ενοχλήσει κορυφαίο και πανίσχυρο ποδοσφαιρικό παράγοντα, ο οποίος με απείλησε ότι «θα αγοράσει το “Νέο Κόσμο” και θα με διώξει»!
Δεν το κρύβω ότι φοβήθηκα και το είπα αμέσως στον Τάκη.
Η αντίδρασή του;
«Να του πεις να πάει, κλπ, κλπ…»
Πολύπλευρη προσωπικότητα, σε κέρδιζε αμέσως!
Βαθιά δημοκράτης, με πλούσια «πολυπρόσωπη» μόρφωση και ένα απίστευτο χιούμορ, ήταν η «χαρά της παρέας» στον «Ν.Κ.”» κι ας ξεχνούσε κάποιες φορές να μας λέει καλημέρα…
Του έλεγα εγώ μια «τονισμένη» σε ύφος «καλημέρα», καταλάβαινε και «απαντούσε» με ένα «ένοχο» χαμόγελο, που τον έκανε ακόμη πιο προσιτό, πιο φίλο, πιο δικό σου άνθρωπο!
Έχω να το λέω ακόμη μέχρι σήμερα και του το «χρεώνω» ως ένα ακόμη χαρακτηριστικό της χαρισματικής του προσωπικότητας…
-Ποτέ, μα ποτέ, δεν μου είχε πει «γιατί έγραψες αυτό;» ή «μην γράψεις κάτι άλλο»…
Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στα άτομα που αποτελούσαν και αποτελούν την «οικογένεια» του «Ν.Κ.».
Όταν προέκυπταν σοβαρά θέματα, τα συζητούσε, ήταν ανοιχτός σε προτάσεις, άκουγε με σεβασμό. Ανοιχτό μυαλό, έβλεπε πάντα μπροστά με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη διορατικότητα.
Είχε μια υπερβολική ευαισθησία σε θέματα που αφορούσαν την παροικία της Αυστραλίας.
Είχε δεθεί φιλικά με κορυφαίους πολιτικούς της χώρας και ίσως γι’ αυτό «επέλεξε να φύγει» σχεδόν παρέα με τον καλό του φίλο, Μπομπ Χόουκ!
Καλό σου ταξίδι Δημητράκη!
Καλό παράδεισο Mr Gogos!
(… κι ένα ακόμη ευχαριστώ για ΟΛΑ! Και για εκείνες τις υπέροχες Κυριακάτικες πίτσες, όταν ερχόσουν για δουλειά!)