Το επόμενο τεύχος της μαθητικής εφημερίδας του «Νέου Κόσμου» θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 15 Ιουνίου. Στο εισαγωγικό της σημείωμα η υπεύθυνη της συγκεκριμένης έκδοσης (και συνάδελφος εδώ στο «Νέο Κόσμο»), Μαρία Καμπύλη, γράφει:
«Στην πρώτη μας συνάντηση ως συντακτική ομάδα, όλα τα παιδιά ήταν μαζεμένα, απορροφούσαν τις πληροφορίες που τους έδινα σαν τα σφουγγάρια, ρωτούσαν για το τι μπορούν να γράψουν, τι επιτρέπεται και τι όχι κι έψαχναν γενικά την …εκπαιδευτική παγίδα.
Προσπάθησα να τους πείσω ότι αυτό δεν είναι ένα σχολικό πρότζεκτ κι ας γίνεται στο πλαίσιο του σχολείου. Ήθελα να το νιώσουν ως κάτι δικό τους. Κάτι που ξεκινά από τους ίδιους και είναι αποκλειστικά γι’ αυτούς. Δύσκολο. Έβλεπα πως περίμεναν από εμένα τις οδηγίες. Δεν ανταποκρίθηκα. Ευτυχώς. Για αρκετή ώρα με κοιτούσαν με απορία, δυσπιστία και κάποιον εκνευρισμό που γεννούσε η ανασφάλεια.
Περίμενα… Σε λίγο ακούστηκε μια τρεμάμενη φωνή να λέει: «Τι λέτε για τη μετανάστευση»; «Συμφωνώ»! φώναξε κάποιος άλλος. Αυτό ήταν. Οι ιδέες η μια μετά την άλλη άρχισαν να πέφτουν βροχή στο τραπέζι. Ο φόβος και η αμφιβολία έδωσαν σιγά – σιγά τη θέση τους στον ενθουσιασμό, το πάθος και τη διάθεση. Σε κάθε μας συνάντηση, οι μικροί μαθητές μεταμορφώνονταν μπροστά στα μάτια μου σε παθιασμένους δημοσιογράφους.
Τα κείμενα άρχισαν να φτάνουν στο email μου το ένα μετά το άλλο. Το ένα καλύτερο από το άλλο: Η μετανάστευση μέσα από τα μάτια τριών διαφορετικών γενεών, το περιβάλλον, θέματα που απασχολούν τους νέους σήμερα αλλά και δείγματα καλλιτεχνικής έκφρασης. Ήμουν εντυπωσιασμένη.
Από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές, ήταν η επίσκεψη του Δημήτρη Μπάση στο σχολείο μας. Έτυχε εκείνη την ώρα να έχουμε την εβδομαδιαία μας συνάντηση με τα παιδιά της συντακτικής ομάδας. Τους ρίχνω, λοιπόν, την ιδέα: «τι λέτε για μια συνέντευξη για την εφημερίδα μας;». Τα καμάρια μου, δε δίστασαν καθόλου. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν καταστρώσει το προσχέδιο της συνέντευξης και υποδέχονταν τον καλλιτέχνη με τη σοβαρότητα και την ωριμότητα που αρμόζει σε επαγγελματίες δημοσιογράφους. Ήταν απίθανοι!
Εγώ απλά παρατηρούσα …και καμάρωνα και αναλογιζόμουν πόσα έμαθα μέσα από αυτή τη συνεργασία μου μαζί τους.
Και είναι από τις πιο απολαυστικές και ανταποδοτικές στιγμές για έναν εκπαιδευτικό, εκείνες που αφήνεται να διδαχθεί από τους μαθητές του. Αυτή, φίλοι μου, είναι η μαγεία: να μπορείς να κλέβεις λίγο από τον ενθουσιασμό, τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του «Νεότερου Κόσμου».
Νομίζω πως θα καταλάβετε τι εννοώ…
Μαρία Καμπύλη
Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης»….
* Αυτό το Σάββατο, η «Μαθητοφρένεια» του Νέου Κόσμου φιλοξενεί το «Νεότερο Κόσμο» των μαθητών του Ελληνικού Σχολείου της Κοινότητας Μελβούρνης στο City. Μην το χάσετε!