ΑΛΛΟΝ περιμέναμε, άλλος μας ξάφνιασε! Πολλές φορές, τελευταία, ακουγόταν ότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, θα είναι υποψήφιος. Άλλοτε το όνομά του ακούγεται για εκλογές στην Αυστραλία (ομοσπονδιακές και πολιτειακές) και άλλοτε για την… Ελλάδα! Οι φήμες δεν έχουν επαληθευτεί, έως τώρα τουλάχιστον!
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ανακοινώθηκε ότι ο αδελφός του, ο γνωστός καθηγητής Νίκος Παπαστεργιάδης, κατέρχεται ως υποψήφιος με το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη στην Ελλάδα!
ΒΕΒΑΙΑ, η υποψηφιότητά του είναι καθαρά συμβολική (δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας) αλλά δεν παύει να σχολιάζεται.
Είναι γνωστό ότι οι δυο τους είναι φίλοι και έχουν και πολλά κοινά. Είναι και οι δυο τους πανεπιστημιακοί καθηγητές, είναι και δυο τους τόσο Αυστραλοί όσο και Έλληνες πολίτες κλπ. Ο Βαρουφάκης ζήτησε την βοήθεια του φίλου του Παπαστεργιάδη και εκείνος του την πρόσφερε! Το θέμα είναι αν συμφωνεί και ιδεολογικά μαζί του…
ΑΞΙΖΕΙ να αναφερθεί ότι χθες σήμανε συναγερμός στην Ελληνική Κοινότητα όταν έγινε γνωστό πως ο Γενικός Γραμματέας της Κώστας Μάρκος θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαϊα μαζί με τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και τον Παπανδρέου.
Τελικά, όπως αποδείχθηκε, ήταν συνωνυμία!
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι η στήλη έχει φανατικούς αναγνώστες και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα σχόλια που έκανε την περασμένη εβδομάδα (για την ανησυχία Βοηθών Επισκόπων ότι δεν θα γίνουν Μητροπολίτες) ήρθε η ακόλουθη διευκρίνιση από το Φανάρι:
«Ἐπειδή κυκλοφοροῦν διάφοροι καί ἀντιφατικαί σχετικαί πληροφορίαι, ἀνακοινοῦται διά τοῦ παρόντος, ὅτι ἡ Α.Θ.Παναγιότης καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος οὐδεμίαν ἔχουν λάβει ὁριστικήν ἀπόφασιν ὡς πρός διοικητικάς ἀλλαγάς καί ἀναδιαρθρώσεις εἰς τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Αὐστραλίας, ἀλλ’ἐμπιστεύονται τόν νέον καί ἄξιον Ποιμενάρχην αὐτῆς, ὅστις ἔχει τήν ἐν προκειμένῳ κανονικήν εὐθύνην, καί πᾶσα ἐνδεχομένη ἀλλαγή εἰς τό ἐκεῖ ἐκκλησιαστικόν καθεστώς γενήσεται τῇ εἰσηγήσει αὐτοῦ καί τῇ ἐγκρίσει τῆς Μητρός Ἐκκλησίας».
ΑΥΤΟ, πάνω-κάτω, είπε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στην αποκλειστική του συνέντευξη στον «Νέο Κόσμο» τονίζοντας: «Ερχόμενος ως ποιμενάρχης στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, θα συνομιλήσω με εκκλησιαστικούς και μη φορείς, με τους πιστούς, θα μελετήσω όλα τα δεδομένα, με εκκλησιοκεντρικά και όχι υποκειμενικά κριτήρια, θα καταθέσω τις σκέψεις μου στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη και να είστε βέβαιοι ότι θα αποφασιστεί το καλύτερο για την τοπική Εκκλησία της Αυστραλίας».
Υπομονή, λοιπόν!
ΟΤΑΝ μια υπόθεση είναι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν επιτρέπεται να σχολιάζεται… Αλλά πώς να μην σχολιάσει κανείς το γεγονός ότι εισέβαλε σε μουσουλμανικό τέμενος με αυτόματο όπλο και «θέρισε» δεκάδες ανθρώπους τη στιγμή που προσεύχονταν. Κατέγραψε σε βίντεο την πράξη του, την οποία εξάλλου είχε προαναγγείλλει στα social media και οι εκτελέσεις μεταδίδονταν ζωντανά σε όλο τον κόσμο. Δεν εμφανίστηκε ούτε μία στιγμή μετανιωμένος κατά τη διαδικασία της ανάκρισης. Και τώρα ξεπερνώντας κάθε όριο προκλητικότητας, ο μακελάρης του Christchurch της Νέας Ζηλανδίας, Μπρέντον Τάραντ, δήλωσε «αθώος» και στις 51 κατηγορίες που του ανακοίνωσε το δικαστήριο. Χάλασε ο κόσμος, που έλεγε και ο παππούς μου!
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι από τους αναγνώστες μας πήραν στα χέρια τους την μαθητική μας εφημερίδα και αν την διάβασαν. Σήμερα, σ΄ αυτή την έκδοση, υπάρχει το δεύτερο φύλλο μας. Ο «Νεότερος Κόσμος»! Αφιερώστε του λίγα λεπτά της ώρας. Θα ξαφνιαστείτε ευχάριστα με τα κείμενα των παιδιών μας… Εμένα, πάντως, με ενθουσίασαν και με συγκίνησαν…
O LOU Sticca θεωρείται κορυφαίος ποδοσφαιρικός παράγοντας της Αυστραλίας. Έχει προσφέρει πολλά και ξέρει καλά πρόσωπα και πράγματα. Αποκτά, λοιπόν, βαρύνουσα σημασία μια ανάρτησή του για τους αθλητικογράφους που έγραψαν ιστορία στην Αυστραλία καθώς συμπεριλαμβάνει και τον δικό μας Ηλία Ντωνούδη (που εξακολουθεί να γράφει ιστορία). Άξιος!
Σ.Χ.
«ΣΑΝ προχθές, 13 Ιούνη 1973, 1500 απεργοί στο εργοστάσιο αυτοκινήτων της Ford στο Broadmeadows της Μελβούρνης συγκρούστηκαν επί έξι ώρες με την Αστυνομία για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Η Αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει τους εργάτες, χρησιμοποιώντας έφιππη δύναμη που οδήγησε τα άλογα καταπάνω τους.
Η ΑΠΕΡΓΙΑ στο εργοστάσιο της Ford στο βόρειο προάστιο της Μελβούρνης Broadmeadows, υπήρξε μια από τις πιο εκρηκτικές και μαχητικές κινητοποιήσεις στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της Αυστραλίας. Στην καρδιά αυτού του κινήματος ήταν οι μετανάστες εργαζόμενοι. Περίπου το 75% των 6.000 εργαζομένων στη Ford ήταν μετανάστες (Ιταλοί, Τούρκοι, Έλληνες, Γιουγκοσλάβοι και άλλοι), οι περισσότεροι από αυτούς στη γραμμή συναρμολόγησης.
ΟΠΩΣ συνέβη με ολόκληρες γενιές μεταναστών εργατών πριν από αυτούς, έτσι και αυτοί αντιμετώπιζαν ολοένα αυξημένη εκμετάλλευση σε σύγκριση με την πλειοψηφία των εργαζομένων εκείνων που γεννήθηκαν στην Αυστραλία.
ΗΤΑΝ τόσος ο θυμός των εργατών αυτών που, σε μια στιγμή, γκρέμισαν έναν τοίχο 30 μέτρων και στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τα τούβλα για να σπάσουν τα παράθυρα του εργοστασίου. Έκαναν ό,τι μπορούσαν να σκεφτούν για να εκφράσουν τη συσσωρευμένη οργή τους απέναντι στην εταιρεία.
ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ δήλωσαν ότι δεν θα επιστρέψουν στην εργασία ούτε θα εγκαταλείψουν την περιοχή του εργοστασίου, έως ότου οι υπόλοιποι εργάτες στο εσωτερικό βγουν και αυτοί έξω σε απεργία. Και, ναι, η απόλυτη αυτή μαχητικότητα των απεργών αντέστρεψε την παλίρροια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, όσοι εργαζόμενοι έμεναν ακόμα μέσα ενώθηκαν και αυτοί με τους απεργούς. Η εταιρεία αναγκάστηκε να κλείσει τις πύλες και η απεργία που διήρκεσε τέσσερις εβδομάδες απέκτησε νέα δυναμική».
ΑΥΤΑ τα δανείστηκα, μεταφράζοντάς τα, από μια ιστοσελίδα, την Radical Times (η οποία είναι ένα αρχείο των εργατικών και, γενικότερα, κοινωνικών αγώνων στην Αυστραλία των περασμένων δεκαετιών) στη διεύθυνση http://radicaltimes.info/ μένοντας, ωστόσο, κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος γιατί για πρώτη φορά στο εν λόγω δημοσίευμα παρατίθεται και ένα πολύ σύντομο βίντεο από το ξεσήκωμα αυτό των εργατών της Ford, 46 χρόνια πριν. Αυτό μπορείτε να το δείτε στη διεύθυνση: http://radicaltimes.info/?fbclid=IwAR1Wzxy7fml7dz-F08Zc4-ckQxjJoUL6kfYuD98Xjz-DgVkrD-NDca94H5w
ΘΑ μπορούσε, άραγε, αυτό να δώσει το έναυσμα ώστε να καταγραφούν, έστω και αργά, οι ιστορικές πτυχές της παρουσίας των Ελληνοαυστραλών στους εργατικούς, προοδευτικούς και κοινωνικούς αγώνες σ’ αυτή τη χώρα;
Δ.Τ.
ΔΥΟ στα δύο η Εθνική (Ελλάδος)! Σπουδαία πράγματα… Φαίνεται ότι η ομάδα αυτή βαδίζει διαρκώς προς τα πίσω, χωρίς ποτέ να πάψει να μας εκπλήσσει με τους νέους τρόπους που μας απογοητεύει. Ο Αναστασιάδης κατέβασε μια εντελώς αλλοπρόσαλλη ενδεκάδα κόντρα στην Ιταλία, σαν να ήθελε να μπερδέψει τους αντιπάλους, μόνο που τελικά κατάφερε να μπερδέψει τους ίδιους του τους παίκτες. Μέχρι να καταλάβουν τι τους ζητούσε, η Ελλάδα έχανε με 0-3. Τώρα για το ματς με την Αρμενία, τι να πεις; Σαν να μην υπήρχαν καν εντολές. Και ύστερα από αυτό, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Φαίνεται, δεν άντεξε ο… εγωισμός κάποιων και έπρεπε να τα πουν για να ξεσπάσουν.
ΟΛΟΙ βγαίνουν και λένε «εγώ φταίω», όμως πραγματική ανάληψη ευθυνών δεν γίνεται από κανέναν. Κι αυτό είναι που πραγματικά χρειάζεται: αυτοκριτική! Όχι, όμως, μόνο από τον Αναστασιάδη, τον Παπασταθόπουλο ή την ΕΠΟ. Από όλους ξεχωριστά. Ακόμα και από όσους δήθεν «υποστηρίζουν» την εθνική, μετρώντας πόσοι παίκτες της δικής τους ομάδας παίζουν στην ενδεκάδα και περιμένοντας στη γωνία για να χάσει ώστε να βγάλουν τη χολή τους. Ή από εκείνους που στήνουν λαϊκά δικαστήρια όταν απέναντί μας έχουμε ένα μεγαθήριο που έχει κατακτήσει 4 Παγκόσμια Κύπελλα. Αλλά πότε αναλάβαμε ευθύνες για να ξεκινήσουμε να το κάνουμε τώρα;
Α.Α.