Για τις πλημμύρες στο Γκίπσλαντ, αρχές Ιουνίου, έπρεπε ν’ αναφερθώ νωρίτερα, αλλά οι Ελληνικές εκλογές ήταν πιο επείγον θέμα. Εξ άλλου οι πλημμύρες είναι συχνό φαινόμενο και δυστυχώς θα ξανά ‘ρθουν…

Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι τα βασικά στοιχεία στη φύση είναι 4: Γη, ύδωρ, πυρ και αήρ.. Την άποψ;h του ακολουθούσαν ως ιερή παρακαταθήκη, όλοι οι διανοητές (ακόμη και οι Βυζαντινοί ιερωμένοι χρονογράφοι) έως πριν λίγα χρόνια. Οι θετικοί (οι πειραματιζόμενοι και όχι απλά υποθέτοντες…) επιστήμονες, τα βρήκαν κάπου 97, συν μερικά “μπάσταρδα”, ήτοι κατασκευασμένα από το “βιαστή” της φύσης, άνθρωπο. Όταν διασπάς το άτομο, βιάζεις τη φύση. Όταν παντρεύεις δύο ή περισσότερα χημικά στοιχεία, με το ζόρι στο εργαστήριο, βιάζεις τη φύση. Άσχετα αν ο Αριστοτέλης είχε δίκιο ή άδικο, τα 4 στοιχεία του είναι πανίσχυρα και άνετα μπορούμε να τα αποκαλέσουμε στοιχεία. Ποιος δε γνωρίζει τη δύναμη της γης, όταν σείεται (ή της λάβας;), την ορμή ενός ποταμού ή του ωκεανού, μιας πυρκαγιάς, ενός κυκλώνα; Το νερό, εν προκειμένω, είναι ένα πανίσχυρο στοιχείο, το οποίο δε θα μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να υποτάξει πλήρως. Όποιας περιφρονεί τη δύναμη του, πληρώνει για την αποκοτιά του.
Οι θέσεις των σημερινών οικισμών (χωριών, πόλεων) ορίστηκαν πριν από δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια. Τότε ο άνθρωπος, λόγω άγνοιας έχτισε, πολλές φορές, σε χαμηλά σημεία, τα οποία, σπάνια μεν, σίγουρα δε, μπορεί να πλημμυρίσουν. Το φυσικό γεγονός μια πλημμύρας δε με ξενίζει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, ότι οι πληγέντες, και οι υπόλοιποι, δε συνετίζονται και εξακολουθούν να χτίζουν, χωρίς να λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της περιουσίας και της ζωής τους.
Διαβάζω στο Διόδ. Σικελιώτη . ότι ο Φαραώ Σεσόωσις “ύψωσε χώματα πολλά και μεγάλα” και ‘κει πάνω μετέφερε τις πόλεις, οι οποίες ήταν χτισμένες σε χαμηλά μέρη. ώστε να μην κινδυνεύουν “άνθρωποι τε και τα κτήνη κατά τας πληρώσεις του ποταμού.”

Ένα είδος τερμίτη (μερμηγκιού), παρ’ότι το κεφάλι του έχει το μέγεθος σπόρου φακής, σκέφτηκε, αφού την έπαθε πολλές φορές, να προεκτείνει με λάσπη τα χείλη της φωλιάς του (βλέπεις ένα μεγάλο πήλινο σωλήνα) πολύ ψηλά κι έτσι προστατεύει την κατοικία του όταν πλημμυρίζει ο κάμπος.

Οι άνθρωποι, αν και πήγαν στο φεγγάρι, δεν τους κόβει να χτίσουν σε υπερυψωμένο έδαφος (τα μηχανήματα άφθονα σήμερα)) δίπλα στο ποτάμι ή στον κάμπο; Δεν μπορούν, σε επικίνδυνες περιοχές, να σηκώσουν τα σπίτια 2 μέτρα από το έδαφος, ώστε να εκμεταλλεύονται και το χώρο κάτο) από το σπίτι;

Την ευθύνη έχουν οι χορηγούντες την άδεια οικοδομής, κατά κύριο λόγο, αλλά και οι πολίτες θα πρεπε να προσέχουν πού χτίζουν ή αγοράζουν. Οι ιδκοκτήτες των οικοπέδων έχουν συμφέρον να πουλήσουν και το τελευταίο κομμάτι γης, άσχετα αν κάποια οικόπεδα βρίσκονται σε επικίνδυνα για πλημμύρα σημεία. Ο μεγάλος Δίας, είδε μια μέρα την πανέμορφη κοπελιά Αίγινα, και κοινή (!) συναινέσει…. γέννησαν τον Αιακό, πρώτο κάτοικο και βασιλιά της Αίγινας. Επειδή το νησί δεν είχε κατοίκους, ο Δίας “μεταμόρφωσε” μερικές εκατοντάδες μερμήγκια σε ανθρώπους (τους Μερμηδόνες) κι έτσι ο Αιακός απόχτησε πολίτες και …ψηφοφόρους

Δε γνωρίζουμε αν οι Μερμηδόνες είχαν μικρό ή μεγάλο κεφάλι, πάντως εμείς σήμερα, έχουμε, κάποτε, λιγότερο μυαλό από ένα μερμήγκι.
Ξεχνάμε ότι ο Δίας (ο θεός του κεραυνού και της βροχής) δε βρέχει με λογική κηπουρού (πολύ νερό στα δέσκουλα, λιγότερο στα σκόρδα…), ότι δεν “κατουράει μέσα από κόσκινο”, όπως παραστατικότατα σαρκάζει ο Αριστοφάνης. Οι ρυθμοί του Δία (της Φύσης) δεν ταιριάζουν πάντα με τις ανάγκες μας. Εμείς πρέπει να εναρμονιζόμαστε με τη Φύση.

Στην πατρίδα, ειδικά, η ασχετοσύνη και η αποκοτιά, δεν έχουν όρια. Χτίζουν πολλοί μέσα σε ρέματα, κι όταν έρθει η καταστροφή, στρέφονται, με οργή, κατά των υπεύθυνων, μπροστά στις κάμερες: “Κοιτάξτε τι πάθαμε. Χάσαμε το βίος μας και κανένας δε φάνηκε να δει την καταστροφή και να μας βοηθήσει….1” Η πολιτεία οφείλει να συνδράμει τον κάθε πάσχοντα πολίτη. Στην περίπτωση όμως των πλημμύρων, η συνδρομή δεν είναι το φάρμακο, αλλά η εκ μέρους της πολιτείας και του πολίτη, πρόληψη. Χρειάζονται προγραμματισμός και έργα, αλλοιώς, δε σώζονται οι περιουσίες και οι ζωές, με το να φωνάζει ένας διαμαρτυρόμενος.