Φέτος το Penny Marathon πρόκειται να γίνει σε Ελλάδα και Αυστραλία την Κυριακή 20 Ιουλίου. To Penny Marathon ξεκίνησε στην Αθήνα, μετά από πρωτοβουλία της Ελληνοαυσατραλής Ελευθερίας Προδρόμου, το 2012 και είναι ο μοναδικός μαραθώνιος τέτοιου είδους σε όλο τον κόσμο.

Να τι λένε οι οργανωτές για τους στόχους του:

«Έχουμε δυο στόχους: 1) να σώζουμε τις ζωές εγκαταλελειμένων, παραμελημένων και κακοποιημένων ζώων συντροφιάς (όπως οι γάτες και οι σκύλοι) και 2) να υποστηρίζουμε ανθρώπους και ομάδες που αγωνίζονται να σώσουν την ζωή ενός ζώου.

Τα χρήματα που λαμβάνουμε από χορηγίες, δωρεές και πωλήσεις, χρησιμοποιούνται για τα διάφορα στάδια της διαδικασίας της διάσωσης ή την εύρεση οικογένειας για το ζώο, όπως επείγοντα ιατρικά περιστατικά, μεταφορές, τροφές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης όπως κουβέρτες κλπ, στειρώσεις, εμβολιασμούς και άλλα απαραίτητα έξοδα.

O μαραθώνιος πήρε το όνομά του από ένα αδέσποτο σκυλί, η ζωή του οποίου, όπως και πολλών άλλων, έληξε τραγικά. Ο μαραθώνιος λαμβάνει χώρα σε πόλεις σε όλο τον κόσμο μια καθορισμένη μέρα του Ιουλίου. Οι συμμετέχοντες τρέχουν, κολυμπούν, ποδηλατούν και κάνουν stand up paddle, 42 χιλιόμετρα για την ευαισθητοποίηση του κόσμου για τα αδέσποτα ζώα. Αλλά πλέον δεν είναι απλώς ένας μαραθώνιος. Διοργανώνουμε εκδηλώσεις όλο τον χρόνο ώστε το μήνυμα μας να ακουστεί όσο πιο μακριά γίνεται».

Λέει η Ελευθερία Προδρόμου για την πρωτοβουλία αυτή:

 

Φέτος το Penny Marathon πρόκειται να γίνει σthn Ελλάδα και thn Αυστραλία την Κυριακή, 20 Ιουλίου

«Για όλες τις ψυχές που εμείς πετάξαμε στους δρόμους, που εμείς οι ίδιοι ενοχοποιούμε και κακοποιούμε και που εμείς έχουμε το χρέος να βοηθήσουμε.
Τι είναι το Penny Marathon; Ένας μαραθώνιος αφιερωμένος στα αδέσποτα ζώα συντροφιάς που γεννιούνται, εγκαταλείπονται, κακοποιούνται, σκοτώνονται και πεθαίνουν στους αφιλόξενους δρόμους της Ελλάδας και όχι μόνο. Ένας αγώνας αφιερωμένος σε όλους αυτούς που κάνουν τα πάντα για να τα σώσουν.

To Penny Marathon ξεκίνησε στην Αθήνα, το 2012 και πιστεύουμε ότι είναι ο μοναδικός μαραθώνιος τέτοιου είδους σε όλο τον κόσμο.Τα χρήματα που λαμβάνουμε από χορηγίες, δωρεές και πωλήσεις, χρησιμοποιούνται για τα διάφορα στάδια της διαδικασίας της διάσωσης ή την εύρεση οικογένειας για το ζώο, όπως επείγοντα ιατρικά περιστατικά, μεταφορές, τροφές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης όπως κουβέρτες κλπ, στειρώσεις, εμβολιασμούς και άλλα απαραίτητα έξοδα.

Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, αλλά υπάρχουν αναφορές για ένα εκατομμύριο αδέσποτα ζώα στην Ελλάδα (σκύλοι και γάτες), που προσπαθούν να επιβιώσουν στους δρόμους της χώρας μας. Σύμφωνα με τις ίδιες αναφορές ο αριθμός των αδέσποτων ζώων παγκοσμίως ανέρχεται στα 6 εκατομμύρια.

Ο μαραθώνιος λαμβάνει χώρα σε πόλεις σε όλο τον κόσμο μια καθορισμένη μέρα του Ιουλίου. Οι συμμετέχοντες τρέχουν, κολυμπούν, ποδηλατούν και κάνουν skateboard, 42 χιλιόμετρα για την ευαισθητοποίηση του κόσμου για τα αδέσποτα ζώα. Αλλά πλέον δεν είναι απλά ένας μαραθώνιος. Διοργανώνουμε εκδηλώσεις όλο τον χρόνο ώστε το μήνυμα μας να ακουστεί όσο πιο μακρυά γίνεται.

Για περισσότερες πληροφορίες, καθώς και δηλώσεις συμμετοχής, ακολουθείστε μας στην σελίδα μας στο Facebook, Penny Marathon (https://www.facebook.com/pennymarathon»).

ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΝΑΚΗ, ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

Τυχαία η πρώτη μας συνάντηση. Ξημερώματα. Σε κάδο απορριμμάτων. Πετούσα μαύρη σακούλα με σκουπίδια από την προηγούμενη μέρα, κοιτούσε έντρομος να φανεί λίγο φως. Βλεμματική επαφή πόνου. Έκλεισα αμήχανα το καπάκι του κάδου. Ήθελα για λίγο να σκεφτώ. Χωρίς να με κοιτάει, χωρίς να τον λυπάμαι.

Άνοιξα πάλι το καπάκι αμέσως. Βαρύ μου φάνηκε τη δεύτερη φορά. Ίσως να είχε κάτι από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Θα ζύγιζαν σίγουρα όλα αμέτρητα κιλά. Χάρηκε που με ξαναείδε. Ζωντάνεψαν τα μάτια του που ξαναέβλεπαν τόσο γρήγορα φως.

Έκανα να τον φτάσω. Άπλωσα τα χέρια μου κι άγγιξα για πρώτη φορά το τρίχωμά του. Επαφή από τις λίγες. Του υποσχέθηκα αγάπη και φαγητό, με διαβεβαίωσε για πίστη, συντροφικότητα κι αλήθεια. Δίκαιη συμφωνία για ισορροπημένη παρέα. Τον πήρα αγκαλιά. Ήμουν ξενυχτισμένη, αλλά φάνηκε πως βαστούσα ακόμα. Κούνησε την ουρά του ζωηρά. Για να με ευχαριστήσει. Για να αποχαιρετήσει την αδέσποτη ζωή του. Για να ξεχάσει την σκληρότητα των προηγούμενων στιγμών.

Προσαρμόστηκε στη νέα του ζωή αμέσως. Σκύλος από τους λίγους. Υπερήφανος κι αγαπησιάρης. Εγώ, από την άλλη, είχα να παλέψω με την γκρίνια των γονιών μου, τα ωράρια της δουλειάς μου και τα πικρόχολα σχόλια των καλοθελητών της ζωής μου. Δεν με πείραζε πια. Εγώ είχα τώρα τον Beau μου. Ήξερε να κατανοεί, έδειχνε να εκτιμάει. Βρήκα χρόνο για τις βόλτες του, βρήκε τρόπο να μου μιλάει.

Την επόμενη χρονιά το κακό είχε παραγίνει. Δηλητηριασμένα ζώα παντού. Αγέλες αδέσποτων που γίνονταν ο φόβος κι ο τρόμος κάθε ποδηλάτη, κάθε δρομέα, κάθε περαστικού. Χρηστικά αφεντικά που κρατούσαν ένα σκύλο στην αυλή τους για να τους «φυλάει» το εξοχικό για λίγους μόνο μήνες. Και μετά διωγμός. Βίαιος κι αναπάντεχος. Ιστορίες με δαγκώματα που πλήθαιναν και δίχαζαν. Αγανάκτηση και θυμός. Σε ζώα κι ανθρώπους που δεν κατάφεραν να συνυπάρξουν, δεν μπόρεσαν να μοιραστούν.

Την ίδια χρονιά έμαθα για το Penny Marathon. Μου μίλησε ένας φίλος. Είχε μεράκι, αγάπη για τα ζώα κι ελπίδα για τους ανθρώπους. Θα τρέχαμε 42 χιλιόμετρα στο νησί μας και θα μαζεύαμε χρήματα για τα αδέσποτα. Θα μπορούσαν να εμβολιαστούν και να στειρωθούν πολλές παρατημένες ψυχές που καταδικάστηκαν για πάντα σε σκοτεινούς κάδους απορριμμάτων, σε άσπλαχνους ιδιοκτήτες και σε ατέλειωτες ερημιές.

Δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφθώ. Εξήγησα τα πάντα και στον Beau. Με το νι και με το σίγμα. Φάνηκε ενθουσιασμένος. Πρότεινε να τρέξει κι αυτός μαζί μου. Νοιαζόταν για τους αδέσποτους φίλους του που δεν είχαν την ίδια τύχη με εκείνον. Ονειρευόταν μια πιο υγιή συνύπαρξη με τους ανθρώπους.

Αποφασίσαμε να κάνουμε προπόνηση παρέα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν πραγματικά το θες. Κι έτσι, έφτασε η στιγμή του μαραθωνίου. Ξεκινήσαμε να τρέχουμε μέσα στο κατακαλόκαιρο, αμέσως μόλις είχε χαράξει η μέρα. Ελλιπής προετοιμασία, αλλά πείσμα και σιγουριά ότι θα καταφέρναμε να φτάσουμε στον τερματισμό κι οι δύο.

Πρώτος αντίπαλος η ζέστη. Πώς να αγνοήσει κανείς την «κάψα» του Ιούλη; Δεύτερος εχθρός, η διαδρομή. Ατέλειωτες ανηφόρες κι απότομες κατηφόρες ορθώνονταν αλύπητα μπροστά μας. Οι πατούσες φλέγονταν, η αισιοδοξία στριμωχνόταν κι ο ιδρώτας μονίμως σε υπερωριακή απασχόληση.

Προέκυψε και τρίτο κακό. Το αναπόφευκτο ξενύχτι της προηγούμενης μέρας. Έπρεπε να δουλέψω ως αργά. Καμία διάθεση για ρεπό από κανένα. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευαισθησίες, τις ίδιες προτεραιότητες, τις ίδιες αξίες. Μηδενική ενσυναίσθηση. Το είχα αντιληφθεί εδώ και καιρό. Έμαθα να πορεύομαι με αυτό κι είχα σταματήσει να στενοχωριέμαι με την αδιαφορία των άλλων.

Χιλιόμετρο χιλιόμετρο φτάναμε όλο και πιο κοντά στον στόχο. Να αγγίξουμε τον τερματισμό και να γεμίσει ο κουμπαράς χρήματα για τους φίλους μας τα αδέσποτα. Στους συμμάχους μας η καθαρή σκέψη, η αδιάσπαστη ομάδα και ο κοινός σκοπός. Η εξάντληση μας βρήκε στο τέρμα. Ψάχναμε απεγνωσμένα για μια σκιά. Λίγη δροσιά να σβήσει την κούραση των 42 και κάτι χιλιομέτρων. Σε λίγες ώρες θα ξεχνούσαμε τον πόνο. Θα έμενε μόνο η υπερηφάνεια και το απορημένο βλέμμα του Beau.

Ποτέ του δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί δεν μπορούν να έχουν όλοι την ίδια τύχη. Την αξίζουν, μα δεν την έχουν. Την αξίζουν, μα δεν ήταν ποτέ το ίδιο τυχεροί. Μπερδεμένες σκέψεις που καρφιτσώνουν μόνιμα την απορία στην κάθε του ματιά. Για την αδικία. Για την ατυχία. Για την ανασφάλεια. Για τα τις ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις…

Τις τελευταίες φορές μάλιστα που κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη, αναγνωρίζω πάνω μου το ίδιο ακριβώς βλέμμα. Θαρρείς και ίδια ο σκύλος μου έχω γίνει. Επαναστάτρια με αιτία. Θα είναι που έχω συμφιλιωθεί πλήρως με τη δική μου «αδέσποτη» ζωή. Θα είναι που έχω αποφασίσει πολλά ερωτήματα να τα αφήσω αναπάντητα για πάντα. Θα είναι που ταιριάζει απόλυτα το ερωτηματικό και στο δικό μου βλέμμα.

Συνύπαρξη, τι δύσκολο πράγμα!