ΔΕΝ τον έχω γνωρίσει, δεν τον ξέρω. Αυτά που γνωρίζω για τον νέο μας Αρχιεπίσκοπο είναι αυτά που διαβάζω εδώ στον «Νέο Κόσμο» και τα άλλα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ εντυπώσεις που έχω σχηματίσει είναι θετικές. Ελπίζω και η συνέχεια να είναι ακόμα καλύτερη…

ΟΜΟΛΟΓΩ, όμως, ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα την Τρίτη το απόγευμα όταν έμαθα ότι δέχθηκε στο γραφείο του, στο Σίδνεϊ, εκπροσώπους (και κληρικούς) της Ελληνικής Κοινότητας Clayton που η ίδια η Αρχιεπισκοπή, στην ανακοίνωσή της, χαρακτηρίζει «σχισματική».

ΗΤΑΝ μια θαρραλέα κίνηση, που, όπως ελπίζουν και οι δυο πλευρές, ενδέχεται να οδηγήσει την εν λόγω Κοινότητα στις τάξεις της Αρχιεπισκοπής.

ΓΙΑ την ώρα, θα πρέπει να δούμε αν η εν λόγω προσπάθεια καρποφορήσει και -κυρίως- αν θα ακολουθήσουν και οι άλλες Κοινότητες.

ΛΕΝΕ, για παράδειγμα, ότι η Κοινότητα St. Albans είναι «έτοιμη από καιρό». Το ενδιαφέρον, όμως, εστιάζεται στην Κοινότητα Αδελαΐδας που έως τώρα εμφανίζεται ανένδοτη αφού έχει και την δική της «Αυτόνομη Εκκλησία».

ΚΑΙ ενώ μου έκαναν καλή εντύπωση τα πρώτα, θετικά, βήματα του νέου μας Αρχιεπισκόπου, ομολογώ ότι με λύπησε η εικόνα της ελληνικής Βουλής κατά την ορκωμοσία των νέων μελών της. Θύμιζε πιο πολύ Μητρόπολη παρά Βουλή.

ΔΕΝ έχω τίποτα με την Εκκλησία, αλλά είμαι της άποψης ότι το Κράτος πρέπει να διαχωριστεί πλήρως από την Εκκλησία.

O νέος μας Αρχιεπίσκοπος φιλά ταπεινά το χέρι ενός μικρού τσολιά

ΑΛΛΟ το Κράτος, άλλο η πίστη. Και εδώ στην Αυστραλία, όπως θα διαβάσατε σε άλλη σελίδα, δυο αδέλφια, έφαγαν ένα πρόστιμο άνω των δυο εκατομμυρίων δολαρίων επειδή δεν πλήρωναν φόρους «γιατί λέει (χριστιανοί γαρ) δεν το επιτρέπει η πίστη τους»… Αν είναι δυνατόν…

ΚΑΙ μπορεί τα δυο αδέλφια να άρπαξαν πρόστιμο δυο εκατομμυρίων δολαρίων αλλά ο δικός μας, Γιώργος Καλομπάρης, οικονομικά την έβγαλε φθηνά με πρόστιμο μόλις 200.000 δολαρίων επειδή κακοπλήρωνε τους εργαζόμενους του.

Η ΖΗΜΙΑ έγινε στο ηθικό μέρος που, στην εξέλιξη, μπορεί να έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Η είδηση για τον «κακοπληρωτή» Καλομπάρη δεν κυριάρχησε μόνο στα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης, πήρε μεγάλες διαστάσεις και στο εξωτερικό και ειδικά στην Ελλάδα.

ΜΕΡΙΚΟΙ χαρακτηριστικοί τίτλοι στην Ελλάδα: «Διάσημος Ελληνοαυστραλός σεφ “έκλεβε” για χρόνια εκατοντάδες υπαλλήλους του. Του επιβλήθηκε πρόστιμο, το οποίο χαρακτηρίζεται όμως από συνδικάτα πολύ μικρό», «Μετά από έρευνα γνωστός σεφ παραδέχθηκε ότι “χρωστάει” εκατομμύρια δολάρια στους εργαζόμενούς του», «Υποαμείβονταν για έξι χρόνια οι υπάλληλοι των εστιατορίων γνωστού σεφ» κ.ά.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ η ζημιά…

Σ.Χ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι, ως επί το πλείστον, μια παρηκμασμένη κοινωνία. Μεταξύ των άλλων, οι όποιοι ταγοί της ασχολούνται με εντελώς ευτελή πράγματα και υποθέσεις. Και εξηγούμαι…

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, δημοσιογράφοι, αναλυτές και παρατρεχάμενοι ανάλωσαν αρκετή μελάνι και φαιά ουσία τις μετεκλογικές αυτές μέρες στο γιατί εξανεμίστηκε το εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής! Λες και δεν ξέρουμε πού πήγε…

ΜΑ, θέλει και ρώτημα; Στη Νέα Δημοκρατία πήγε και τα ακροδεξιά της στελέχη. Άντε και στην Ελληνική Λύση του Βελόπουλου… Ή και σε άλλα θλιβερά κομματίδια που ευελπιστούσαν να το παίξουν αρχηγέτες του ακροδεξιού χώρου. Μα, καλά, για τόσο ηλίθιο θεωρούν το όποιο κοινό τους όλοι αυτοί;

ΠΙΣΤΕΥΩ, όμως, ότι το πιο «επώδυνο» δεν είναι ότι η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Είναι ότι ο υπόγειος, ο «κρυφός» φασισμός έχει διαβρώσει μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος, πολύ πιο μεγάλο ποσοστό απ’ ό,τι κατάφερε κάποτε να αποσπάσει η Χρυσή Αυγή…

ΑΛΛΑ αυτό δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τους λαλίστατους. Και εξακολουθώ να ρωτώ, τόσο ηλίθιοι, τόσο ανυποψίαστοι είναι όλοι αυτούς που κρέμονται από τα χείλη των λαλίστατων; Δεν βλέπουν ότι πια ο όποιος φασισμός έχει και κυβερνητική στάμπα;

ΑΜ, το άλλο; Φεύγουν, λέει, μαζικά τα στελέχη από την Χρυσή Αυγή και καταγγέλλουν, ξαναλέει, ότι ο Μιχαλολιάκος έπαιρνε μόνος του όλες τις αποφάσεις και ότι το είχε στήσει… οικογενειοκρατία…. Χα, χα, εδώ γελάνε… Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι δίνοντας όρκο αφοσίωσης στον «Φύρερ», εφάρμοζαν αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία; Έτσι θα πάμε, ωρέ στην Κόκκινη Μηλιά;

Δ.Τ.

ΠΟΛΛΟΙ οι Σύλλογοι Ηλικιωμένων στην πόλη μας και καλώς υπάρχουν ώστε να περνούν ευχάριστα τα πρωινά τους οι ηλικιωμένοι. Μαθαίνω, μάλιστα, ότι αρκετοί συμπάροικοι, επισκέπτονται τρεις, ίσως και τέσσερις, Συλλόγους την εβδομάδα – και, καλά κάνουν.

ΕΠΕΣΑ από τα σύννεφα όταν άκουσα ένα πρόεδρο τέτοιου Συλλόγου, να αποκαλεί παραπλήσιο «το Κλαμπ της κυρίας… ας πούμε Σούλας». Σε παρατήρησή μου ότι πήρε την ονομασία του, η απάντηση ήταν κρυστάλλινη: «Έτσι είναι γνωστά στα μέλη. Με το όνομα των προέδρων».

ΑΔΕΛΦΙΑ, τα Κλαμπ που επιχορηγούνται τόσο από την Πολιτειακή όσο και από τους Δήμους, λειτουργούν κάτω υπό την ομπρέλα τους και πρέπει να αναγνωρίζεται ο φορέας. Δεν ανήκουν ούτε στον κ. τάδε ούτε στην κ. δείνα, επειδή τυγχάνει να είναι πρόεδροι.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια είμαι της γνώμης ότι η Πορεία Διαμαρτυρίας που οργανώνει για την μαύρη επέτειο της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, η Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα, έπρεπε/πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο.

Η ΦΤΩΧΗ συμμετοχή, που παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες της Εκτελεστικού της Επιτροπής, κάθε χρόνο γίνεται φτωχότερη, πρέπει να μας προβληματίζει. Οι λόγοι αποχής που, έως ένα σημείο, είναι και πολλοί και κατανοητοί, δεν είναι του παρόντος.

ΚΑΠΟΙΕΣ προτάσεις για αλλαγή πλεύσης δεν έγιναν δεκτές. Στο μεταξύ, η Τουρκία, 45 χρόνια μετά, πραγματοποιεί και δεύτερη εισβολή στα Κυπριακά νερά αυτή τη φορά, με στόχο να μπει στο εμπόριο των υδρογονανθράκων της Κυπριακής ΑΟΖ.

ΟΠΟΤΕ το άρθρο του κ. Α. Τάμη, «ΝΚ», 18.7.2019 σελ. 4 με τίτλο «Κύπρος: Διαμαρτυρία ή έθιμο» με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Ενδεικτικά, στέκομαι σε μια από τις επισημάνσεις που θεωρώ ότι χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής.

«ΠΡΕΠΕΙ να επικαιροποιήσουμε τις στρατηγικές του αγώνα, ν’ ανανεώσουμε τα μέσα πληροφόρησης και ενημέρωσης, ν΄ αναβαθμίσουμε τα όπλα διαμαρτυρίας και να διακηρύξουμε και υπερασπιστούμε τα δίκαια της Κύπρου μας», γράφει.

ΑΞΙΖΕΙ ν΄αναφέρουμε ότι και ο Επίτροπος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Φ. Φωτίου, που συμμετείχε στις ανά Πολιτεία εκδηλώσεις για την μαύρη επέτειο, υποσχέθηκε να στείλει δίγλωσσο διαφωτιστικό υλικό. Οπότε η πρόταση του κ. Τάμη, να μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες μιας και ζούμε σε πολυεθνική χώρα, θεωρώ ότι αξίζει να μελετηθεί με προσοχή.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ και σέβομαι τον πολυετή και ακούραστο αγώνα του Εκτελεστικού της Σ.Ε.Κ.Α. Γνωρίζω την έγκαιρη οργάνωση, τις επαφές και τις συναντήσεις με παροικιακούς φορείς και τα Loping με τους πολιτικούς. Όμως, στην κρίσιμη αυτή καμπή, η Κύπρος χρειάζεται όλους μας. Ιδιαίτερα τη Νεολαία.

Κ.Γ.

«ΒΑΡΥΣ» έπεσε ο πέλεκυς της δικαιοσύνης στον Γιώργο Καλομπάρη, ο οποίος όπως αποκαλύφθηκε κακοπλήρωνε το προσωπικό στις επιχειρήσεις του. Βέβαια, για έναν επιχειρηματία όπως αυτόν, με τα τόσα καταστήματα και το μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό που έχει προλάβει να χτίσει σε αυτό το διάστημα, μάλλον περισσότερο με… χάδι φαίνεται η ποινή των $200.000, παρά με κάτι το καταδικαστικό. Θα πει κανείς, ακόμα και η αμαύρωση της φήμης του είναι αρκετή ώστε να αποβεί επιζήμια σε μακροχρόνια διάστημα, αφού ο κόσμος είναι πολύ πιθανό να αποφεύγει τα καταστήματά του και να επιλέγει άλλα μέρη για να διασκεδάσει.

ΤΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟ της όλης υπόθεσης όμως είναι πως το άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης δεν προκάλεσε καμία εντύπωση. Αυτό που έκανε επί σειρά ετών ο Καλομπάρης, είναι μόλις μια από τις πολλές αδικίες που γίνονται καθημερινά στο χώρο της εστίασης σε μικρότερη έκταση βέβαια (είναι πρόσφατο το παράδειγμα του εστιατορίου «ΕΝΑ»), με θύματα συνήθως τους εργαζομένους. Οι άνθρωποι αυτοί υπομένουν μια κατάσταση παρανομίας και εκμετάλλευσης υπό το φόβο της ανεργίας και με αυτόν τον τρόπο γίνονται χωρίς να το θέλουν συνένοχοι στο έγκλημα, αφού η σιωπή τους δηλώνει ουσιαστικά την παραδοχή τους πως αυτό συνέβαινε εν γνώση τους κι εκείνοι δεν έκαναν κάτι για να το αλλάξουν. Όλοι το ξέρουν, κανείς δεν μιλάει, κι έτσι διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Καλό θα είναι αυτά να μη συμβαίνουν…

Α.Α.