Έχει το επωνύμιο ο “χρυσός Έλληνας” στο ρινγκ και παραμένει αήττητος για πάνω από δέκα αγώνες.
Ο λόγος για τον μποξέρ της κατηγορίας Welterweight Άνταμ Καούλα, ο οποίος έχει ήδη αναδειχθεί πολλάκις πρωταθλητής στην Βικτώρια και στοχεύει να ανέβει ακόμη ψηλότερα.
Ο νεαρός αθλητής μιλά στον “Νέο Κόσμο” για τις επιτυχίες και τα όνειρά του, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ώστε να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα και να βρίσκεται μια ανάσα από τους κορυφαίους του αθλήματος στη χώρα.
Ο Καούλας ξεκίνησε από μικρός την ενασχόληση με το μποξ, όχι τόσο ως διασκέδαση ή ως χόμπι, αλλά περισσότερο ως… ηθική υποχρέωση:
“Έψαχνα έναν τρόπο με τον οποίο να μπορώ να προστατεύσω την οικογένειά μου, να μπορώ να είμαι ο “άντρας του σπιτιού” που λένε. Ωστόσο μετά έγινε το πάθος μου γιατί είδα όλα τα ψυχικά και σωματικά πλεονεκτήματα που μου προσέφερε. Επίσης με βοήθησε να διατηρηθώ στον ίσιο δρόμο όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, αφού μπορούσα πολύ εύκολα να είχα πάρει το λάθος μονοπάτι. Οι περισσότεροι από τους κοντινούς μου φίλους τότε έκαναν ναρκωτικά σε καθημερινή βάση αλλά εγώ τα απέφευγα παρ’ όλο που έκανα παρέα μαζί τους γιατί για να είσαι μποξέρ δεν μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα. Πρέπει να είσαι υγιής και να διατηρείσαι σε φόρμα. Είχα ήδη επιλέξει την “ταυτότητά” του αθλητή και γι’ αυτό ήταν εύκολο για μένα να πω όχι σε όλους αυτούς τους πειρασμούς”.
Ωστόσο, όπως μας διηγείται ο φιλόδοξος αθλητής, δεν ήταν όλα ρόδινα για αυτόν, αφού ένας τραυματισμός τον κράτησε για αρκετά χρόνια μακριά από τα ρινγκ και κόντεψε να βάλει σε ρίσκο όλα όσα πάλευε επί τόσο καιρό να χτίσει:
“Ήταν άσχημος τραυματισμός αφού έβγαλα τον ώμο μου και δεν είχε σωστό σχηματισμό για χρόνια. Δεν μπορούσε να μπει σωστά στη θέση του, κι έτσι δεν μπορούσα να κάνω ούτε κάμψεις, πόσο μάλλον ολόκληρες προπονήσεις. Μάλλον ήταν αποτέλεσμα των συνεχόμενων δυνατών προπονήσεων που έκανα όταν ήμουν νεότερος, αφού δεν πρόσεχα το πρόγραμμά μου και ήταν κάτι που έμελλε να συμβεί” εξηγεί ο νεαρός.
Παρ’ όλα αυτά, δεν πτοήθηκε και χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να καλλιεργήσει τις γνώσεις του και να είναι σε θέση να μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κατάσταση όταν τελικά επανέλθει:
“Έμαθα πολλά για το ανθρώπινο σώμα μέσα από τις σπουδές μου στην ανατομία. Με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προπονούμαι. Παρακολούθησα πολλές διαλέξεις κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Σαν Ντιέγκο, με εξειδίκευση στην εφαρμοσμένη κινησεολογία. Ήταν εκπληκτικό να μαθαίνεις τόσα πράγματα για την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Παράλληλα, όσο καιρό ήμουν εκεί, εργαζόμουν εθελοντικά και σε μια κλινική για άτομα με αναπηρίες, κάτι που με βοήθησε να καταλάβω το πως να διδάξω τα συγκεκριμένα άτομα και ήταν γενικά μια εξαιρετικά ανταποδωτική εμπειρία που μου έμαθε πολλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αργότερα, εγώ και η σύντροφός μου παρακολουθήσαμε μαθήματα γιόγκα, κάτι που είναι σπάνιο για το χώρο του μποξ”.
Όσο για την σχέση του με την Ελλάδα; Την αναγνωρίζει και με το παραπάνω. Εξ ου και το προσωνύμιό του άλλωστε:
“Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και ο πατέρας μου από την Αμμόχωστο της Κύπρου, ενώ εγώ προσωπικά έχω βαφτιστεί σε Ορθόδοξη εκκλησία και άρα η κληρονομιά είναι κάτι που έχω πάντα μαζί μου. Όποτε μπαίνω στο ρινγκ φοράω πάντα την Σπαρτιάτικη περικεφαλαία που την αντιπροσωπεύει ώστε μου θυμίζει τα σπουδαία κατορθώματα των προγόνων μας. Μου δίνει κι εμένα λίγο από αυτό το πνεύμα του πολεμιστή κατά τη διάρκεια των αγώνων μου”.
Οι μέχρι τώρα εμπειρίες του νεαρού πυγμάχου τον έχουν ήδη φέρει στο δρόμο των επιτυχιών, ενώ δείχνει να γνωρίζει και τα μυστικά ώστε να παραμείνει σε τροχιά τίτλων για πολλά χρόνια ακόμα. Ένα όνομα που αναμφίβολα θα ακούσουμε ξανα στο μέλλον!