ΑΞΙΕΠΑΙΝΗ και ευγενική η χειρονομία των αξιωματούχων του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Κοκκινοπλιτών Νομού Λαρίσης «Οι 12 θεοί του Ολύμπου», να προσφέρουν το ποσόν του ταμείου τους σε «ιδρύματα που χαίρουν εμπιστοσύνης και σεβασμού της παροικίας μας».
Ο ΛΟΓΟΣ της διάλυσης, αν και πικρός, είναι ξεκάθαρος. Στα 48 χρόνια λειτουργίας του, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που συνάντησαν και συναντούν οι παροικιακοί μας οργανισμοί, και μετά από πολλαπλές προσπάθειες ανανέωσης των μελών με «νέο αίμα» για την πολυπόθητη συνέχεια, ο Εθνικοτοπικός τους Σύλλογος έβαλε λουκέτο.
ΕΤΣΙ, λοιπόν, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, όπως ορίζει το Καταστατικό, μοίρασαν τις $30,000 σε ισότιμα ποσά που δόθηκαν στο Royal Children Hospital, το Royal Melbourne Hospital και το Peter McCullum. Ικανοποίησή τους το γεγονός, ότι αναγνωρίστηκε η δωρεά των 12 Ολύμπιων θεών και από τα τρία νοσοκομεία.
ΕΠΕΤΕΙΟΣ-ορόσημο είναι το 2021, αφού συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό των Ελλήνων, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Διαβάζω ότι στην Ελλάδα άρχισαν συστάσεις επιτροπών με ηχηρά ονόματα σε διευθυντικές θέσεις για καταρτισμό προγραμμάτων κλπ.
ΕΜΕΙΣ, οι Έλληνες της Διασποράς, θα βάλουμε μπροστά για μια επετειακή γιορτή; Θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας αρχίζοντας από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις Ενορίες και τις Κοινότητες, τους συλλόγους (όσους έχουν απομείνει) και να οργανώσουμε μια συλλογική γιορτή, που να θυμίζει την θυσία του Έλληνα προ-προ-πάππου μας στο βωμό της λευτεριάς;
ΠΑΕΙ και η προβλήτα του Φράνκστον. Μετά τις θυελλώδεις καιρικές συνθήκες της περασμένης εβδομάδας, υπέκυψε στο θυμό των ανέμων. Η προβλήτα μάς είναι γνωστότατη, όπως και το πάρκο που απλώνεται κατά μήκος της παραλίας, αφού για πολλές δεκαετίες ήταν από τους αγαπημένους προορισμούς των παροικιακών Οργανισμών για τις ετήσιες εκδρομές μας. Σίγουρα, η Δημαρχία θα μεριμνήσει για την αντικατάστασή της με μοντέρνες προδιαγραφές.
ΔΙΑΒΑΖΩ στον «Νέο Κόσμο» της Δευτέρας (σελ. 6) το άρθρο του Μιχάλη Παπαδημητρίου με τίτλο «Το περίδειπνο της οικονομίας». Με δυο λόγια, αναφέρεται στην ήδη θανούσα Ελληνική οικονομία, γράφοντας «…και όλοι εμείς άφρονες συνδαιτημόνες στη μακάβρια μακαριά της, στο περίδειπνον…».
ΤΙ ΗΤΑΝ λοιπόν το περίδειπνον; Στα αρχαία χρόνια, μετά την ταφή οι συγγενείς συγκεντρώνονταν στο σπίτι του νεκρού. Αρχικά, θυμίαζαν το σπίτι, μετά έπλεναν τα χέρια και το κεφάλι και ακολουθούσε φαγητό.
Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ, αφού αναλύει τα κακώς έχοντα της ελληνικής οικονομίας και παρά τις εξαγγελίες και την καλή πρόθεση {της κυβέρνησης} καταλήγει: «Άρα, το κράτος επί δεκαετίες, δεν μπορεί να βρει τις αιτίες της κακοδαιμονίας του, που βρίσκονται μπροστά στα μάτια του». Έτσι καταλήγουμε συνδαιτημόνες στο μακάβριο δείπνο. Το περίδειπνον.
Κ.Γ.
Η Ελλάδα καίγεται…
ΦΑΙΝΕΤΑΙ σαν τον πιο συνηθισμένο τίτλο που θα μπορούσε να δει κανείς πλέον στα ειδησεογραφικά σάιτ της χώρας μας, αφού μαζί με τα πρώτα μελτέμια και τα μπάνια τώρα πια κάθε καλοκαίρι αναμένουμε και τις πρώτες ειδήσεις για τις πυρκαγιές. Έχει καταντήσει συνήθειο να καίγονται άπειρες εκτάσεις και οι άνθρωποι του τόπου απλά να παρακολουθούν εκφέροντας απόψεις τύπου «α, τους αλήτες!» για τους υποτιθέμενους εμπρηστές. Μέχρι τη στιγμή που η φωτιά θα έρθει να διεκδικήσει και τα δικά τους δεδουλευμένα, καθώς οι φλόγες δεν αναγνωρίζουν από… «βολεμένους» και «αβόλευτους» και ότι βρουν στο διάβα τους θα το κάψουν.
ΕΙΝΑΙ φρέσκες ακόμα οι μνήμες από ανθρώπους στο Πανόραμα της Βούλας που έτρεχαν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες και τα έβαζαν με τις Αρχές (αν θυμάμαι καλά τότε ήταν ο διεθνής μπασκετμπολίστας Θοδωρής Παπαλουκάς που κινδύνευσε να χάσει το σπίτι του) για την εγκληματική ομολογουμένως αμέλειά τους.
ΠΡΙΝ από αυτό το σημείο, όμως, όλοι θεωρούσαν εαυτούς ανέγγιχτους από τέτοιες καταστάσεις. Και, ναι, εννοείται πως το ελληνικό κράτος φέρει ευθύνη για τα όσα συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια και εξακολουθούν να συμβαίνουν, οι πληγές στο Μάτι, την Ηλεία και άλλα τόσα μέρη, θα κάνουν χρόνια να κλείσουν, όμως οι ίδιοι οι πολίτες τι μέτρα ακριβώς παίρνουν για να προνοήσουν σε περίπτωση πυρκαγιάς;
Η προσπάθεια ξεκινά από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, δεν είναι δυνατόν να γίνονται όλα αυτά και ξαφνικά μόλις η φωτιά μας «χτυπήσει την πόρτα» να θυμηθούμε την «ανικανότητα του κράτους».
ΜΑΖΕΨΑΜΕ τα ξερά κλαδιά και τα αγριόχορτα από τους χώρους γύρω από το σπίτι; Φροντίσαμε να μην υπάρχουν σκουπίδια; Κλείσαμε τα παράθυρα στο σπίτι; Είναι σβηστά όλα τα μηχανήματα τύπου μπάρμπεκιου και δεν συμμαζεύεται; Γεμίσαμε πισίνες, μπανιέρες, κλπ με νερό, ούτως ώστε να εμποδίσουμε τη διέλευση της φωτιάς; Αν εμείς δεν έχουμε κάνει πρώτα έστω ένα από όλα αυτά, τότε πώς ακριβώς βγαίνουμε και φωνάζουμε κιόλας για… εγκληματική αμέλεια των άλλων;
ΕΔΩ ακόμα υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα, οι οποίοι (αν είναι δυνατόν) πετάνε τα αποτσίγαρά τους μέσα στο δάσος. «Έλα μωρέ, σε μένα θα συμβεί;» Αυτό ακριβώς ίσως να είναι το σκεπτικό πίσω από κάθε τέτοια απερίσκεπτη ενέργεια, η οποία όμως πιθανόν να έχει κοστίσει και τις περιουσίες χιλιάδες ανθρώπων.
ΑΝ είναι να σταματήσει το φαινόμενο των πυρκαγιών κάθε χρόνο στην Ελλάδα, θα πρέπει να συμβεί ένα από τα παρακάτω δύο πράγματα: ή να αλλάξει η νοοτροπία των κατοίκων και να αρχίσουν να λαμβάνουν πολύ πιο σοβαρά υπόψη τους τον κίνδυνο της πυρκαγιάς, ή να υποστούν όλοι τις συνέπειες της αμέλειάς τους. Δυστυχώς, όπως το πάμε, πολύ πιο πιθανό είναι το δεύτερο σενάριο, παρά το πρώτο.
ΚΑΙ η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται…
Α.Α.