ΤΟ πέρασμα του χρόνου δεν μας γεμίζει μόνο με καινούργιες εμπειρίες, αλλά μας φορτώνει και με πολλές παραξενιές.
ΟΣΟ, λοιπόν, περνούν τα χρόνια και «ωριμάζω», διαπιστώνω ότι αποκτώ περισσότερες παραξενιές.
ΜΕ ενοχλούν, δηλαδή, πράγματα που κάποτε, όχι μόνο δεν με ενοχλούσαν, αλλά με ευχαριστούσαν και με διασκέδαζαν.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ που με χαλάρωναν, τώρα είτε με αφήνουν αδιάφορο είτε με εξοργίζουν.
ΜΕ δυο κουβέντες, διαπιστώνω ότι έχουν σχεδόν εξαντληθεί τα αποθέματα της υπομονής μου.
ΔΕΝ έχω την υπομονή πια να τελειώσω ένα βιβλίο που διαβάζω ούτε να δω ολόκληρο ένα ντοκιμαντέρ ή πρόγραμμα της τηλεόρασης.
ΑΝ το βιβλίο ή το ντοκιμαντέρ για παράδειγμα, δεν με βάλει στο «παιχνίδι» από την αρχή, εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια να συνεχίσω.
ΚΑΙ όταν λέω «δεν με βάλει στο παιχνίδι», εννοώ ότι όταν δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και δεν μου «λέει» τίποτα καινούργιο.
ΤΗΝ περασμένη Κυριακή, όταν τελείωσα από την εφημερίδα, πέρασα να δω ένα φίλο που η οικονομική κρίση της πατρίδας τον ξανάφερε στην Αυστραλία μετά από 15 χρόνια.
ΕΙΠΑΜΕ διάφορα, που δεν ήταν παρά μια επανάληψη των όσων λέμε για τρεις δεκαετίες, και παρακολουθούσαμε έναν αγώνα φούτι ακούγοντας… όπερα.
ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ψυχοφάρμακο η Μαρία Κάλλας σας λέω. Θεραπεύει τη βαρεμάρα και σε βοηθά να αδειάσεις το μυαλό σου από τη «σαβούρα» της καθημερινότητας.
ΣΤΗ συνέχεια και με συντροφιά τη (θεϊκή) φωνή της Μαρίας, είδαμε στον υπολογιστή του φίλου μου, μια επιλογή φωτογραφιών, που μου είχε στείλει μαζί με την «Παράνοια της λογικής» η Τζουλιάνα από την Ελλάδα.
ΟΙ φωτογραφίες ήταν από δύο ταξίδια που κάναμε με την Τζουλιάνα (πριν δύο χρόνια) στη Νότια Αμερική και την Ινδονησία και η «Παράνοια της λογικής» είναι ο τίτλος ενός πρόσφατου βιβλίου του Στέλιου Ράμφου.
Η διάθεσή μου, φεύγοντας από το σπίτι του φίλου, ήταν καλή και δεν μου τη χάλασε ούτε το ψιλοβρόχι που με «συνόδευσε» μέχρι να φτάσω (με τη μηχανή) στο σπίτι μου.
ΚΑΙ αφού «την είχα βρει» με άριες της Μαρίας, είπα να συνεχίσω διαβάζοντας παράλληλα και τη «Λογική της παράνοιας».
ΕΙΧΑ ήδη διαβάσει καμιά εκατοστή σελίδες χωρίς ενθουσιασμό, αλλά πιστεύοντας ότι φταίει η διάθεσή μου, δεν ήθελα να αφήσω (και αυτό) το βιβλίο στη μέση.
ΤΕΛΙΚΑ, όμως αυτό έκανα. Και το νέο κεφάλαιο που είχα αρχίσει να διαβάζω μια επανάληψη των δύο προηγούμενων ήταν. (Σημ,: το βιβλίο αποτελείται από συνεντεύξεις που είχε δώσει ο Ράμφος στα Μέσα Ενημέρωσης, καθώς και άρθρα του).
ΑΦΗΣΑ το βιβλίο να κάνει παρέα, μαζί με άλλα μισοτελειωμένα, και άρχισα να κάνω ζάπινγκ στην τηλεόραση, που όσο αυξάνεται ο αριθμός των καναλιών τόσο φθείρεται η ποιότητα.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ να βρω κάτι να «χαζέψω», στάθηκα διστακτικά σε ένα ντοκιμαντέρ του ABC, το οποίο είχε αρχίσει μισή ώρα πριν το εντοπίσω.
ΤΟ ντοκιμαντέρ αναφερόταν στον αγώνα, που έδωσε μια ομάδα κατοίκων του προαστίου Μπρούκλιν, της Νέας Υόρκης, κατά μιας μεγάλης οικοδομικής εταιρίας, που ήθελε να χτίσει ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο στη γειτονιά τους.
ΤΑ εμπορικά κέντρα, όπως και όλα τα (παλιά και σύγχρονα) καταναλωτικά κόλπα, είναι ως γνωστόν προϊόντα του αμερικανικού know how, το οποίο συνεχίζει να στηρίζει τα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
ΜΕ λίγες κουβέντες, από τη μια πλευρά, η εταιρία και οι δυνάμεις της «προόδου» (δημοτικοί άρχοντες, ειδικοί σε θέματα αγορών, πολιτικοί, Μέσα Ενημέρωσης και όσοι επικαλούνται μηρυκάζοντας τα αιώνια επιχειρήματα της… κοινής λογικής) και, από την άλλη, μια ομάδα πολιτών που αγωνίζονταν να διατηρήσουν τη γειτονιά τους και τις αναμνήσεις τους.
Ο αγώνας, όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν άνισος και, τελικά, επεκράτησε (με κάποιες «αισθητικές» τροποποιήσεις) η πλευρά των οικονομικών συμφερόντων και της… κοινής λογικής.
ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ιστορία θα μου πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας, προσθέτοντας μια ακόμα λεπτομέρεια που μου έκανε εντύπωση.
ΜΕΤΑΞΥ των πολιτών που αγωνίστηκαν για να ματαιώσουν την ανέγερση του εμπορικού κέντρου, ήταν και ένας τύπος που «τα είχε πάρει στο κρανίο» και δεν έλεγε να εγκαταλείψει την (μάταια) αντίσταση.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της μακρόχρονης σύγκρουσης, τα είχε βάλει (και) με τα Μέσα Ενημέρωσης, στρεφόμενος κυρίως κατά της εφημερίδας «New York Times», που θεωρείται μια από τις πιο «σοβαρές», «έγκυρες» και «αντικειμενικές» εφημερίδες, όχι μόνο της Αμερικής, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ και αυτός έως τότε ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα ήταν προσεκτική και σοβαρή και «έψαχνε» τα θέματά της, έπεσε στην κυριολεξία από τα σύννεφα όταν διαπίστωσε, για μια υπόθεση που γνώριζε πολύ καλά (και από τα μέσα), ότι δεν διέφερε και αυτή από τις υπόλοιπες.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΕ άκριτα τις ανακοινώσεις που της έστελναν οι αντιμαχόμενοι για να κρατά τις ισορροπίες που ενισχύουν τη φήμη της… αντικειμενικότητάς της.
Ο τύπος παραπονέθηκε πολλές φορές στη διεύθυνση της εφημερίδας για τον τρόπο που κάλυπτε τα γεγονότα, χωρίς ουσιαστικά να ελέγχει την αξιοπιστία των πηγών της.
ΜΕ άλλα λόγια, και η «σοβαρή» αυτή εφημερίδα λειτουργούσε ως «κασετόφωνο» που έπαιζε τις «κασέτες» που της έστελναν.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και αυτή και η δεύτερη εξίσου «σοβαρή» και «αντικειμενική» «Washington Post» κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ, που λειτούργησαν ως γραφεία δημοσίων σχέσεων του Πενταγώνου, πείθοντας και τη διεθνή κοινή γνώμη για τα όπλα… μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, που δεν βρέθηκαν ποτέ. Κλείνει η παρένθεση.
ΕΝΤΥΠΩΣΗ στον ακτιβιστή του Μπρούκλιν προκάλεσε ότι οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας που ασχολήθηκαν με το θέμα, όχι μόνο ότι ήταν άσχετοι, αλλά δεν κατέβαλαν και καμιά προσπάθεια να πληροφορηθούν τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοι θα κέρδιζαν εκατομμύρια δολάρια από την ανέγερση του εμπορικού κέντρου.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στα όσα διαδραματίστηκαν (δύο χρόνια μετά) είπε μεταξύ άλλων και το εξής:
«ΔΕΝ με σοκάρισε τόσο ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζαν τα όσα διαδραματίστηκαν σε τούτη τη γωνιά του Μπρούκλιν, όσο με σοκάρισε η σκέψη ότι τα ίδια Μέσα Ενημέρωσης μας πληροφορούν, προκειμένου να μορφώσουμε γνώμη για άλλα πολύ πιο σοβαρά θέματα που σχετίζονται με τη ζωή μας».
ΟΤΑΝ τελείωσε το ντοκιμαντέρ, άρχισαν οι ειδήσεις οπότε και παρέμεινα στο ίδιο κανάλι να δω τι συμβαίνει στο «ψεύτη τον ντουνιά».
ΠΡΩΤΗ είδηση τα μέτρα ασφαλείας των Βρετανών ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων και πρώτο τηλεοπτικό πλάνο ένα πολεμικό πλοίο στον Τάμεση, δίπλα στο στάδιο Wembley.
ΤΟ πλοίο που είχε σχεδόν το ίδιο μέγεθος με το στάδιο που θα γίνει η έναρξη των αγώνων, το άραξαν εκεί για να προστατεύσει αθλητές και φιλάθλους από οποιαδήποτε τρομοκρατική απειλή.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ η είδηση και τα πλάνα ήταν αφιερωμένα στα μέτρα ασφαλείας που παίρνουν οι βρετανικές Αρχές για να προστατεύσουν το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
ΕΚΤΟΣ από τα αεροπλανοφόρα και καταδρομικά πλοία, για τον ίδιο σκοπό έχουν εγκατασταθεί συστήματα με πυραύλους εδάφους αέρος γύρω από την πόλη του Λονδίνου, έχουν τοποθετηθεί αντιαεροπορικά όπλα στις ταράτσες και σκεπές πολλών σπιτιών και έχουν επιστρατευθεί δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, μπάτσοι και κάθε λογής σεκιουριτάδες.
ΜΑΛΙΣΤΑ κύριοι, σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα βρίσκεται το Λονδίνο, για να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που υποτίθεται ότι θεσπίστηκαν από τους αρχαίους Έλληνες, πριν σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια, για να καταφέρνουν να σταματούν (έστω προσωρινά και για περιορισμένο χρονικό διάστημα) τους μεταξύ τους πολέμους.
ΟΠΩΣ έχουμε γράψει και στο παρελθόν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν, εδώ και δεκαετίες, καταντήσει ένα περιφερόμενο τσίρκο, που έχει ως κύριο στόχο του την προώθηση των προϊόντων των πολυεθνικών εταιριών που λειτουργούν ως «χορηγοί».
ΤΑ περί αθλητικών ιδεωδών και ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, είναι αέρας κοπανιστός και αιτία να γίνεται η μεγάλη αυτή Εμπορική Έκθεση.
ΟΙ χορηγοί, οι μεγάλοι αθλητές και οι διάφορες εταιρίες που ασχολούνται και στηρίζουν την οργάνωσή του, τα οικονομάνε.
ΑΥΤΟΙ κάνουν το πανηγύρι, η οργάνωση του οποίου στοιχίζει στους φορολογούμενους των χωρών που φιλοξενούν τους Αγώνες, δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια.
ΚΑΙ επειδή πλέον τα θρυλούμεθα «ρεκόρ» των αθληταράδων έχουν αρχίσει να αραιώνουν απελπιστικά, επιστρατεύθηκαν τα αναβολικά και η τεχνολογία για να γίνουν καινούργια ρεκόρ που θα κρατήσουν ακμαίο των ενθουσιασμό των τηλεφιλάθλων, που ήδη έχουν αρχίσει να τους βαριούνται.
ΣΤΟ μεταξύ και ενώ για την περιβόητη ασφάλεια (κατά της τρομοκρατίας) ξοδεύονται αλόγιστα πολλά δισεκατομμύρια, χωρίς κανένας να ζητάει απολογισμό, τους ξένους εργάτες που μάζεψαν από πολλές γωνιές του κόσμου τους πληρώνουν με τριτοκοσμικά μεροκάματα.
ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΥΣ σε κοντέινερ σαν σαρδέλες έχουν τους ανθρώπους που έφεραν από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης για να εργαστούν ως καθαριστές.
ΤΟ κάθε μπάνιο που υπάρχει αντιστοιχεί σε 75 άτομα, ενώ πιο βελτιωμένη είναι η κατάσταση στις τουαλέτες που αναλογεί κάθε μια σε… 25 άτομα!
ΑΥΤΑ για σήμερα και θα τα πούμε πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.