Σαν ένα ακρόπρωρο, ή σαν ένα κάστρο μέσα στο κάστρο, το παλιό σχολείο του 1840 φέρει αυτές τις μέρες «Το Ωραίο Νησί». Η έκθεση με την ίδια ακριβώς ονομασία στο Κάστρο της Σίφνου, δεν είναι απλώς μία ακόμη έκθεση που συγκεντρώνει καλά έργα. Είναι μια πράξη υπέρ του νησιού. Στα εγκαίνια είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω δύο πράγματα. Πρώτον, το πλήθος που υπάρχει στη Σίφνο πρόθυμο να σταθεί δίπλα σε μια τέτοια προσπάθεια. Και δεύτερον, την ιδιωτική προσπάθεια εκ μέρους αφοσιωμένων Σιφνιών για το μέλλον του νησιού. Η έκθεση θα προσφέρει τα όποια έσοδα από τις πωλήσεις των έργων για τη συνέχιση της επείγουσας αερομεταφοράς ασθενών. Τοπικοί σύλλογοι όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σίφνου και ο Σύλλογος Φίλων Κάστρου ανέλαβαν πρωτοβουλία και ο Δήμος Σίφνου είναι πάντα αρωγός.
Αλλά «Το Ωραίο Νησί» έχει ως καλλιτεχνική πράξη τρεις ανθρώπους που του έδωσαν πνοή. Τους δύο αφοσιωμένους Σιφνιούς, την Κατερίνα Καρατζά-Τασοπούλου και τον Αντώνη Πανώριο, δύο δυναμικούς ανθρώπους, που έχουν ρίζες στον τόπο. Έκαναν το αδύνατον δυνατό και με τη στήριξη πολλών χορηγών έδωσαν πνοή στην έκθεση. «Το Ωραίο Νησί» (από ποίημα του Σίφνιου ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη) συνελήφθη ως ιδέα και οργανώθηκε ως πράξη από την επιμελήτρια Ιριδα Κρητικού, η οποία ανέλαβε να συγκεράσει διαφορετικές εικαστικές οπτικές σε ένα σύνολο που έχει αυτοτέλεια, σύμπνοια και δύναμη. Η έκθεση σε αυτόν τον χώρο του παλιού μονοθέσιου σχολείου, από τα χρόνια του Όθωνα, εκεί όπου και η Εθνική Πινακοθήκη έχει παρουσιάσει στο παρελθόν εκθέσεις, σε ένα χώρο δηλαδή πολλαπλώς βιωμένο, συγκεντρώνει πολλά νέα έργα –μαζί με παλαιότερα– από εξαιρετικούς δημιουργούς.
Είναι απόλαυση να βλέπει κανείς ένα ορειχάλκινο γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου («Κατσίκα», 1956, προσφορά του ομώνυμου Ιδρύματος) μαζί με δύο έργα του Παναγιώτη Τέτση (που είχε αγαπήσει τόσο τη Σίφνο), ένα μεγάλων διαστάσεων από τα «ασπρόμαυρά» του (συλλογή Νικολάου Πατσέα) και ένα συγκινητικό λάδι σε ξύλο, μια ονειρική θέα στο Κάτω Πετάλι (ιδιωτική συλλογή).
Αυτά τα έργα είναι η μαγιά συνομιλίας των γενεών, καθώς η έκθεση εξακτινώνεται στη σύγχρονη δημιουργία. Ειδικά για την έκθεση, ο Γιώργος Ρόρρης αποτίει φόρο τιμής στον Σίφνιο Νικόλαο Τσελεμεντέ με το έργο «Κρέας και μαχαίρι» (2019), και ο Αλέξης Βερούκας καταθέτει την εγκατάσταση «Στην κρήνη τ’ ουρανού» (2019), από κεραμικά και σίδερο, τρεις κατακόρυφοι άξονες με λευκά αγγεία, φόρος τιμής στον ανώνυμο Σίφνιο αγγειοπλάστη (εκτέλεση από τον κεραμίστα Σταμάτη Φιλιππαίο).
Στο «Ωραίο Νησί» υπάρχει συμβίωση διαφορετικών γενεών αλλά και μέσων. Η Ίρις Κρητικού επέλεξε να υπάρχει και η τρισδιάστατη έκφραση, γι’ αυτό (πέραν της εγκατάστασης του Αλέξη Βερούκα και του γλυπτού του Γιώργου Ζογγολόπουλου) υπάρχει ένα μικρογλυπτό της Μαρίας Φιλοπούλου («Λουόμενη», 2011, δίπλα στο λάδι «Στα βράχια», 2017), ένα εφυαλωμένο κεραμικό («Αυγουστής», 2019) του Γιώργου Χαδούλη μπροστά στο λάδι του με τα λαμπρά χρώματα «Το ωραίο νησί» (2019), και το μεταλλικό έργο (επιχρωματισμένο με ριπολίνη) «Ο κούκλος» (2015) του Διαμαντή Αϊδίνη που συνομιλεί από την άλλη γωνία με το δεύτερο έργο του Αϊδίνη «Βρες τη διαφορά» (2019), μελάνι, κάρβουνο και ακρυλικά σε χαρτί.
Η έκθεση ορίζεται επίσης και από το νέο μεγάλων διαστάσεων έργο του Γιάννη Αδαμάκου με τίτλο «Σίφνος» (2019), που εξακτινώνει το βλέμμα στην έκθεση (όπως και η εγκατάσταση του Βερούκα). Η Στέλλα Μελετοπούλου συμμετέχει με ένα επίσης νέο έργο (χαρτιά και νήματα σε καμβά), με πιο έντονη εικαστική γραφή αυτή τη φορά («Ρυθμός/Μπλε», 2019) και η Νανά Βέττα παρουσιάζει την «Πολιτεία Βυθού» (2018), δίπτυχο λάδι σε καμβά, ένα δυνατό ανεικονικό έργο. Ενδιαφέρουσα η συμβολή της Ράνιας Ράγκου με δύο συμβολιστικά, εξπρεσιονιστικά έργα, με το μπλε της νύχτας και θραύσματα ενδοσκόπησης.
Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή έως τις 15 Σεπτεμβρίου.