ΔΕΝ είναι δύσκολο, διαβάζοντας παγκόσμια ιστορία, κάποιος να διακρίνει πως ορισμένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας διαπράχθηκαν στο όνομά της αγάπης. Διόλου σπάνιο ακόμη και στις μέρες μας. Ας αναλογιστούμε πως στις πραγματικές διαστάσεις του συναισθήματος αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή ανάγκη για προσωπεία. Στην αληθινή μορφή του, εκλείπει η όποια αυτοαναφορικότητα θρυμματίζοντας ό,τι εγωτικό μπορεί να προκύψει.

Η αλήθεια είναι πως στον Ορθόδοξο κόσμο η πνευματικότητα του Αγίου Όρους συγκινεί. Για όσους απλούς πιστούς βιωματικώς, όπως ο “ομιλών”, έχουνε βρεθεί ως προσκυνητές στο Περιβόλι της Παναγιάς ήταν εύλογο να παρατηρήσουν τις σκοτεινές με φως φιγούρες των μοναχών. Αυτοταπείνωση και προσευχή για ολόκληρο τον κόσμο. Μεγαλείο άρνησης για τα εγκόσμια ενώ μία φλόγα, τολμώ να πω ανεξίθρησκη, καίει την καρδιά σε μία αέναη προσευχή για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας που διαπορεύεται των εγκοσμίων. Με τον χρόνο να κυλάει αθόρυβα. Σαν κομποσχοίνι.

Αυτό το Άγιο Όρος θυμάμαι με θέρμη. Τον έναστρο ουρανό του, που όμοιο είχα ν’ αντικρίσω από τα χρόνια μου στην Αραβική Χερσόνησο. Τότε καταμεσής κάποιας ερήμου. Δεν είναι τυχαίες οι γέφυρες που οικοδομούνται ανάμεσα σε οξύμωρα σχήματα. Είναι ομορφιά να βλέπεις κάτι ν’ ανθίζει σε ό,τι φαινομενικά διακρίνεται ως άνυδρο. Η δύναμη της ανθρώπινης φύσης μέσα από το ελάχιστο ν’ απλώνει κόσμους ασύλληπτους.

Τοπία και άνθρωποι. Από μία αραβοκρατούμενη έρημο, προσκυνητής σ’ ένα Χριστιανικό Όρος ερημιτών. Κι οι δύο κόσμοι ευλογημένοι με διαμάντια που επίμονα φωτίζουν κάθε πιθανό σκοτεινό ορίζοντα τις νύχτες.

Πόσα έχουνε αλλάξει από εκείνες τις ημέρες έως σήμερα; Ελάχιστοι θα μπορούσαν να είχανε φανταστεί τη στάση αυτών των ολίγων μοναχών στην πρόσφατη επίσκεψη της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κκ Βαρθολομαίου.

Το Άγιον Όρος αποτελεί επικράτεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και οι αληθινοί πιστοί που αποφασίζουν να μονάσουν, επιχειρώντας αυτή την πνευματική υπέρβαση, κάθε άλλο παρά απέναντι στέκονται σε μία προσωπικότητα όπως αυτή του Οικουμενικού Ηγέτη του Ορθοδόξου Κόσμου. Η στάση τους γεννάει πολλά ερωτηματικά. Ποιο το συναισθηματικό υπόβαθρο ανθρώπων που αφοσιωμένοι στην προσευχή εν τέλη καταλήγουν κάθε άλλο παρά να αυτοταπεινώνονται; Ποια τα κριτήρια εισροής αυτών των ανθρώπων στο Άγιον Όρος και ποιοι οι σκοποί τους;

Δεν αποτελεί προτέρημα μοναχά του Ελληνισμού να γνωρίζει πολύ καλά. Ωστόσο και εμείς, οι πληθυσμοί των Νέων Χωρών, γνωρίζουμε πολύ καλά να διακρίνουμε μέσα από το Φανάρι και το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.k. Βαρθολομαίου τους εαυτούς μας. Μέσα από τη μορφή Του διακρίνουμε ξεκάθαρα τους ιστορικούς διωγμούς των προγόνων μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τις παραδόσεις και την ομορφιά της ιδιοπροσωπίας μας. Ποιους προσπαθούν να ξεγελάσουν αυτές οι παρασιτικώς καρπωμένες φωνές από τον Άγιο αυτόν τόπο; Εμείς γνωρίζουμε ποιoς είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Μας καθοδήγησε ερμηνεύοντας την εμφανώς βαθιά του πίστη και πνευματικότητα ως κοινό μας κτήμα. Μία ασύλληπτη γενναιοδωρία που με τόσο φυσικό τρόπο μας οδήγησε σ’ ένα αντάμωμα με το μυστήριο. Η πορεία του, τα λόγια του, ο ψυχισμός του, οι παγκόσμιες διακρίσεις του, οι γνώσεις του, ο σεβασμός του, η πηγαία ευγένεια του, η διορατικότητα του με γνώμονα το καλό όλων μας για το μέλλον.

Η ηγετική ικανότητα του να βρίσκεται στο τιμόνι ενός παγκόσμιου οργανισμού με ένα πλήρωμα περίπου 80 ατόμων. Ωστόσο τίποτα δεν είναι αριθμητικό. Δεν μπορεί να είναι αριθμητικό κάτι σε μία πίστη. Ο ίδιος έχει την ικανότητα να κοσμεί τον Ορθόδοξο κόσμο μόνο μέσα από ποιοτικά χαρακτηριστικά που ορισμένοι, αν και μοναχοί, αν και ακολουθούντες ένα δρόμο αυτοταπείνωσης, αδυνατούν να κατανοήσουν.

Ποιοι είσαστε εσείς οι λίγοι αλλά και ελάχιστοι σε υπόσταση; Τί θέλετε στο Άγιον Όρος και ποιους προσπαθείτε να γελάσετε;