Την προηγούμενη εβδομάδα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε εδώ στη στήλη, μερικές από τις πιο αξιόλογες αφίσες που έχει δημιουργήσει ο ΕΟΤ από το 1929 μέχρι σήμερα. Με πρωταρχικό στόχο να προωθήσει τον τουρισμό στη χώρα και να υπενθυμίσει σε όλο τον κόσμο ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του Πολιτισμού.
Η Τουρκία αντίστοιχα, είναι από τις χώρες που μας ανταγωνίζεται –και- τουριστικά. Τα τελευταία 18 χρόνια, στις καμπάνιες της για την προώθηση της χώρας στο εξωτερικό, εμφανίζεται με μια τουλίπα ως λογότυπο, που παραπέμπει στην περίοδο της τουλίπας (Lale Devri), μιας ειρηνικής και δημιουργικής περιόδου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τότε που κυβερνούσε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, τον 16ο αιώνα μ.Χ. Και μαζί, το σλόγκαν « Τουρκία, το σπίτι του…» με την ονομασία ενός χαρακτηριστικού μνημείου, μιας πόλης, ή μιας ιδέας και μιας αντίστοιχης φωτογραφίας να ακολουθεί. Το «σπίτι», εκεί δηλαδή όπου κάτι γεννήθηκε και εξακολουθεί να φιλοξενείται. Και μας ανήκει, είναι «δικό μας».
Θα περίμενε να δει κανείς εδώ εικόνες της Κωνσταντινούπολης, του Βόσπορου, του Μαρμαρά όπως και τους δερβίσηδες, τα καφενεία της Πόλης και το Τοπ-Καπί. Κάτι που γίνεται και είναι αναμενόμενο. Μέχρις εδώ καλά.
Με έκπληξη όμως κανείς μπορεί να διαπιστώσει ότι ανάμεσα στα τόσα και τόσα που η Οθωμανική Τουρκία προσπαθεί να προβάλλει ως «το σπίτι τους», είναι και ο… Χριστιανισμός! Όπως και σημαντικά σύμβολά του, όπως το Μοναστήρι της Παναγίας της Σουμελά, η Αγιά Σοφιά αλλά και ιστορικά μνημεία σε αρχαίες ελληνικές πολεις όπως η Έφεσσος και η Καππαδοκία. Και το τουρκικό τουριστικό παραλήρημα φτάνει μέχρι την Τροία, τον Ομηρο, την Ηλιάδα και την… «τουρκική φιλοξενία»!
Δεν αντιλέγουμε ότι όλα αυτά βρίσκονται σε τουρκικό –πλέον– έδαφος. Όμως η προσπάθεια της καμπάνιας να υποδηλώσει ότι στην Τουρκία ανήκει η ελληνική Ιστορία τριών και πλέον χιλιάδων ετών στα παράλια της Μικράς Ασίας, όταν από εκεί ξεριζώθηκε ό,τι πιο ευγενές, ό,τι πιο πολιτισμένο και ό,τι πιο ελληνικό είχε γεννηθεί και μεγαλουργήσει εκεί, είναι το λιγότερο ατυχής και γεννά προβληματισμό. Σ’ αυτή τη χώρα, η οποία ενώνει το Αιγαίο Πέλαγος, την Ελληνική θάλασσα και ονομάζεται Μ. Ασία, Ιωνία, Αιολία, χύθηκε άφθονο ελληνικό αίμα και πικρά δάκρυα πότισαν τη γη τους το 1922.
Σε τελική ανάλυση, οι τουριστικές διαφημίσεις δεν έχουν λόγο να γίνονται πεδίο πολιτικής διαμάχης. Ούτε είναι επιτρεπτό να χτίζουν την Εθνική ταυτότητα μια χώρας, σφετεριζόμενες –στην συγκεκριμένη περίπτωση– τις ιστορικές μνήμες, τα χριστιανικά σύμβολα και τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Και σίγουρα επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση να μην γίνονται υποχείριο των Τούρκων πολιτικών, υποθάλπωντας την προσπάθεια σύγχυσης του κοινού καθώς και την παραποίηση της αληθινής Ιστορίας.
O Γυρολόγος
και για την αντιγραφή,
Βαγγέλης Καρακάσης