Tα εκατοστά της γενέθλια γιόρτασε πρόσφατα η συμπάροικος Ευαγγελία Κατρή. Εκτός απ΄την μεγάλη γιορτή που είχε ετοιμάσει η πολυπληθής οικογένειά της, η κ. Κατρή δέχθηκε και την έκπληξη που της είχε ετοιμάσει η Πρόνοια, ο οργανισμός που της παρέχει υπηρεσίες για πάνω απο 20 χρόνια, για να τιμήσει μία απ΄τις μεγάλες κυρίες της παροικίας το όνομα της οποίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ΠΡΟΝΟΙΑ. Η πολυσχιδής προσφορά της οικογένειας Κατρή σε κοινωφελής οργανισμούς έχει ως κεντρικό άξονα την εκατοντάχρονη Ευαγγελίας Κατρή η οποία για σχεδόν 5 δεκαετίες προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε διάφορους παροικιακούς οργανισμούς. Ξεχωριστή θέση στη πολυετή προσφορά της έχει η ανάμιξή της στα πρώτα γηροκομεία και γηριατρία της ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης, όπως, για παράδειγμα, στη «Στέγη», κυρίως στα πρώτα βήματα του γηροκομείου.

Η Ευαγγελία Κατρή γεννήθηκε στο Ηράκλειο και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια μαζί με την μητέρα της και την μεγαλύτερη αδελφή της. «Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε όταν ήμουν εννέα μηνών και η μητέρα μου αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αλεξάνδρεια όπου είχε μια αδερφή» λέει η κ. Κατρή χωρίς να κρύψει το παράπονο και τη θλίψη που νοιώθει, ακόμη και σήμερα, για το ότι μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Η ζωή όμως της επεφύλαξε κι άλλες θλίψεις. Έχασε τη μητέρα της σε ηλικία εννέα ετών κι έμεινε πεντάρφανη με μόνη οικογένεια την δεκαοχτάχρονη αδερφή της που την ανέθρεψε με την βοήθεια συγγενών. Τελείωσε την Αβερώφειο σχολή στην Αλεξάνδρεια και παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών. Το 1954 έγινε μετανάστρια για δεύτερη
φορά αφού ήρθε στην Αυστραλία με την τετραμελή οικογένειά της και τα πεθερικά της.

«Δεν τα βγάζει πέρα η οικογένεια εδώ αν δεν δουλέψει η γυναίκα» ήταν η πρώτη σκέψη της κ. Κατρή όταν άρχισε να γνωρίζει την Αυστραλία, ενώ εντύπωση της έκανε το ότι τα περισσότερα σπίτια ήταν ξύλινα. «Στην Αίγυπτο τέτοια σπίτια τα είχαμε στη θάλασσα» λέει καθώς διηγείται τις πρώτες εντυπώσεις της απ΄την καινούρια της πατρίδα.
Με τη πρώτη ευκαιρία άρχισε να εργάζεται σε εργοστάσια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια. Ωστόσο, δύο χρόνια μετά την άφιξή τους στην Αυστραλία, το 1956, ο σύζυγός της τραυματίστηκε σοβαρά σε εργατικό ατύχημα και για τα επόμενα έξη χρόνια ήταν το δικό της εισόδημα που στήριζε την οικογένεια. Συνέχιζε να δουλεύει όταν ο σύζυγος επέστρεψε στη δουλειά γιατί «τα παιδιά έπρεπε να μορφωθούν» και γιατί η ζωή δεν ήταν εύκολη για τους μετανάστες.

Αναπολώντας το παρελθόν του ενός αιώνα ζωής και κυρίως τα χρόνια της ως Ελληνίδα μετανάστρια στην Αυστραλία, η κ. Κατρή αδυνατεί να διαχωρίσει την προσφορά της προς τον πλησίον απ΄τις υποχρεώσεις της ως σύζυγος, μητέρα και εργαζόμενη γυναίκα. Το γεγονός ότι γνωρίζει πέντε γλώσσες, καθώς και την Κυπριακή διάλεκτο, σε συνδυασμό με το υψηλό μορφωτικό της επίπεδο, σε σύγκριση με τους περισσότερους μετανάστες εκείνης της εποχής, την κατέστησαν δημοφιλή ανάμεσα σε οργανισμούς και υπηρεσίες που συνδιαλέγονταν με μετανάστες. Πρόσφερε ότι μπορούσε και όσο μπορούσε. Η ίδια αποδίδει την

μακροημέρευσή της σ΄αυτήν ακριβώς την προσφορά, αν και επιμένει ότι δεν υπάρχει μυστικό για την μακροζωία. «Να δίνεις σ’ αυτούς που δεν έχουν και σ΄αυτούς που έχουν λιγότερα από σένα» λέει η κ. Κατρή και τονίζει ότι «σήμερα υπάρχει αποξένωση, δεν υπάρχει αυτή η ζεστασιά που υπήρχε παλιά».
Παρά την προχωρημένη ηλικία της και τα προβλήματα όρασης που αντιμετωπίζει, η κ. Κατρή ζει ανεξάρτητα στο σπίτι όπου μεγάλωσε τα παιδιά της. Δίνει μεγάλη σημασία ότι είναι στο δικό της χώρο και το γεγονός ότι παραμένει ‘κυρία στο σπίτι μου’ – όπως το θέτει η ίδια – αποτελεί πηγή ιδιαίτερης ικανοποίησης και περηφάνιας. Σ’ αυτό βοηθούν και οι υπηρεσίες που λαμβάνει απ΄ την Πρόνοια για σχεδόν είκοσι χρόνια. «Χρωστώ πολλά στη Πρόνοια» τονίζει η κ. Κατρή καθώς αναφέρεται στους φροντιστές που την έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. «Καταλαβαίνουν όλα όσα είναι σημαντικά για μένα γιατί είναι ‘Ελληνες» λέει η ίδια.

Τα προβλήματα όρασης που αντιμετωπίζει δεν την καταβάλουν. «Ακολούθησα τις συμβουλές του γιατρού κατά γράμμα. Μου είπε να μην πλησιάζω τη φωτιά, να μην μαγειρεύω. Δεν στενοχωρήθηκα, είπα ‘απ’ τον Θεό είναι’. Το αποδέχθηκε και έμαθα που είναι το κάθε αντικείμενο. Δεν το’ βαλα κάτω. Έκανα ότι μπορούσα. Και κάθε μέρα που ξυπνάω λέω ‘δόξα σοι ο Θεός’ που είμαι καλά και βλέπω αυτό το λίγο που βλέπω. Δεν πρέπει να χάνει κανείς το κουράγιο του ότι και να του συμβεί» λέει η κ. Κατρή.

Ποιές είναι οι συμβουλές που δίνει στους νεώτερους; Παραθέτουμε μερικές:
«Αρκεί να’ χεις μια συνείδηση να σε καθοδηγεί. Να πονάς τον άλλον, να τον καταλαβαίνεις.»
« Ο σεβασμός είναι μεγάλο πράγμα για την ανατροφή των παιδιών. Με υπομονή και με καλό τρόπο να διδάξεις τον σεβασμό, γιατί το παιδί βλέπει, βλέπει τι κάνεις, αν δεν κάνεις το σωστό δεν θα σε πιστέψουν».
«Τα παιδιά παραδειγματίζονται απ΄ τη συμπεριφορά των γονέων μέσα στο σπίτι, πως φέρεται ο ένας προς τον άλλον. Ποτέ μην μαλώνετε μπροστά στα παιδιά».
«Κι εμείς μαλώναμε με τους άντρες μας. Διαφωνίες πάντα υπάρχουν αλλά μετά από 10 -15 λεπτά έφτιαχνα καφέ και πήγαινα και του έλεγα να’ ρθει να πιει καφέ. Ερχομαι μου ‘λεγε, κι όλα τέλειωναν εκεί. Στο καφέ γινόταν μια καινούρια αρχή».

«Κάνουμε λάθος εμείς οι μητέρες που μπαίνουμε ανάμεσα στα ζευγάρια. Δως τους την συμβουλή σου αν στην ζητήσουν αλλά άσ’ το εκεί. Ασ’ τους ν’αποφασίσουν εκείνοι.»
«Πάντρεψες το παιδί σου, τελείωσες. Ο ρόλος της μάνας τελειώνει στο κατώφλι της εκκλησίας».

«Το ίντερνετ είναι η καταστροφή του κόσμου. Κλεισμένος ο ένας στο ένα δωμάτιο κι ο άλλος στο άλλο δωμάτιο – τελείωσε η οικογένεια, δεν είναι πια μαζί. Το ίντερνετ αποξενώνει την οικογένεια.»
«Να μη σε πάρει η ζωή από κάτω. Ποτέ να μην το επιτρέψεις αυτό. Ποτέ να μην τα παρατάς».