Με τη φήμη και την παράδοσή του, το ατελιέ ραπτικής «Denis Raftopoulos» αντιστέκεται στον χρόνο

Σήμερα παρ’ όλο που τα μαγαζιά είναι γεμάτα με έτοιμα κουστούμια, είναι δύσκολο να βρει κανείς εκείνο το κουστούμι που να ταιριάζει απόλυτα στα μέτρα και στο σώμα, και να είναι φτιαγμένο από το ύφασμα της επιλογής του.

«Σιγά σιγά, η νέα γενιά μας ανακαλύπτει», μας είπε ο Νικ Ραυτόπουλος, που παρά τις αντίξοες συνθήκες, αποφάσισε να συνεχίσει να λειτουργεί το ατελιέ ραπτικής «Denis Raftopoulos» που ξεκίνησε ο πατέρας του στη Μελβούρνη το 1950. «Οι πελάτες μας εκτιμάνε τη διαφορά στην ποιότητα ενός κουστουμιού ραμμένο στα μέτρα τους και στο σχέδιο που επιλέγουν. Έχουμε αρκετούς πελάτες σήμερα που μας επιλέγουν για να τους ράψουμε το γαμπριάτικο κουστούμι τους. Θεωρούν ότι είναι προτιμότερο από το να νοικιάσουν ένα κουστούμι ή να αγοράσουν ένα έτοιμο, που θα χρειαστεί ούτως ή άλλως επιδιόρθωση για να τους ταιριάξει απόλυτα».

Ο Νικ Ραυτόπουλος μεγάλωσε μέσα στο οικογενειακό ατελιέ του πατέρα του, Ντένι Ραυτόπουλου. Τα πρώτα μαθήματα ραπτικής τα πήρε από τον ίδιο τον πατέρα του, όταν -θέλοντας και μη- κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών περνούσαν, αυτός και τα αδέρφια του, όλον τον χρόνο τους μέσα στο ατελιέ μαζί με τους άλλους ράφτες.

Ο Νίκος Σικαβίτσας, ένας ικανοποιημένος πελάτης. Φώτο: Supplied

«Ήταν σαν παιδική χαρά για μας. Κάθε φορά που είχαμε διακοπές από το σχολείο, μας έβρισκες μέσα στο ατελιέ να ράβουμε τσέπες στην ραπτομηχανή, με κομμάτια από τα υφάσματα που μας έδινε ο πατέρας μου. Ήμασταν πολύ μικρά. Μπορεί και να ήμουν μόνο εφτά χρονών όταν έραβα ήδη με την ραπτομηχανή…Από τότε μου άρεσε πολύ η ραπτική. Παρ’ όλα αυτά για αρκετό καιρό δεν το έπαιρνα απόφαση γιατί η οικογένειά μου είχε άλλα σχέδια για μένα. Πήγαμε σε ιδιωτικά σχολεία και η μητέρα μου μάλλον ήθελε να γίνω δικηγόρος. Κι ενώ με ενδιέφεραν οι δικαστικές σπουδές, πάντα επέστρεφα στη ραπτική. Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου, εργάστηκα σε μαγαζιά αντρικών ρούχων που είχαν οι θείοι μου, και νομίζω ότι εκεί συνειδητοποίησα ότι η ραπτική, το καλό ρούχο, ήταν στο αίμα μου. Στα 26 μου έκανα ένα μεγάλο διάλειμμα απ’ όλα και ταξίδεψα για πέντε μήνες. Όταν επέστρεψα, ήμουν πλέον αποφασισμένος να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, και έτσι ξεκίνησε η μαθητεία μου στην ραπτική, προς απογοήτευση της μητέρας μου. Αλλά ο πατέρας μου το χάρηκε πολύ», μας λέει γελώντας ο Νικ.

Ο πατέρας του, ο Ντένις Ραυτόπουλος ήταν μόλις 17 ετών, όταν, ως μεγαλύτερος γιος της οικογενείας, επιλέχθηκε να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς, από την Ιθάκη για την Αυστραλία, για να βρει την τύχη του. Φτάνοντας στη Μελβούρνη αναζήτησε να ασκήσει τη μόνη τέχνη που είχε μάθει στην Ιθάκη, τη ραπτική. Τη ραπτική την έμαθε από ένα παιχνίδι της μοίρας του. Ένα ατύχημα που τον κράτησε από το σχολείο ήταν ο λόγος που η μητέρα του τον έστειλε στους ράφτες της περιοχής να μάθει το επάγγελμα. Στη Μελβούρνη μαθήτευσε δίπλα στον γνωστό ράφτη της εποχής, Κρις Αναστάσιο, και παρακολούθησε το τμήμα ραπτικής στο RMIT όπου τελειοποίησε τις γνώσεις του. Βρήκε και δάσκαλο να του μάθει την αγγλική γλώσσα και έτσι απέκτησε όλα τα εφόδια να ανοίξει το δικό του ατελιέ.

Ο Ντένις Ραυτόπουλος με τον Malcolm Fraser. Φώτο: Supplied

«Από τα πρώτα χρόνια που το ξεκίνησε», συνεχίζει ο Νικ, «το ατελιέ ραπτικής έγινε γνωστό για την ποιότητα αλλά και για το σχέδιο των ρούχων. Ήταν πολύ καλός στο πατρόν ο πατέρας μου, πράγμα που τον καθιέρωσε ως ένας από τους καλύτερους ράφτες. Υπήρχε μια περίοδος που εκτός από κουστούμια, ο Ραυτόπουλος ήταν περιζήτητος για την κατασκευή γυναικείων σακακιών ιππασίας».

Το ερώτημα είναι πώς, στις μέρες που ζούμε, το ατελιέ Denis Raftopoulos, συνεχίζει να ανθεί και να επιλέγεται από πιστούς πελάτες, παρά τις αμέτρητες επιλογές έτοιμων κουστουμιών που υπάρχουν στην αγορά.

«Πιστεύω ότι είναι η ιστορία μας, και ότι είμαστε μία επιχείρηση δεύτερης γενιάς. Η αξιοπιστία και η πείρα μας, καθησυχάζει τους πελάτες καθώς αισθάνονται ότι βρίσκονται σε καλά χέρια. Κάποια στιγμή προσπάθησα να αλλάξω το όνομα της επιχείρησης για να προσεγγίσω τη νέα γενιά, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι η ιστορία που έχουμε είναι το βασικό μας πλεονέκτημα. Η ιστορία δεν αγοράζεται».

Επίσης αυτό που διακρίνει το ατελιέ ραπτικής είναι η ποιότητα των υφασμάτων που χρησιμοποιεί. Κάθε τρία χρόνια, ο Νικ Ραυτόπουλος ταξιδεύει στην Ιταλία και την Αγγλία για να επισκεφθεί τους προμηθευτές του. «Οι περιοχές αυτές, είναι σαν το Yarra Valley των υφασμάτων. Το Huddersfield στην Αγγλία και το Biella στην Ιταλία. Βρίσκεις μικρά υφαντήρια που θα σε προμηθεύσουν μόνο εάν μπεις στη διαδικασία να τους γνωρίσεις από κοντά. To Drago μου δίνει τα υφάσματα κατ’ αποκλειστικότητα επειδή μπήκα στον κόπο να τους συναντήσω από κοντά».

O Νικ Ραφτόπουλος παίρνει μέτρα για το κουστούμι του πρώην πρωθυπουργού Tony Abbott. Φώτο: Supplied

Το ατελιέ “Denis Raftopoulos” δεν θέλει να μπει στο ανταγωνιστικό παιχνίδι που ξεκίνησε η Κίνα, προσφέροντας φτηνά, κατά παραγγελία κουστούμια, για 500-1,000 δολάρια. «Θέλουμε η πελατεία μας να εκτιμήσει την όλη διαδικασία και την τέχνη της ραπτικής».

Δεν ανησυχεί όμως για το μέλλον. «Τώρα το internet έχει βοηθήσει τον κόσμο να ενημερώνεται καλύτερα και να καταλαβαίνει τη διαφορά στην ποιότητα των ρούχων που είναι φτιαγμένα κατά παραγγελία. Κάνουμε σωστές πρόβες, δημιουργούμε το πατρόν και την πρώτη εκδοχή του κουστουμιού από πρόχειρο ύφασμα, και μόνο όταν είμαστε σίγουροι ότι το σχέδιο και τα μέτρα ταιριάζουν στον πελάτη, θα κόψουμε το ύφασμα που επέλεξε».

Ο Ντένις Ραφτόπουλος μπορεί να αποσύρθηκε από την καθημερινή λειτουργία του ατελιέ, αλλά επισκέπτεται συχνά τον γιο του στην οικογενειακή επιχείρηση. «Μόλις χθες ήταν εδώ», μας λέει ο Νικ. «Του αρέσει να επιβλέπει τη δουλειά μας. Κι εγώ χαίρομαι πολύ όταν έρχεται. Έχει ένα εξαιρετικό μάτι για την λεπτομέρεια και οι πελάτες τον λατρεύουν. Όταν είναι εδώ παίρνει τα ηνία, και ο πελάτης απολαμβάνει την προσοχή του, τη γνώση και πείρα που έχει… Παρ’ όλο που καμιά φορά ανησυχώ για το μέλλον, νέοι πελάτες έρχονται και ξαναέρχονται και αποκτάμε καινούργιους υποστηρικτές. Είμαι πλέον βέβαιος ότι η κατά παραγγελία ραπτική έχει ένα καλό μέλλον στη Μελβούρνη».

www.drtailoring.com.au