Την περασμένη εβδομάδα θυμήθηκα ένα αγαπημένο τραγούδι, «Η έννοια της τιμιότητας»* – (κατάλληλο συνοδευτικό σε απογεύματα ειλικρινούς απορίας μετά από μια μέρα όπου έτυχε να φας περισσότερες ειδήσεις επικαιρότητας από όσες μπορείς να χωνέψεις).
Το τραγούδι ξεκινά με αυτόν τον στίχο, και αν σκέφτεστε να το βάλετε να παίζει στο Youtube προτού συνεχίσετε, η απάντηση είναι ναι, προλαβαίνετε:
Από άτομο σε άτομο
Επάγγελμα, λειτούργημα,
θρησκεία, εισοδήματα και ιδεολογία
αλλάζει η τιμιότης σημασία
Δύο «νέα» (= παλιά, κλασικά εικονογραφημένα) μου το έφεραν στον νου.
Πρώτα, «Το φιάσκο της επίσκεψης Διαματάρη».
«Με πολύ χαρά και ενθουσιασμό αναχωρούμε εντός ολίγων λεπτών για το Sydney της Αυστραλίας, όπου θα συναντηθούμε με τα αδέρφια μας, θα ακούσουμε τις απόψεις τους και θα τους μεταφέρουμε την αγάπη της Μητέρας Πατρίδας» έγραφε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό.
Όπως έγινε γνωστό, η χαρά του κόπηκε, ο ενθουσιασμός εκτονώθηκε στην παρασημοφόρησή του από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας και η αγάπη κόλλησε στον εκτελωνισμό (το σχόλιο για το άκουσμα των απόψεων παραλείπεται εθελοντικά). Κάτι όμως κατόρθωσε να μεταφερθεί πράγματι από τη «Μητέρα Πατρίδα» …
Ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά:
-(ξεκινώντας σε ελαφρύ τόνο) Το αθάνατο ελληνικό πνεύμα που καθιστά λήξαν το θέμα παραίτησης ενός υφυπουργού Εξωτερικών, αφότου φροντίσει να βεβαιωθεί ότι ο ενδιαφερόμενος έχει διανύσει λίγο παραπάνω από 15.000 χλμ. και τη στιγμή ακριβώς που ετοιμάζεται να ξεκινήσει με κάθε…. λαμπρότητα μια προγραμματισμένη περιοδεία ως εκπρόσωπος κυβέρνησης
-Θυμηθήκαμε έστω και μέσω ενός αρκετά αφηρημένου παραλληλισμού, το φαινόμενο «Άκη Τσοχατζόπουλου» όπου ένας πιάνεται να έχει λερωμένη τη φωλιά του, ενώ όπως, όσο ζούμε μαθαίνουμε, υπάρχουν πάντα πολλοί περισσότεροι που την έχουν απλώς καλύτερα κρυμμένη. Θα έχει ενδιαφέρον, λέτε να παρακολουθούμε τα βιογραφικά πολιτικών να δούμε μήπως αρχίσουν οι μικροδιορθώσεις μετά την προειδοποιητική βολή που βρήκε τον κ. Διαματάρη στον αέρα;
-Ενημερωθήκαμε ότι οι νόμοι υπάρχουν για να τους επικαλούμαστε μόνο όταν τους τηρούμε. (βλ. άρθρο που δημοσιεύθηκε στον «Εθνικό Κήρυκα», την εφημερίδα του κ. Διαματάρη στη Νέα Υόρκη, σχολιάζοντας την παραίτησή του: «Εμείς μαθαίνουμε ότι η κυριότερη αιτία της παραίτησης ήταν η ύπαρξη ενός νόμου στην Ελλάδα που του απαγόρευε να προεδρεύει εταιρειών.
Πώς να το ξέρει στην Αμερική, όταν όλοι, ακόμη και οι Πρόεδροι μπορεί να είναι και επιχειρηματίες;» Έλα ντε, πώς να το ξέρει ο καψερός; Σάμπως, υπηρετούσε ως υφυπουργός ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;…)
-Και βέβαια, κάναμε μια αναδρομή ποτ-πουρί σε μερικά νεοελληνικά (και όχι μόνο) «ιδεώδη», όπως το υποβόσκον καμάρι για το ξένο πτυχίο που «μετράει» στο βιογραφικό σε σημείο που αξίζει να το βάλεις κι ας είναι ψέμα ή την αντίληψη ότι για όλα φταίει η αντιπολίτευση (αφού όπως υπονοήθηκε σε δήλωση του παραιτηθέντος η παραίτηση ήταν οργανωμένη σκευωρία του ΣΥΡΙΖΑ, και θα ήταν της ΝΔ αν στη φάκα πιανόταν αντίστροφα Συριζαίος πολιτικός στα χρόνια που το κόμμα κυβερνούσε).
Ας βάλουμε μια τελεία στα ελλαδικά και ας περάσουμε στα εγχώρια όπου τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά όσο ίσως θα θέλαμε.
Από την άλλη άκρη της γης μια δικηγόρος και «λομπίστρια» (όπως δηλώνει η ίδια) που ακούει στο όνομα Megan Schutz, μας θυμίζει ότι η κατά βούληση ερμηνεία της τιμιότητας είναι κάτι που ενώνει ανθρώπους ανά την υφήλιο, universal που λέμε.
Θυμάστε που σας είπα ότι δύο άτομα μου θύμισαν το τραγούδι «Η έννοια της τιμιότητας»; Ε, ο κ. Διαματάρης ήταν ένας, η κ. Schutz ήταν η δεύτερη περίπτωση.
Ο εργοδότης της κ. Schutz είναι ο John Woodman, κατασκευαστής που βρίσκεται εδώ και μερικές εβδομάδες στο επίκεντρο έρευνας της IBAC (Independent Broad-based Anti-corruption Commission) – της επιτροπής δηλαδή που έχει αναλάβει τη διερεύνηση περιστατικών διαφθοράς σε κατασκευαστικά έργα στην Πολιτεία της Βικτώριας (καλή τύχη IBAC!!!).
Η κ. Schutz αναγκάστηκε τις προάλλες καταθέτοντας ενώπιον της επιτροπής να παραδεχτεί ότι έστελνε γραπτά μηνύματα με οδηγίες σε δημοτικό σύμβουλο του Casey για το τί να πει σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου (την οποία παρακολουθούσε σε ζωντανή αναμετάδοση από το σπίτι της) που αφορούσε ζήτημα, η έγκριση του οποίου θα απέφερε εκατομμύρια δολάρια στο αφεντικό της. Και λέω αναγκάστηκε να το παραδεχτεί γιατί πολύ απλά υπήρχαν ηχογραφημένες συνομιλίες που το αποδείκνυαν!
Η κ. Schutz, που όπως είπαμε είναι και δικηγόρος, αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι η υπόδειξη σε δημοτικό σύμβουλο για το πώς να ψηφίσει είναι κάτι το παράνομο (background στην ιστορία: ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος, σύμφωνα με τις πληροφορίες της επιτροπής, έχει λάβει περίπου $900,000 από ιδιωτικές συναλλαγές με τον κ. Woodman).
Αντ’ αυτού δήλωσε ότι δρούσε καθόλα νόμιμα ως… λομπίστρια για τον εργοδότη της προσπαθώντας απλώς να προωθήσει τα συμφέροντά του.
Αν μη τι άλλο, ο κ. Διαματάρης και η κ. Schutz φροντίζουν να μας κρατούν σε αφύπνιση δοκιμάζοντας τη νοημοσύνη μας, αφού πλέον φαίνεται η αλήθεια έχει και νέα εκδοχή. Για την άλλη, την… παλιά, όσοι είναι old school τιμιότης θα πρέπει να ψάξουν ανάμεσα στις γραμμές.
* Από το άλμπουμ «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» (1975) σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη και στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη.