Φοίτησε τρία χρόνια στην Πάντειο Σχολή των Αθηνών, στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Με καταγωγή από το χωριό Μάνα Κορινθίας, μετανάστευσε στους Αντίποδες το 1969. Τέσσερα χρόνια μετά, προσελήφθη στο Υπουργείο Παιδείας και εργάστηκε σε πληθώρα κρατικών σχολείων Πρώτης και Μέσης εκπαίδευσης ως Ethnic Aide. Είναι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Νέλλη Βογιατζίδου και τακτικός επιστολογράφος της εφημερίδας μας. Το ποδόσφαιρο είναι η άλλη του αγάπη. Και δεν μιλάμε για γήπεδα με οργανωμένες ομάδες. Στην περίπτωσή του, ποδοσφαιριστές είναι οι μαθητές, γήπεδο το σχολικό και προπονητής ο ίδιος.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον ακούραστο δάσκαλο κ. Βλάση Μαυραγάνη, που συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια στα σχολικά έδρανα.
Πώς είναι να είσαι Βοηθός σε Πολυπολιτιστικά θέματα στο κρατικό σύστημα και ποιος ο ρόλος σου;
Τύχη αγαθή. Το Πιστοποιητικό που είχα από την Ελλάδα, με βοήθησε να προσληφθώ στο Υπουργείο Παιδείας της Βικτώριας. Ξεκίνησα το 1973 στο Westgarth Primary ως Ethnic Aide και τελείωσα το 2013 στο Lalor North Primary, ως δάσκαλος. Ο ρόλος μου τα πρώτα χρόνια ήταν βοηθητικός. Λειτουργούσα ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δασκάλους και μαθητές, διεύθυνσης και γονέων. Πολλές οι εμπειρίες, οι συγκινήσεις, οι γνωριμίες, οι απογοητεύσεις και οι αγώνες για τη γλώσσα μας. Ωστόσο αν ήταν να αρχίσω απ’ την αρχή, πάλι δάσκαλος θα γινόμουν.
Σε ποια κρατικά σχολεία εργαστήκατε;
Ξεκίνησα το 1973 στο Westgarth Primary. Από τους 1100 μαθητές οι 600 ήταν ελληνικής καταγωγής. Βλέπετε τα εσωτερικά προάστια τότε, ήταν πρώτη επιλογή των μεταναστών. Μαζί με την κ. Νίτσα Μικάκου, βοηθούσαμε το διδακτικό προσωπικό στην επικοινωνία μεταξύ διεύθυνσης και γονέων. Φυσικά δεν υπήρχε στο πρόγραμμα μάθημα Ελληνικών. Θυμάμαι σε κοντινή απόσταση ήταν το Ημερήσιο Κολλέγιο «Ευαγγελίστρια» του αείμνηστου Μπαλαούρα, και τα Απογευματινά σχολεία «Σόλων» του κ. Γεωργακόπουλου και «Εστία» του κ. Τσιρογιάννη.
Το 1982 το Υπουργείο Παιδείας με μετέθεσε στο Mt Waverley Secondary College. Παρά τον δυναμικό Σύλλογο Ελλήνων Γονέων, οι προσπάθειες ένταξης των Ελληνικών στο σχολικό πρόγραμμα, παρέμειναν άκαρπες. Ωστόσο με την άδεια του διευθυντή, οργανώθηκαν τάξεις μετά τις σχολικές ώρες. Παράλληλα εργαζόμουν στο Malvern Girls και στο Malvern Primary. Κι εδώ αντιμετωπίσαμε το ίδιο πρόβλημα. Αρκετοί οι ενδιαφερόμενοι αλλά…
Ακολούθησαν άλλα 5 χρόνια συντονιστικού βοηθητικού έργου στο Templestowe Technical και μια θητεία στο Sussex Primary, ως Multicultural Aide. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι το μάθημα των Ελληνικών, εντάχθηκε στο Αυστραλιανό Σχολικό πρόγραμμα μετά το 1992.
Το Clayton Primary, ήταν το πρώτο για μένα σχολείο που διέθετε το μάθημα των ελληνικών. Θυμάμαι από τα 25 παιδιά της τάξης, μόνο τα 6 ήταν ελληνικής καταγωγής. Τα υπόλοιπα αυστραλεζάκια και από άλλες εθνικότητες μέχρι και Μαορί, που όμως ήθελαν να μάθουν ελληνικά. Ακολούθησε το Westall Secondary College, με διευθύντριά την κ. Ζυγούρα και δύο χρόνια στο Ashwood High School.
Ωστόσο το σχολείο που με κέρδισε, είναι ο τελευταίος μου σταθμός, το 1995 στο «ακριτικά γεωγραφικά» Lalor North. Εκεί, που όπως είχε γράψει ο « Νέος Κόσμος» στις 21/10/2013 υπάρχει μια μικρή Ελλάδα, πήρα την άδεια να διδάσκω. Μαζί με τον Δημήτρη Πολίτη, που ήταν η ψυχή του σχολείου, θέλω να πιστεύω ότι φυλάξαμε Θερμοπύλες. Αναπτύξαμε μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, οργανώναμε εκδηλώσεις και επισκεπτόμασταν ιδρύματα της περιοχής. Θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση την αποχαιρετιστήρια γιορτή. Ανεπανάληπτες στιγμές!
Στο μάθημα των Ελληνικών είχατε και μαθητές μη ελληνικές καταγωγής; Ποια η σχέση σας με τους γονείς τους;
Καλή, άψογη θα έλεγα. Εκτιμούσαν ότι τα παιδιά τους είχαν τη δυνατότητα να μάθουν μια δεύτερη γλώσσα και μάλιστα ενταγμένη στο σχολικό πρόγραμμα. Απόδειξη ότι συνεχίζω να πηγαίνω στις σχολικές γιορτές ως καλεσμένος πλέον.
Για να ενταχθούν όμως τα Ελληνικά στα κρατικά σχολεία κάποιοι έδωσαν αγώνα ζωής! Γνωρίζω ότι είστε κι εσείς ένας από αυτούς.
Και αγώνες δώσαμε και θυσίες έγιναν, τόσο από παροικιακούς φορείς όσο και από μεμονωμένα άτομα. Και όπως γνωρίζετε, ο αγώνας συνεχίζεται στο δημοτικό του Coburg West. Λέω όμως τούτο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο διευθυντής του εκάστοτε σχολείου, είναι ο απόλυτος άρχων. Η πείρα μου μού λέει, ότι η τακτική που ακολουθείται είναι τέτοια, που το αποτέλεσμα είναι τελεσίδικο. Για να μη πω προσχεδιασμένο.
Ποια η συγγένειά σας με την Κοινότητα Box Hill;
Η πρώτη μας κατοικία ήταν στην εδώ περιοχή. Το 2005 προσελήφθηκα δάσκαλος και 3 χρόνια μετά, έγινα διευθυντής του Απογευματινού σχολείου που στεγάζεται παραπλεύρως της εκκλησίας. Λειτουργεί απογεύματα Παρασκευής, με 92 μαθητές. Από Preps έως VCE. Διατηρώ άριστες σχέσεις με το εκάστοτε Διοικητικό Συμβούλιο και όπως είναι γνωστόν, η φοίτηση είναι δωρεάν.
Γνωρίζω ότι έχετε και δικό σας σχολείο.
Ναι από το 1976. Στεγάζεται στο κρατικό σχολείο του Mt Waverley με 60 μαθητές και λειτουργεί κάθε Τετάρτη 4.45 έως 8.30μμ. Μαζί με τη σύζυγό μου Νέλλη, η οποία είναι η ψυχή και των δυο σχολείων, ακολουθούμε τα ίδια προγράμματα που προανέφερα.
Πώς αντιμετωπίζετε ή αντιμετωπίζονται θα ρωτούσα καλύτερα τα προβλήματα γλώσσας των παιδιών μας;
Γνωρίζουμε ότι το γλωσσικό επίπεδο των μαθητών είναι χαμηλό. Εκτός φυσικά των «νεοφερμένων» και των παιδιών που έχουν καθημερινή επαφή με τον παππού και τη γιαγιά. Δυστυχώς και οι αριθμοί δεν βοηθούν να έχουμε μονοθέσιες τάξεις. Οπότε γίνεται συνδιδασκαλία. Τότε είναι που καλείται ο δάσκαλος, να κρατήσει ζωηρό το ενδιαφέρον των μαθητών και να προσαρμόσει το μάθημα στις ανάγκες της τάξης του. Με φωτοτυπίες κειμένων και ασκήσεων, τραγούδια, χορό, κατασκευές και ανάπτυξη των ηθών και εθίμων μας. Έπειτα δίνουμε έμφαση και στις σχολικές γιορτές, συμμετέχουν στην παρέλαση της εθνικής μας επετείου κλπ.
Αν δεν κάνω λάθος, συνεχίζετε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, αυτό που παλιά λέγαμε «Γιορτή των Εξετάσεων».
Βεβαίως και με πολύ μεράκι θα έλεγα. Η Νέλλη κι εγώ λατρεύουμε το θέατρο. Η προετοιμασία των παραστάσεων αρχίζει από το δεύτερο εξάμηνο. Φέτος για παράδειγμα το θέμα μας είναι ο ήλιος. Οπότε έχει ήδη γίνει η διανομή των ρόλων και ετοιμάζουμε κουστούμια και σκηνικά. Είστε καλεσμένη μας.
Πώς προκύπτει το φανατικό ενδιαφέρον στο ποδόσφαιρο;
Από την Ελλάδα. Ήμουν οπαδός της ομάδας Πέλοπας Κιάτο Κορινθίας όπου φοίτησα στο Γυμνάσιο. Στα σχολεία που εργάστηκα, τα παιδιά έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Οπότε η ώρα των σπορ ήταν δική μου. Διευθυντές και γονείς ήταν ενθουσιασμένοι με την επιλογή μας. Προπονούσα και συνεχίζω να το κάνω στο Lalor, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή. Δυο δίμηνα τα αγόρια κι ένα τα κορίτσια. Μάλιστα, η ομάδα των κοριτσιών, βγήκε φέτος πρωταθλήτρια κι εγώ αναδείχθηκα σε προπονητή της χρονιάς.
Η συμμετοχή σας σε παροικιακές Επιτροπές;
Σε πολλές, πάρα πολλές θα έλεγα. Επιγραμματικά αναφέρω την από το 1982 συμμετοχή μου μέχρι πέρυσι στην Εκπαιδευτική Επιτροπή και την πολύχρονη στην Επιτροπή Εθνικού Εορτασμού την οποία υπηρέτησα από όλες τις εκτελεστικές θέσεις. Γνώμη μου είναι, η τελευταία, να εδραιωθεί, και, να συνεχίσει να αντιπροσωπεύεται από την ευρύτερη παροικία. Με την ευκαιρία να πω, ότι το Shrine of Remembrance, είναι τόπος ιερός και είναι καθήκον όλων μας, να αποδίδουμε τον πρέποντα σεβασμό.
Ο κ. Μαυραγάνης είναι αυστηρός δάσκαλος;
Κάθε άλλο. Φίλος και μάλιστα πιστός, με τον μαθητή, το γονιό και τον συνάδελφο. Θεωρώ, ότι ο δάσκαλος οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα για να πετύχει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη τους.
Υπάρχει συνέχεια στο ελληνικό σχολείο;
Αν και αισιόδοξος, διακρίνω πολλά σκούρα σύννεφα στον ορίζοντα. Εύχομαι να διαψευστώ. Παρακαλώ τους γονείς και τους παππούδες και γιαγιάδες, να ενθαρρύνουν τα παιδιά να μάθουν ελληνικά. Γνωρίζω ότι ζούμε σε μια εποχή νέας τάξης πραγμάτων, ωστόσο αν υπάρχει θέληση, θα βρεθεί χρόνος για το ελληνικό σχολείο.
Τελειώνοντας την 50χρονη αναδρομή στις σχολικές τάξεις και αυλές, ο συνομιλητής μου, θυμίζει ότι αποχωρεί από τον κρατικό φορέα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Αλλά και Πολιτεία και η παροικία τον τίμησε. Το 2008, παρέλαβε το Victoria’s Multicultural Award for Excellence LOTE, τιμήθηκε από τον Σύνδεσμο Hellenic, βραβεύτηκε από το Σύνδεσμο Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας και τον Αυστραλοελληνικό Πολιτιστικό.
Όμως εκεί που τον βλέπω σκεπτικό και προβληματισμένο, το πρόσωπό του φωτίζεται με χαμόγελο και αισιοδοξία. Εκεί που δικαιολογεί την αδιαφορία των γονιών, ρίχνει ευθύνες στο «δημογραφικό». Πιστεύει στη δύναμη της παροικίας και επιγραμματικά τονίζει: Αντέχουμε!