Την Κυριακή η Κοινότητα Κλάιτον γιορτάζει την 40η επέτειο της ίδρυσή της. Λεπτομέρειες για την εκδήλωση καταχωρούνται σε άλλη σελίδα του «Νέου Κόσμου.
Με την ευκαιρία φιλοξενούμε ένα ιστορικό για την ίδρυση και την πορεία της Κοινότητας που ξεκίνησε το 1972, κατά τα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης της περιόδου 1960-1970.

Τα παρακάτω άτομα αποφάσισαν τη σύσταση κοινοτικού φορέα στην περιοχή του Κλάιτον και αποτέλεσαν την ιδρυτική ομάδα της ομώνυμης κοινότητας. Τα άτομα αυτά είναι τα παρακάτω:
Γιάννης Γεώργιος, Αργυρόπουλος Χρήστος, Αθανασόπουλος Γεώργιος, Πρασόπουλος Χρήστος, Ζάρπος Χαράλαμπος, Κοντοβράκης Νικόλαος, Τσετέλης Χρήστος, Καραμανλής Γεώργιος, Μπουροτζήκας Κώστας, Κωνσταντινίδης Θεόδωρος, Βακουφτσής Θεόδωρος, Καξηλιέρης Νικόλαος, Κωνσταντίνου Κώστας, Αντωνίου Γεώργιος, Ψωμάς και πολλοί άλλοι τα ονόματα των οποίων δεν μπορέσαμε να θυμηθούμε.
Από τα άτομα αυτά σχηματίστηκε το πρώτο προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Γιάννη Γεώργιο και γραμματέα τον Κωνσταντινίδη Θεόδωρο. Μετά από πολλές συνεδριάσεις, που γίνονταν στο σπίτι, κυρίως του κ. Γιάννη, κατέληξαν στην ίδρυση του κοινοτικού φορέα τον οποίο ονόμασαν: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΛΑΪΤΟΝ.

ΕΠΙΣΗΜΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ

Το νεοδιορισμένο Δ.Σ. άρχισε αμέσως δράση.
Μετά την εκστρατεία για την εγγραφή μελών, καλέστηκε Γενική Συνέλευση όπου το Διοικητικό Συμβούλιο παρουσίασε για έγκριση τον τίτλο της Κοινότητας και το Καταστατικό του οργανισμού που επιμελήθηκε ο κ. Κωνσταντινίδης Θεόδωρος.
Τα μέλη ενέκριναν τόσο τον τίτλο όσο και το Καταστατικό, και αποφάσισαν τον επαναδιορισμό του Δ.Σ. το οποίο μπήκε αμέσως σε δράση.
Ανέθεσε στον κ. Γιάννη, που ήταν γνώστης της αγγλικής γλώσσας, να βρει αίθουσες διδασκαλίας όπως και έγινε.
Για την ιστορία, αναφέρουμε τα ονόματα των πρώτων δασκάλων που δίδαξαν στα σχολεία της Κοινότητας  Κλάιτον: Χάρης Σιαμαρής, Μαίρη Ζουμή, Ρία Χρυσοβέργη και Τάσος Σταθόπουλος.

Τα χρόνια περνούν, τα σχολεία της Κοινότητας οργανώνονται σε όσο το δυνατόν καλύτερες βάσεις, ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται συνεχώς και συνεπακόλουθα αυξάνεται και ο αριθμός του διδακτικού προσωπικού. Η Σχολική Επιτροπή που είχε συσταθεί ασχολήθηκε με το πρόβλημα μεταφοράς μαθητών στο σχολείο -οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και πολλοί γονείς δεν οδηγούσαν- και εισηγήθηκε στο Δ.Σ. να ενοικιαστεί λεωφορείο. Το Δ.Σ. ανταποκρίθηκε στο αίτημα αυτό και ενοικίασε τρία λεωφορεία τα οποία ανέλαβαν την παραλαβή και επιστροφή των μαθητών στα σπίτια τους. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι συνοδοί στα λεωφορεία αυτά ήταν οι κ. Δράτσας Περικλής, Χατζηβαγιάννης Νικόλαος και Πούλιος Νικόλαος.
Τα σχολεία λειτουργούσαν ομαλά και χρηματοδοτούνταν από τους γονείς και την Κοινότητα. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι το Ελληνικό Προξενείο στη Μελβούρνη μέχρι το 1980 δεν παραχωρούσε βιβλία στα σχολεία της Κοινότητας για την Ελληνομάθεια των παιδιών μας λόγω του ότι η Κοινότητα αρνιόνταν να υποταχθεί στο ενοριακό σύστημα της Αρχιεπισκοπής.

Τα βιβλία – τα οποία παρέχονταν δωρεάν απτό ελληνικό Κράτος- η Κοινότητα αναγκαζόταν να τα αγοράζει από τα ελληνικά βιβλιοπωλεία της Μελβούρνης. Το 1976 η Κοινότητα  Κλάιτον εντάχθηκε στην Ομοσπονδία Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων Αυστραλίας. Με την ένταξη στην Ομοσπονδία το πρόβλημα των βιβλίων λύθηκε εφόσον η αδελφή Κοινότητα Αδελαΐδα ανέλαβε τη δωρεάν παροχή βιβλίων για τα σχολεία μας,
Οι πολιτικές αλλαγές που επήλθαν στην Ελλάδα είχαν επίδραση και στην ελληνική παροικία. Οι εκάστοτε γενικοί πρόξενοι άλλαξαν κάπως τη στάση τους και δεν ήταν και τόσο ευδιάκριτες οι διακρίσεις που γίνονταν στο παρελθόν.

Εδώ θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η μεγάλη βοήθεια που λάβαμε από την υπεύθυνη Συντονίστρια Εκπαίδευσης του Ελληνικού Γενικού Προξενείου, Παναγιώτα Γκίκα, η οποία αφιέρωσε πολύ χρόνο και κόπο για τη διοργάνωση σεμιναρίων για το διδακτικό προσωπικό των σχολείων μας.
Ο κόσμος του  Κλάιτον, βλέποντας την καλή οργάνωση της Κοινότητας, αρχίζει να συζητά σοβαρά την αγορά οικοπέδου για ανέγερση Ιερού Ναού με σκοπό την κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών. Το 1975 το Διοικητικό Συμβούλιο κάλεσε Έκτακτη Γενική Συνέλευση με θέμα την εκκλησία. Στη Συνέλευση αυτή έγινε διεξοδική συζήτηση για το αν θα έπρεπε πρώτα να κτιστεί η εκκλησία ή το Κοινοτικό Κέντρο. Επικράτησε σχεδόν ομόφωνα η άποψη για ανέγερση της εκκλησίας.
Το Δ.Σ. αμέσως μετά τη Γ.Σ. βρίσκει και προχωρεί στην αγορά ξύλινου σπιτιού και, ταυτόχρονα, αρχίζει η μετατροπή του κτίσματος αυτού σε Εκκλησία. Την ίδια στιγμή, υπέβαλε σχέδια για την απόκτηση άδειας ανέγερσης ιερού ναού.

Το ξύλινο σπίτι πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε πρόχειρη Εκκλησία και ενώ πλησίαζε το Πάσχα, το Δ.Σ. ζήτησε ιερέα από την Αρχιεπισκοπή να λειτουργήσει τη Μεγάλη Βδομάδα. Πράγματι, η Αρχιεπισκοπή παραχώρησε τον Ιερέα Παπαλούκα και λειτούργησε όλη τη Μεγάλη Βδομάδα μέχρι την Ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου. Την Κυριακή του Πάσχα ενώ το εκκλησίασμα -γύρω στα 400 άτομα- πήγε στην εκκλησία, ο ιερέας δεν εμφανίστηκε. Όταν τηλεφώνησαν την Αρχιεπισκοπή γιατί δεν ήρθε ο ιερέας, η απάντηση ήταν: «Για να έρθει να λειτουργήσει ο ιερέας θα πρέπει να παραχωρηθεί ο τίτλος της εκκλησίας στην Αρχιεπισκοπή»!!!
Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζουν ουσιαστικά και τα προβλήματα στην Κοινότητα Κλάιτον. Στις 26 Οκτωβρίου 1976, με αριθμό άδειας 27317, δόθηκε στην Κοινότητα η άδεια ανέγερσης του ιερού ναού Αγίου Σπυρίδωνα.

Στις 14 Νοεμβρίου 1976, παρουσία πλήθους κόσμου, έγινε η θεμελίωση του ναού της Κοινότητας, χωρίς την παρουσία ιερέα λόγω της άρνησης της Αρχιεπισκοπής.
Παράλληλα με το έργο της ανέγερσης του ναού που προχωράει κανονικά συνεχίζονται και οι διαπραγματεύσεις με την Αρχιεπισκοπή μήπως βρεθεί λύση.
Το Δ.Σ. κάλεσε Γενική Συνέλευση των μελών να επιληφθεί του θέματος. Στη Συνέλευση αυτή κλήθηκε να παραστεί και η Αρχιεπισκοπή με αντιπρόσωπό της για να παρουσιάσει τη θέση της. Την Αρχιεπισκοπή εκπροσώπησε ο Επίσκοπος Μελβούρνης κ. Αρίσταρχος.
Ο πρόεδρος, κ. Πουλούδης, αφού διάβασε όλη την αλληλογραφία μεταξύ Κοινότητας και Αρχιεπισκοπής, ανέλυσε με σαφήνεια και αντικειμενικότητα τα γεγονότα. Στη συνέχεια, ο κ. Αρίσταρχος εξήγησε τους λόγους της Αρχιεπισκοπής που ζητάει τους τίτλους των Εκκλησιών και αφέθηκε το όλο ζήτημα στην κρίση των μελών. Το θέμα τέθηκε στα μέλη.

Στην ψηφοφορία που ακολούθησε από τα παρόντα 300 και πλέον μέλη μόνο 17 μέλη ψήφισαν υπέρ της Αρχιεπισκοπής.
Έτσι η Κοινότητα εντάχθηκε στην πνευματική δικαιοδοσία της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αυστραλίας και Αμερικής.
Τον Αύγουστο του 1979, επί προεδρίας Μάκη Γυλοπίδη, η Κοινότητα αγοράζει το ακίνητο με σκοπό την ανέγερση Κοινοτικού Κέντρου.
Το κτίσμα που έχει μέσα το οικόπεδο με λίγες αλλαγές μετατρέπεται σε ζεστή φωλιά, αγκαλιάζεται από τα μέλη και πολύ σύντομα άρχισε να αφήνει έσοδα. Έγινε το σπίτι της Κοινότητας και λειτουργούσε σαν γραφείο αλλά και σαν μικρό κέντρο.
Στις 19 Αύγουστου 1984 γίνεται η θεμελίωση του Κοινοτικού Κέντρου το οποίο ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1987. Το υπέροχο σχέδιο, που, τελικά, εξελίχθηκε σε στολίδι της παροικίας, έγινε απ το διακεκριμένο αρχιτέκτονα Νώντα Κατσαλίδη.
Το θεμέλιο λίθο έβαλε ο υπουργός Γεωργίας της Βικτώριας επί προεδρίας Χαράλαμπου Προδρομίδη.
Τα εγκαίνια λειτουργίας του Κοινοτικού Κέντρου έγιναν στις 26 Απριλίου 1987 από τον υπουργό Εθνικοτήτων Βικτωρίας στη δεύτερη θητεία του προέδρου Χαράλαμπου Προδρομίδη.

Η Κοινότητα Κλάιτον είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων Μελβούρνης και Βικτωρίας.
Η Κοινότητα Κλάιτον αποτελεί, επίσης, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εκπαιδευτικής Επιτροπής Κοινοτικών και Ιδιωτικών Σχολείων με τη μεσολάβηση του κ. Π. Λιβεριάδη, υπεύθυνου Εκπαίδευσης του Ελληνικού Προξενείου Μελβούρνης, η οποία στη συνέχεια εξελίχτηκε σε Επιτροπή Εορτασμού Εθνικής Επετείου 25ης Μαρτίου.
Όλα τα Δ.Σ. της Κοινότητας από την πρώτη μέρα που συνερχόνταν σε σώμα έδιναν μεγάλη έμφαση στο σχηματισμό διάφορων Επιτροπών για να διευκολύνουν το έργο του οργανισμού. Μέσα απ τις Επιτροπές επιλέγονταν και ικανά άτομα για την επάνδρωση του Δ.Σ.. Κάθε Επιτροπή είχε και τον υπεύθυνο ο οποίος καλούσε τις συνεδριάσεις και λογοδοτούσε στο Δ.Σ.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το Γυναικείο Τμήμα ήταν η καρδιά και τα πνευμόνια της Κοινότητας. Οι Γυναίκες που κατά περιόδους χρημάτισαν υπεύθυνες του Γυναικείου Τμήματος ήταν οι: Τόνια Καραμανλή, Πρασοπούλου Σοφία, Σολδάτου Ειρήνη, Βλαχοπούλου Θάλεια, Βακουφτσή Νίκη και Ανδριάνη Φάνη.
Η Εκκλησιαστική Επιτροπή εκτός από την ευθύνη που είχε να επιβλέπει ό,τι είχε σχέση με το ναό και τον περίβολό της, αναλάμβανε και την κατασκευή των κεριών. Υπεύθυνος επί σειρά ετών ήταν ο κ. Νίκος Ανδριτσόπουλος. Από την κατασκευή των κεριών η Κοινότητα κέρδιζε γύρω στις 4-5 χιλιάδες δολάρια το χρόνο.

Μέλη που υπηρέτησαν κατά καιρούς την εκκλησιαστική επιτροπή ήταν οι: Ανδριτσόπουλος Νικόλαος, Ζηκόπουλος Νικόλαος, Καρατζάς Ευάγγελος, Μητρούδης Νικόλαος, Κορήφας Ιωάννης, Αθανασόπουλος Δημήτριος, Παπάζογλου Βασίλειος, Μιμήκος Τάσος, Σπανός Νίκος και πολλοί άλλοι τα ονόματα των οποίων μας διαφεύγουν. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νίκος Ζηκόπουλος ήταν υπεύθυνος στο παγκάρι και φρόντιζε με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια τα έσοδα της εκκλησίας.
Πολλά είναι τα μέλη εκείνα που πρόσφεραν αφιλοκερδώς στην Κοινότητα. Αναφέρουμε μερικά ονόματα μελών που η προσφορά τους έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόοδο του οργανισμού χωρίς να υποτιμούμε την ανεκτίμητη προσφορά των εκατοντάδων άλλων ανώνυμων συμπαροίκων.

Σαλαχόρας Στυλιανός: ήταν παρών σε όλα τα έργα της Κοινότητας και από τη θέση του εργολάβου συνέβαλε στο να μην πληρώσει η Κοινότητα σε μισθωτό εργολάβο δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να επιβλέπει την ανοικοδόμηση.

Μπακάλμπασης Σπύρος: ότι κουφώματα και πόρτες έχει το Κοινοτικό κέντρο πέρασαν απ τα χέρια του, όπως και όλα τα στασίδια της Εκκλησίας, το Τέμπλο και άλλες εργασίες.
Τσιριγώτης Νίκος: Όταν χαλάσαμε το σπίτι της Κοινότητας για να κτιστεί το Κοινοτικό Κέντρο, το γραφείο της Κοινότητας και όλες οι δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στο σπίτι του Νίκου ο οποίος διαμόρφωσε κατάλληλα το γκαράζ και εξασφαλίστηκε έτσι η ομαλή συνέχιση της δουλειάς του Δ.Σ.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που πρόσφεραν τα μέγιστα στον Κοινοτικό θεσμό και συνεπακόλουθα στην Κοινότητα ήταν ο πολυτάλαντος νομικός, Θάνος Βαβίτσας.
Όλα όσα περιγράφονται σ αυτό το κείμενο καλύπτουν τα χρόνια που είχα ενεργό συμμετοχή στην Κοινότητα. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικός και τυχόν παραλείψεις ή λάθη δεν ένωναν σκόπιμα.