«Θεέ μου, τη δεύτερη φορά, κάμε να ‘ρθω για να ζήσω» σκύλος, σε χώρα Δυτική.
Προς άρση πάσας παρεξήγησης, δηλώνω προκαταβολικά: α) Παρ’ ότι τρώγω χόρτα δεν είμαι χορτοφάγο. β) Κοψίδια ζώων και ιχθύων, φιλοξενούν τακτικά ο φούρνος, η κατσαρόλα και το ΒΒQ. μου. γ) Αγαπώ τα ζώα, αλλά όχι στον υπέρτατο βαθμό, αφού τα τρώγω…
Για χρόνια με τρώει η απορία: Γιατί οι ζωόφιλοι, ενώ τρώνε κρέας, σκίζουν τα ρούχα τους μόνο για κάποια ζώα και ειδικά για τους σκύλους και τις γάτες; Και τα δύο είναι φίλοι μας και φύλακες του σπιτιού, μέρα νύχτα. Ιδιαίτερα ο σκύλος, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ζώο. Η αγάπη και η αφοσίωση στο αφεντικό του είναι παροιμιώδεις.
Πριν χρόνια, στην Αγγλία (;) ένας σκύλος ακολούθησε, φαίνεται, την κηδεία του κυρίου του και δεν το κουνούσε πάνω από τον τάφο του στιγμή. Μόνο το μεσημέρι πήγαινε απέναντι στα μαγαζιά, όπου του έδιναν φαγητό και νερό, και πάλι πίσω στο πόστο του, ως την ημέρα που ψόφησε.
Η γάτα και μάλιστα ο σκύλος, αναντίρρητα αξίζουν την αγάπη μας. Τα αδέσποτα όμως, τί προσφέρουν και ποιος ο προορισμός τους;
Στην Αθήνα, στο Άλσος του Σταδίου, είδα ανοξείδωτες ταΐστρες και ποτίστρες για τ’ αδέσποτα. Στους κεντρικούς δρόμους, στην Ομόνοια και το Σύνταγμα, τα βλέπεις να περπατούν, αδύνατα και σκονισμένα και να ξαπλώνουν όπου ίσκιος το καλοκαίρι. Εδώ, που η Αυστραλία είναι πλουσιότερη, τ’ αδέσποτα είναι σε καλύτερη μοίρα. Στη γειτονιά μου και σε τεράστιο οικόπεδο (10 στρεμμάτων) είναι η έδρα και τα γραφεία της Εταιρείας Προστασίας Ζώων. Πριν λίγα χρόνια χτίσανε νοσοκομείο γι’ αυτά, και τώρα τελειώνουν τεράστιο πενταώροφο κτήριο (όλο σίδερο και τσιμέντο) αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, τη στιγμή που τα Νοσοκομεία της χώρας δεν μπορούν να περιθάλψουν τους ίδιους τους πολίτες. Πολυτελές Κέντρο Υποδοχής και Περίθαλψης Ζώων, όταν χιλιάδες άνθρωποι είναι άνεργοι, άστεγοι και πεινασμένοι!…
Στην πρόσοψη, τεράστια επιγραφή λέει: R.S.P.C.A. Building a better future for animals. (Οικοδομούμε ένα καλύτερο μέλλον για τα ζώα). Ποιο είναι το μέλλον αυτών των ζώων; Στην καλύτερη περίπτωση να τα πάρει κάποιος ή κάποια. Μέχρι τώρα, τα φιλοξενούσαν, έως ότου βρεθεί αφεντικό, σε ωραία, καθαρά, ισόγεια σπιτάκια. Ο πενταώροφος κολοσσός τί χρειάζεται; Τα άρρωστα ή τραυματισμένα μπορούν να τα περιθάλψουν οι κτηνίατροι. Τα άλλα, για να καταλήξουν στα χέρια τους, σημαίνει ότι περισσεύουν. Γιατί δεν τα σκοτώνουν;
Είδα στην Ασία (στην Τ.V.) να δέρνουν γάτα, να την βουτάνε σε νερό που έβραζε, κι αμέσως, ενώ ανέπνεε ακόμη, να της τραβούν το δέρμα, προτού πάει στην κατσαρόλα. Και τους σκύλους τους δέρνουν με χοντόξυλο, έως θανάτου, για να μαλακώσει το κρέας τους… Είναι απαίσιο και απαράδεκτο.
Όταν λέω να σκοτώνουμε τα περιττά αυτά ζώα, (μη με λιθοβολήστε ζωόφιλοι) δεν εννοώ μαχαίρι, ούτε καν σφαίρα, αλλά ευθανασία, η οποία σε κάποιες χώρες και σε ακραίες περιπτώσεις, εφαρμόζεται ακόμη και σε ανθρώπους.
Κάποιοι θα μου πουν ότι η αγάπη προς στα ζώα είναι δείχτης πολιτισμού. Κι εγώ θα τους ρωτήσω: Η διάκριση που κάνετε και μάλιστα όταν τρώτε τα περισσότερα απ’ αυτά, τί είναι; Για τα εκατομμύρια βόδια, πρόβατα, πουλερικά, κυνήγια, ψάρια που σκοτώνουμε κάθε μέρα, δε σας νοιάζει!
Είπα στην αρχή ότι, αν ξαναγεννηθώ, θά ‘θελα να έρθω σκύλος, αλλά σε Δυτική χώρα· μακριά από Ασία!… Εδώ θα περνώ καλύτερα κι από τους ανθρώπους. Ενώ το αφεντικό θα σηκώνεται πρωί για δουλειά, εγώ θα κοιμάμαι όσο θέλω κι όποτε θέλω. Το σπίτι (μέσα θα την βγάζω) θα έχει το κλιματιστικό του για άνετη θερμοκρασία το καλοκαίρι, δροσιά και το χειμώνα ζεστούλα. Κατά τις εξόδους, για καφέ με την κυρία, θα φορώ πουλοβεράκι, ενώ στο σπίτι θα την αράζω σ’ όποια πολυθρόνα μ’ αρέσει.
Αυτά και πολλά άλλα έχει ο σκύλος μου σήμερα. Πάμε βόλτα, κι όλοι τον καλοκοιτάνε και τον χαϊδεύουν. Τον χαϊδεύουν οι γέροι και οι γριές, και οι νέοι και οι νιες, στ’ αυτάκια, στα ποδαράκια, στ’ …..άκια… Κοντεύω να ζηλεύω το σκύλο μου. Κι από ‘δώ κανένα χαϊδάκι, κοπελιές. Δεν έχει μόνο ο σκύλος μου … ψυχή!
Και το γειτονικό πενταώροφο σκυλοπάλατο ζηλεύω. Μούχλιασα στο ισόγειο τόσα χρόνια. Ένα δυάρι ψηλά -ας είναι και στον 3ο -και με θέα, δε θα μ’ έβλαφτε! Εκτός των άλλων, με ελκύει και το χρωματάκι του: Άσπρο με πλατιά μπλε πινελιά κάτω από κάθε παράθυρο, θυμίζει τη Γαλανόλευκη και μυρίζει πατρίδα… Το κοιτάζω και μού ‘ρχεται να δια (γαυ γαυ)μαρτυρηθώ καθ’ ότι, να μην το ξαναλέμε,
διαμαρτυρόμενος